Posts tonen met het label Martine in Peru. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Martine in Peru. Alle posts tonen

Martine in Peru

Ik ben Martine, 28 jaar oud en alweer 6 jaar getrouwd met Martijn. We hebben twee kinderen, Leon van 2.5 jaar en Malou van net 1 jaar. Ik heb in Wageningen Tropisch Landgebruik gestudeerd, en daar hebben Martijn en ik elkaar ook leren kennen. Hij deed een andere opleiding, maar we waren lid van dezelfde studentenvereniging.

Tijdens mijn opleiding was ik al twee keer in het buitenland, eerst in Togo en daarna in Zimbabwe. Na mijn opleiding ben ik gaan werken als secretaresse bij de Wageningse Studentenorganisatie, met de bedoeling om daarnaast verder te solliciteren naar een baan die meer aansloot bij mijn opleiding. Maar na een paar maanden was ik zwanger van Leon en heb ik het solliciteren op een laag pitje gezet.

Toen hij eenmaal geboren was bleef ik nog 1 dag werken, op die dag was Martijn thuis. Later ben ik op die dag vrijwilligerswerk gaan doen bij een andere organisatie, wat beter aansloot bij mijn opleiding en daarom veel leuker en interessanter werk was.

Ondertussen was Martijn aan het solliciteren naar banen in het buitenland, omdat het onze droom was om in elk geval een paar jaar in het buitenland te wonen en te werken; we waren er nog niet aan toe om ons al echt te gaan 'settelen' in Nederland. Toen Leon nog geen jaar was, kreeg Martijn uiteindelijk die baan, waar we heel erg blij mee waren.

Ongeveer tegelijk met dat nieuws kwam ik erachter dat ik - onverwacht - weer zwanger was. Dat was even wennen, maar het heeft onze plannen uiteindelijk niet beïnvloed. In november 2005 - Leon was toen net 1 jaar en ik was 5 maanden zwanger - vertrokken we naar Peru, Zuid-Amerika.

Peru

Peru is een heel divers land. Aan de droge kust ligt Lima, de hoofdstad, en nog enkele grote steden. Als je vanaf de kust naar het oosten gaat, kom je eerst in de Andes, waar nog veel traditionele volken wonen, en waar veel armoede is. Nog verder naar het oosten kom je in het Amazone regenwoud. In dit uitgestrekte gebied liggen slechts een paar steden en heel veel kleine dorpjes. Veel transport gaat over water, of met vliegtuigen, er zijn maar weinig wegen aangelegd. Ook Iquitos, waar wij wonen, is alleen te bereiken per vliegtuig of boot.

Thuisblijfmoederschap

Ik ben eigenlijk door omstandigheden thuisblijfmoeder geworden. Ik wilde graag werken na mijn opleiding, maar ik wilde ook graag een kind. En het kind was er eerder dan de baan, daarom had ik even wat minder haast met solliciteren. Ik wilde graag zelf - samen met Martijn - voor Leon zorgen, in elk geval het eerste jaar, of tenminste het eerste halfjaar. En een leven met allebei een drukke baan én een of meer kinderen zagen we sowieso niet zitten.

Toen Leon wat ouder was ben ik wel weer gaan solliciteren, maar al snel was ik dus alweer zwanger én gingen we naar Peru. Nu Malou ook alweer 1 jaar is, wil ik graag iets naast het huishouden en de kinderen gaan doen, als daar mogelijkheden voor zijn. Betaald werk is echter wat lastig, omdat alleen Martijn een werkvergunning heeft. Voordeel van het leven hier is dat hulp in huis betaalbaar is. We hebben een hele fijne hulp, die ook heel goed is met de kinderen. Daardoor houd ik tijd over voor andere dingen, waar ik erg blij mee ben.

Traditionele rolverdeling in Peru

In Peru zorgen de meeste vrouwen zelf voor hun kinderen, volgens het traditionele rolmodel. Als ze daarbij willen of moeten werken, worden de kinderen door familie opgevangen, of ze gaan gewoon mee, bijvoorbeeld met vrouwen die op de markt werken. De werkloosheid is hier hoog, en veel werk is informeel. Wat het overheidsbeleid daarin is weet ik eigenlijk niet, maar veel zal het niet voorstellen.

Zeker het eerste jaar worden kinderen dus vooral door de moeder en de naaste familie verzorgd. Voor kinderen vanaf 1 jaar is er wel opvang mogelijk, op een soort 'voorschool', maar dat is meestal alleen 's ochtends. De kosten daarvan zijn een beetje afhankelijk van de kwaliteit die geboden wordt, maar het is alsnog alleen te betalen door mensen die tenminste een redelijk inkomen hebben.

Mijn leven in Zuid Amerika

In het eerste jaar dat we hier waren was de taal nog wel een obstakel voor mij om goed met mensen te kunnen communiceren, maar dat gaat nu steeds beter. Mensen zijn hier over het algemeen hartelijk, open en geïnteresseerd. Vooral met onze blonde kindjes trekken we veel aandacht, soms een beetje té veel. Het meeste contact hebben met collega's van Martijn en hun families, en met een paar andere Nederlanders die hier wonen. In de anderhalf jaar dat we nu in Peru wonen, zijn we nog 1 keer binnen Peru verhuisd, naar een andere stad. Dat was vrij onverwacht en dus even wennen, maar toch hadden we al snel onze draai weer gevonden. Om je ergens 'thuis' te voelen heb je denk ik vooral een fijne plek nodig om te wonen, in een rustige omgeving. Ons gezin is ons thuis, of dat nu hier is of ergens anders. Maar waar ik niet zonder zou kunnen is Internet, om contact te kunnen houden met familie en vrienden, en nog een beetje op de hoogte te blijven van wat er in de wereld gebeurt.

Elke ochtend komt om 8.00u de hulp, en ze blijft tot een uur of 1 's middags. Op maandag, woensdag en vrijdag gaat Leon naar 'school', zijn vader brengt hem dan, op weg naar zijn werk. Hij moet uiterlijk om 8.30u op school zijn, maar kan er al vanaf 7 uur terecht. Wij zijn echter niet zulke vroege vogels; meestal vertrekken ze hier om een uur of 8. Als Leon er niet is, laat ik het huishouden en de zorg voor Malou zoveel mogelijk over aan de hulp, zodat ik andere dingen kan doen.

Ik heb een werkkamer met computer en internet, daar ben ik dan bezig met e-mail, internet, administratie, allerlei regeldingen, etc. Ook probeer ik in de vrije uren mijn Spaans nog wat te verbeteren. Ongeveer twee keer in de week doe ik boodschappen met de auto, bij een redelijk grote supermarkt in de stad. Op de overige dagen koop ik verse groenten en fruit op een kleine markt vlakbij ons huis. We eten tussen de middag de warme maaltijd, Martijn komt dan ook thuis om te lunchen. Dus een deel van de ochtend ben ik bezig met koken.

Na het middageten gaat Leon naar bed en is Malou meestal nog even op, omdat zij aan het eind van de ochtend al geslapen heeft. De middag is er vooral om bij de kinderen te zijn; ze slapen of ik speel wat met ze. 's Avonds eten we brood en daarna gaan ze allebei weer naar bed. De avonden zijn over het algemeen rustig, een druk sociaal leven met veel afspraken 's avonds, zoals in Nederland, dat hebben we hier niet. Dat is ook wel fijn, want onder andere door de hitte is het leven hier best vermoeiend. In de weekenden spreken we wel vaak wat af met vrienden of collega's van Martijn. Zo wordt er bij ons in de tuin regelmatig gevolleybald.

De algemene reactie op ons vertrek is dat men het erg leuk vindt voor ons, maar jammer dat we weg gaan. Vooral onze families vinden het wel jammer dat ze hun (klein)kinderen niet veel zien. We gaan wel een keer in het jaar op vakantie naar Nederland, dat maakt het dan weer een beetje goed.

Kinderen opvoeden in Zuid Amerika

Mijn visie op opvoeden is volgens mij vooral een heel Nederlandse visie. Ik vind het leuk om te lezen over opvoeding en kies daarbij uit wat me aanspreekt. Het belangrijkst is volgens mij dat je een beetje weet hoe kinderen in elkaar zitten, welk gedrag past bij een bepaalde leeftijd en hoe je daar dan mee om kan gaan. Zoveel kennis als er in Nederland is over opvoeden, ook bij ouders, dat ontbreekt hier bijna helemaal. Kinderen worden opgevoed op de manier waarop mensen zelf ook zijn opgevoed.

Kinderen worden over het algemeen overal mee naartoe genomen, en slapen dan ook overal en nergens. Als je 's avonds laat de stad in gaat zie je nog heel veel kleine kinderen, die gaan gewoon mee en blijven wakker tot ze omvallen van de slaap. Beleefdheid is in Zuid-Amerika wel heel belangrijk. Dat uit zich niet zozeer in 'u' of 'jij' zeggen, maar bijvoorbeeld wel in het beleefd begroeten en gedag zeggen van mensen die je tegenkomt of waar je op bezoek gaat. Dat leren kinderen al van jongs af aan.

Schoolsysteem in Zuid-Amerika

Het schooljaar begint in maart en eindigt in december. De zomervakantie is dus erg lang, een maand of drie. Kinderen die in maart 1 of 2 jaar zijn, kunnen naar de cuna, daar zit Leon ook op. Voor kinderen vanaf 3 jaar is er de jardin en als ik me niet vergis gaan kinderen vanaf 6 jaar naar het colegio, zeg maar de lagere school. Daarna is er nog de middelbare school en voor wie verder wil en kan leren zijn er nog universiteiten of andere opleidingen.

Het niveau van het onderwijs is echter bedroevend laag, met name in Iquitos, de stad waar wij wonen. Er is gewoon veel te weinig geld voor het onderwijs, leraren worden slecht betaald en er is geen geld voor goed lesmateriaal. De meeste kinderen gaan ook alleen 's ochtends of alleen 's middags naar school, omdat er niet genoeg leraren, klaslokalen en geld is om alle kinderen hele dagen naar school te laten gaan. Bovendien is de manier van lesgeven heel erg ouderwets en leren de kinderen weinig. Ze leren in elk geval weinig begrijpen wat ze doen. De meeste kinderen gaan naar een 'openbare' school, maar voor wie het kan betalen zijn er ook particuliere scholen, waar de kwaliteit over het algemeen iets beter is.

Zuid-Amerika vergeleken met Nederland

Er zijn natuurlijk ontzettend veel verschillen te noemen, het is een andere wereld. Maar om iets te noemen, wat me vooral in het begin dat we hier waren heel erg opviel: mensen houden hier erg van harde muziek en het begrip 'lawaai' of geluidshinder lijkt hier niet te bestaan. Als ergens een feestje is gaat de muziek hard aan en altijd hoor je wel verkeerslawaai of andere geluiden.

Veel mensen vragen zich af of we Nederland niet erg missen, en wat we dan vooral missen. Ik moet zeggen dat ik het leven in Nederland, en de lange, donkere winters, niet mis. Wel vind ik het jammer dat familie en vrienden ver weg zitten en dat ze onze kinderen zo weinig meemaken. Ook mis ik het 'even winkelen' en de leuke winkels die er in Nederland zijn voor bijvoorbeeld kinderkleren, speelgoed en kleren voor onszelf. Maar dat maken we weer goed als we die ene keer per jaar in Nederland zijn!

Wat ik wel jammer vind, is dat je hier in de stad niet even een wandeling of fietstocht kunt maken met de kinderen. Of even naar de kinderboerderij of speeltuin, bijvoorbeeld. Daartegenover staat dan weer dat het hier altijd warm genoeg is om buiten te spelen en dat we een grote tuin hebben. Al met al blijf ik liever nog een tijdje hier dan alweer terug te gaan naar Nederland!

De toekomst

Het contract van Martijn loopt volgende jaar oktober af, en waar we daarna terecht komen is nog helemaal open. Ik zou graag nog een aantal jaar in het buitenland blijven, als daar mogelijkheden voor zijn. Kan dat niet, dan gaan we terug naar Nederland. Ik wil in elk geval graag nog iets doen met mijn opleiding, of op een andere manier aan het werk. Vooral als de kinderen wat ouder zijn en ze zitten op school of zijn in goede handen van een hulp thuis, zou ik graag een deel van mijn tijd aan werk besteden.

Voor wie meer wil lezen over mijn ervaringen als Hollandse mama in een jungle-stad, kijk op mijn weblog: http://pachamama.web-log.nl
© all rights reserved
made with by templateszoo