Emigreren naar Amerika met kinderen: Ellen Lageveen vertelt!

Emigreren naar Amerika.

Met kinderen.

Dat deed Ellen Lageveen!

Hieronder lees je haar ervaringen met emigreren naar Amerika met kinderen.

Emigreren naar Amerika met kinderen

Het is december en we zijn alweer een half jaar terug in Nederland. 

Een half jaar! 

In gedachten zijn we nog regelmatig even in Amerika, waar we zo’n bijzonder jaar hadden met zijn 4-tjes. Waar we de kerstboom al ruim voor pakjesavond in huis hadden omdat we vanaf eind oktober al gezellig meegezogen werden in de uitbundige kerstsfeer daar. Waar we genoten hebben van de andere cultuur, van de quality time als gezin, van de leuke dingen die we hebben gedaan en van de mensen die we hebben ontmoet. Ons unieke jaar dat naar meer smaakt. En toch zijn we weer in Nederland. 

Hoe dat zo is gekomen? 

Emigreren naar Amerika: zo kwam het

Mijn naam is Ellen Lageveen, 44 jaar, getrouwd en moeder van 2 tieners van 12 en 14 jaar. Ik werkte al 20 jaar op diverse scholen in Friesland als schoolmaatschappelijk werker en begeleidde met veel plezier kinderen, jongeren en hun gezinnen bij heel uiteenlopende problemen. 

En toen kwam mijn man, die bij defensie werkt, met het nieuws thuis dat hij een jaar mocht studeren in Amerika. En de kinderen en ik mochten mee emigreren naar Amerika! 

Daar hoefden we niet lang over na te denken. Een mooie stap voor de carrière van mijn man en een prachtige ervaring voor ons als gezin. Het afscheid nemen en het hele gezin ‘uitpluggen’ uit Friesland om vervolgens weer ‘in te pluggen’ in Amerika was natuurlijk wel een dingetje. 

Vele zaken die geregeld moesten worden voor het emigreren naar Amerika, en daarnaast wilden we alles zo goed als mogelijk voorbereiden voor onze kinderen, die bij het vertrek 10 en 13 jaar oud waren. 

Emigreren naar Amerika voor 1 jaar

De meest belangrijke dingen voor hen waren het afscheid nemen van alles en iedereen, het wisselen van school, beslissen wat we met onze 2 konijnen zouden doen en welke spullen ze wel en niet mee zouden nemen. 

Wij vertrokken namelijk voor 1 jaar en namen daarom niet alles mee. 

Na uitgebreid voorbereiden en afscheid nemen vertrokken we in mei 2019 naar ons nieuwe huis in Montgomery, de hoofdstad van de staat Alabama. 

Die eerste maanden voelden als 1 grote vakantie. Het was lekker zomers weer en we hadden een heerlijk huis mét een eigen zwembad in de tuin. Ons geluk kon niet op! Mijn man begon aan zijn studie en de kinderen en ik hadden een heerlijke lange zomervakantie. We hadden alle tijd om aan de temperatuur te wennen, om Montgomery te leren kennen en om ons thuis te gaan voelen. 

Emigreren: Als de kinderen naar school gaan wordt het 'echt'

Voor ons begon het wonen pas echt, toen ook de kinderen naar school gingen in augustus. Dit hoor ik veel van families die met kinderen verhuizen naar het buitenland. Als de scholen beginnen, is het vakantiegevoel voorbij en wordt het menens. Zo ook bij ons. En het was zo leuk, de cultuur van een Amerikaanse schoolcampus leren kennen. De sporten, de cheerleaders, de tradities en gewoontes. 

Emigreren naar Amerika en wennen

Maar naast al dit leuks brak er ook een lastige fase aan voor de kinderen in het proces van emigreren naar Amerika. De fase van wennen aan de cultuur, nieuwe vrienden maken en heimwee. En alhoewel ik heel goed begrijp dat dat voor velen interessant en waardevol is om te lezen, ook hoe wij als ouders daarmee om zijn gegaan, ik zal hier niet over schrijven. 

Niet omdat ik alleen het perfecte leven wil voorschotelen, zoals we zoveel zien op social media. Wel omdat ik erg veel waarde hecht aan privacy. De mensen met wie ik werk hebben daar recht op en onze kinderen hebben daar ook recht op. Deze verhalen hoor je dus alleen als je persoonlijk contact met mij hebt. Ondanks de lastige fases  in het emigreren naar Amerika kijken wij dus terug op een heel bijzonder jaar dat naar meer smaakt. 

Wat maakte ons jaar in Amerika voor ons nu het meest waardevol? 

Kennismaken met een andere cultuur verruimt je blik

Dat was voor ons ten eerste het wonen in een andere cultuur. Emigreren naar Amerika heeft echt onze blik verruimt. Niet alleen het weten dat ‘normaal’ niet bestaat, maar echt zelf ervaren dat wat voor jou normaal is voor een ander totaal niet normaal is. Nooit gedacht, maar we hebben onze Nederlandse cultuur nog veel beter leren kennen door een jaar in Amerika te wonen. 

Emigreren zorgt voor quality time als gezin

Ten tweede was dat de ‘quality time’ die we als gezin hadden. Onze hele sociale agenda was leeg toen we in Amerika aankwamen, dus we hadden alle tijd om leuke dingen met elkaar te doen. Bovendien beleefden we dit unieke jaar met zijn 4-en en dat maakte ons nog hechter als gezin. 

Veel geleerd van emigreren naar Amerika

Ten derde was dat alles wat we geleerd hebben van ons jaar in Amerika. Teveel om op te noemen. Zo leerden we van emigreren naar Amerika bijvoorbeeld hoe we ergens anders opnieuw kunnen beginnen en hoe we ons ergens anders thuis kunnen voelen. 

We leerden ons aanpassen in een totaal nieuwe situatie en hoe we ‘gewoon’ bleven staan als we buiten onze comfortzone gingen. We leerden nieuwe vrienden maken en we leerden onszelf nog beter kennen doordat we zoveel nieuwe mensen en situaties leerden kennen. En ja, we hielden er ook reiskriebels aan over, meer dan ooit tevoren. 

En toch zijn we weer in Nederland. 

Remigreren naar Nederland

Het avontuur was immers bedoeld voor één jaar, omdat het werk van mijn man de reden was dat we daar überhaupt gingen wonen. Bovendien vinden wij het persoonlijk een fijn idee dat onze kinderen de komende jaren op 1 plek blijven wonen, zodat ze langdurige vriendschappen kunnen opbouwen. Vriendschappen worden immers steeds belangrijker voor kinderen als ze ouder worden. En alhoewel ik mij ook goed voor kan stellen dat ouders hierin andere keuzes maken, kiezen wij op dit moment voor stabiliteit. 

En wat we in de toekomst gaan doen? 

Dat gaan we beleven ; ). 

Emigreren met kinderen: sociaal emotionele begeleiding

Omdat ik ervaarde hoe groot de impact van zo’n verhuizing naar het buitenland was voor onze kinderen en ons als ouders en dit ook hoorde van andere gezinnen die dit hadden ondernomen, besloot ik bij terugkomst in Nederland ‘Jij blijft jij’ op te richten. 

Jij blijft jij

Met ‘Jij blijft jij’ richt ik mij volledig op de sociaal emotionele begeleiding van kinderen, jongeren en hun ouders die naar het buitenland verhuizen, verhuisd zijn of juist terugkomen naar Nederland. Bij iedereen speelt namelijk wel wat bij een verhuizing naar het buitenland. Logisch ook, verhuizen staat immers in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Laat staan een verhuizing naar het buitenland! Tel daarbij op dat niet alleen gezinnen met kinderen die heel flexibel, sociaal, zeker en in balans zijn verhuizen naar het buitenland. Dan is het plaatje compleet om te weten dat gezinnen die zo’n prachtig mooi avontuur aangaan soms door moeilijke fases heen gaan. 

Of het nu om afscheid, heimwee, driftbuien, onzekerheid, hoog gevoeligheid, eenzaamheid of opstandige pubers gaat, ‘Jij blijft jij’ vergroot de veerkracht van deze Nederlandse gezinnen. Zodat ze zich sterker en gelukkiger voelen en lastige fases niet langer duren dan nodig is. 

Meer weten? 

Kijk dan op jijblijftjij.nl en neem vrijblijvend contact met mij op. Volg ‘Jij blijft jij’ ook op Facebook en Instagram met leuke verhalen, tips en quotes voor volwassenen én jongeren. 

Lees ook Emigreren naar de VS: het verhaal van Margreet en mijn post over de vraag: Wat is het verschil tussen Mrs, Miss en Ms?

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner

Expat in New York City: Laila

Laila (29) verruilde samen met haar man Rogier en hun zoon Max de stad Arnhem voor New York City. Rogier werkte 40 uur per week in Hilversum als Operations Manager en Laila werkte als Content Specialist in Ede voor 24 uur in de week.

Door het werk de reistijd en de vele afspraken hadden Laila en Rogier minder tijd voor hun gezin dan ze graag wilden. Dus toen Rogier de kans kreeg om op locatie in New York te gaan werken hoefden ze niet lang na te denken. Een half jaar later vertrokken ze naar New York.

Wonen in New York City

Dankzij het werk van mijn man hebben wij de kans gekregen om hier te wonen. We wonen stiekem aan de overkant van New York City (Jersey City). Binnen vijf minuten sta je in het nieuwe World Trade Center. We wonen in een leuk twee slaapkamers, twee badkamer appartement met prachtig uitzicht over de Hudson rivier. We wonen hier nu zes maanden en dit bevalt enorm goed. We hebben recent besloten om nog minimaal anderhalf jaar te blijven.

Overgang van Nederland naar New York City

Ik vond de overgang van Nederland naar New York best pittig. Dit kwam vooral doordat er in een half jaar tijd heel veel geregeld moest worden. We moesten ons huis verkopen in Nederland, gingen nog twee weken op vakantie, gingen naar New York om een woning en een school te zoeken voor Max en als kers op de taart gingen we nog trouwen. Het waren hele drukke maanden en in New York moesten we beiden even goed bijkomen.

Het leven in New York versus het leven in Nederland

De mentaliteit hier is praktisch hetzelfde als in Nederland. Er zijn niet hele grote verschillen. Wat ons het meest aanspreekt is de tijd samen, de mooie stad, de vriendelijke mensen en het buiten even. We genieten enorm van New York en willen graag reizen door Amerika om alle andere mooie plekken te ontdekken. In het weekend zoeken we altijd wel leuke activiteiten op in de stad.

Wat Amerika nog van Nederland kan leren is goede kaas maken haha.

Wat Nederland nog kan leren van Amerika is het respect voor andere culturen. 

Zie ook: Wat is het verschil tussen mrs, miss en ms?

Een dag uit mijn leven in New York City

Nu is het vakantie, maar normaal gesproken staan wij op tijd op en breng ik Max 's ochtends naar school. Soms werk ik als oppas bij een gezin thuis en reis ik direct door naar de stad. Na het oppassen haal ik Max op en gaan we bijna altijd wel wat leuks doen. Lekker zwemmen, de stad in of een leuke waterspeeltuin opzoeken als het mooi weer is.

Rond half 7 komt Rogier thuis en eten we gezellig samen. Uiterlijk half 8 gaat Max naar bed en ga ik nog even richting de Starbucks om aan mijn blog te werken.

Arbeidsparticipatie in New York City

Ik werk parttime als babysit in de stad: 1 a 2 dagen per week. Verder zorg ik natuurlijk voor onze zoon en het huishouden. Per september heb ik waarschijnlijk een parttime baan en ben ik zo'n 20 uur per week aan het werk.

Tot nu toe heb ik het kunnen regelen met Rogier die vanaf huis werkt, of met een vriendin die Max uit school haalt en voor hem zorgt tot ik thuis kom. Maar per september gaat Max naar de naschoolse opvang.

Mijn oppas gezin is heel schappelijk en in de vakanties kan ik Max gewoon meenemen. Voor mijn nieuwe werk zorg ik dat de opvang goed geregeld is en mocht het voorkomen dat hij eerder moet worden opgehaald dan kan ik dit goed met Rogier of een vriendin oplossen.

Ik heb geluk gehad dat ik via een Nederlandse Facebook pagina een oppasgezin heb gevonden in New York en waarschijnlijk ook voor een Nederlandse werkgever aan de slag kan. Voor een Amerikaanse werkgever werken is een stuk lastiger. Ook is het afhankelijk van je visum of je mag werken.

Moederen in New York City

Ouders zijn hier veel voorzichtiger. In het park lopen ze continu naast de kinderen, en zelfs oudere kinderen worden nog tig keer gewaarschuwd en opgevangen op de glijbaan. Ik merk dat ze overbezorgd zijn.

Aan de andere kant zijn de kinderen hier veel beleefder. De juf wordt standaard aangesproken met miss (achternaam). Verder werken hier beiden ouders vaak fulltime waardoor de kinderen vaak met de nanny zijn. Hierdoor leer je de ouders minder snel kennen.

Over het algemeen hoor ik dat de kinderen hier minder vaak op de iPad of tv mogen.

Zwemles

We hebben heel lang gezocht naar zwemles, maar zwemles zoals in Nederland kennen ze hier volgens mij niet. Ook het ABC diploma kennen ze niet. Wel zie je veel kinderen privé zwemles krijgen in het zwembad in het appartementencomplex. Wij hebben zelf gekozen om Max als we volgend jaar in Nederland zijn op een spoedcursus te doen en ondertussen zelf met hem oefenen.

Kinderfeestjes

Zelf heeft Max nog geen kinderfeestje meegemaakt hier, maar ik begrijp dat het aardig over the top is. Vaak een groot feest op een afgehuurde locatie. Een kinderfeestje loopt hier al gauw tegen de 1.000 dollar. Ook de traktaties op school zijn veel groter. Max krijgt regelmatig een tasje mee naar huis vol met snoepjes maar ook cadeautjes.

Integreren in New York City

Voor mij was dit eigenlijk niet zo moeilijk. Via Nederlandse Facebook groepen heb ik al snel een aantal meiden leren kennen waar het goed mee klikt en daar spreek ik regelmatig mee af. Ook krijg je in het appartementencomplex en in speeltuinen snel contact met mensen.

Verder ben ik niet iemand die heel veel mensen om mij heen hoeft te hebben en kan ik ook rustig een aantal dagen genieten van lekker op de bank aan mijn blog werken of leuke dingen ondernemen met Max. Ik hoop dat ik betrokken kan worden bij de ouderraad op Max zijn school en op deze manier iets bij te dragen en ook leuke contacten over te houden.

Heimwee

Van heimwee heb ik nog geen last. Natuurlijk mis je wel je familie, bepaalde gerechten en het gemak van afspreken met vriendinnen. Maar tegenwoordig met whatsapp bellen en skype blijf je makkelijk regelmatig in contact. Ook gaan wij één keer per jaar terug naar Nederland en daar kan ik me al wel op verheugen.

Tips voor mensen die willen emigreren

1. Kijk naar de mogelijkheden en bereid je goed voor. Wij hebben best veel moeite gehad met een goede school vinden voor Max omdat het schoolsysteem hier zo anders is. 
2. Lees veel blogs, neem contact op met andere Nederlanders in het land waar je naar toe wil verhuizen (kijk bijvoorbeeld op Facebook Wereld moeders). 
3. Ga meerdere keren op vakantie naar deze plek en leer vooral de taal goed. 
4. En leef je droom in plaats van alleen maar te blijven dromen! 

Meer weten over Laila's leven in New York City?

Bezoek dan haar blog Little Apple!

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's! 

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner

Emigreren naar de VS: het verhaal van Margreet

Margreet Weijers (50) heeft samen met haar man Leen vier kinderen: Steven (1992), Victor (’96), Ruben ('98) en Maxine ('02).

Na haar VWO-diploma rondde Margreet succesvol de opleiding to internationaal secretaresse bij Schoevers af, en ging ze aan de slag bij een Amsterdams advocatenkantoor.

Haar man Leen is geofysicus, en ze wisten dat de kans groot was dat hij een baan in het buitenland zou krijgen. Dat gebeurde inderdaad, en zo emigreerde het gezin van Nederland naar San Francisco.

Van Nederland naar San Francisco

Dit is het verhaal van de emigratie van Margreet.

Overgang Nederland - VS

De overgang van Nederland naar de VS was groot. Ik was altijd druk bezig met de combinatie baan-kind, en ineens zat ik in de VS. Ik kende niemand, mijn man maakte lange dagen en was veel op reis. Ik moest echt moeite doen om mensen te leren kennen.

Daarom werd ik lid van de plaatselijke Mothersclub, die veel activiteiten organiseerde. Via de preschool van onze zoon leerde ik ook mensen kennen. Ik deed mijn zoon op een aantal clubjes (voetbal, hockey) en zo leerden we ook weer mensen kennen.

Na een jaar verhuisden we naar een huis in het dorp zelf, naast de elementary school. Het appartementencomplex bleek te eenzaam voor mij. In de nieuwe straat zat ook een preschool en een daycare. In korte tijd werden onze 2e en 3e zoon geboren en een paar jaar later onze dochter.

Ik werd actief in het bestuur van de preschool, maakte veel nieuwe kennissen. Zo'n netwerk is erg belangrijk als er geen familie is die bij kan springen. Bij tandarts-, kapper- of doktersbezoeken bijvoorbeeld is het erg handig als je de kinderen even een uurtje bij iemand kunt stallen.

Zie ook: Wat is het verschil tussen mrs, miss en ms?

Moederen in de VS

Amerika is natuurlijk een westers land, en California is een liberale staat. Hoewel er cultuurverschillen zijn, is het leven als moeder/vrouw niet heel anders dan in Nederland. 10 jaar geleden verhuisden we naar Denver, Colorado, en ook dat is een vrij ruimdenkende staat. Omdat we al 22 jaar in Amerika wonen ziet een standaarddag nu er heel anders uit dan een standaarddag 20 jaar geleden.

De grote lijnen blijven hetzelfde:

• kinderen de deur uit werken naar school (dat gaat nu een stuk makkelijker dan 15 jaar geleden),
• rondje hond en huis
• boodschappen etc.
• terug naar huis
• kinderen ophalen uit school
• toezien op huiswerk maken
• ze naar sport en andere clubjes brengen en halen

Ik hielp vroeger veel mee op school, nu ben ik actief in het vrijwilligerswerk.

Arbeidsparticipatie

Amerika is een enorm groot en divers land. Daarom is het moeilijk algemene uitspraken te doen over de gewoontes wat betreft arbeidsparticipatie. In California, en ook in Colorado werken moeders parttime, fulltime of zijn thuis. Op de scholen is er before- en aftercare. Preschool begint vanaf ongeveer twee-en-eenhalf. Voor die leeftijd zijn gastouders een populaire optie. Dat heet daycare en er is een licentie nodig voor de gastouder. In California zag ik ook veel nannies.

Zwangerschapsverlof

De regeling omtrent zwangerschapsverlof is niet zo goed als in Nederland. Er is weinig wettelijk vastgelegd. Bedrijven hebben hun eigen regeling (of niet) wat betreft zwangerschapsverlof. Er wordt vaak doorgewerkt tot 1 of 2 weken voor de bevalling, en 2 of 3 weken na de bevalling gaan vrouwen weer aan het werk. Dit komt omdat het verlof vaak onbetaald is. Elk bedrijf is vrij eigen regels te maken.

Schoolsysteem

Er zijn hier 3 scholen:

• Elementary, wat begint met Kindergarten (groep 2) en loopt door tot en met grade 5 (groep 7) met before en aftercare.
• Middle school, grades 6-8 (groep 8 en 1 en 2 middelbare school). 
• High school, grades 9-12.

Tot en met grade 10 is school wettelijk verplicht. Er valt nooit een les uit. Als de teacher ziek is wordt een vervanger geregeld, en desnoods staat een administratieve kracht voor de klas. In elementary en middle school kunnen kinderen de school overdag niet verlaten. In high school mag dat alleen met toestemming van de ouders. Dat kun je aan het begin van ieder schooljaar regelen.

Grote gele schoolbussen

De grote gele schoolbussen zijn een terugkerend beeld in het dagelijks leven. 's Ochtends met een hele groep ouders en kinderen op de bus wachten, uitzwaaien en 's-middags weer ophalen.

Bron: Wikipedia

De high school begint vroeg: het eerste lesuur begint om 7:10. De dag duurt tot 3 uur en daarna sporten ze in schoolverband tot 5 uur. Dit is niet verplicht, maar wordt door heel veel kinderen gedaan.

Zwemles

Zwemles is hier niet standaard. Bij de zogenaamde 'recreation centers' zit meestal een zwembad dat lessen aanbiedt. Dat heb ik gedaan met de kinderen. Je kunt je ook aansluiten bij een zwemclub en zo lessen nemen. Je moet dit zelf regelen en er zijn ook geen diploma's.

Kinderfeestjes

De kinderfeestjes zijn groter en uitgebreider dan in Nederland. Uitnodigingen mogen niet in de klas uitgegeven worden, tenzij de hele klas wordt uitgenodigd. Feestjes zijn vaak buitenshuis en elke club heeft wel een 'party package'.

Ingekocht vermaak

Zo kun je je feestje bij de taekwondoclub houden, in een banketbakkerij, een pottenbakkerij, de bioscoop, zwembad etc. De mogelijkheden zijn eindeloos. Als ouders hoef je niets te doen, er is iemand die de kids bezighoudt.

Cadeautjes pas na het feestje opengemaakt

Kadootjes worden pas na het feestje thuis opengemaakt, waarna door de jarige job een bedankkaartje geschreven wordt. Wij deden vaak een feestje in het park. Gewoon zelf, met taart en spelletjes. Voor de tieners organiseerden we vaak een activiteit van een uurtje, en daarna naar huis voor een sleepover.

Smartphone gebruik

Mijn kinderen hebben allemaal een cellphone. De vierde al veel jonger dan de oudste. Zonder kunnen ze niet. Ook op school worden ze soms in de klas gebruikt met toestemming van de leraar. Is die toestemming er niet, dan mogen ze hem niet gebruiken. Bij sommige leraren gaat de cellphone in een mandje bij de deur.

Bron: Wikipedia

Waarden en normen

Beleefdheid wordt de kinderen met de paplepel ingegoten. Het is 'please' en 'thank you' voor en na. Een geschreven bedankkaartje is niet overdreven of raar. De kinderen worden vaderlandslievend opgevoed. Elke dag op school begint met de Pledge of Allegiance. Respect voor het leger en iedereen in uniform spreekt haast vanzelf. Vriendjes noemen mij keurig mevrouw Weijers, tenzij ik ze verzoek me Margreet te noemen.

Amerikanen zijn voorzichtig met kinderen

Amerikanen zijn over het algemeen erg voorzichtig met hun kinderen. Ze worden gehaald en gebracht, terwijl ik vind dat ze best kunnen lopen. Tijdens een vrij lesuur de school verlaten vind ik geen probleem voor een 14- jarige. Maar ik weet dat sommige kinderen dat niet mogen. De ruimte in dit land is enorm, de natuur overweldigend. In Nederland is alles kleiner en meer vastgelegd.

Religie en behulpzaamheid

Religie speelt een grotere rol dan in Nederland. De mensen zijn over het algemeen erg vriendelijk. Hoewel dit soms oppervlakkig is, ben ik toch elke keer weer verrast over de behulpzaamheid van de gemeenschap als iemand hulp nodig heeft. Na de geboortes van mijn kinderen werd er bijvoorbeeld voor gezorgd dat er een aantal weken elke dag een warme maaltijd werd gebracht.

Ook anders dan in Nederland is het feit dat kinderen hier op hun 16e hun rijbewijs halen en dan ook meestal direct een auto 'krijgen' of delen met broers/zussen. Bussen rijden niet veel, treinen ook niet, fietspaden zijn vaak alleen voor sportfietsers, en zonder auto kun je niks.

Integreren in de VS

Om goed te integreren is beheersing van de taal een prioriteit. Ik sprak al goed Engels en dat scheelde. Verder pakte ik in het begin elke gelegenheid aan om met iemand af te spreken. Ik werd lid van clubjes en was later actief in het bestuur van de preschool en hielp veel mee op de scholen van de kinderen.

Heimwee

Heimwee had ik in het begin best wel, vooral toen de nieuwigheid eraf ging. Internet was er nog niet echt, 22 jaar geleden en bellen kostte een dollar per minuut. Dat deed ik dus 10 minuten per week. Nu whatsappen we wat af en kan de familie direct foto's van de kinderen zien. Skype is ook ideaal. Toch overvalt mij soms ineens een vlaag van heimwee. Even aanwaaien zou dan fijn zijn. Maar het is niet anders. We gaan zeker 1x per jaar naar Nederland en de familie komt ook hier.

Tips voor mensen met emigratieplannen

Voor mensen die denken aan emigreren: leer de taal! Pak elke gelegenheid tot afspreken met iemand aan. Help mee op school als je kinderen hebt. Via de Ambassade of Consulaat kun je in contact komen met andere Nederlanders in jouw woonomgeving.

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner

Emigreren naar Los Angeles: het verhaal van Liesbeth

Liesbeths man Peter, werkt als network engineer voor een game company in Los Angeles. Het bedrijf maakt de game League of Legends. Een tijdlang werkte hij vanuit Gouda. Maar na ongeveer anderhalf jaar emigreerden Liesbeth, Peter en hun drie in oktober van 2015 kinderen naar de VS.

In de foto hierboven zie je ze bij hun huis!

Over Liesbeth

Liesbeth Ton (35) werkt onder de naam 'Betje' als illustrator en cartoonist aan haar merk Betje.com. Betje.com heeft een grote collectie wenskaarten bij Greetz en in winkels door heel Nederland. Ieder jaar verschijnen er Betje.com kalenders en een agenda. Daarnaast maak ze cartoons en stripjes over het moederschap en werkt ze in opdracht.


Dit is haar emigratie verhaal!

Wonen in de VS

We wonen midden in de stad in een van oorsprong 'suburban' wijk. Ik denk dat het in de jaren '50 is gebouwd, toen er nog ruimte zat was hier. Ons huis is een typische Amerikaanse vrijstaande woning met 1 woonlaag, oprit, voor- en achtertuin. Dus ondanks dat we op 2 minuten van de snelweg en winkelgebieden zitten voelt het best wel landelijk, zo lang ik in de tuin zit.

Overgang van Nederland naar de VS

De eerste weken waren heel zwaar. Het was allemaal goed geregeld door Peters werkgever, we zaten in een luxe appartement met een zwembad. Maar met 3 kinderen met een jetlag, zelf ook moe en zoveel te regelen was het niet bepaald een vakantie.

Zie ook: Wat is het verschil tussen mrs, miss en ms?

Moederen in Los Angeles

Aangezien je jezelf en alle gezinsleden mee neemt, is moederen in de VS grotendeels hetzelfde als in Nederland.

Onze jongste gaat nog niet naar een oppas. Omdat ik toch graag wat vaste werktijd wil hebben werk ik 's ochtends van 6 tot 9. Dat werkt ook goed met het tijdverschil: zo pak ik nog net een paar Nederlandse kantooruurtjes mee.

Als ik klaar ben drink ik nog even een kop koffie met Peter en dan gaat hij op de fiets naar zijn werk. Ik rommel een paar uurtjes met onze jongste en dan gaat hij naar bed en werk ik verder. Ergens tussen half 3 en 6 moet ik de oudste 2 van school halen.

Er is naschoolse opvang op school en meestal laat ik ze dus daar nog een uurtje huiswerk doen en spelen tot een uur of 4.

Ik eet vroeg met de kinderen, Peter eet vaak op kantoor. Ze hebben daar een geweldig restaurant met gratis gezonde maaltijden. Als de kinderen op bed liggen komt Peter al gauw thuis en drinken we nog even wat. Daarna is het voor mij ook al snel bedtijd, want om 6 uur moet ik er alweer uit!

Fulltime moederen, parttime baan, zwangerschapsverlof...

Er zijn moeders die fulltime werken en moeders die fulltime thuisblijven en alles er tussenin. Opvang is hier duur, en voorzover ik weet krijg je niks terug van de belasting. Je kunt het hier regelen hoe je wilt, dagopvang, gastouder, nanny, au pair...  Ik weet dat het zwangerschapsverlof hier om te huilen is. Verder weet ik er natuurlijk weinig van, als freelancer.

Opvoeden in Los Angeles

Mensen lijken hier nogal bang voor ziektes, blessures, kidnappers en moordenaars. Dus ik voel me soms een beetje een ontaarde moeder dat ik die van mij gewoon los laat rondrennen en in bomen klimmen en zo. Ik sta wel achter mijn wat lossere opvoedstijl. Maar ik voel toch nog meer dan in Nederland de neiging om mijzelf toe te lichten terwijl ik mijn kinderen weer bij elkaar raap.

Kinderen moeten de kans krijgen om op hun bek te gaan

Ik vind dat je kinderen de kans moet geven om op hun bek te gaan, letterlijk en figuurlijk. Daar leren ze zo veel meer van dan door waarschuwingen van volwassenen. Zolang er geen blijvende schade te verwachten valt laat ik ze dus heel erg hun gang gaan.

Kinderen mogen hier niet rennen 

Ik geloof dat dit punt in mijn opvattingen het meest afwijkt van wat hier gewoon is. Bij onze kinderen op school mogen de kinderen bijvoorbeeld niet rennen of tikkertje spelen. Ik vind dat volkomen van de pot gerukt. Laat die kindjes lekker hun knietjes kapot vallen, denk ik dan.

Verder zie je hier ontwikkelingen die in Nederland ook al wel gaande zijn in volle glorie: exorbitante cadeaus, veel snoep, kinderen die overal naartoe gereden worden in de auto en veel tests op schoolOok lopen ze hier allemaal met een mobieltje.

Naar school in de VS

De meeste scholen hebben naschoolse opvang. Die is soms zelfs gratis, en bijna altijd heel betaalbaar. Schooltijden verschillen per school maar lijken wel op die in Nederland; van ca. 8.30 - 15.00 is normaal.

Zwemles in de VS

Zwemles werkt ongeveer zoals in Nederland. Alleen heb je hier geen diploma's. Je neemt lessen totdat je vindt dat je kind goed genoeg kan zwemmen.

Kinderfeestjes

Dit verschilt per familie natuurlijk. Maar doorgaans zijn kinderfeestjes in de VS wel een stuk grootser dan in Nederland. Zoals ik zei, grote cadeaus, vaak wordt de hele klas uitgenodigd + de ouders, broertjes en zusjes. Als het thuis wordt gehouden dan wordt er vaak een springkussen gehuurd. Maar vaak ook gaan ze naar een binnenspeeltuin of iets dergelijks. Het is niet ongewoon dat er een complete maaltijd wordt geserveerd voor iedereen, altijd met pizza. Na het eten is er een verjaardagscake met kaarsjes als afsluiter van het feest.

Los Angeles vergeleken met Nederland

Ik zou een boek kunnen schrijven over de verschillen qua cultuur, omgeving enzovoorts. Dus laat ik het houden bij wat me erg aanspreekt.

Mensen lijken hier veel meer open te staan voor andere mensen en culturen. Er wonen hier zoveel verschillende nationaliteiten dat niemand waar dan ook van opkijkt. Ik voel me wat dat betreft heel vrij.

Om een voorbeeld te geven, ik had gedacht dat borstvoeding in het openbaar echt een probleem zou zijn. Mmaar ik heb hier een hoop meer voedende moeders gezien dan al die tijd in Nederland. Ook grotere kindjes die open en bloot de borst krijgen. Niemand kijkt daar van op in Los Angeles.

Wat Los Angeles en Nederland van elkaar kunnen leren

In Nederland moeten we er voor waken dat we qua betuttelen van kinderen niet achter de VS aan moeten gaan. De mensen lijken hier wel wat vriendelijker en beleefder, en ik zie veel minder zwerfafval ook al zie je nergens een prullenbak. 'Fatsoen' heb je het dan over denk ik.

Minder consumeren

Andersom denk ik dat wat bescheidenheid in consumptiegedrag de mensen hier ten goede zou kunnen komen. Alles komt hier in wegwerpbakjes, bekertjes enzovoorts. Mensen pakken voor een paar honderd meter naar school de auto en laten dan de motor draaien terwijl ze 15 minuten op hun kind wachten.

Nederlands huisartsysteem is fijner

Verder zou Amerika van Nederland het systeem met een huisarts die ook kleine medische verrichtingen doet moeten overnemen. Ik heb gister 4 uur in het ziekenhuis gezeten omdat onze jongste op zijn kin was gevallen en hechtingen nodig had. Zulke wachttijden zijn hier heel normaal in ziekenhuizen begrijp ik. Misschien dat mensen daarom zo panisch zijn dat hun kind zich bezeert...

Integreren in Los Angeles

Integreren is hier makkelijker dan in Nederland. We vonden direct aansluiting bij buren, ouders van school en via het werk van Peter heb ik ook al een paar leuke vrouwen leren kennen. Als ik iemand leuk vind nodig ik diegene gewoon uit voor koffie bij mij, daar doe ik niet al te ingewikkeld over.

Heimwee

Nederland mis ik nog niet echt, tot mijn eigen verrassing. Daarvoor zijn we hier misschien ook nog te kort, nog geen halfjaar. Er zijn mensen die ik mis, maar ik het scheelt echt dat je vrij makkelijk contact kunt houden.

Ik las dat de meeste emigranten na een maand of 6 een echte emotionele dip ervaren. 

Dat zou dus deze maand zover zijn, maar mijn ouders zijn dan hier en deze zomer verwachten we ook weer gasten uit Nederland. Hopelijk blijft die dip me dus bespaard.

Tips voor mensen die willen emigreren 

Probeer niet al te veel beren op de weg te zien. Het is een gigantisch project, zo'n internationale verhuizing, ik vond dat enorm overweldigend. Maar voor veel dingen geldt dat je het niet echt verkeerd kunt doen.

Ik heb bijvoorbeeld echt hoofdbrekens gehad over de vraag hoe dat moest met de kinderen en school. Of ze wel midden in het schooljaar in konden stromen, of ze van tevoren goed engels moesten leren enzovoorts.

Uiteindelijk liep het allemaal anders dan dat ik zou hebben bedacht maar kwam het op zijn pootjes terecht.

Meer lezen van Liesbeth?

Bezoek dan haar blog U maakt wat mee in de USA

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner

Emigreren met kinderen naar de Bahama's en de VS

Auxilia Tromp mailde me het verhaal over haar emigratie naar de Bahama's en de daarop volgende verhuizing naar de VS. Ze vertelt daarin onder andere over de emoties waarmee je als expat mama te maken kunt krijgen.

Ik deel graag haar interessante verhaal.

Veel leesplezier gewenst!

Auxilia Tromp

Naar de Bahama’s &VS emigreren met drie kinderen van 4, 3 en 0

Door Auxilia Tromp

In 2008 namen Eric en ik het besluit om met onze drie zeer jonge kinderen naar de Bahama’s te verhuizen. Eric kon daar via zijn werkgever aan de slag. En ik was na 6 jaar advieswerk bij de Rechtspraak wel toe aan een nieuwe uitdaging.

Ik wilde op termijn fulltime aan de slag met coaching en psychologie, en droomde over het schrijven van mijn eerste roman.

Om nog maar te zwijgen van het verlangen om meer tijd aan de kinderen te kunnen besteden. Want twee werkende ouders in Nederland vertaalde zich in teveel uren crèche, oppas en naschoolse opvang. 

Ik had als kind in het buitenland gewoond en wist hoe verrijkend die ervaring voor mijn kinderen kon zijn. Dus toen het gure weer in Nederland aanbrak, zagen familie en vrienden ons met lede ogen naar de zon vertrekken…

Bahama’s: droom of nachtmerrie? 

We landen op Grand Bahama Island, het meest noordelijke eiland van de Bahama’s archipel op 90 kilometer van de kust van Florida. En vrijwel direct had ik een vreemd voorgevoel dat dit het toch niet helemaal zou worden… Maar die stem drukte ik snel de kop in. Ik hield mijzelf voor dat ik last had van koudwatervrees.

De eerste dagen leken wel een droom

De eerste dagen op de Bahama’s leken wel een droom. Ons huis lag in een exotisch woonpark waar ook veel andere (buitenlandse) families zich hadden gevestigd. Prachtige Victoriaanse huizen lagen of aan een meer, of aan het mooiste zwembad dat ik ooit had gezien. En dat alles op een steenworp afstand van zee. In tien minuten slenterden we over het zandstrand naar een knus lokaal restaurantje. De kinderen genoten met volle teugen.

Maar al snel brak het ‘gewone’ leven aan: Eric moest overuren draaien, ik ons leven opnieuw uitvinden (met een pasgeboren baby in de armen) en een leeg huis leefbaar maken. De twee oudste kinderen gingen zonder kennis van de Engelse taal naar een internationale school. Dat laatste gaf direct veel stress.

Want hoe leg je aan een driejarige uit waarom hij ineens niemand meer kent en niemand hem kan verstaan? 

Kinderen van slag

De kinderen waren behoorlijk van slag en dat uitte zich in doorlopend geruzie en huilpartijen. Ik kon ze ook niet alleen laten ravotten in het park, want dat vele water was zonder zwemdiploma’s levensgevaarlijk.

Eric was in feite altijd aan het werk, als hij al niet op reis was. En omdat ik verder niemand kende (en hulp vragen niet mijn sterkste kant was), voelde ik me eenzaam. Als ik vrienden en familie foto’s van de omgeving stuurde, voelde ik bijna de jaloezie door het beeldscherm trekken.

Maar wat zij (nog) niet wisten, was dat ik er allesbehalve gelukkig was. 

Van mijn rijke en gevarieerde leven in Nederland was weinig over. Van alle verschillende rollen die ik vervulde (programma manager, collega, dochter, vriendin, zus, coach, inspirator, student, vrouw en moeder) waren alleen die laatste twee nog over.

Als een rat in de val

Een crèche was er niet op het eiland, en naschoolse opvang evenmin. Ik was dus echt fulltime moeder, zonder netwerk om op terug te vallen. Ik voelde me als een rat in de val. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig over die gevoelens. Want wat had ik nou te klagen in het paradijs? En hoezo vond ik het niet bevredigend om 'alleen moeder' te zijn?

Het eiland bleek toch niet zo idyllisch

Als ik al voorzichtig iets liet doorschemeren bij het thuisfront konden ze zich er weinig bij voorstellen. En een enkeling hoorde ik denken: 'Daar heb je zelf voor gekozen.' Lokaal had ik niemand die ik in vertrouwen kon nemen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij depressief. Ook het eiland bleek bij nader inzien toch niet zo idyllisch te zijn. De verschillen tussen de arme oorspronkelijke bevolking (87% zwart) en de rijke pensionado’s en expats (13% blank) waren enorm.

Het eiland bleek op een drugsroute te liggen

Het eiland bleek op een drugsroute te liggen. Er vonden regelmatig afrekeningen plaats. Mijn man is zelfs een keer getuige geweest. Dat droeg niet bepaald bij aan een gevoel van veiligheid. Het moordpercentage en huiselijk geweld loog er ook niet om.  De supermarkten waren gevuld met goedkope diepvriesproducten, en schreeuwend duur aangezien vrijwel alles moest worden geïmporteerd.

In feite was het eiland een groot dorp met zeer beperkte voorzieningen en na enkele maanden begreep ik wat het begrip ‘island fever’ inhield. 

Ik snakte naar een moment om in de ‘echte wereld’ te kunnen vertoeven. Helaas waren er geen bootverbindingen met Florida. Dus dat kon alleen via een (dure) vlucht kon en die momenten waren relatief schaars.

What doesn’t kill you makes you stronger… 

Op een gegeven moment dacht ik bij mezelf: 'What doesn't kill makes your stronger.' Ik raapte mezelf bij elkaar. Ik zocht alternatieven, zoals hulp aan huis, om meer ruimte voor mezelf en mijn ambities te creëren. Ook ben ik standfeesten gaan organiseren en dat leverde onze familie de nodige vriendschappen op. Op elke plek ter wereld wonen immers bijzondere mensen waar je plezier mee kunt maken!

Je moet zelf het initiatief nemen

Ik heb geleerd dat je wel vaak zelf het initiatief moet nemen, maar dat het de moeite waard is om je leven weer wat ‘groter’ te maken. Toch bleef er iets zwaars in de lucht hangen. Alsof het eiland leed onder een drukkende energie. Als ik de lokale bewoners enthousiast vertelde over de prachtige standtenten aan de Nederlandse kust en mij verwonderd afvroeg waarom er niet één zo’n inspirerend etablissement op het eiland was te vinden, schudden ze meewarig hun hoofd en fluisterden ze mij toe dat elk initiatief door de lokale overheid werd tegengewerkt.

Expat vrouwen ongelukkig

De expat vrouwen om mij heen waren evenmin gelukkig. Ze hadden grote huizen en vaak ook nog een boot voor de deur, maar geen betekenisvol doel in hun leven. Ze bleven hangen in leegheid en consumentisme. 

Doordat er nauwelijks winkels waren op het eiland werd er door deze groep vrouwen veel tijd aan online shoppen en Facebook besteed. Veelzeggend… 

Overplaatsing naar Houston, Texas

Ik was dan ook niet rouwig toen Eric een telefoontje kreeg dat hij naar Houston, Texas werd overgeplaatst… Omdat we alleen als man en vrouw welkom waren in de Verenigde Staten moesten we halsoverkop trouwen. Onze internationale vrienden verkneukelden zich over het feit dat we met drie kinderen nog niet getrouwd waren. ‘Zo typisch Nederlands!’ riepen ze in koor.

Het huwelijk vond plaats op Gold Rock Beach. Dat is een verlaten strand dat wordt gekenmerkt door turkooizen water omzoomd met glinsterend wit zand waar de zee patronen in achterlaat. Echt adembenemend mooi. Het was een bruiloft zonder familie en Nederlandse vrienden (die we uiteraard misten), maar wel met veel spontaniteit en hoog exotisch gehalte. Even voelde Grand Bahama toch als het paradijs.

Een nieuw avontuur in Texas 

Toen we uiteindelijk over de achtbaansnelweg Houston binnenreden, viel het me op hoe lelijk deze stad eigenlijk was. De overgang vanuit de Bahama’s naar de derde stad van Amerika was enorm. Alleen het broerige klimaat was vergelijkbaar. Toch had ik een grote glimlach op mijn gezicht…

Houston: een positieve vibe

Alles wat op de Bahama’s moeizaam tot stand was gekomen, ging in Houston bijna als vanzelf: vrienden waren zo gevonden, de kinderen spraken de taal op school, het leven was veilig en transparant, de supermarkten hadden werkelijk alles, en mensen kwamen zowaar hun afspraken na.

Het belangrijkste verschil was iets dat bijna ongrijpbaar was: Houston had een positieve vibe. De mensen waren beleefd en optimistisch, en in onze buurt woonde een leuke mix van Amerikanen en expats.

Het nieuwe leven gaf mij eindelijk de ruimte waar ik in Nederland van gedroomd had. Mijn eigen ervaringen spoorden mij aan om mij in expat psychologie en culturele psychologie te verdiepen en zo vielen alle puzzelstukjes op hun plaats.

Identiteitsverlies en situationele depressie 

Had ik maar eerder geweten dat identiteitsverlies en situationele depressie een vrij normaal onderdeel zijn van het expat bestaan. Had ik maar eerder geweten wat ik had kunnen doen om onze kinderen te ondersteunen tijdens hun ‘culture shock’.

Ik nam mij voor iets met deze kennis en ervaring te gaan doen. De jaren in de VS vlogen voorbij en naast mijn oorspronkelijke ambities vond ik ook nog de tijd om als vrijwilliger aan de slag te gaan bij Child Advocates.

Vrijwilliger bij Child Advocates

Deze bijzondere organisatie heeft een netwerk van vrijwilligers opgezet dat ervoor zorgt dat verwaarloosde, misbruikte en mishandelde kinderen een door de rechter aangestelde ‘child advocate’ (een soort voogd) krijgen. Deze 'voogd' waakt over het kind en adviseer de rechter of het verantwoord is om het kind weer thuis te laten wonen (vaak na een periode bij pleegouders).
Ik had vijf kinderen uit een arme wijk toegewezen gekregen en dat was een verrijkende ervaring. Eric en ik hebben veel waardering gekregen voor de Amerikaanse cultuur, al valt er in elk land wel wat aan te merken.

Hoge prestatiedruk in de VS

We waren bijvoorbeeld minder gecharmeerd van de enorme prestatiedruk. Zelfs jonge kinderen van tien jaar zitten soms tot middernacht te studeren voor hun proefwerken. Deze druk wordt gecompenseerd met materiële beloningen en het vrijwaren van bijdragen aan het huishouden. Daardoor zijn de kinderen vaak wat minder zelfstandig dan in Nederland en minder gewapend tegen teleurstelling. De interessante documentaire ‘Race te nowhere’ belicht de problemen die hierdoor ontstaan, en het groeiend aantal zelfmoorden onder jongeren.

Terug naar Nederland of niet? 

Na drie jaren met veel plezier in Houston te hebben gewoond, was het de vraag of we nog een periode van 3 jaar in het buitenland zouden wonen of dat we terug naar Nederland zouden gaan. Wij hebben voor het laatste gekozen. De keuze was niet makkelijk, maar een paar elementen gaven de doorslag.

Redenen waarom wij terug gingen naar Nederland

1. Mijn schoonmoeder was terminaal ziek en mijn moeder ondertussen weduwe geworden. 
2. Mijn schoonzus had een (bijna dodelijk) ongeluk gehad en zes weken in coma gelegen. We hadden behoefte om de familiebanden aan te halen. 
3. We misten onze vrienden.
4. Onze oudste dochter naderde het einde van de basisschool. Het leek ons beter voor haar om terug te keren en haar wortels in de Nederlandse bodem te slaan. Kinderen vormen vanaf de hun twaalfde hun bewuste identiteit. Het is voor een adolescent belangrijk om tijdens deze levensfase (12-18) op dezelfde plek te wonen. Jongeren die veel heen en weer zijn geslingerd in deze fase hebben vaker last van identiteitsproblemen en depressiviteit. Schizofrenie komt zelfs zo’n 6 keer vaker voor. 
5. Ik had een groeiende behoefte om mijn coaching praktijk op een vaste plek vorm te geven. En ik wilde mijn boek op de Nederlandse markt brengen. Ik wist: Als expat mama’s niet werken aan hun ‘unlived life’, mondt dat uit in leegheid en onvrede.  Na een jaar of zes in het buitenland raken de meeste families ontworteld. Wij waren nooit van plan om onze Nederlandse identiteit volledig door te snijden. We hebben nog veel in Nederland waar we gehecht aan zijn en Nederland is een prima basis om van daaruit de wereld te verkennen. 
6. Het volledig afbreken van je leven en weer opnieuw alles moeten opbouwen, kost veel energie. ‘Reinventing your life’ is een mooi begrip maar om daadwerkelijk te kunnen oogsten, is ook een periode van stabiliteit nodig. We hadden even geen zin meer in verhuizingen. 

En met dit besluit hoorden we bij de 62% van de Nederlanders die toch terugkeren naar eigen land (de meeste vertrekken trouwens ook met het idee om terug te keren). Nederlanders scoren daarmee vrij hoog; alleen Australiërs en Brazilianen scoren nog hoger.

Remigratie de lastigste verhuizing? 

Remigratie wordt vaak ‘de lastigste verhuizing’ genoemd. Was dat ook bij ons zo? Ja en nee.

Ja want...

Ja, omdat je denkt dat alles makkelijk zal gaan maar dat niet waar is. Jouw vrienden hebben het gat dat je destijds achterliet allang opgevuld, stukken van je netwerk ontbreken, elk familielid moet toch weer rouwen om wat er niet meer is en een nieuw leven opbouwen en vooral: jij bent veranderd. Daardoor veranderen je verwachtingen, dromen en relaties.

Nee, want...

Nee, omdat er (in ons geval) toch nog steeds veel is waar je makkelijk mee kunt verbinden (familie, vrienden van vroeger, cultuur en taal). Iedereen in onze familie heeft na een turbulent eerste jaar weer zijn plekje gevonden. De één iets makkelijker dan de ander.

Ik ben dankbaar voor alle mooie herinneringen en vriendschappen die wij aan dit buitenlands avontuur hebben overgehouden. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik met mijn kinderen heb doorgebracht. Deze periode heeft mij geholpen om het expat bestaan en mijzelf beter te leren kennen en daarmee ook van meer waarde te zijn voor anderen. Ik heb ervoor gekozen om mijn ervaringen te gebruiken in mijn werk en tegenwoordig coach ik vooral Expat Moeders.

Ik weet dat Expat Moeders vaak (mentaal) vast komen te zitten in het buitenland of op z’n minst onvoldoende gebruik maken van al hun talenten. Op korte termijn is dat niet erg, maar op langere termijn zorgt het voor onvrede en spijt. En dat kan makkelijk voorkomen worden door tijdig op zoek te gaan naar datgene wat jij de wereld te bieden hebt en daar desnoods een mobiele versie van te maken. Het is mogelijk om zelf tot bloei te komen terwijl je gezin niets tekort komt!

Geïnspireerde expat mama’s 

Ik proost op geïnspireerde moeders die de wereld tot zich hebben genomen. En dit via hun talenten uitdragen, en een goed rolmodel zijn voor hun kinderen.

Wil je meer informatie over wat je kunt doen om optimaal tot bloei te komen tijdens jouw buitenlands avontuur kijk dan op www.inspiredminds.nl

Pssst: ik blijf wel dromen van een volgend buitenlands avontuur (als de kinderen het huis uit zijn) !

Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner