Posts tonen met het label Silvie in Houston Texas. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Silvie in Houston Texas. Alle posts tonen

Silvie in Houston Texas

Ik ben Silvie, 43 jaar. Ik woon met Harro en onze drie zonen sinds augustus 2006 in de VS. Julian is tien, hij voetbalt en doet aan wedstrijdzwemmen. Hij kan je alles vertellen over de American Football competitie, maar vraag hem niet naar de positie van Feyenoord.

Simeon is vier, hij is onze Amerikaan. Niet alleen omdat hij op Amerikaans grondgebied is geboren, maar ook omdat hij het meest van pretzels, Goldfish, pizza en donuts houdt.

Daniël is zeven, hij is ons zonnetje met het syndroom van Down. Olifanten zijn z’n grote liefde, een dagje dierentuin zijn meest favoriete uitje. Hij gaat samen met Julian naar een gewone Amerikaanse school, waar hij kansen krijgt die het Nederlandse onderwijs hem niet kan bieden.

Tot we gingen verhuizen, werkte ik bij het Ministerie van VROM. Ik had een veelbelovende carrière, maar was ook voor de derde keer zwanger en toe aan nieuwe uitdagingen. Zonder spijt schreef ik mijn ontslagbrief en stapte in het vliegtuig.

Cultuurshock

Dat vliegtuig bracht ons naar Vienna, een stadje net buiten de ringweg van Washington DC, in Virginia. Daar hebben we drie jaar met veel plezier gewoond. Natuurlijk schudden we onze hoofden om die gekke Amerikanen met hun rare gewoontes, maar het was ook vertrouwd.

Houston Texas

De echte cultuurshock kwam toen we in augustus 2009 verhuisden naar Houston in Texas. We kochten een ruim en licht huis in Clearlake, een buitenwijk in het zuiden van de stad, met een groot zwembad in de tuin.

We maakten kennis met de gereserveerde vriendelijkheid van de Texanen en kwamen erachter dat de kerk een zeer centrale plaats inneemt in hun leven. Bij de kerk ontmoeten ze hun vrienden, gaan ze sporten, avondjes uit, gaan de kleine kinderen naar de kleuterschool en de grote kinderen naar de scouting. We kregen het gevoel in een jarenvijftig film te zijn beland.
Volkomen onverwacht riep Harro z’n werkgever ons in de zomer van 2011 terug naar dezelfde voorstad van Washington DC.

Nauwelijks deeltijd werken: fulltime baan of fulltime moederen

Amerikaanse vrouwen werken óf full-time en maken ook met kinderen vele uren, of zijn een stay-at-home-mom. Er wordt nauwelijks in deeltijd gewerkt. Net zoals er nauwelijks zwangerschapsverlof is en nauwelijks vakantie. Gelukkig is er wel overal kinderopvang. Alle scholen kennen een BSO en er zijn overal kinderdagverblijven. Of er is wel een Mexicaanse voorhanden die het niet erg vindt om lange dagen op je kinderen te passen en het huishouden erbij te doen. Alleen moet je het allemaal zelf betalen, er is geen overheid die bijspringt.

Amerikaanse mannen passief

Ondanks dat veel vrouwen full-time werken, ben ik nog nooit een Amerikaanse man tegengekomen die vrijwillig en met plezier voor de kinderen zorgt of een deel van het huishouden op zich neemt. In mijn ogen hangen Amerikaanse mannen altijd op de bank kijkend naar de zoveelste sportwedstrijd op TV en verwachten ze dat hun bier/koffie/cola aangereikt wordt.

Kinderfeestje

Julian werd al snel na onze aankomst uitgenodigd voor een kinderpartijtje en die eerste keer deden we alles verkeerd. Ik had een te goedkoop cadeau gekocht, 35 dollar bleek toch wel de norm. Ik wilde Julian afzetten en boodschappen gaan doen. Maar er werd van mij verwacht dat ik zou blijven. De ouders van de jarige hadden de lokale gymzaal afgehuurd en er renden zeker 30 kinderen rond.

Ik ging naast een kennis zitten in een hoek van de zaal en keek toe. Na het rennen en springen was er pizza voor de kinderen, daarna kwam de verjaardagstaart op tafel (zoet en groot), er werd gezongen en toen was het afgelopen. De cadeaus gingen ingepakt mee naar huis. Twee dagen later lag er een kaartje in de bus: ‘bedankt voor de lego, ik hoop dat je mijn feestje leuk vond.’

Moederschap in Houston

Deze ervaring laat zien hoe vrouwen het moederschap invullen: ze zijn erbij, zitten naast hun kind en houden zijn of haar hand vast. Je kinderen loslaten en eigen verantwoordelijkheid geven gebeurt weinig, ook niet als ze naar de middelbare school gaan. Kinderen moeten presteren, alles is erop gericht om ze een goede start te geven. Maar wel met zachte hand: Amerikaanse vrouwen zijn geen Tigermoms.

Naar school

Het Amerikaanse schoolsysteem is verdeeld in een openbare tak die gratis is, en een private tak die duur is (maar wel vaak christelijk). Onze jongens gaan naar een openbare school.
Scholen zijn gezoneerd, ons huisadres bepaalt naar welke school de kinderen mogen.

Het leuke van dit systeem is dat alle buurtkinderen naar dezelfde school gaan. Het nadeel is dat in een arme buurt de scholen slecht zijn, en in een rijke buurt goed. Gelukkig hebben wij de mogelijkheden om in een goede buurt te wonen en kunnen de jongens naar een school die hoog op de rankingslijsten staat.

Geen speelafspraken na schooltijd

Alle kinderen gaan met een grote gele schoolbus naar school. Dat betekent dat er op het schoolplein géén speelafspraakjes gemaakt kunnen worden; je mag niet zomaar met elkaars bus mee. Daarvoor is toestemming van de ouders nodig. Dus vergen speelafspraakjes overleg tussen ouders en vinden ze niet zoveel plaats.

Kinderen hebben volle agenda's

Bovendien zitten kinderen tot hun nek toe vol met sport (baseball in Houston, voetbal in Washington), bijlessen (om ze die goede start te geven), muziek, allerlei therapielessen (want iedereen mankeert wel iets), gym en dans. Er is weinig ‘lege’ tijd waar ze samen kunnen spelen.

Ouderraad/PTA

De ouderraad, PTA genoemd, is een forum met veel macht en invloed, dat de vele naschoolse activiteiten organiseert. De PTA genereert inkomsten via fondswerving en sponsoring waarmee de school extra leermiddelen, zoals computers, beamers of boeken kan inkopen. Om een voorbeeld te geven: de PTA van onze school in Texas had 60.000 dollar op de begroting. Dat kan alleen in een rijke buurt.

Passend onderwijs

Alle Amerikaanse openbare scholen moeten alle kinderen die in de eigen buurt wonen accepteren. Ook al spreken ze geen Engels, zitten ze in een rolstoel, hebben ze een verstandelijke beperking of gedragsproblemen. De wet zegt dat de school kinderen niet alleen moet accepteren, maar ook het best passende onderwijs voor ze moet organiseren.

Wij genieten hier met volle teugen van. Daniël hoort erbij en iedereen vindt dat doodnormaal, -ook de ‘gewone’ kinderen. Hij krijgt extra hulp om te leren lezen, rekenen en samen te spelen, maar zit wel in een gewone klas. De school heeft alle specialisten in huis. Dus als een kind net even moeite heeft met praten, is er een logopediste aanwezig die inspringt. Zonder dat dat de ouders geld kost en zonder dat ze er veel voor moeten regelen.

Een boek

Vanwege dit geïntegreerde schoolsysteem, dat er in Texas precies zo uitziet als in Virginia, geniet ik al vijf jaar van de VS. Om uiting te geven aan ons bijzondere leven en de Texaanse cultuurshock een plek te geven, begon ik met het opschrijven van onze belevenissen en plaatste ze online. Eerst voor mezelf, totdat mijn lezerskring groeide en vrienden zeiden: ‘waarom bundel je je verhalen niet in een boek, ze zijn zo leuk!’

Dat boek is er nu: Blonde haren onder een cowboyhoed, met verhalen over ons eerste jaar in Texas. Verhalen over dat enorme land van stoere mannen, over ons heerlijke zwembad in de tuin en over Daniël, die er helemaal bij hoort.
© all rights reserved
made with by templateszoo