Ineke in Oostenrijk

Ineke Sillevis verhuisde met haar man en drie kinderen (zoon, 27 getrouwd, met dochtertje van 2 jaar, zoon van 24 en dochter van 18) naar Oostenrijk en begon daar een Gasthof!

Ineke is lerares Textiele Werkvormen en werkte als handwerklerares op de Vrije School in Den Haag en als lerares Nederlands voor allochtonen. De laatste jaren in Nederland werkte ze bij Laura Asley in Den Haag als verkoopster van kleding en woninginrichting.

Van Nederland naar een Gasthof in Oostenrijk

De IT werkzaamheden van mijn man boden op een gegeven moment geen toekomst, dus toen besloten we om naar Oostenrijk te vertrekken, altijd al ons favoriete vakantieland. Eigenlijk wilden we een pension zoeken, maar het is een klein gasthof geworden.

Onze Gasthof heeft twaalf kamers, dat zijn vierentwintig bedden.

De overgang van Nederland naar Oostenrijk was eigenlijk niet lastig. We kwamen er al veel en hoewel er ook veel anders is, is het gewoon een kwestie van doorleven. De overgang lag vooral in de verandering van ons werk.

Hoe we wonen

Onze woonruimte is erg beperkt: we hebben een slaapkamer met badkamer en een woonkamer, maar aangezien we eigenlijk altijd beneden in het restaurant/stube verblijven, gebruiken we de woonkamer nauwelijks en is deze het domein geworden van onze vijf katten!!

Verder heeft mijn dochter een éénpersoons kamer met badkamer, en mijn jongste zooneen kamertje. Dat 'altijd beneden zijn' vind ik zeker niet positief: je hebt eigenlijk geen privacy, geen eigen plekje. Maar als je open bent moet je altijd aanwezig zijn voor eventuele gasten, het kan dus niet anders.

We hebben eigenlijk een heel groot huis, maar je bent er nooit alleen. Dat vind ik lastig en is een enorme inbreuk op je privacy en je gezinsleven.

Moederen in Oostenrijk

Voor mij is er niet veel verschil tussen moederen in Nederland en Oostenrijk. Het grootste verschil wordt veroorzaakt door de werksituatie. We hebben niet altijd tijd voor mijn opgroeiende dochter gehad, net op een moment dat ze daar als puber misschien wel behoefte aan had. Maar ja, onze dagindeling wordt bepaald door de gasten.

Zwangerschapsverlof duurt bij ons in het Salzburgerland tweeëneneenhalf jaar en in Kärnten nog veel langer. Dan kun je dus fulltime voor je kinderen zorgen, en als je op tijd weer zwanger bent blijf je nog langer thuis!!

Je kunt daarbij zonder problemen zo'n 12.000 euro per jaar bij verdienen. Dat wil zeggen: zonder dat je je uitkering moet terugbetalen.

Aangezien de kosten voor levensonderhoud ook hier de pan uit rijzen is het wel verstandig om als vrouw ook lang te werken. Hoe dat in de praktijk met de kinderen wordt opgelost weet ik niet. Op het platteland wonen er natuurlijk veel oma’s en tantes in de buurt!

Opvoeding in Oostenrijk

Ik denk dat de opvoeding in Nederland vrijer is dan hier, al gaan kinderen hier bijvoorbeeld wel erg vroeg uit en stappen. Dat heb ik dus ook toegelaten: ik wilde niet dat ze buiten de groep zou vallen. In Nederland had ik dat waarschijnlijk pas op oudere leeftijd toegestaan.

Een standaarddag uit mijn leven

Wij hebben 2 verschillende standaard dagen. Eén met gasten en één zonder gasten.

Standaarddag met gasten

• Ontbijt voor de gasten bijhouden. Mijn man zet alles klaar: als ik beneden kom hoef ik alleen nog 'maar' koffie en thee te schenken en te zorgen dat alles er is. Daarna ontbijt opruimen en afwassen.
• Kamers doen.
• Bij 'blijvers' alles nalopen en kort poetsen, bij 'vertrekkers' alles soppen + schone bedden en dergelijke.
• Lunchtijd.
• Hierna de keuken in om eten voor te bereiden en/of op voorraad te maken. Ergens dan nog even rust nemen voor een kopje thee en dan vanaf vijf uur weer de keuken in om het avondeten te maken. Dat is rond acht/negen uur klaar, waarna we alles opruimen en de keuken zo netjes mogelijk achterlaten….. en misschien nog even een drankje drinken met eventueel leuke gasten.
• Dan meestal te laat naar bed.
• Tussendoor nog eventuele boodschappen, hier en daar soppen, opruimen, de was draaien (ook de gezinswas natuurlijk) vele telefoontjes beantwoorden enz.

Als we geen gasten hebben moeten we alle karweitjes doen die zijn blijven liggen. Of we maken tijd om heerlijke wandelingen te maken in de bergen. Wij kunnen dat juist door de week doen!

Ik sta op om tussen zeven uur en half acht, en meestal liggen we er dan na twaalven weer in. Voor mij te laat dus. Als er geen gasten zijn sta ik later op, heerlijk

School in Oostenrijk

Vier jaar Volksschule, dan:

vier jaar Hauptschule, eventueel een tussenjaar op een Polytechnischeschule, met daarna een Berufschule of Lehrstelle (baan met school ernaast)

Of

Gymnasium

Ik heb het Oostenrijkse onderwijs helaas te weinig van mee gemaakt om over de kwaliteit te kunnen oordelen. Mijn dochter heeft één jaar Polytechnische schule gedaan om lekker te wennen. Dat stelde niet veel voor. Daarna begon ze op een soort gymnasium, maar dat was te zwaar. Nu heeft ze dus een Lehrstelle, met maar negen weken school per jaar.

Oostenrijk vergeleken met Nederland

Wat ons aanspreekt is vooral het land, de natuur en het buiten wonen.

Veel verschillen liggen in ons werk, in het feit dat we nu in een piepklein dorpje wonen (800 inwoners) tegenover Den Haag. Dus of de verschillen daar aan liggen of in de tegenstelling Oo-Nederland is niet altijd duidelijk.

Integreren in Oostenrijk

Integreren is soms moeilijk, soms gemakkelijk. Wij hebben vanaf het begin geprobeerd om aan veel dingen mee te doen: muziekavonden bezoeken, aanwezig zijn bij het 'Meiboom opzetten', bij diverse collega-hoteliers langs om eens te eten of te drinken. Als we vol zijn bellen we graag collega’s om de gasten toch een plekje aan te kunnen bieden.

Maar we vinden dat er erg weinig terug komt. Er komen eigenlijk nauwelijks mensen bij ons restaurant langs, en een bedankje voor bijvoorbeeld veertien gasten die we bij een buurman onderbrengen kan er niet eens vanaf. Dat valt ons best wel tegen. Al zijn er wel buren/dorpsgenoten die hun best doen.

Oostenrijk is erg mooi en fijn om in te wonen. Maar denk niet dat je nu in een paradijs woont. Ook hier moet je hard werken, misschien wel harder dan in Nederland. En ook hier zijn erg veel regeltjes, en ook hier kost alles veel geld.

Toekomst

Omdat we momenteel bezig zijn om het Gasthof te verkopen heb ik geen idee wat de toekomst gaat brengen. Als het verkocht is moeten we een nieuw plekje zoeken om te wonen en natuurlijk een baan. Dat zal met de groeiende werkeloosheid vast niet gemakkelijk worden.

Meer weten?

Bezoek dan Ineke's weblog!

0

Nancy in Noorwegen

Nancy van Dijken (27), supermarktmedewerkster, en Johannes (27), electricien, verhuisden met hun dochters Denice (vijfeneenhalf) en Thirza (tweeëneenhalf) naar Noorwegen. Wij interviewden Nancy over de beslissing te emigreren en haar ervaringen als moeder in Noorwegen! De beslissing Vanaf ons trouwen hadden we het er al wel eens over: 'Hoe zou het zijn om naar het buitenland te verhuizen?' Toekomstmuziek dachten we, en gingen over tot de orde van de dag. Maar na twee kinderen werd het verlangen steeds sterker. Was dit waar we onze kinderen wilden laten opgroeien? Altijd maar drukte, weinig ruimte en zo nog meer dingen. We gingen op internet neuzen en vonden een paar handige sites. Toen kwam de vraag: als we het doen waar gaan we dan heen? Warme landen vielen af. Leuk voor een vakantie maar niet voor altijd. Canada was voor het werk van Johannes niet aantrekkelijk en de afstand vonden we ook een bezwaar. Toen kwamen we in Scandinavië terecht, en Noorwegen sprong er op de een of andere manier uit. Toen we onze bestemming hadden gekozen gingen we lezen over het land, de gewoontes, de gezondheidszorg etcetera, en Johannes ging naar een informatieavond over elektriciëns in Noorwegen. Vervolgens gingen we naar de plekken waar we in geïnteresseerd waren. Tijdens deze orientatieweek hebben we twee gemeentes bezocht, waar we veel informatie kregen. Op basis van alle verzamelde informatie besloten we er voor te gaan! In oktober 2007 bezochten we Noorwegen en in maart 2008 emigreerden we. We wonen er nu iets meer dan een jaar. Hoe we wonen We wonen in een dorp met ca. 2500 inwoners. Onze eerste levensbehoeftes en dergelijke kunnen we in het dorp kopen. Maar één keer in de maand gaan we naar de stad, een uurtje verderop, zodat we ook andere dingen kunnen inslaan en de grote boodschappen doen, want dat scheelt toch wel wat in de prijs. Het bevalt hier prima. We wonen in een kinderrijke buurt dus speelkameraadjes zijn er genoeg. We huren een vrijstaand huis met uitzicht op het fjord. Overgang Nederland naar Noorwegen De overgang ging heel makkelijk. Bij de kinderen hadden we nog wel problemen verwacht met slapen en zo, maar niets van dat alles. De eerste tijd bleef ik thuis, met het plan om voor de taal en de sociale contacten na een paar maanden een baantje te zoeken. De oudste was net vier maanden op school in Nederland en vond het na een maand thuis wel weer tijd om naar school te gaan. We schreven haar in op de barnehage (kinderopvang van 1-6 jaar). Hier beginnen ze namelijk op school wanneer ze zes zijn. Dat deed haar erg goed. Ze kreeg snel de taal onder de knie, en vanaf de eerste dag had ze een vriendinnetje dat ook nog eens bij ons in de straat woont. Taal Hoewel we vier weken Noorse les hadden gehad, konden we met de taal nog niet uit de voeten. Gelukkig spreken de meeste mensen hier ook Engels. Nu we een jaar verder zijn spreken we de taal redelijk goed. We moeten ons nog wel inspannen om alles te volgen, vooral als er meerdere mensen tegelijk praten, maar dat komt ook wel goed. Kortom het bevalt ons hier prima. Het leven als moeder in Noorwegen De meeste moeders werken buitenhuis, of zijn thuis bij de kinderen tot ze één jaar zijn. Ze hebben hier namelijk een jaar zwangerschapsverlof. Daarna kunnen kinderen pas naar de opvang. De meeste moeders gaan na dat jaar weer parttime of fulltime werken. Ik vind het grote verschil met Nederland de relaxtheid hier in Noorwegen. Verder is het moederen voor een groot deel hetzelfde, met dit verschil dat de kinderen hier vroeg van de kinderopvang worden gehaald, die sluit namelijk om kwart voor vier. Dus dat spitsuurgedoe, wat je in Nederland hebt met kinderen die om half zes opgehaald worden, waarna er nog gekookt moet worden, en iedereen moe is, dat merk ik nu totaal niet. Een standaarddag in Noorwegen 7:00 de wekker gaat 7.10 eruit. aankleden en de kinderen roepen en aankleden voor zover ze het nog niet zelf doen 7:30 ontbijten 8:00 tanden poetsen, haren kammen en gezicht wassen 8:30 naar de auto 8:40 Thirza naar de kinderopvang brengen 8:50 Denice naar de kinderopvang brengen 9:00 is de supermarkt open en doe ik wat boodschappen 9:30 Thuis gekomen ruim ik de ontbijtboel op, ruim de vaatwasser uit en voor een gedeelte weer in, draai een was. 10:00 een kopje thee 10:30 ruimen in huis, stofzuigen, was afhalen, ophangen 12:00 lunchen 13:00 was opvouwen, grote dingen in huis aanpakken 15:00 haal ik de kinderen op 15:30 thuis gekomen krijgen de kinderen wat drinken en een koekje. Vertellen ze wat over hun dag en kijken ze een een half uurtje/drie kwartier televisie 16:00 komt papa thuis 16:15 staat het eten op tafel en kunnen we eten 17:00 tafel afruimen etc. 19:00 kinderen in bad en naar bed 20:00 koffie nog wat wegwerken 22:00/23:00 naar bed De schooltijden zijn voor Denice straks: 8:55 begint de school 12:25 is de school uit op de halve dagen Hele dagen 8:55 begint de school 14:35 is de school uit Kinderopvang en naschoolse opvang in Noorwegen Als je kind één is mag het naar de kinderopvang. Die is voor een- tot zesjarigen. Als ze op school zitten kun je gebruik maken van voor- en naschoolse opvang, die duurt tot half vier. Opvoeding in Noorwegen In Noorwegen heb je geen verschil tussen je, jou en u. Dat is allemaal hetzelfde woord, net als in het Engels, dus dat is wel makkelijk. In Noorwegen zijn ze allemaal erg beleefd en wordt overal vriendelijk voor bedankt. Dat spreekt ons erg aan. Wij zijn christelijk en proberen de kinderen ook op die manier op te voeden. Verschillen Nederland -Noorwegen De drukte, onbeleefdheid tegenover een ander, vind ik in Nederland opvallend. Wat me hier aanspreekt is de relaxte houding van mensen, de tijd nemen voor elkaar en het gezin. Het weekend is bijvoorbeeld heel belangrijk hier, rust, ruimte, bergen en zo zijn er vast nog wel wat dingen op te noemen Nederland zou van Noorwegen kunnen leren om alles niet zo gehaast te willen doen. Geniet van alles wat op je pad komt. Noorwegen zou van Nederland kunnen leren dat het ook niet weer te rustig moet.Dat lijkt misschien tegenstrijdig, maar als er iets geregeld moet worden dan duurt het allemaal zo lang en dat is soms frustrerend. Kinderfeestjes in Noorwegen Meestal worden alle meisjes of alle jongens uit de klas uitgenodigd. Denice zit straks met tien meiden in de klas dus dat zijn drukke verjaardagen. Meestal zijn het maar twee uurtjes, en is het vooral veel eten en wat spelen. Integreren Integreren gaat vrij makkelijk, vooral nu we de taal beter kennen. Zo krijg je toch meer contact doordat je een gesprekje kunt aanknopen. Om te intregreren heb ik een baantje gezocht, gaan we naar Noorse les en spreek ik vaak moeders aan op de kinderopvang. Ook kom ik regelmatig in de supermarkt en ga ik naar de bieb. Het helpt ook dat we in een projektgemeente wonen. Er wonen hier nu veertien verschillende nationaliteiten dus ze zijn wel wat gewend.

0

Petra in Noord Virginia

Mijn naam is Petra (47), getrouwd met Rick (49), en moeder van Katja (19), Kai (17) en Saskia (13). Toen ik met mijn studie Italiaans bezig was in Utrecht kreeg mijn vader een baan aangeboden bij de Wereldbank en verhuisden mijn ouders, broers en zus naar een voorstad van Washington DC in de staat Virginia. Ik volgde een jaar later in 1984.

Aangezien ik hier in de VS niet veel kon met mijn studie Italiaans en ik gauw aan het werk wilde, heb ik een cursus bij een reisschool gedaan. Al gauw kreeg ik een baan bij een reisbureau en later bij American Express, waar ik na de geboorte van de oudste parttime kon werken, de laatste jaren zelfs in management. In 1987 ontmoette ik Rick en in augustus 1988 trouwden wij. Net voor Saskia's geboorte ben ik opgehouden met werken en sindsdien ben ik thuisblijfmoeder.

Overgang van Nederland naar de VS

Van mijn verhuizing naar Noord Virginia heb ik geen minuut spijt gehad. Dit is een heel mooie omgeving qua natuur en Washington is een prachtige en interessante stad. Sinds tien jaar wonen we in een vrijstaand huis met een grote tuin eromheen, midden in het centrum van ons stadje. Het stadje zelf heeft een eigen karakter en een echt "small town" gevoel, al maakt het deel van de miljoenen metropool Baltimore-Washington.

Onze kinderen kunnen overal heen lopen en fietsen en met de metro zijn we binnen het halve uur midden in Washington. Iedereen begroet elkaar op straat en in de winkels kom ik vaak bekenden tegen. Een ander pluspunt aan Virginia vind ik het overwegend zonnige klimaat en de korte winter en echte, warme zomer.

Hoe is het leven als moeder in de VS? Is het vergelijkbaar met Nederland?

Dit is een vraag, die ik moeilijk te beantwoorden vind, aangezien ik nooit moeder ben geweest in Nederland. Wat voor mij natuurlijk wel helemaal nieuw is, is het onderwijssysteem. Gaandeweg heb ik dat geleerd, hoewel het nu met kinderen, die naar college (zullen) gaan, weer ingewikkelder zal worden. Het systeem is erg goed, maar zo anders, dan in Nederland, wat ik ook wel weer erg interessant vind.

Hoe ziet een standaard-dag er uit bij jou in de VS?

Gedurende het schooljaar gaat, op een doordeweekse dag, de wekker om kwart over zes. Eerst vertrekt dan Kai om kwart voor zeven om met de schoolbus naar de high school te worden gebracht. Saskia volgt om zeven uur, zij gaat naar de middle school, waar alleen 7e en 8e klassers heengaan. De kinderen eten een warme lunch op school in het cafetaria, die is samengesteld door dietisten (dit is niet overal in het land het geval). Rick vertrekt rond acht uur naar zijn werk.

Omdat ik fibromyalgie heb is het belangrijk, dat ik iedere dag beweging krijg. Ik ga daarvoor drie keer per week naar een uur "core training" op een sportschool. Dat is ook gelijk leuk sociaal, want het groepje vrouwen is van ongeveer dezelfde leeftijd en er is genoeg te bepraten met elkaar. We doen dan ook regelmatig dingen samen, vooral Pat en ik, die allebei druk bezig zijn met fotografie.

Na de sportschool is het meestal tijd om met Cosmo, onze Australian Shepherd, te wandelen. Op dagen, dat ik niet naar de sportschool ga, ga ik voor heel lange wandelingen met hem naar een van de vele natuurgebieden om ons heen, waarbij ik dan ook veel fotografeer.

De rest van de schooldag besteed ik op verschillende manieren. Ik vind het erg leuk om Nederlandse toeristen rond te leiden in Washington en via mijn blog (wat ik al vijf jaar bijna iedere avond schrijf) of het Alles Amerika forum, waar ik mede-beheerster ben, krijg ik aardig wat "klanten". Verder volg ik fotografiecursussen en ga daarvoor regelmatig "op locatie".

Om half drie komt Kai thuis uit school en om kwart voor drie volgt Saskia. Dan is het tijd voor een snack samen en bijkletsen over de dag. Althans met Saskia, want Kai is niet zo'n kletser. Een keer per week gaat Saskia naar de chiropractor en Kai heeft wiskundebijles. Hij is wat wij hier een Junior noemen, d.w.z. een elfde klasser. Volgend jaar is zijn laatste jaar high school en dan zal hij zich op gaan geven voor verschillende colleges. Katja, onze oudste, gaat al naar college: Virginia Tech, vier uur rijden hiervandaan. De meeste 18-jarigen gaan na high school meteen het huis uit op campus. Het gros van de colleges ligt te ver van huis om thuis te blijven wonen.

Er is veel kritiek op de kwaliteit van het Nederlandse onderwijs. Hoe vind jij het onderwijs in de VS?

Mijn ervaringen met het onderwijs hier in de VS zijn heel goed. Wij wonen in een schooldistrict, dat hoog aangeschreven staat. Dit land is zo groot, dat het erg uitmaakt, waar je woont, met betrekking tot de kwaliteit van het onderwijs. Er wordt door de Federale regering hard gewerkt om die verschillen weg te werken, maar dat blijkt niet eenvoudig.

Wat is de gewoonte in de VS: fulltime moederen, fulltime baan, parttime werk etc?

Dat zal heel erg afhangen van waar je woont. Dit is een land met 300 miljoen inwoners en 50 vrijwel autonome staten. Wat mensen zich vaak niet realiseren is hoe verschillend de staten van elkaar zijn en hoe relatief weinig inbreng de Federale regering heeft in de staten. Hier in de buurt ken ik een heel aantal fulltime moeders. In onze straat werken maar drie vrouwen van de tien buitenshuis. Zelf had ik geen probleem parttime te kunnen werken. Maar dat zal elders ongetwijfeld anders zijn. Veel vrouwen, die geen baan hebben, verrichten vrijwilligerswerk in de scholen of elders.

Hoe wordt de kinderopvang/naschoolse opvang geregeld in Noord Virginia? Gastouders, creche?

Toen ik nog werkte gingen de kinderen naar een gastmoeder. Er zijn ook creches. Als de kinderen eenmaal de schoolgaande leeftijd hebben bereikt (hier het jaar, waarin je zes wordt) hebben de meeste openbare scholen "SACC" (school aged child care). Dat is opvang op school voor en na de lesuren. Die SACC wordt gesubsidieerd, zodat de kosten naar gelang het inkomen van de ouders worden bepaald.

Gaan je kinderen ook naar clubjes e.d. na schooltijd?

De clubs en sporten worden hier van school uit geregeld. Onze kinderen zijn echter niet zo geinteresseerd in teamsporten. Kai heeft het eerste jaar van high school football gespeeld, echt Amerikaans dus. Maar daarvoor moest hij iedere middag van half drie tot vijf uur trainen en dat werd te zwaar met zijn schoolwerk. Nu heeft hij eens per week een sandwichclub, waarbij ze iedere keer verschillende sandwiches serveren aan hongerige medestudenten. Saskia doet dit jaar niet mee aan clubs, maar wil volgend jaar dramaclub gaan doen.

Hoe ziet het leven van een Amerikaanse tiener er uit?

De twee grote verschillen met Nederlandse tieners zijn toch wel het niet mogen drinken van alcohol onder de 21 en het leren autorijden vanaf hun zestiende. Katja haalde op haar zeventiende haar rijbewijs en Kai is daar nu mee bezig. Verder wonen wij zo, dat de kinderen na school even de stad in kunnen gaan of 's avonds naar een concert in de plaatselijke koffiewinkel. Bij het Community Center is er ieder weekend een tienersocieteit, waar allerlei activiteiten door worden georganiseerd.

Heb je een bepaalde visie op de opvoeding? Hoe is dat in het algemeen in de VS?

Toen de kinderen kleiner waren kon ik me goed vinden in de Attachment Parenting filosofie. Nu ze tieners zijn vertaal ik dat meer in een wederzijds respect hebben voor elkaar. Ik kan natuurlijk alleen maar over mijn eigen ervaringen spreken, maar over het algemeen vind ik de Amerikaanse jeugd heel erg beleefd. Ze houden deuren voor je open, zeggen "excuse me", als ze langs je willen, ze zeggen altijd netjes "please" en "thank you" enz.

Als de kinderen iemand niet zo goed kennen spreken ze die persoon aan met "Mr. P." of "Mrs. M.". Vrienden van ons noemen ze wel bij de voornaam, als die vrienden dat expliciet hebben gevraagd. Zo ook met ons, de meeste vrienden en vriendinnen van de kinderen noemen ons Mr. of Mrs. E., behalve de beste vrienden, die hier constant over de vloer zijn, daar voor zijn we Petra en Rick. Natuurlijk bestaat het onderscheid tussen "je" en "u" niet in het Engels, wat wel zo makkelijk is.

Wat zijn voor jou de grootste verschillen tussen Noord Virginia en Nederland?

Wij wonen hier in een enorm internationaal en cultureel divers gebied. Onze kinderen hebben vrienden van allerlei nationaliteiten. Ik vind het fijn, dat zij met zoveel verschillende culturen te maken krijgen en dat het feit, dat ze tweetalig zijn, hier helemaal niet vreemd is. De grootste verschillen met Nederland zijn het klimaat en de ruimte, die hier is.

Kinderfeestjes in Noord Virginia: hoe zien die er uit? Buitenshuis of binnenshuis? Veel kinderen?

Dat hangt van het kind (en de ouders) af. Onze kinderen zijn weleens bij erg extravagante feestjes uitgenodigd, maar over het algemeen verschilden de feestjes niet veel van wat wij deden. Toen de kinderen nog de basisschoolleeftijd hadden organiseerde ik het ene jaar thuis een feestje met thema en het volgende jaar gingen we ergens heen of kwam er een clown of goochelaar. Voor Saskia's leeftijd zijn logeerpartijen met heel veel meiden heel populair. Onze basement lag afgelopen december vol met slaapzakken!

Is het moeilijk/makkelijk te integreren met de lokale bevolking? Wat doe je om te integreren?

Tja, ik woon hier natuurlijk al een kwart eeuw, langer dan waar dan ook, dus ik ben eigenlijk meer Amerikaans, dan Nederlands. Pas sinds een paar jaar heb ik ook een leuk Nederlands vriendinnenclubje hier. Ik vind het heel makkelijk om contact te leggen met de Amerikaanse vrouwen hier. We hebben een leuke sociale kring en ik ga er vaak met verschillende vriendinnen op uit.

Meer lezen van Petra?

Bezoek dan haar blog!

0

Sally in Dubai

In 2002 solliciteerde Sally's (40) man Rob (44) op een vacature voor een posting in Brazilië. Hij werd aangenomen en samen verhuisden ze naar Curitiba, Brazilië. Vier jaar later werd het gezin overgeplaatst naar de Verenigde Arabische Emiraten, Dubai. Sally en Rob hebben een dochter Michou (15) en een zoon Mats (12).

Wij vroegen Sally naar haar ervaringen als Nederlandse moeder in het buitenland!

Buitenlandkriebels

We hadden in Nederland een prima leventje, hoewel de buitenlandkriebels er altijd waren. Na wat functieveranderingen en verhuizingen door heel Nederland streken we voor Robs werkgever in Ede neer.

Ik werkte inmiddels als commercieel buitendienstmedewerker in de ‘krantenwereld’ en ging na de geboorte van de kinderen part-time in de binnendienst werken. Michou en Mats gingen naar de creche en BSO, en later kon ik mijn werktijden zo aanpassen dat ik onder schooltijd werkte. Een ideale situatie dus, en in geval van nood stond de familie paraat om bij te springen.

Toen zag Rob opeens een vacature voor een functie in Brazilië bij zijn werkgever. Hij trok zijn stoute schoenen aan en solliciteerde onder het motto: 'Wie niet waagt, wie niet wint.' En voila, bijna een jaar later zaten we met gezin en hond in Curitiba, Brazilië.

Overgang Nederland - Curitiba Brazilië

Vanaf de eerste dag werden we verliefd op dit land, zijn inwoners, natuur en cultuur. Brazilië bruist en leeft. De kinderen gingen naar de Intertnationale school in Curitiba, met Amerikaans curriculum, en voelden zich direct thuis.

Natuurlijk was het best spannend allemaal: een verplicht schooluniform, met een schoolbus naar school, lange dagen van 8 tot half 4 waarbij iedereen overbleef en waar er verplicht (warm) gelucht werd school. En vaak bleven ze nog langer na school in verband met naschoolse activiteiten. Ook moesten zij opeens Engels en Portugees leren.

Een enorme verandering dus na het relaxte basisschoolritme in Nederland. Maar kinderen zijn flexibel en de leraren op een internationale school zijn erg bekwaam. De opvang en begeleiding waren uitstekend en ondanks het vele huiswerk hebben Michou en Mats geen een dag heimwee naar Nederland of hun oude school gehad. Ons hele sociale leven draaide eigenlijk om de school van de kinderen.

Alleen nog 'moeder-en-vrouw-van'

Voor mij als vrouw was de overgang denk ik nog het grootst. Manlief was druk aan het werk, kids gingen naar school en daar zat ik dan opeens thuis. Want ‘officieel’ mag je als expat-vrouw, met een tijdelijk visum, niet in Brazilië werken. Bovendien sprak ik geen Portugees. Opeens was ik alleen ‘de moeder en vrouw van’....

Dat was wel even wennen. Ook het wonen in een condonimio, een gated community, was heel anders dan onze woonwijk in Nederland. Maar het gaf wel een veilig gevoel dat er toezicht en bewaking was, en de kinderen konden hierdoor vrij spelen. Ieder condominio heeft een speel- en sportterrein en een casa da festa. Dat is een partyruimte waar je verjaardagen kunt vieren. En we hadden een eigen zwembad in de tuin. Pure luxe dus.

In een land waar vrijwel alleen Portugees gesproken wordt, was mijn eerste prioriteit Portugees leren. Boodschappen doen, een doktersbezoek, of de kapper uitleggen welke kleur haarverf je wilt, uberhaupt je weg vinden en autorijden in een vreemd land.... Alles neemt veel meer tijd in beslag.

Je leeft niet meer op je Nederlandse routine. Ook hadden de kinderen aandacht nodig en veel hulp met hun huiswerk. De dagen vlogen om. Om toch mijn ei kwijt te kunnen en iets voor mezelf te doen, werd ik actief in de PTA, een soort ouderraad, en werd bovendien bestuurslid van de International Womensclub.

Doordat je ver weg woont van je familie ben je als gezin meer op elkaar aangewezen. In de weekenden ontdekten we Brazilië. De kinderen waren actief in de natuurclub van school en deze organiseerde veel familie uitjes in het weekend. Daarnaast waren er nog de vele verjaardagsfeestjes, sleepovers en bbq’s met expatvrienden. De contacten zijn in het expatwereldje frequenter, maar wel wat oppervlakkiger.

Na 4 jaar werden we overgeplaatst naar De verenigde Arabische Emiraten waar we sinds juni 2007 in Dubai wonen.

Overgang Curitiba - Dubai

Van Curitiba naar Dubai was een grote overgang. Vrij naïef dacht ik dat ik inmiddels een geroutineerde expatter was en dat een volgende posting ‘a piece of cake’ zou zijn. Toch viel de overgang van het groene en gastvrije Brazilië naar het zeer hete, kale en vooral onafgebouwde Dubai mij erg tegen.

Dubai bloeit en groeit en bestaat voor 80% uit expatters, maar iedereen leeft erg op zichzelf. Ook zou je verwachten dat in zo’n flitsende stad alles goed geregeld is, maar niets is minder waar. De ambtenarij is nog erger dan in Brazilië. De vele internationale scholen hebben allemaal wachtlijsten en de huurprijzen van de huizen zijn gigantisch. Bovendien betaal je een jaar huur vooruit. Het verkeer is dramatisch en vooral de vele bouwprojecten bezorgen mij een ‘jachtig’ gevoel.

Maar komt tijd komt raad. De kinderen werden uiteindelijk toch toegelaten op de school van hun keuze (zelfde Internationale/Amerikaanse curriculum als in Brazilië) en ook een huis werd gevonden.

We wonen opnieuw in een compound, al is de beveiliging hier aanzienlijk minder. En nu geen privé zwembad maar een gemeenschappelijk zwembad in het midden van ons wijkje. De gehele compound heeft veel weg van een vakantiepark. Zeker niet verkeerd.

Inmiddels zittten we nu in ons tweede jaar in Dubai en hebben we allemaal onze draai gevonden. Je leert leven met de hectiek van de stad. Over de school zijn wij nog steeds tevreden en Michou en Mats draaien moeiteloos in het programma mee. Er wordt veel aan sport gedaan en ook organiseert de school veel leuke andere activiteiten. Het niveau is hoog, zeker vergeleken met Nederland . Dit hoor ik van andere ouders want zelf hebben wij geen vergelijkingsmateriaal. Maar Michou en Mats weten niet beter. Hun sociale leventje bestaat vooral uit bezoeken aan de Mall, bioscoopbezoek en sleepovers bij vrienden. Ski dubai wordt ook regelmatig bezocht en nog steeds rijdt deze moeder heel wat af. Dat is een groot nadeel van Dubai, iedereen woont erg verspreid en het wegennetwerk is enorm.

Onderwijs in Dubai

De overgang van de school was wel enorm. Van een kleine gemoedelijke school met 400 leerlingen kwamen ze nu op een school met 1800 studenten. Maar ook hier pasten de kinderen zich prima aan. Deze moeder had eigenlijk weer de meeste moeite met wennen. Op zo’n grote school heb je weinig contact met andere ouders vooral als de kinds ook nog met de schoolbus naar school gaan. Ook het feit dat Michou en Mats nu in Middle en High school (zgn. middelbare school) zaten droeg hier aan bij. Dan is input van een moeder ‘not done’.

Kids staan vroeg op in Dubai (5.45 u) omdat de schoolbus om 6.25 u komt. Ik sta dan ook op en ga daarna, afhankelijk van mijn 'mood', nog even terug naar bed of hardlopen. De kids hebben school van 7.45 tot 15.00 uur. Soms blijven ze langer als ze een naschoolse activiteit hebben. Dan moet ik ze ophalen omdat de schoolbus niet meer rijdt

Het onderwijs op de internationale scholen is uitstekend. Onze kinderen gaan naar een internationale school met Amerikaans en IB curriculum* (International Baccaleareate). Je kunt het vergelijken met privéschool in Nederland. Het schoolgeld is dan ook enorm hoog en gelukkig betalen de meeste bedrijven het voor de kinderen van hun werknemers.

Qua niveau/kwaliteit kan ik het niet vergelijken met Nederland omdat we daar geen ervaring mee hebben. Maar het lesniveau is hier hoog en er wordt veel huiswerk gegeven. Zeker vergeleken met verhalen die ik hoor uit Nederland (van vrienden en familie) denk ik dat hier meer van de kinderen gevraagd word. Zeker in het Amerikaanse systeem.

Er is bovendien meer respect voor andere leerlingen en de leraren. Ik denk dat dit o.a. te maken heeft met het dragen van een schooluniform. Er wordt gewerkt met de nieuwste lesmaterialen en boeken, en ook op IT gebied is het prima geregeld. Omdat Dubai een relatieve jonge stad is zijn alle scholen ook nieuw, ruim en groot(s).

De school organiseert veel naschoolse activiteiten die vaak sportgerelateerd zijn. Er zijn wel voetbalclubs, tennislessen, paardrijden of golfles maar voor veel moet je (ver) rijden en zit je in de knoop met de tijden.

Michou en Mats doen veel via school en in het weekend gaan ze naar de mall, bioscoop of slapen bij een vriendje. Mats graag naar Ski Dubai om te Snowboarden.

Moederen en arbeidsparticipatie in Dubai

Voor een moeder/vrouw is het mogelijk om te werken maar de meeste banen zijn fulltime. Zelfs een zesdaagse werkweek is hier niet vreemd. Daarbij zijn het lange dagen. Geen ATV of extra vrije dagen Toch ken ik wel vrouwen die werken, gewoon vanwege de steeds hoger wordende kosten van levensonderhoud. Dit geldt zeker voor de mensen die hier op eigen initatief naar toe gekomen zijn en niet als expat via een bedrijf.

Er komen wel steeds meer parttime banen nu het sinds kort is toegestaan door de regering van Dubai. Zelf freelance ik als relocation consultant en help af en toe een vriendin met haar bedrijf. Veel expatvrouwen blijven overigens gewoon thuis en genieten van alle luxe wat Dubai te bieden heeft.

Er is een schreeuwend tekort aan kinderdagverblijven/créches. Veel mensen met kleine kinderen of baby's hebben dan ook een 'maid' die ook voor hun kind zorgt.

Kinderen in Dubai

Persoonlijk vind ik dat kinderen hier meer 'beschermd' zijn. Dat komt omdat ze met de schoolbus naar school gaan of door hun ouders gebracht worden. Minder zelfstandig dus dan in Nederland, waar je op je fiets of brommer gaat. Ook zijn de schooldagen lang en is er dus minder tijd voor rottigheid en spijbelen. Na school moet er veel huiswerk gemaakt worden. Op school wordt respect verwacht en ik vind over het algemeen de kinderen erg beleefd. Hoewel kinderen hier ook meer verwend worden/zijn. Ze hebben het met 'maids' in huis wel makkelijker en veel kinderen hebben de nieuwste snufjes (WII, Xbox, telefoon etc) in huis .

Integratie

Het is moeilijk om te integreren met de locals. Emiraties mengen zich niet met de westerse mensen. Daarbij is 80% van de bevolking in Dubai van buitenlandse afkomst. De verschillende nationaliteiten zoeken elkaar op en er is vrij weinig integratie. Hoewel je door werk en school wel met andere expats in contact komt en daar bevriend mee raakt. Maar er is hier een grote Nederlandse vereniging en in tegenstelling tot Brazilië ga ik hier meer met Nederlanders om. Eigenlijk wel jammer.

Nederland versus Dubai

Het weer in Dubai spreekt me vooral aan. Altijd mooi weer, zon en je kunt altijd iets plannen: het gaat altijd door of het nu een bbq is of een tuinfeestje!

De grootste verschillen zijn natuurlijk de luxe hier, en de positie van de (lokale) vrouw. Dubai is hectisch en altijd in beweging. dat maakt me wel eens onrustig, en ik mis toch ook de groene natuur. Mensen zijn hier vooral om (veel) geld te verdienen.

Wat betreft service en dienstverlening kan men in Dubai nog zéér veel leren van Nederland. Wat dat betreft is het echt een land in de begin van onwikkelingsfase. Ondanks al de flitsende bouwwerken, rijkdom en luxe is het vooral administratief nog slecht geregeld. Erg bureaucratisch met een vreselijk hautaine houding van de Emiraties die overheidsfuncties bekleden.

Meer weten?

Lees dan Sally's blog!

* IB-programma

De vakken binnen het IB-programma moeten de volgende zes disciplines vertegenwoordigen:

Discipline 1: de eerste taal (dit kan elke taal zijn)
Discipline 2: de tweede taal (in Nederland is dat
bijvoorbeeld Engels, Frans of Duits)
Discipline 3: individu en samenleving (vakken
als aardrijkskunde, geschiedenis en economie)
Discipline 4: experimentele wetenschappen
(natuurkunde, biologie, enzovoort)
Discipline 5: wiskunde (op drie niveaus)
Discipline 6: artistieke vakken naar keuze (hier
mag ook voor een derde taal gekozen worden).

Bron: OBN oktober 2005-11

1