Posts tonen met het label Canada. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Canada. Alle posts tonen

Ciska in Calgary (Canada)


Na een bezoek aan Calgary kwam Ciska's man Corné vol enthousiasme thuis. Dus toen Corne's baas vroeg of ze een paar jaar naar Calgary zouden willen was de keus snel gemaakt.

Inmiddels woont het gezin alweer 6 maanden in Calgary.

Ciska is 34, en ruim 12 jaar getrouwd met Corné. Toen ze kinderen kregen gaf Ciska haar baan in de makelaardij op, om fulltime voor ze te gaan zorgen. Inmiddels hebben ze drie zonen: Pim (10), Bram (7) en Luuk (bijna 2).

Dit is Ciska's verhaal!

Emigratie: voorbereiding


'Toen Cornés baas zijn vraag gesteld had, zochten we op internet van alles over Calgary op. Daarna vertelden we voorzichtig onze oudste zoon Pim dat we misschien naar Calgary zouden verhuizen. Pim reageerde in eerste instantie boos. De volgende dag lichtten we zijn broer Bram in. Die reageer gelukkig iets enthousiaster. We vertelden ze het bewust apart, zodat ze elkaar niet zouden beïnvloeden in hun reactie.

In oktober 2013 gingen we een weekje naar Calgary om te kijken hoe het leven daar is. En of wij onszelf daar zagen wonen. Op het moment dat het vliegtuig boven Calgary hing wist ik het eigenlijk al.

Overgang Nederland - Calgary


De overgang van Nederland naar Calgary is mij enorm meegevallen. Het leven bevalt, tot nu toe, prima. Alles is veel relaxter en vriendelijker dan in Nederland.

In het begin moest ik enorm wennen aan het feit dat iedereen zo relaxt is. Want dit houdt ook in dat als je iets met iemand afspreekt diegene gerust een half uur of een uur later komt. En als je iets wilt regelen met bijvoorbeeld je verzekering kan dat best even duren. Want als de werkdag afgelopen is en ze geen tijd hebben gehad voor mijn dossier, dan is er morgen weer een dag....

Wat mij vooral opvalt is dat mensen hier niet klagen of roddelen. Daardoor wordt je zelf ook veel relaxter. Als ik in Nederland in de rij stond bij de Albert Heijn, met drie mensen voor me, dan dacht ik: 'Kan er geen kassa bij?' Hier zeurt niemand. Ook niet als er 4 of 5 mensen voor hen in de rij staan. Ik nu dus ook niet meer. Wat een verademing.


Hier wonen wij!

Hoe we hier wonen


We wonen in een prachtig vrijstaand huis. Dat is hier heel gewoon. We kozen bewust voor een nieuwbouwwijk omdat daar, in het algemeen, veel kinderen wonen. Dat maakt het integreren een stuk makkelijker.

Het bevalt ontzettend goed. De kinderen vinden het geweldig. We wonen direct aan een speeltuin/park, en ze hebben al volop vriendjes en praten al een aardig mondje Engels. Wonderbaarlijk hoe snel dat dat gaat.

Moederen in Calgary


Het leven als vrouw of moeder vind ik hier niet anders dan ik Nederland. Wel merk ik dat we als gezin, nu al, veel hechter zijn geworden. Je bent veel meer met elkaar bezig, en we doen hier veel meer met ons gezin dan in Nederland. Als we onze wijk uitrijden kunnen we, als het helder weer is, de Rocky Mountains zien. En binnen anderhalf uur zitten we er middenin. Echt prachtig.

Ook hier hebben wij ervoor gekozen dat ik thuis ben bij de kinderen. Ik heb een werkvergunning, maar ik heb tot nu toe helemaal de behoefte nog niet om te gaan werken. Ik haak ontzettend graag en heb al veel haakprojecten af. Het is zo rustgevend, en heerlijk om te doen. Zo heb ik voor een vriendin die bevallen is van een meisje een super schattige poncho met bijpassend mutsje gehaakt. En voor Pim en Bram een heerlijke deken om in de wintermaanden lekker onder te kruipen. In Nederland had ik daar allemaal veel minder tijd voor.

Een dag in het leven in Calgary


Een standaard dag zien er bij ons als volgt uit, voor zover je over standaarddagen kan spreken.

Iedere school in Calgary begint op zijn eigen tijd. De school waar Pim en Bram naartoe gaat begint om 8.17 uur en om 7.53 uur worden ze door de schoolbus opgehaald. Dit vinden ze ontzettend leuk, zo’n echte gele schoolbus net als in de films. 


  • We staan rond 6.50 uur op, waarna we ons wassen, tanden poetsen en aankleden. 
  • Daarna gaan we met het hele gezin ontbijten en maak ik ondertussen de lunch klaar voor Pim en Bram, want die eten op school tussen de middag. Dat vinden ze erg gezellig, want iedereen blijft over. 
  • Corné vertrekt rond 7.40 uur om naar zijn werk te gaan. 
  • Als Pim en Bram met de schoolbus weg zijn ruim ik de boel op, maak ik schoon en ga ik daarna boodschappen doen of naar een coffeedate met een vriendin. Het is hier niet gebruikelijk om met iemand thuis af te spreken. Dit gebeurt vooral bij de Tim Hortons of bij de Starbucks. Daar moest ik wel even aan wennen, want ik vind het veel gezelliger om bij iemand thuis af te spreken. Zeker als ik Luuk bij me heb. Die kan toch wat makkelijker spelen bij iemand thuis dan in een drukke coffeeshop. Gelukkig heb ik hier ook een aantal Nederlandse vriendinnen en spreken we regelmatig, lekker Hollands, bij elkaar thuis af om koffie te drinken. 
  • Om 15.00 uur komen Pim en Bram weer uit school. Dan drinken we iets en spreken de schooldag door. Daarna begint Pim aan zijn huiswerk, en gaat Bram buiten spelen, puzzelen of spelen we samen een spelletje.
  • Rond 17.15 uur begin ik aan het eten. 
  • Rond 18.00 uur zorg ik dat het eten klaar staat. Corné kan zo aanschuiven. De avonden zijn tot nu toe erg rustig. Alleen Pim sport, en Bram weet nog niet zo goed wat hij wil. Hij gaat binnenkort op sportsball.
  • Rond 19.30 uur gaan Bram en Luuk naar bed en 
  • Om 20.30 uur gaat Pim naar bed. Daarna is de avond voor onzelf.

Zwemles in Calgary 


Waar ik ontzettend blij mee ben is dat Bram vlak voor ons vertrek naar Calgary zijn zwemdiploma in Nederland nog heeft gehaald. Dat is hier namelijk compleet anders heb ik mij laten vertellen. Hier starten ze bijvoorbeeld niet met de schoolslag, maar met borstcrawl! En pas bij 'Swimmer4' leren ze daadwerkelijk zwemmen.

Daarnaast moeten kinderen onder de 7 jaar altijd op armslengte van een volwassene blijven in het zwembad. Ongeacht of ze een zwemdiploma hebben. En kinderen mogen pas alleen naar het zwembad als ze ouder zijn dan veertien.


Walkie Talkies in plaats van smart phones!


Hier hebben veel kinderen een Walkie Talkie. Die hebben de meeste gezinnen hier voor het wandelen in de bergen om contact met elkaar te houden. Ze hebben meestal een bereik van wel 23 km. Dat is een stuk makkelijker en goedkoper dan een mobiel.

Prepaid in Canada is niet hetzelfde als prepaid in Nederland. Hier koop je een kaart van 20 dollar, maar die gaat maar een maand mee. En als je niet opwaardeert vervalt al binnen enkele maanden je nummer en moet je als het even tegenzit weer een nieuwe simkaart kopen. Daarnaast betaal je hier ook als je gebeld wordt. Dus het is niet aantrekkelijk veel te bellen.


Kinderen krijgen hier alles


Wat ons ook enorm is opgevallen, en dat is voor ons dan het enige minpunt aan Calgary, is dat kinderen hier werkelijk alles hebben en krijgen. De kinderen worden erg vrij opgevoed. En dat merk ik als er Canadese vriendjes spelen. Ze vragen om drinken, snoep en zijn over het algemeen erg druk.

Ik probeer mijn kinderen in ieder geval nog beleefd op te voeden en dat ze altijd netjes: 'Ja, alstublieft,' of 'Nee dank u wel,' zeggen. En ik wil dat als ze dorst hebben altijd netjes vragen of ze alstublieft iets mogen drinken. Om snoep vragen is bij ons uit den boze, dat vind ik echt niet netjes. Als ze ergens iets krijgen mogen ze het van mij zeker wel eten, maar ze mogen er niet zelf om vragen.


Canadezen kopen alles wat ze willen


Dit geldt overigens niet alleen voor kinderen. De meeste Canadezen kopen alles wat ze willen hebben. Zelfs als ze eigenlijk het geld er niet voor hebben. Wij leren onze kinderen: 'Alleen iets kopen als je genoeg geld hebt.' Wil je iets hebben en heb je niet genoeg geld? Dan eerst verder sparen. 

Maar van sparen hebben veel Canadezen, volgens mij, nog nooit van gehoord. Dit heeft misschien ook te maken met het feit dat hier totaal geen crisis is. Het is dus ook niet nodig om een buffertje aan te leggen.


Canadezen zijn open en vriendelijk


Hier in Calgary vertrouwen mensen elkaar vanaf het begin. Tot je, bij wijze van spreken bewezen hebt dat je niet te vertrouwen bent. In Nederland is dat volgens mij precies andersom. Daar moet je juist eerst bewijzen dat je te vertrouwen bent.

De mensen zijn ook veel vriendelijker. Vooral de kinderen hebben dat ervaren tijdens hun eerste schooldagen. Iedereen wilde met ze spelen, en ze stonden in het middelpunt van de belangstelling. Pesten zal hier waarschijnlijk ook wel gebeuren, maar volgens de kinderen hebben ze dat zeker nog niet gezien. In ieder geval niet zoals in Nederland.

Het is een heel fijn gevoel dat de kinderen zich zo welkom voelen. Het maakt het integreren makkelijk. Ik heb hier al een lieve leuke vriendengroep waar we regelmatig mee afspreken. Met of zonder kinderen. We hebben een Girls Night Out, een Gamenight en we zien elkaar heel regelmatig voor een coffeedate. Vervelen doe ik me hier geen moment.

Heimwee


Ik heb zelf helemaal geen last van heimwee. Ik kijk er naar uit hier nog wat jaren te blijven. Tuurlijk denk ik weleens aan de mooie grachten en de leuke terrasjes in Nederland, die je hier niet zoveel hebt. Maar echt missen, nee dat nog niet.

Wat ik soms wel eens lastig vind is dat onze familie en vrienden in Nederland ons missen

Mijn tips voor mensen met emigratieplannen


Mensen die op het punt staan om wel/niet te emigreren wil ik vooral meegeven dat ze zich verdiepen in het land waar ze terecht gaan komen. Denk je aan Canada? Kies dan voor een rondreis Canada om een goede indruk te krijgen van het landEn probeer vast wat contacten te leggen zodat je al snel eens met iemand kan afspreken. Ik heb hier een lieve vriendin (ook uit Nederland) waar ik, toen het net speelde om naar Calgary te verhuizen, contact mee heb gezocht via haar weblog.

Zij heeft ons uitgenodigd toen we in oktober in Calgary waren en heeft kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als onze kinderen. Zij heeft mij enorm geholpen en dingen uitgelegd. Ik denk echt dat het fijn is om alvast iemand te kennen in het, toch onbekende, land waar je gaat wonen. Het maakt het allemaal net iets makkelijker als je iemand hebt waar je vragen aan kuntn stellen.

Ik zou dit zelf ook heel erg graag willen doen mochten er mensen plannen hebben om te emigreren naar Canada, of een ander land. Ik weet hoe fijn het is om op honderd en één vragen antwoord te krijgen, want er komt echt veel op je af.'


Meer lezen over het leven in Canada?




Blijf op de hoogte van nieuwe posts en neem een gratis emailabonnement!

Subscribe to Expat Mama by Email

Wilma in Canada

Wilma Heger (50) en haar man Peter emigreerden op 31 oktober 2002 naar Alberta in Canada. Samen met hun 6 kinderen. Inmiddels is het gezin uitgebreid tot 9 kinderen. De kinderen variëren in leeftijd van 4 tot 25.

Emigreren naar Canada: het waarom


In Nederland had Peter een mestvarkensbedrijf. Voor hun huwelijk was Wilma tandartsassistente, maar de boerderij bleek te ver van haar werk. Daarom werd ze Thuisblijfmoeder en boerin.

Maar zoals veel boeren voelde Peter zich beperkt door de Nederlandse regelgeving. Zijn boerderij uitbreiden was niet mogelijk, en buren klaagden over stankoverlast. Canada lonkte!

Een boerderij in Alberta


Het gezin streek neer op een boerderij waar Peter in dienst ging.  De overgang verliep soepel, en Wilma had geen last van heimwee. Zo lang ze haar man en kinderen om zich heen hebt, voelt ze zich thuis.

Na tweeëneneenhalf jaar kochten ze hun eigen boerderij, met zeugen. Maar in 2009 sloeg het onheil toe. In korte tijd kregen ze te maken met een ernstig auto-ongeluk, een sterfgeval in de familie in Nederland en tot overmaat van ramp brandde hun boerderij af. Omdat op dat moment ook nog eens de markt instortte, had opnieuw beginnen geen zin. Gelukkig vond Peter een baan, en ze verhuisden naar Kleefeld in de provincie Manitoba. Daar wonen ze nu nog steeds, en ze hebben het er goed naar hun zin.

Het dagelijks leven in Canada


Wat Wilma opvalt is dat in Canada alles groter en ruimer is. En de temperaturen zijn extremer dan in Nederland. Ten tijde van het interview sprak Wilma van 'een warme dag': temperaturen van min vier.  Soms daalt de gevoelstemperatuur naar min 44! De zomers zijn er warmer, en de winters kouder. In Manitoba valt er sneeuw in oktober, en die blijft liggen tot april/mei.

Wilma ziet niet veel verschil met haar leven als (thuisblijf)moeder in Nederland. Het grootste verschil is dat je niet even voor een kleine boodschap naar een winkel gaat. Het plaatselijke dorpswinkeltje is erg duur, en de grote supermarkt is 20 minuten rijden. Ook voor naschoolsche activiteiten moet ze grotere afstanden afleggen dan in Nederland.

Een dag uit Wilma's Canadese leven


  • Ik sta vroeg op om het vee te voeren. Dat doe ik samen met mijn zoon.

  • Daarna haal ik de kinderen uit bed, en helpt ze met het ontbijt en hun lunch voor school. Hoewel de school maar 5 minuten verder weg is, blijven alle kinderen over.

  • Om 8.38 komt de schoolbus, dus dan moeten ze klaar zijn.

  • Als de kinderen naar school zijn, ga ik meestal maar aan de slag. We bakken ons eigen brood en koek enzo, dus er is altijd wat te doen. Ik bak drie keer per week brood. Winkelbrood vliegt er door en vinden ze minder lekker.

  • Om 15.47 komen de kinderen weer thuis. Dan begin ik meestal ook met supper.

  • Peter is meestal rond 5.30 thuis als hij in de buurt is.

Naar school in Canada


De schooltijden zijn elke dag van 9 tot 15.40. De kinderen in het dorp lopen naar school. De rest wordt met bussen opgehaald. Wilma is tevreden over het onderwijs. De klassen zijn niet zo groot, en kinderen mogen op hun eigen niveau werken. De school in Manitoba gaat tot Grade 9. Voor de laatste drie 'grades' gaan kinderen met de bus naar een school in een grotere plaats.

Kinderen gaan in Canada vanaf hun vijfde naar school. Eerst gaan ze naar Kindergarten. Wat in Nederland vroeger de kleuterschool was. Daarnaast biedt de school van Wilma's kinderen een pre-school. Dat is een ochtend in de week, en ouders mogen er bij blijven. Wilma's jongste gaat daar naar toe. Wilma heeft gemerkt dat het een goede manier is om contacten op te doen en te integreren. Wilma: 'Als je kids op school hebt raak je vanzelf betrokken Je helpt eens, en ze hebben gevraagd of ik met de schoolband mee wil naar Edmonton volgend jaar.'

Zwemles, kinderfeestjes en mobieltjes


Ook in Canada worden zwemlessen aangeboden. Een kind wordt ingedeeld naar zijn niveau. De zwemlessen zitten altijd snel vol. Als de wachtlijsten te lang worden, maken ze soms extra groepen.

Uitnodigingen voor kinderfeestjes worden of aan iedereen uitgedeeld, of worden telefonisch doorgegeven aan ouders. Zo wordt er geen kind openlijk overgeslagen.

Net als in Nederland lopen veel jongeren met mobieltjes.

Opvoeding en etiquette


Canadezen zijn beleefd. Standaard vraag je: 'How are you?' en je krijgt de vraag terug met 'Fine, and you?' Gevolgd door een 'Thank you.' Die beleefdheid zie je ook terug bij de kassa. De kassière vraagt of je alles hebt kunnen vinden, en bij veel supermarkten bieden ze hun hulp aan bij het inladen van de boodschappen in de auto.

Toen ze even in Nederland waren miste Wilma die beleefdheid. Ze schrok van mensen die haar aan de kant duwden, zonder iets te zeggen. Wat beleefdheid betreft kan Nederland dan ook nog iets leren van Canada vindt Wilma.

Dewi in Portugal

Een vakantie naar Portugal leidde uiteindelijk tot een tweeling, en een emigratie naar Canada!

Toen Dewi (32) op vakantie ging naar Portugal ontmoette ze een Canadees die daar werkte als zanger in diverse bars. Het was liefde op het eerste gezicht. Na tien dagen besloten ze te gaan samenwonen, en toen Dewi twee maanden zwanger was, emigreerde ze naar Portugal.

Albufeira geen fijne plek om op te groeien

Hoewel het Dewi en haar Canadees goed beviel in Portugal vonden ze het geen fijne plek om hun jongens te zien opgroeien. 'Het ging in Albufeira alleen maar om feesten, opleidingsniveau's zijn lager dan wij gewend zijn, normen en waarden zijn heel anders en wij zagen daar gewoon geen toekomst voor de jongens, hoewel wij het zelf wel naar ons zin hadden.

Nederland of Canada?

De keuze was toen tussen Nederland en Canada, en uiteindelijk hebben we voor Canada gekozen. Alle Nederlanders die we spraken, waren heel negatief over Nederland: de economische crisis, alles was duur, er was geen werk meer te krijgen, huizen en verzekeringen waren onbetaalbaar etc. Nu weet ik dat Nederlanders graag klagen en het allemaal vast niet zo erg was, maar mijn vriend liet zich daardoor wel afschrikken. Vooral omdat de verhalen over Canada heel positief waren: genoeg werk, je struikelde over vrije huurwoningen, de crisis was niet te merken, etc.

Toch was het geen makkelijke keuze, want het is zo ver weg van Nederland en mijn familie, maar wel de beste keuze voor de jongens. We zijn een half jaartje geleden van Portugal naar Canada verhuisd, maar zijn nog steeds niet helemaal gesettled. Toch hebben we wel het gevoel de juiste keuze te hebben gemaakt!'

Overgang Nederland - Portugal - Canada

De overgang van Nederland naar Portugal vond Dewi groter dan de overgang naar Canada. 'Portugal is een heerlijk vakantieland, maar heel anders als je er woont. Dit geldt natuurlijk niet voor alle plaatsen, en alle mensen in Portugal, maar in mijn omgeving was iedereen erg negatief en respectloos tegenover toeristen en buitenlanders. Hoewel ze in je gezicht glimlachen, zeggen ze achter je rug heel andere dingen.

'Alles op zijn tijd-mentaliteit'

Ook is de hele alles op zijn tijd-mentaliteit heel anders dan wat ik gewend was in Nederland. Doktoren in het ziekenhuis voor controle tijdens mijn zwangerschap kwamen ook gewoon opdagen wanneer ze wilden. Je moest er zo vroeg mogelijk zijn, je schreef je dan in bij de receptie, en bleef in wachtkamer wachten tot de dokter een keer op kwam dagen. Dan werd je geholpen op volgorde van inschrijving. Niet helemaal zoals ik het gewend was dus.

Canada voelt als thuiskomen

In Canada is alles veel meer zoals in Nederland. Afspraken zijn afspraken, en dingen worden geregeld. Ook de normen en waarden van mensen in Canada komen meer overeen met de Nederlandse normen en waarden. Dat zie ik ook aan de manier van opvoeden: die lijkt erg op de Nederlandse opvoeding. Canada voelt als 'thuis komen'.'

Moederen in Canada: eerste jaar veel Thuisblijfmoeders

Dankzij het zwangerschapsverlof van een jaar zijn er in Canada het eerste levensjaar van baby's veel meer Thuisblijfmoeders. Maar daarna vindt Dewi de Canadese situatie erg lijken op de Nederlandse. Dewi: 'Er is day care, school, speeltuinen etc. In Albufeira waren bijvoorbeeld maar een handjevol speeltuinen, en die waren allemaal in de volle, brandende zon, dus niet echt geschikt om te gebruiken.

Een gemiddelde dag uit Dewi's leven in Canada
  • De jongens worden meestal tussen 8 en 9 wakker. 
  • We ontbijten met melk, geroosterd brood en fruit, en meestal mogen de jongens eventjes tv kijken zodat ik ook even mijn koffie kan drinken. 
  • Daarna gaan we meestal naar buiten: naar de speeltuin, het park, in de achtertuin en soms ook naar de supermarkt. We nemen broodjes en drinken mee. 
  • Van één tot drie slapen ze. En ik soms ook :) 
  • Dan is het weer buiten spelen terwijl ik kook. Het avondeten is heel wisselend, maar ook erg vergelijkbaar met Nederland: meestal rijst/aardappelen/pasta met vis/vlees en groente). 
  • Daarna weer buiten spelen, of tekenen/boekjes lezen/andere activiteiten. 
  • Om negen uur gaan de jongens naar bed. 
We zijn meestal erg actief. In de winter kan je nog steeds buiten spelen, maar moet je hele sneeuwpakken aantrekken. Dus dan ben ik ietsje sneller geneigd om wat binnen te gaan doen.'

Opvoeden in Canada

'Ik wil dat mijn kinderen gelukkig zijn, maar ook luisteren. Als ik zeg dat iets niet mag, dan moeten ze het niet alsnog doen. Doen ze dat wel, dan volgt er een time-out. Canadezen hebben over het algemeen dezelfde ideeën over de opvoeding, hoewel ze qua slapen meestal erg van ons verschillen. 

Wij hebben ze in het begin gewoon laten huilen in bed, als we zeker wisten dat ze ok waren natuurlijk, maar dat vinden ze hier echt heel erg vreemd. Onze jongens zijn vanaf vier maanden overigens wel briljante slapers: ze slapen vanaf maand 4 twaalf uur per nacht. Ze worden nooit wakker en slapen nu nog steeds twee uur overdag erbij. Je legt ze in bed, zegt dat je van ze houdt, doet de deur dicht, en tien minuten later slapen ze. 

Combinatie kind en baan in Canada

Na het eerste jaar zwangerschapsverlof en fulltime moederen gaan de meeste Canadese moeders weer buitenshuis aan de slag. De belangrijkste vorm van kinderopvang is Day Care. Dit is meestal bij iemand thuis, en de groep bestaat uit maximaal vijf kinderen Day Care is niet moeilijk te vinden, en kost zo'n 25 dollar per dag, wat neer komt op 20 euro.

Canada versus Nederland

Natuurschoon

Het grootste en opvallendste verschil is de natuur. Het is hier mooi en er is veel ruimte. Eekhoorntjes springen rond in je achtertuin, 's avonds moet je goed opletten dat je al je troep hebt opgeruimd anders komen de wasberen alles oppeuzelen. Je ziet hier 's nachts vossen rondlopen, in het park moet je oppassen voor coyotes. Het is prachtig hier. Ik heb nog geen Canadese herfst meegemaakt maar ik kan niet wachten want die schijnt adembenemend mooi te zijn.

Vriendelijkheid

Mensen zijn hier overigens ook super, super, supervriendelijk. Niet allemaal natuurlijk, maar over het algemeen wel. In het begin vond ik dat vooral heel opvallend, nu ben ik eraan gewend. Iedereen komt naar je toe om een praatje met je te maken, zelfs als ze je niet kennen, en er zit niks achter! Gewoon pure vriendelijkheid!

Groot!

Canada is zo groot dat ik me er geen voorstelling van kan maken. Nederland past bijvoorbeeld in een van hun meren (Lake Ontario). Mensen hier moeten altijd lachen als ik vertel dat van Groningen naar Maastricht ongeveer 3,5 uur met de auto is, wat ongeveer hetzelfde aantal uur is om Canada's kleinste provincie door te rijden (Prince Edward Island).

Mobiele telefonie: erg duur in Canada

In Canada is een mobieltje heel duur. Je betaalt namelijk vaak ook voor het ontvangen van smsjes en gesprekken. Daarom heb ik geen mobiele telefoon. En het is eigenlijk ook wel bevrijdend om geen telefoon bij je te hebben! Er zijn hier genoeg telefooncellen als je wel een telefoontje moet plegen.

Wat Canada en Nederland van elkaar kunnen leren

Nederland kan van Canada wat leren op het gebied van vriendelijkheid. Het is zo fijn om ergens te zijn waar mensen over het algemeen vriendelijk zijn!

Wat Canada van Nederland kan leren: hoe ze lekkere kaas en kaasbroodjes kunnen maken!! :D Ik mis de Nederlandse kaas, hier verkopen ze vooral Cheddar kaas in hele grote blokken. Het smaakt naar niks. Goede, echte kaasbroodjes zoals die van de Hema heb ik hier nog niet kunnen vinden.

Integreren in Canada

Integreren is heel makkelijk, vooral omdat de taal natuurlijk geen enkel probleem is. Ik doe niet heel veel moeite om te integreren, ik leef gewoon mijn leven. Ik ga met de jongens naar muziekles, het park, de speeltuin, met mijn vriend naar de bios en de bar en zijn vrienden, op familiebezoek etc, dus op deze manier integreer ik.'

Meer weten van Dewi?

Dewi studeerde Communicatie, met als afstudeerrichting tekstschrijven. Ze werkte daarna voor verschillende lifestyle websites als redacteur en de laatste paar jaar als freelancer. Toen haar jongens een paar maanden oud waren merkte Dewi dat ze het schrijven miste. Ze begon een blog, en een paar weken geleden ging haar Engelse blog Real Mommy's Blog live.

Foto van Dewi: copyright Dewi

Annette in Calgary

Ik ben Annette Buis en ik ben 40 jaar oud. Sinds 2003 ben ik thuis bij mijn twee kinderen Eline (2001) en Peter (2003). Mijn man Rob heeft een voltijdsbaan in de ICT.

Ik vond dat ik de combinatie van een veeleisende baan en kinderen opvoeden zoals ik dat wilde, niet meer goed kon combineren. Daarom heb ik er na de geboorte van Peter voor gekozen om thuis te blijven. Financieel was dat gelukkig ook geen probleem. Ik heb me sindsdien wel op vrijwilligerswerk gestort, omdat ik hierbij beter mijn eigen tijd kon indelen. Met heel veel plezier heb ik geholpen op school, de wijkkrant en ieder jaar een oranjefeest organiseren.

Via collega’s kreeg Rob in 2007 de mogelijkheid om een baan in Calgary te krijgen. Na een kort bezoek aan Calgary in mei, besloten we de sprong te wagen. We hebben afgesproken om het in ieder geval voor drie jaar te gaan proberen en daarna zien we wel wat we doen: blijven of terug. Hoewel het nooit onze grote droom geweest is om te emigreren, hebben we deze kans, toen die voorbij kwam wel gegrepen.

Waar wonen we nu?

Rob vertok al in juni 2007 naar Calgary, op zoek naar een huis voor ons en ons gezin. We hadden geen zin om eerst met twee kleine kinderen in een hotelkamer te gaan zitten, op zoek naar geschikte woonruimte. Het zou voor Eline (2001) en Peter (2003) al een enorme overgang worden, daarom vonden we het belangrijk om direct al rustig te beginnen op een vast plek.

Rob werkt in Calgary en daarom hebben we daar ook een woning gezocht. We huren nu een woning in een rustige buitenwijk. Over het algemeen staan hier vrijstaande huizen, groter dan die in Nederland, allemaal met een eigen tuin. De wijk is ruim opgezet met veel groen en verschillende speeltuintjes.

De basisschool is voor ons op loopafstand, dat is ideaal want we hebben (nog steeds) maar één auto, die Rob gebruikt om naar zijn werk te gaan. Dat laatste is wel een beetje onhandig omdat de meeste winkels en sportvoorzieningen eigenlijk alleen goed te bereiken zijn met de auto.

Canada is helemaal ingesteld op auto rijden en er zijn weinig tot geen geschikte fietspaden. (Overigens is fietsen in de winter ook niet echt een optie.) Gelukkig komt er binnenkort een light rail-station bij ons in de buurt dus dan kan Rob met de light-rail (een soort metro/tram) naar zijn werk en heb ik de auto voor zwemlessen, boodschappen en afspraken met vriendjes en vriendinnetjes.

Naar school

We kwamen eind augustus naar Calgary, dus het duurde niet lang voor de scholen begonnen. Eline kon terecht op de openbare basisschool in onze wijk en kan beginnen in grade 1 (groep 3 in Nederland).

Ze wordt hartelijk ontvangen op school en komt terecht in een klasje met 18 kinderen. Een heel prettig aantal. Toch had ze het er de eerste weken wel moeilijk mee. Ze had gedacht heel snel nieuwe vriendjes te maken, maar dat was moeilijk omdat ze geen idee had, waarover gepraat werd. Gelukkig ging het al snel beter. Eind oktober werd ze uitgenodigd voor het eerste verjaardagsfeestje en sindsdien gaat het alleen maar beter met de taal en vriendinnen maken.

Schooltijden

De schooltijden zijn wel iets anders dan in Nederland. Eline zit elke dag van half negen tot kwart over drie op school, ook omdat ze er zelf voor heeft gekozen om, net als de meeste kinderen, tussen de middag op school te blijven. Ze heeft dus niet meer op woensdag- en vrijdagmiddag vrij. Verder hebben we weer ouderwets een kerst- en paasvakantie, maar geen herfstvakantie en meivakantie. Daar staat dan weer tegenover dat de kinderen in de zomer wel twee maanden vrij zijn! Er zijn hier dan ook veel verschillende zomerkampen, waar de kinderen terecht kunnen in die tijd. Vooral voor werkende ouders lijkt mij dat wel een uitkomst.

De kinderen leren hier respect te hebben voor elkaar en voor hun leraren. De leraren en leraressen worden ook aangesproken met Miss of Mister, gevolgd door hun achternaam. De kinderen leren om trots te zijn op hun land. De schoolbijeenkomsten (zo’n 6 per jaar) worden altijd gestart met het volkslied, een saluut aan de Canadeze vlag en het schoollied. Ik geloof niet dat kinderen op de basisschool in Nederland het Wilhelmus leren.

Preschool

Voor Peter was school wel een beetje een probleem. Hij was te jong om naar kindergarten te mogen, terwijl hij in Nederland wel al een paar maanden naar de kleuterschool ging. Hier in Calgary begint de school pas als de kinderen 5 zijn (of worden voor 1 maart van dat schooljaar) en ze zijn pas echt leerplichtig als ze 6 jaar zijn. Voor Peter, die vier was, moesten we dus op zoek naar iets anders.

We vonden het belangrijk dat ook hij in contact kwam met leeftijdsgenootjes om de taal te leren en vriendjes te maken. Dat werd wel een beetje lastig. Er zijn preschools in Calgary, maar de inschrijving daarvoor begint al ergens in januari (en toen waren wij hier nog niet) en ze zijn vrij snel vol.

Het bleek dat één van de moeder van de kinderen uit Eline’s klas een preschool aan huis had. Zij had nog een plekje voor een extra kind. Daar moesten we wel even aan wennen: preschool bij een moeder thuis. We zijn er een keertje gaan kijken en ze had een aardige ruimte om 6 kinderen op te vangen. Ook had ze de nodige onderwijspapieren en we besloten het er dus maar op te wagen.

Twee middagen in de week kon Peter er terecht en we hebben er geen spijt van gehad. De eerste paar weken ben ikzelf meegeweest om Peter te helpen met zijn Engels. Ook de juf vond dat wel een prettig idee. Ik heb dus van dichtbij kunnen meemaken hoe het eraan toeging op het schooltje en ik moet zeggen: ze doet het echt heel goed. De kinderen leren de letters van het alfabet, tellen en over allerlei andere dingen als de seizoenen, klokkijken, de natuur, vulkanen en dinosaurussen. Ze spelen regelmatig buiten en hebben tripjes gemaakt naar de tandarts, een dierenarts, een supermarkt en de brandweerkazerne. Peter gaat met veel plezier erheen en heeft er ook al vriendjes gemaakt. Ik ben heel erg te spreken over deze preschool, maar ik heb geen idee of het maatgevend is voor alle preschools in Calgary.

In september 2008 zal Peter aan kindergarten beginnen. Overigens is dat maar een halve dag, maar het begin is er.

Nieuwe vrienden en kennissen

Iedereen doet erg zijn best om ons welkom te laten voelen in Calgary. Dat merkten we vooral rond de kerst, toen we we uitgenodigd zijn op vele pre-christmas parties en zelfs gingen eten bij een gezin op eerste kerstdag. Dat heeft ervoor gezorgd dat we ons welkom en al snel ook thuis voelen in Calgary. Het feit dat we kinderen hebben, heeft daar erg bij geholpen. Daardoor kom je automatisch in contact met andere ouders, op het schoolplein en bij de verschillende sportclubjes. Dat we de taal spreken helpt natuurlijk ook mee. Ik weet niet hoe we het gered zouden hebben in een land waar ze geen engels spreken.

Mensen zijn erg behulpzaam. Dat ik geen auto heb, is inmiddels bij iedereen doorgedrongen en ik wordt dan ook regelmatig gebeld (vooral als het slecht weer is) of ik een lift nodig heb naar het een of ander. Toen het hier heel erg koud was, mocht ik zelfs de auto van de juf lenen om weer naar huis te rijden. Langzaamaan leren we hier op deze manier ook weer mensen kennen.

Andere gewoontes

Als Nederlanders hebben we ons in het begin erg verbaasd over de (voor ons) ouderwetse manier waarop dingen hier geregeld zijn. Bijvoorbeeld het uitschrijven van cheques vonden wij echt uit de tijd. Toch doet men hier niets anders.

Waar we ook tegenaan liepen is dat men hier op grote voet leeft wat betreft energieverbruik en dat recycling eigenlijk pas in de kinderschoenen staat. Wat dat betreft zijn ze hier op het punt waar we twintig jaar geleden in Nederland waren: men is bezig plastic zakjes te weren uit de winkels, en je kunt je afval gescheiden aanbieden, maar dat moet je dan wel zelf wegbrengen. We voelen ons af en toe echte geitenwollen sokken types wannneer we in de supermarkt aankondigen dat we géén plastic zakjes willen en alles zelf wel in een kratje stapelen.

De andere gewoontes zijn daarnaast natuurijk legio. We hebben natuurlijk geleerd om onze schoenen uit te doen bij de voordeur, onderhouden netjes ons gazonnetje in de voortuin en hebben ook een mega-barbecue aangeschaft. Toch verschillen de mensen in Calgary, vind ik, maar weinig van de mensen in Delft.

Wel ontspannen

Iedereen lijkt wel wat minder gestressed dan in Nederland. Het scheelt natuurlijk ook dat iedereen hier nog de ruimte heeft om te leven, in tegenstelling tot het drukke Nederland. Zelf kan ik er prima mee omgaan, dat ontspannen karakter van de Canadezen.

Hoewel mensen hier vinden dat Calgary veel te veel een ‘grote stad’ mentaliteit krijgt, vind ik nog steeds dat mensen hier op een vriendelijke manier met elkaar omgaan. Mensen groeten elkaar nog op straat en maken af en toe een praatje met je. Ook merk je het aan het verkeer: voetgangers hebben en krijgen altijd voorrang en ik hoor hier nooit iemand uit frustratie naar een ander toeteren. In de supermarkten wordt nooit voorgedrongen of gemoppert. Dat is een mentaliteit die prima bij mij past. Ik hoef zelf ook nooit zozeer haantje de voorste te zijn.

Het kan natuurlijk wel vervelend zijn als een afspraak met een loodgieter of iets dergelijks niet wordt nagekomen, of later dan gepland. Dat schijnt hier nogal eens te gebeuren. Tot nu toe hebben we hier geen noodgevallen gehad en ach, dan komt ie toch morgen... Ik leer er wel mee leven.

Mijn leven

Mijn leven als thuisblijfmoeder in Calgary verschilt eigenlijk weinig van dat in Nederland. Kinderen van en naar school brengen, huishouden, vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Wat ik wel mis is het vele vrijwilligerswerk dat ik Nederland deed voor de wijkkrant, op school en allerlei andere klusjes die voorbij kwamen. Straks als Peter naar kindergarten is, zal ik ook zeker meer gaan helpen op de school van mijn kinderen en wie weet waar ik daarna dan allemaal weer inrol.

Wat ik daarnaast enorm mis, zijn natuurlijk familie en vrienden in Nederland. Dat maakt de keuze voor een ander land eigenlijk het allermoeilijkst. We hebben veel contact via de webcam, mail en gewone post, maar toch is het anders. We zullen wel zien wat onze keuze zal worden over (nog maar) twee jaar.

Meer lezen van Annette?

Bezoek haar blog!
© all rights reserved
made with by templateszoo