Posts tonen met het label Caroline in Nieuw Zeeland. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Caroline in Nieuw Zeeland. Alle posts tonen

Emigreren naar Nieuw Zeeland

Emigratie lijkt een kwestie van alles of niks.

Maar thuisblijfmoeder Caroline (36) en haar man Tom vonden een tussenvorm: ze kozen voor emigreren naar Nieuw Zeeland voor een periode van een half jaar. Op basis van hun ervaringen in die periode wilden ze bepalen of definitief verblijf in Nieuw Zeeland iets voor hen was.

Een dergelijke methode is natuurlijk niet voor iedereen haalbaar. Maar voor Caroline en Tom wat het mogelijk omdat Tom als huisarts heel gemakkelijk als een soort vliegende keep kan worden ingezet in Nieuw Zeeland. Hij schreef zich in bij NZ Locums, en zij stuurden hem vervolgens naar huisartsenpraktijken waar vervanging nodig was. 'Roving locum jobs' heet dit.

Dit is Caroline's verhaal!

De beslissing om te emigreren naar Nieuw Zeeland


Caroline: 'Voordat ik Tom leerde kennen had hij vier jaar gewoond en gewerkt als huisarts in Nieuw Zeeland. Hij heeft altijd gezegd dat hij nog eens terug wilde. Ik zelf heb er dertien jaar geleden zes weken rondgereisd, en het leek me wel wat om er naar toe te gaan. Bovendien wilde we als gezin graag een avontuur beleven, en onderzoeken of het leven als gezin daar beter is. Beroepsmatig zou het in ieder geval geen probleem zijn: het beroep van huisarts is daar beter betaald en georganiseerd. Het is niet moeilijk er werk te vinden.

Uiteindelijk heeft het plan vijf jaar door ons hoofd gespeeld, voordat we vertrokken. De eerste stap was dat Tom ging solliciteren bij NZ Locums. Vanaf dat moment ging het snel. We hadden het voordeel dat Tom al een permanente verblijfsstatus had, het land kende en veel kans had op een baan. Maar het kostte zeker drie maanden voordat we mijn visum en dat van de kinderen in orde hadden.

Reactie omgeving op beslissing te emigreren naar Nieuw Zeeland


De omgeving reageerde overwegend positief op onze beslissing. Veel mensen zeiden: 'Hadden wij dat vroeger ook maar gedaan.' Anderen vonden het leuk, maar zeiden dat ze zelf zo'n stap niet durfden te maken. Vrienden en familie zagen ons natuurlijk niet graag vertrekken! Ze vonden het jammer dat we voor langere tijd weggingen. Vooral de grootouders. Onze kinderen zijn nog klein en juist nu ontwikkelen ze zich zo snel.

Sommige mensen vonden het gek dat we besloten er maar voor een tijdje tussenuit te trekken. 'En daarna dan?' vroegen ze. Tja, dat zien we dan wel weer. Die optie hielden we gewoon open.

De overgang van België naar Nieuw-Zeeland


De reis was heeeel lang, daar hebben we wel drie weken van moeten bij komen. Maar de overgang van België naar Nieuw-Zeeland is me uiteindelijk erg meegevallen.

Tom was altijd erg enthousiast over Nieuw-Zeeland en het leven daar. Maar ik vroeg me af of ik er echt zou kunnen wonen. Hij kon daar makkelijk aan het werk, maar wat zou ík doen? Hoe zou ik het ervaren? Ergens op reis gaan is één ding, maar er je leven leiden een heel ander.

Ik was bang dat ik me alleen zou voelen of misschien zelfs zou vervelen als Tom aan het werk was. Maar dat is nooit het geval geweest. We hadden altijd wel wat te doen, of de kinderen vermaakten zich buiten. We hebben hier meer tijd voor elkaar als gezin dan thuis.

Maar dit was een heel goede manier om erachter te komen waar we onszelf zouden zien wonen.

Kinderen en emigreren


Zoontje Louie was drie toen we vertrokken en had er moeite mee. Hij besefte maar half wat er gebeurde, maar net genoeg om ook heimwee te hebben. Hij vroeg steeds: 'Wanneer gaan we terug?' Dat heeft wel even geduurd. Ook de frequente verhuizingen binnen Nieuw-Zeeland vond hij wel eens lastig. Was 'ie net ergens gewend, gingen we weer weg. Dat was ook een reden voor mij om fulltime thuis te blijven. Ze ook nog eens iedere keer aan de routine van een opvang te laten wennen, vond ik teveel van het goede.

Onze dochter is erg flexibe. Ik heb het gevoel dat zij hier juist meer op haar plek is: een wildebras die het liefst buiten speelt.

Integreren in Nieuw-Zeeland: makkelijk


Ik vind integreren belangrijk als je echt wilt meedraaien in een land.

Je maakt hier heel snel contact met mensen. Of je nu naar de supermarkt gaat of naar een coffeeshop. En als ik met de kinderen naar een Playcentre of Playgroup ga, word ik meteen opgenomen in de groep aanwezige mama's. Ik vind dorpen in Nederland en België vaak erg uitgestorven of er heerst er zo'n 'ons-kent-ons' mentaliteit. Nu heb je dat soort plekken hier ook wel, maar veel gemeenschappen zijn erg levendig en als nieuwkomer ben je welkom.

Het is een jonge cultuur. En ook al wonen de mensen soms zelf al een paar generaties in het land, uiteindelijk zijn het allemaal emigranten. Ze weten dus hoe het is om 'nieuw' te zijn. Ik heb 't gevoel dat dit een soort band schept. Maar ook mensen die echt 'Kiwi' zijn, zoals ze de locals hier noemen, zijn eigenlijk altijd hartelijk.

Daarnaast heb ik gemerkt dat je via de kinderen makkelijk contacten legt. Dat heeft er voor gezorgd dat ik me hier niet echt eenzaam voel. Ik had niet gedacht dat het zo makkelijk zou gaan.

Wonen in België - wonen in Nieuw-Zeeland

Bel-etage in de buurt van Antwerpen


In België wonen we in een zogenaamde bel-etage. Dat is een huis met de garage op de begane grond, en twee verdiepingen daarboven. We wonen daar in een vrij rustige, leuke buurt met leuke buren. Er is een park met een natuurzwembad in de buurt, een klein natuurgebied en we hebben een kleine tuin. Met de tram ben je in 20 min in Antwerpen.

Van huurhuis, boerderijtje, appartement, vrijstaand huis


Omdat Tom dus 'roving-locum jobs' doet hebben we in Nieuw Zeeland op diverse plekken gewoond. Tom doet als huisarts vervangingen door het hele land. Woonruimte wordt geregeld door de huisartsenpraktijk of door NZ Locum. Je weet dus van te voren niet in wat voor soort woning je terecht komt. In plaats van een vaste plek te kiezen, hebben we voor deze constructie gekozen omdat we op die manier iets van het land zouden zien.

  • We hebben op diverse plekken op het Noordeiland gewoond. Eerst in een huis dat we dankzij vrienden konden overnemen: een huurhuis in een randgemeente van Wellington, midden in een stukje native bush in een woonwijk. Hier woonden we negen weken. Ik vond Wellington een geweldig leuke stad: de combinatie van al je voorzieningen, cultuur en natuur is daar heel mooi. Je hebt er strand, grote parken, maar je kunt ook heel makkelijk vanuit de stad allerlei natuurgebieden bereiken, en oversteken naar het Zuideiland. Maar het weer! 'Nothing beats Wellington on a great day' zeggen ze daar. Meer dan de helft van de tijd waait het ontzettend hard in Wellington, en het weer is er ook erg wisselvallig. Vaak dacht ik: 'Dit had ook Nederland of België kunnen zijn, alleen met een mooier uitzicht'. Dan wilde ik bijvoorbeeld met de kinderen gaan zwemmen, maar dan was het te koud door de harde wind.

  • Daarna in de regio Taranaki, in een oud boerderijtje van een melkveehouder die zelf intussen een nieuw huis had gebouwd. We leefden daar in de uitgestrekte weilanden tussen de koeien. Het dorpje waar Tom werkte leek uitgestorven, maar toen we er eenmaal zaten was iedereen heel hartelijk. Onze buren nodigden ons meteen uit, en ik werd meegevraagd naar de plaatselijke Playgroup, waar ik meteen met alle moeders aan de praat raakte.

  • Daarna een poosje in een kuststadje in The Bay of Plenty. In een luxe appartement met een zwembad op het dak, weer heel iets anders.

  • Waar we momenteel wonen is favoriet: een leuk vrijstaand huis met een ruime tuin in het dorp Kerikeri, in de regio Northland. Hier zijn we het langst gebleven van alle plaatsen waar we zijn geweest. Dit is echt een plek waar ik zou kunnen blijven. Daarvoor waren we, naast de negen weken in het begin, om de twee of drie weken weer weg. Ik denk dat je dan onbewust ook niet te hard gaat 'aarden' omdat je weet dat je toch weer weg moet. Toch waren dat leuke plaatsen en we vonden het steeds jammer om al zo vlug door te moeten.


Nieuw-Zeeland versus België: het leven is hier rustiger


Ik vind dat je in Nieuw Zeeland meer levenskwalitieit hebt. In Nederland en Belgie is het een soort van status om het altijd druk te hebben met van alles. In Nieuw Zeeland zijn mensen veel rustiger. Ik heb in de tijd dat we hier zitten het nieuws thuis wel een beetje gevolgd, en daar stonden best wat artikelen tussen over de stress en het aantal burnouts dat alsmaar toeneemt, en dat dit komt omdat men zoveel 'moet' in het leven en de werkdruk zo hoog is. Hier zullen dat soort problemen ook wel bestaan, maar minder.

Minder regels en complicaties


Bij ons hangt alles aan elkaar van de regeltjes, dat kennen ze hier ook niet. Het is hier ook normaler om wat minder te werken, en er een paar jaar tussenuit te gaan als er kinderen komen.

Mensen zijn hier vrij ongecompliceerd: ze hebben altijd tijd voor een babbel en maken zich niet druk om uiterlijkheden. Ik heb thuis vaak de indruk dat er gelet wordt op wat je doet en wat voor auto je rijdt bijvoorbeeld. Dat interesseert ze hier niks.

Mensen houden hier graag tijd over voor dingen naast hun werk. Veel mensen hebben een boot of een vakantiehuisje (een 'bach') waar ze de weekends en vakanties doorbrengen. Men is niet zoveel bezig met uiterlijkheden, zoals een mooie auto of het inrichten van het huis. Ook de emancipatie issue, en dat vrouwen fulltime buitenshuis moeten werken, speelt hier veel minder. Dat vind ik een bevrijdende ervaring.

Sterke gemeenschapszin


Wat ons ook opviel, is dat er hier een sterke gemeenschapszin heerst. Mensen zijn hier trots op hun land en je wordt gestimuleerd daar deel van uit te maken. Zo is er in veel plaatsen een vrijwillige brandweer of kustwacht en ook veel jongeren zijn daar lid van.

In geen maanden een file gezien


In Nieuw Zeeland woonden we meestal in plattelandsgemeentes. Ik heb in maanden geen file meer gezien. Of hoogbouw. Of vijfbaansautowegen.

Anderszijds kan ik het bruisende van een stad missen: de diversiteit aan winkels en restaurants. En het fenomeen ' gezelligheid' kennen ze hier gewoon niet. Je hebt heus leuke en fantasievolle plekken, maar de knusheid van kerst heb je hier niet. Kerst valt ook in de zomer, dat is zoiets raars! Iedereen gaat dan barbecuen en huurt een vakantiehuisje. De versiering doet er niet zo heel veel toe. En als ik ergens naar toe wil, heb ik eigenlijk altijd de auto nodig, dat vind ik wel eens jammer.

Vervoer: alles met de auto en fietsonvriendelijk


NZ is echt een land waar je overal de auto voor nodig hebt. Maar ook voor kleine afstanden zal men hier nooit de fiets pakken. Nieuw-Zeelanders zijn supervriendelijke mensen, maar ze hebben iets tegen fietsers op de weg. Het aantal fietspaden is ook beperkt. En de strookjes die beschikbaar zijn op de rijweg, makken het fietsen er niet veiliger op. Automobilisten snijden je af, of geven je niet de ruimte. Mijn man, die graag fietst en dat ook naar zijn werk doet, heeft al een paar bijna-aanrijdingen gehad. Wat dat betreft kunnen ze hier nog wat van Nederland en Belgie leren.

Slordig met het milieu


Het lijkt wel alsof Nieuw-Zeelanders denken: 'We hebben toch zoveel ruimte. Dan merk je niets van wat troep.' Je ziet dit terug in:

  • Overal de auto voor gebruiken

  • Grote hoeveelheid plastic zakjes tijdens het boodschappen doen

  • Rommel achterlaten

  • Vervuiling van water doordat veel melkveebedrijven hun vee bij beken laat grazen, waardoor hun uitwerpselen in het water terechtkomen

Kinderen in Nieuw-Zeeland

Opvoeding: sterke kinderen

De normen en waarden op opvoedingsgebied komen denk ik wel overeen met die van ons: leren delen, dankjewel zeggen, beleefd zijn. Ik vind wel dat kinderen hier meer kind mogen zijn: meer buiten spelen, door de modder rollen. Ze worden minder snel in een schoolsysteem of opvang geduwd. Men heeft hier graag 'sterke kinderen' die tegen een stootje kunnen. Niet dat ouders er grof mee om gaan, maar veel jongeren doen hier aan surfen, rugby, gaan mee jagen en vissen of helpen op het land. En het klimaat kan naast fijn, ook heel ruig zijn. Men vindt het hier normaal dat je kind daar tegen kan.

Het is hier heerlijk voor kinderen: ze kunnen veel buiten zijn, leren vissen of jagen en er zijn veel stranden. Maar ik heb gehoord dat Nieuw-Zeeland voor tieners minder boeiend is. In sommige gebieden is er een ' hangjongerenprobleem'. Ook speelt de socio-economische klasse een rol. Tom ziet door zijn werk zo'n beetje alle soorten en maten van mensen langskomen, en er zijn gebieden waar huiselijk geweld en verwaarlozing een stuk meer voorkomen.

Moederen in Nieuw-Zeeland


Volgens een bericht in de New-Zealand Herald van januari 2013 is het percentage thuisblijfmoeders gezakt naar 58,8 procent, tegenover 65 procent in 1997. Meer moeders geven aan te gaan werken omdat ze wel moeten vanwege de gestegen levenskosten. Als ik het zo om me heen hoor, werken veel vrouwen parttime.

Er zijn wel wat huismannen.Ik las er een artikel over in het Glossy magazine ' Next' . Daarin klaagden succesvolle zakenvrouwe dat ze bij de scheiding alimentatie moesten betalen aan hun man! Maar ik ben ze zelf niet tegengekomen. Hoogstens een paar papa's die met hun kinderen naar Playgroup kwamenin plaats van de moeders. Volgens mij is de rolverdeling hier in het algemeen wat traditioneler.

Schoolsysteem


Over het schoolsysteem weet ik niet zoveel, omdat mijn kinderen nog niet naar school gaan. In NZ beginnen kinderen op hun vijfde aan de lagere school. Daarvoor is er de kinderopvang, of kun je met je kinderen naar een Playcentre of Playgroup. Dit is een soort peuterspeelzaal met leeshoek, poppenkamer, speeltuin, zandbak, knutselen waar de ouders ook aanwezig zijn.

Het is een door de overheid gesubsidieerd initiatief en officieel erkend. Je kunt er vaak tot 3x per week met je kinderen naartoe. Hartstikke leuk: je leert er andere ouders kennen en voor de kinderen is het een leuke manier om met andere kinderen te spelen. De leeftijden variëren van 0 tot 6.

Kinderfeestjes in Nieuw-Zeeland


Ik heb maar één kinderfeestje meegemaakt, want mijn kinderen zijn nog klein en gaan hier niet naar school of opvang. Die verjaardag was van het dochtertje van vrienden. Er wordt meestal ergens iets georganiseerd bij de mensen thuis net als bij ons. Het feestje dat wij meemaakten, werd georganiseerd in het museum Te Papa in Wellington, een nationaal museum. Net als bij ons zijn er mensen die het wat 'rustiger' houden en anderen die hysterisch uitpakken.

Een week uit ons leven in Nieuw-Zeeland


In het weekend en op Toms vrije dag doen we dingen met zijn allen, weekendjes weg of uitstapjes in de buurt. Of we doen om de beurt iets, zoals kajakken, fietsen of joggen of paardrijden.

Op de andere dagen probeer ik een beetje een structuur aan te houden. 's Morgens ontbijten met man en kinderen. Daarna mogen ze zelf spelen of even tv kijken. Vaak facetimen we even met opa, en ik doe wat klusjes in huis.

Dan de deur uit: speeltuin, boodschappen, wandelen of iets dergelijks.

Tussen de middag slaapt Anna, en Louie mag even een filmpje zien zodat ik even tijd heb voor wat klusjes of we doen iets samen. Als Anna wakker is, is het meestal al eind van de middag en spelen we in/om het huis. Ik kook het avondeten, Tom komt thuis, we eten en spelen nog wat met de kinderen en dan gaan ze naar bed. Tussendoor doe ik het huishouden, de was, schoonmaken etc. want dat gaat ook gewoon door natuurlijk.

Boodschappen doen in Nieuw-Zeeland


Er zijn hier tal van grote supermarktketens, net als bij ons. Maar ik mis de 'gewone winkels' . Slagers vindt je hier ook wel redelijk veel, maar delicatessenwinkels, bakkers en groentewinkels veel minder. In veel plaatsen organiseert men 'Farmers markets' met alles wat daar bij hoort: groenten, fruit, een kaasstalletje, al dan niet lokaal of organic. Je vindt er handwerk maar ook koffietentjes, een ijscokar, pannenkoeken en live muziek. Levendig en leuk.

Je hebt hier ook shoppingcentra die een groot gebied bedienen. Ze liggen tussen een aantal plaatsen in en je vindt er een warenhuis, drogist, of een 'Boerenbond', etc. Wat mij opvalt is dat ik de kwaliteit van het vlees zelfs in de supermarkten veel beter vindt dan bij ons.

Tips voor mensen die naar Nieuw-Zeeland willen emigreren


Als je de kans hebt om naar het buitenland te gaan, al is het voor een periode, en het lijkt je wat, ga er gewoon voor. Niks is definitief, je kunt altijd terug. Verhuur je huis, zodat je altijd iets hebt om op terug te vallen. Voor ons is het wellicht makkelijker geweest omdat ik hier toch geen vaste baan had, en mijn man met zijn baan als arts daar gemakkelijk overal aan de slag kan. Maar toch, als het je vurige wens is, dan kunt je beter aan den lijve ondervinden dat het uiteindelijk toch niks voor je is dan het nooit geprobeerd te hebben.

En als je geëmigreerd bent, ga dan op alle uitnodigingen in. Leer de taal spreken, en maak een praatje. Zo integreer je het snelst.

Terug naar België


Echt heimwee heb ik niet gehad. Daarvoor zijn we hier net iets te kort denk ik. We hebben nu erg veel aan facetime en facebook, mail en Skype. Maar dat compenseert op den duur denk ik niet altijd meer. Dan wil je mensen écht zien.

Als ik hier zelf een huis zou hebben, zou ik het ook naar eigen smaak willen inrichten, en het gezellig maken. Op den duur wil ik dan ook buitenshuis aan de slag, en hobby's zoals paardrijden en yoga oppakken. Een oppas om af en toe eens een avondje weg te kunnen zou ook leuk zijn. Dat begin ik nu wel te missen.

Ik denk dat het echte thuisgevoel pas na een paar jaar ontstaat. Als je ook echt je sociale leven hier opbouwt.

Maar we gaan dus binnenkort weer terug nar België. We willen allebei nog een paar projecten afronden in België. Ik werk aan een boek en mijn man heeft een band waarmee hij een cd wil opnemen. Net als onze reis nu, zijn dat dingen die we willen verwezenlijken.

Tom gaat weer als huisarts aan de slag in België, maar als het uiteindelijk toch anders loopt dan we zouden willen, dan gaan we terug. De lifestyle in Nieuw-Zeeland spreekt ons ontzettend aan. Dus we gaan veel sparen om af en toe over en weer te kunnen vliegen… Nieuw-Zeeland heeft ons hart wel gestolen.

Wil je meer lezen van Caroline?


Bezoek dan haar blog www.carolinelikescoffee.wordpress.com
© all rights reserved
made with by templateszoo