Tip: gratis magazine Grenzenloos

Op grenzenloos.nl kun je het gratis online maandblad voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters lezen. Het verschijnt elke laatste vrijdag van de maand. Er staat informatie in, maar ook ervaringsverhalen.

En het is dus nog gratis ook!

0

Emigreren naar Nieuw Zeeland

Emigratie lijkt een kwestie van alles of niks.

Maar thuisblijfmoeder Caroline (36) en haar man Tom vonden een tussenvorm: ze kozen voor emigreren naar Nieuw Zeeland voor een periode van een half jaar. Op basis van hun ervaringen in die periode wilden ze bepalen of definitief verblijf in Nieuw Zeeland iets voor hen was.

Een dergelijke methode is natuurlijk niet voor iedereen haalbaar. Maar voor Caroline en Tom wat het mogelijk omdat Tom als huisarts heel gemakkelijk als een soort vliegende keep kan worden ingezet in Nieuw Zeeland. Hij schreef zich in bij NZ Locums, en zij stuurden hem vervolgens naar huisartsenpraktijken waar vervanging nodig was. 'Roving locum jobs' heet dit.

Dit is Caroline's verhaal!

De beslissing om te emigreren naar Nieuw Zeeland

Caroline: 'Voordat ik Tom leerde kennen had hij vier jaar gewoond en gewerkt als huisarts in Nieuw Zeeland. Hij heeft altijd gezegd dat hij nog eens terug wilde. Ik zelf heb er dertien jaar geleden zes weken rondgereisd, en het leek me wel wat om er naar toe te gaan. Bovendien wilde we als gezin graag een avontuur beleven, en onderzoeken of het leven als gezin daar beter is. Beroepsmatig zou het in ieder geval geen probleem zijn: het beroep van huisarts is daar beter betaald en georganiseerd. Het is niet moeilijk er werk te vinden.

Uiteindelijk heeft het plan vijf jaar door ons hoofd gespeeld, voordat we vertrokken. De eerste stap was dat Tom ging solliciteren bij NZ Locums. Vanaf dat moment ging het snel. We hadden het voordeel dat Tom al een permanente verblijfsstatus had, het land kende en veel kans had op een baan. Maar het kostte zeker drie maanden voordat we mijn visum en dat van de kinderen in orde hadden.

Reactie omgeving op beslissing te emigreren naar Nieuw Zeeland

De omgeving reageerde overwegend positief op onze beslissing. Veel mensen zeiden: 'Hadden wij dat vroeger ook maar gedaan.' Anderen vonden het leuk, maar zeiden dat ze zelf zo'n stap niet durfden te maken. Vrienden en familie zagen ons natuurlijk niet graag vertrekken! Ze vonden het jammer dat we voor langere tijd weggingen. Vooral de grootouders. Onze kinderen zijn nog klein en juist nu ontwikkelen ze zich zo snel.

Sommige mensen vonden het gek dat we besloten er maar voor een tijdje tussenuit te trekken. 'En daarna dan?' vroegen ze. Tja, dat zien we dan wel weer. Die optie hielden we gewoon open.

De overgang van België naar Nieuw-Zeeland

De reis was heeeel lang, daar hebben we wel drie weken van moeten bij komen. Maar de overgang van België naar Nieuw-Zeeland is me uiteindelijk erg meegevallen.

Tom was altijd erg enthousiast over Nieuw-Zeeland en het leven daar. Maar ik vroeg me af of ik er echt zou kunnen wonen. Hij kon daar makkelijk aan het werk, maar wat zou ík doen? Hoe zou ik het ervaren? Ergens op reis gaan is één ding, maar er je leven leiden een heel ander.

Ik was bang dat ik me alleen zou voelen of misschien zelfs zou vervelen als Tom aan het werk was. Maar dat is nooit het geval geweest. We hadden altijd wel wat te doen, of de kinderen vermaakten zich buiten. We hebben hier meer tijd voor elkaar als gezin dan thuis.

Maar dit was een heel goede manier om erachter te komen waar we onszelf zouden zien wonen.

Kinderen en emigreren

Zoontje Louie was drie toen we vertrokken en had er moeite mee. Hij besefte maar half wat er gebeurde, maar net genoeg om ook heimwee te hebben. Hij vroeg steeds: 'Wanneer gaan we terug?' Dat heeft wel even geduurd. Ook de frequente verhuizingen binnen Nieuw-Zeeland vond hij wel eens lastig. Was 'ie net ergens gewend, gingen we weer weg. Dat was ook een reden voor mij om fulltime thuis te blijven. Ze ook nog eens iedere keer aan de routine van een opvang te laten wennen, vond ik teveel van het goede.

Onze dochter is erg flexibe. Ik heb het gevoel dat zij hier juist meer op haar plek is: een wildebras die het liefst buiten speelt.

Integreren in Nieuw-Zeeland: makkelijk

Ik vind integreren belangrijk als je echt wilt meedraaien in een land.

Je maakt hier heel snel contact met mensen. Of je nu naar de supermarkt gaat of naar een coffeeshop. En als ik met de kinderen naar een Playcentre of Playgroup ga, word ik meteen opgenomen in de groep aanwezige mama's. Ik vind dorpen in Nederland en België vaak erg uitgestorven of er heerst er zo'n 'ons-kent-ons' mentaliteit. Nu heb je dat soort plekken hier ook wel, maar veel gemeenschappen zijn erg levendig en als nieuwkomer ben je welkom.

Het is een jonge cultuur. En ook al wonen de mensen soms zelf al een paar generaties in het land, uiteindelijk zijn het allemaal emigranten. Ze weten dus hoe het is om 'nieuw' te zijn. Ik heb 't gevoel dat dit een soort band schept. Maar ook mensen die echt 'Kiwi' zijn, zoals ze de locals hier noemen, zijn eigenlijk altijd hartelijk.

Daarnaast heb ik gemerkt dat je via de kinderen makkelijk contacten legt. Dat heeft er voor gezorgd dat ik me hier niet echt eenzaam voel. Ik had niet gedacht dat het zo makkelijk zou gaan.

Wonen in België - wonen in Nieuw-Zeeland

Bel-etage in de buurt van Antwerpen

In België wonen we in een zogenaamde bel-etage. Dat is een huis met de garage op de begane grond, en twee verdiepingen daarboven. We wonen daar in een vrij rustige, leuke buurt met leuke buren. Er is een park met een natuurzwembad in de buurt, een klein natuurgebied en we hebben een kleine tuin. Met de tram ben je in 20 min in Antwerpen.

Van huurhuis, boerderijtje, appartement, vrijstaand huis

Omdat Tom dus 'roving-locum jobs' doet hebben we in Nieuw Zeeland op diverse plekken gewoond. Tom doet als huisarts vervangingen door het hele land. Woonruimte wordt geregeld door de huisartsenpraktijk of door NZ Locum. Je weet dus van te voren niet in wat voor soort woning je terecht komt. In plaats van een vaste plek te kiezen, hebben we voor deze constructie gekozen omdat we op die manier iets van het land zouden zien.

• We hebben op diverse plekken op het Noordeiland gewoond. Eerst in een huis dat we dankzij vrienden konden overnemen: een huurhuis in een randgemeente van Wellington, midden in een stukje native bush in een woonwijk. Hier woonden we negen weken. Ik vond Wellington een geweldig leuke stad: de combinatie van al je voorzieningen, cultuur en natuur is daar heel mooi. Je hebt er strand, grote parken, maar je kunt ook heel makkelijk vanuit de stad allerlei natuurgebieden bereiken, en oversteken naar het Zuideiland. Maar het weer! 'Nothing beats Wellington on a great day' zeggen ze daar. Meer dan de helft van de tijd waait het ontzettend hard in Wellington, en het weer is er ook erg wisselvallig. Vaak dacht ik: 'Dit had ook Nederland of België kunnen zijn, alleen met een mooier uitzicht'. Dan wilde ik bijvoorbeeld met de kinderen gaan zwemmen, maar dan was het te koud door de harde wind.


• Daarna in de regio Taranaki, in een oud boerderijtje van een melkveehouder die zelf intussen een nieuw huis had gebouwd. We leefden daar in de uitgestrekte weilanden tussen de koeien. Het dorpje waar Tom werkte leek uitgestorven, maar toen we er eenmaal zaten was iedereen heel hartelijk. Onze buren nodigden ons meteen uit, en ik werd meegevraagd naar de plaatselijke Playgroup, waar ik meteen met alle moeders aan de praat raakte.


• Daarna een poosje in een kuststadje in The Bay of Plenty. In een luxe appartement met een zwembad op het dak, weer heel iets anders.


• Waar we momenteel wonen is favoriet: een leuk vrijstaand huis met een ruime tuin in het dorp Kerikeri, in de regio Northland. Hier zijn we het langst gebleven van alle plaatsen waar we zijn geweest. Dit is echt een plek waar ik zou kunnen blijven. Daarvoor waren we, naast de negen weken in het begin, om de twee of drie weken weer weg. Ik denk dat je dan onbewust ook niet te hard gaat 'aarden' omdat je weet dat je toch weer weg moet. Toch waren dat leuke plaatsen en we vonden het steeds jammer om al zo vlug door te moeten.

Nieuw-Zeeland versus België: het leven is hier rustiger

Ik vind dat je in Nieuw Zeeland meer levenskwalitieit hebt. In Nederland en Belgie is het een soort van status om het altijd druk te hebben met van alles. In Nieuw Zeeland zijn mensen veel rustiger. Ik heb in de tijd dat we hier zitten het nieuws thuis wel een beetje gevolgd, en daar stonden best wat artikelen tussen over de stress en het aantal burnouts dat alsmaar toeneemt, en dat dit komt omdat men zoveel 'moet' in het leven en de werkdruk zo hoog is. Hier zullen dat soort problemen ook wel bestaan, maar minder.

Minder regels en complicaties

Bij ons hangt alles aan elkaar van de regeltjes, dat kennen ze hier ook niet. Het is hier ook normaler om wat minder te werken, en er een paar jaar tussenuit te gaan als er kinderen komen.

Mensen zijn hier vrij ongecompliceerd: ze hebben altijd tijd voor een babbel en maken zich niet druk om uiterlijkheden. Ik heb thuis vaak de indruk dat er gelet wordt op wat je doet en wat voor auto je rijdt bijvoorbeeld. Dat interesseert ze hier niks.

Mensen houden hier graag tijd over voor dingen naast hun werk. Veel mensen hebben een boot of een vakantiehuisje (een 'bach') waar ze de weekends en vakanties doorbrengen. Men is niet zoveel bezig met uiterlijkheden, zoals een mooie auto of het inrichten van het huis. Ook de emancipatie issue, en dat vrouwen fulltime buitenshuis moeten werken, speelt hier veel minder. Dat vind ik een bevrijdende ervaring.

Sterke gemeenschapszin

Wat ons ook opviel, is dat er hier een sterke gemeenschapszin heerst. Mensen zijn hier trots op hun land en je wordt gestimuleerd daar deel van uit te maken. Zo is er in veel plaatsen een vrijwillige brandweer of kustwacht en ook veel jongeren zijn daar lid van.

In geen maanden een file gezien

In Nieuw Zeeland woonden we meestal in plattelandsgemeentes. Ik heb in maanden geen file meer gezien. Of hoogbouw. Of vijfbaansautowegen.

Anderszijds kan ik het bruisende van een stad missen: de diversiteit aan winkels en restaurants. En het fenomeen ' gezelligheid' kennen ze hier gewoon niet. Je hebt heus leuke en fantasievolle plekken, maar de knusheid van kerst heb je hier niet. Kerst valt ook in de zomer, dat is zoiets raars! Iedereen gaat dan barbecuen en huurt een vakantiehuisje. De versiering doet er niet zo heel veel toe. En als ik ergens naar toe wil, heb ik eigenlijk altijd de auto nodig, dat vind ik wel eens jammer.

Vervoer: alles met de auto en fietsonvriendelijk

NZ is echt een land waar je overal de auto voor nodig hebt. Maar ook voor kleine afstanden zal men hier nooit de fiets pakken. Nieuw-Zeelanders zijn supervriendelijke mensen, maar ze hebben iets tegen fietsers op de weg. Het aantal fietspaden is ook beperkt. En de strookjes die beschikbaar zijn op de rijweg, makken het fietsen er niet veiliger op. Automobilisten snijden je af, of geven je niet de ruimte. Mijn man, die graag fietst en dat ook naar zijn werk doet, heeft al een paar bijna-aanrijdingen gehad. Wat dat betreft kunnen ze hier nog wat van Nederland en Belgie leren.

Slordig met het milieu

Het lijkt wel alsof Nieuw-Zeelanders denken: 'We hebben toch zoveel ruimte. Dan merk je niets van wat troep.' Je ziet dit terug in:

• Overal de auto voor gebruiken


• Grote hoeveelheid plastic zakjes tijdens het boodschappen doen


• Rommel achterlaten


• Vervuiling van water doordat veel melkveebedrijven hun vee bij beken laat grazen, waardoor hun uitwerpselen in het water terechtkomen

Kinderen in Nieuw-Zeeland

Opvoeding: sterke kinderen

De normen en waarden op opvoedingsgebied komen denk ik wel overeen met die van ons: leren delen, dankjewel zeggen, beleefd zijn. Ik vind wel dat kinderen hier meer kind mogen zijn: meer buiten spelen, door de modder rollen. Ze worden minder snel in een schoolsysteem of opvang geduwd. Men heeft hier graag 'sterke kinderen' die tegen een stootje kunnen. Niet dat ouders er grof mee om gaan, maar veel jongeren doen hier aan surfen, rugby, gaan mee jagen en vissen of helpen op het land. En het klimaat kan naast fijn, ook heel ruig zijn. Men vindt het hier normaal dat je kind daar tegen kan.

Het is hier heerlijk voor kinderen: ze kunnen veel buiten zijn, leren vissen of jagen en er zijn veel stranden. Maar ik heb gehoord dat Nieuw-Zeeland voor tieners minder boeiend is. In sommige gebieden is er een ' hangjongerenprobleem'. Ook speelt de socio-economische klasse een rol. Tom ziet door zijn werk zo'n beetje alle soorten en maten van mensen langskomen, en er zijn gebieden waar huiselijk geweld en verwaarlozing een stuk meer voorkomen.

Moederen in Nieuw-Zeeland

Volgens een bericht in de New-Zealand Herald van januari 2013 is het percentage thuisblijfmoeders gezakt naar 58,8 procent, tegenover 65 procent in 1997. Meer moeders geven aan te gaan werken omdat ze wel moeten vanwege de gestegen levenskosten. Als ik het zo om me heen hoor, werken veel vrouwen parttime.

Er zijn wel wat huismannen.Ik las er een artikel over in het Glossy magazine ' Next' . Daarin klaagden succesvolle zakenvrouwe dat ze bij de scheiding alimentatie moesten betalen aan hun man! Maar ik ben ze zelf niet tegengekomen. Hoogstens een paar papa's die met hun kinderen naar Playgroup kwamenin plaats van de moeders. Volgens mij is de rolverdeling hier in het algemeen wat traditioneler.

Schoolsysteem

Over het schoolsysteem weet ik niet zoveel, omdat mijn kinderen nog niet naar school gaan. In NZ beginnen kinderen op hun vijfde aan de lagere school. Daarvoor is er de kinderopvang, of kun je met je kinderen naar een Playcentre of Playgroup. Dit is een soort peuterspeelzaal met leeshoek, poppenkamer, speeltuin, zandbak, knutselen waar de ouders ook aanwezig zijn.

Het is een door de overheid gesubsidieerd initiatief en officieel erkend. Je kunt er vaak tot 3x per week met je kinderen naartoe. Hartstikke leuk: je leert er andere ouders kennen en voor de kinderen is het een leuke manier om met andere kinderen te spelen. De leeftijden variëren van 0 tot 6.

Kinderfeestjes in Nieuw-Zeeland

Ik heb maar één kinderfeestje meegemaakt, want mijn kinderen zijn nog klein en gaan hier niet naar school of opvang. Die verjaardag was van het dochtertje van vrienden. Er wordt meestal ergens iets georganiseerd bij de mensen thuis net als bij ons. Het feestje dat wij meemaakten, werd georganiseerd in het museum Te Papa in Wellington, een nationaal museum. Net als bij ons zijn er mensen die het wat 'rustiger' houden en anderen die hysterisch uitpakken.

Een week uit ons leven in Nieuw-Zeeland

In het weekend en op Toms vrije dag doen we dingen met zijn allen, weekendjes weg of uitstapjes in de buurt. Of we doen om de beurt iets, zoals kajakken, fietsen of joggen of paardrijden.

Op de andere dagen probeer ik een beetje een structuur aan te houden. 's Morgens ontbijten met man en kinderen. Daarna mogen ze zelf spelen of even tv kijken. Vaak facetimen we even met opa, en ik doe wat klusjes in huis.

Dan de deur uit: speeltuin, boodschappen, wandelen of iets dergelijks.

Tussen de middag slaapt Anna, en Louie mag even een filmpje zien zodat ik even tijd heb voor wat klusjes of we doen iets samen. Als Anna wakker is, is het meestal al eind van de middag en spelen we in/om het huis. Ik kook het avondeten, Tom komt thuis, we eten en spelen nog wat met de kinderen en dan gaan ze naar bed. Tussendoor doe ik het huishouden, de was, schoonmaken etc. want dat gaat ook gewoon door natuurlijk.

Boodschappen doen in Nieuw-Zeeland

Er zijn hier tal van grote supermarktketens, net als bij ons. Maar ik mis de 'gewone winkels' . Slagers vindt je hier ook wel redelijk veel, maar delicatessenwinkels, bakkers en groentewinkels veel minder. In veel plaatsen organiseert men 'Farmers markets' met alles wat daar bij hoort: groenten, fruit, een kaasstalletje, al dan niet lokaal of organic. Je vindt er handwerk maar ook koffietentjes, een ijscokar, pannenkoeken en live muziek. Levendig en leuk.

Je hebt hier ook shoppingcentra die een groot gebied bedienen. Ze liggen tussen een aantal plaatsen in en je vindt er een warenhuis, drogist, of een 'Boerenbond', etc. Wat mij opvalt is dat ik de kwaliteit van het vlees zelfs in de supermarkten veel beter vindt dan bij ons.

Tips voor mensen die naar Nieuw-Zeeland willen emigreren

Als je de kans hebt om naar het buitenland te gaan, al is het voor een periode, en het lijkt je wat, ga er gewoon voor. Niks is definitief, je kunt altijd terug. Verhuur je huis, zodat je altijd iets hebt om op terug te vallen. Voor ons is het wellicht makkelijker geweest omdat ik hier toch geen vaste baan had, en mijn man met zijn baan als arts daar gemakkelijk overal aan de slag kan. Maar toch, als het je vurige wens is, dan kunt je beter aan den lijve ondervinden dat het uiteindelijk toch niks voor je is dan het nooit geprobeerd te hebben.

En als je geëmigreerd bent, ga dan op alle uitnodigingen in. Leer de taal spreken, en maak een praatje. Zo integreer je het snelst.

Terug naar België

Echt heimwee heb ik niet gehad. Daarvoor zijn we hier net iets te kort denk ik. We hebben nu erg veel aan facetime en facebook, mail en Skype. Maar dat compenseert op den duur denk ik niet altijd meer. Dan wil je mensen écht zien.

Als ik hier zelf een huis zou hebben, zou ik het ook naar eigen smaak willen inrichten, en het gezellig maken. Op den duur wil ik dan ook buitenshuis aan de slag, en hobby's zoals paardrijden en yoga oppakken. Een oppas om af en toe eens een avondje weg te kunnen zou ook leuk zijn. Dat begin ik nu wel te missen.

Ik denk dat het echte thuisgevoel pas na een paar jaar ontstaat. Als je ook echt je sociale leven hier opbouwt.

Maar we gaan dus binnenkort weer terug nar België. We willen allebei nog een paar projecten afronden in België. Ik werk aan een boek en mijn man heeft een band waarmee hij een cd wil opnemen. Net als onze reis nu, zijn dat dingen die we willen verwezenlijken.

Tom gaat weer als huisarts aan de slag in België, maar als het uiteindelijk toch anders loopt dan we zouden willen, dan gaan we terug. De lifestyle in Nieuw-Zeeland spreekt ons ontzettend aan. Dus we gaan veel sparen om af en toe over en weer te kunnen vliegen… Nieuw-Zeeland heeft ons hart wel gestolen.

Wil je meer lezen van Caroline?

Bezoek dan haar blog www.carolinelikescoffee.wordpress.com

Emigratie van Engeland naar Nederland: Amanda

De Engelse Amanda van Mulligen (41) woonde in een tweekamer appartement in Watford.

Toen ontmoette ze een Nederlander! Negen maanden na hun eerste kennismaking stak Amanda de Noordzee over voor een bestaan in Nederland.

Dat was in 2000. Inmiddels woont Amanda 14 jaar in Nederland, en is ze moeder geworden van drie jongens (7, 4 & 2). Amanda is freelance schrijfster, en houdt een blog bij over haar expat leven op Expat Life With a Double Buggy. Ze heeft een achtergrond in Human Resources, een universitaire graad in Europese Studies met Frans en een diploma in journalistiek.

Dit is het verhaal van de emigratie van de Engelse Amanda naar Nederland!

De beslissing om te emigreren

Amanda: 'Ik emigreerde naar Nederland, omdat ik een Nederlander had ontmoet! En het was carriéretechnisch gezien logischer als ik naar Nederland kwam, in plaats van andersom.

Mijn ouders waren niet verbaasd. Mijn vader zei: 'Carpe diem' en: 'Volg je gevoel!' Mijn vrienden dachten dat het misschien een beetje te snel ging, maar uiteindelijk gaven ze mij heel veel steun toen het nodig was. Een tante van mij vroeg direct, in een heel onBritse manier: 'Weet je zeker dat je de juiste beslissing neemt?' Ik heb haar verteld dat niets in het leven zeker is, maar dat dit voelde alsof het het juiste pad was.

Overgang Engeland - Nederland

De eerste paar maanden waren moeilijk. Alles was in een vreemde taal. Ik moest een nieuwe baan zoeken, en we hadden in eerste instantie geen eigen huis/plek*. Ik begreep niets van mijn omgeving, ondanks het feit dat ik al een basiskennis van de Nederlandse taal had. De administratie voor de immigratiedienst was een gedoe, en ik miste mijn familie en vrienden. Het zou makkelijk zijn geweest om op te geven! Ik was minsten een jaar verder voordat ik me echt thuis begon te voelen.

*Inmiddels wonen we in een eengezinswoning met zes kamers.

Integreren

Als je voorgoed in een land gaat wonen, is het denk ik belangrijk is dat je integreert. Daarbij speelt de taal leren een belangrijke rol. Voor mij was het de basis om me hier thuis te kunnen voelen.

Ik had al Frans, Duits en een beetje Italiaans geleerd tijdens mijn schooljaren en universiteit. Nog een nieuwe taal leren vond ik heel leuk. Ik heb mezelf Nederlands geleerd, en pas na een paar jaar ging ik naar een taalcoach om meer over grammatica te leren.

Integreren betekent ook de Nederlandse mensen om je heen leren kennen, en niet alleen met expats optrekken. Ik heb veel over Nederland gelezen - geschiedenis, cultuur, politiek, geografie - om het land en mensen beter te kunnen begrijpen en kennen. En we gingen vaak op ontdekkingsreis zodat ik verschillende steden en regio's zag.

Toch is het niet makkelijk geweest. Zelfs na bijna 14 jaar in Nederland, heb ik nog het gevoel dat ik tussen twee werelden woon. Ik zal nooit Nederlands zijn, maar ik voel me ook niet meer helemaal thuis in Engeland.

Zwanger zijn en bevallen in Nederland

Mijn drie zonen zijn in Nederland geboren. Het was een hele ervaring om zwanger te zijn en te bevallen in Nederland. Ik was heel blij met de optie van een thuisbevalling. Om medische redenen eindigde de bevalling in het ziekenhuis, maar het plan was er wel!

Doula

De eerste bevalling was geen fijne ervaring. Daarom schakelden we bij de tweede en derde bevalling een doula in. Voor elke vrouw die extra steun in de kraamkamer kan gebruiken is een doula een geweldig optie. Voor expats kan zwanger zijn en bevallen stressvol zijn. Je bent immers in een ander land met een vreemde taal, zonder familie en vrienden, en in een andere cultuur.

Kraamzorg

Wat ik echt geweldig vond was dat ik drie keer kraamzorg heb mogen ervaren. Mijn Engelse vrienden waren erg jaloers dat ik zulke geweldige hulp kreeg nadat ik thuis kwam uit de ziekenhuis.

Tijdens de eerste zwangerschap koos ik voor de minimum kraamzorguren, omdat ik me niet kon voorstellen dat ik een vreemde in huis wilde hebben na de geboorte. Maar aan het eind van de 8 dagen smeekten we haar om te blijven. We probeerden zelfs haar om te kopen. De tweede en derde keer wisten we wel beter!

Schoolsysteem Nederland - Engeland

• Toen ik mijn zoon voor het eerst naar de basisschool bracht, kon ik geen foto van hem nemen in zijn school uniform. Dat was heel vreemd voor mij, want in Engeland dragen kinderen school uniforms.


• Ook dat hij zijn juffen bij de voornaam noemde was raar voor me. In Engeland zeggen wij 'Miss' or 'Mr' en hun achternaam.


• De leerkrachten in Engeland kleden zich ook netter dan hier in Nederland. Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren ooit een leerkracht in spijkerboek te hebben gezien op een normale schooldag .


• In Engeland gaan kinderen tussen de middag niet naar huis. Ze eten op school en staan de hele schooldag onder toezicht van de leerkrachten. Maandag t/m vrijdag van 9 tot 15.30 over het algemeen.


• Ze beginnen school in september van het schooljaar dat ze vijf worden.

Ik vind het Nederlandse schoolsysteem goed geregeld. Er is bijvoorbeeld veel keuze uit onderwijsmethodes en op basis van religie. Ook de inschrijfprocedure is hier eenvoudig. In Engeland is er veel gedoe omtrent schoolinschrijvingen en woonplaats. Ik vind het ook geweldig dat huiswerk heel beperkt is in de onderbouw. Kinderen krijgen hier echt de tijd om kind te zijn! Ik vind wel dat de klassen steeds groter worden, en dat wordt wel echt een probleem.

Vrouwen en arbeidsparticipatie

In Engeland is de mogelijkheid om parttime buitenshuis te werken veel minder ingeburgerd dan in Nederland. Wel is het zo dat meer Engelse vrouwen parttime werken dan mannen. Er zijn wel huismannen in Engeland, maar hun aantal groeit heel langzaam.

Opvoeden

Nederlanders geven hun kinderen meer vrijheid, en de verhouding ouder-kind is gelijkwaardiger. Soms vind ik het moeilijk omdat het heel anders is dan mijn jeugd. Maar ik sta er voor open en heb al veel geleerd van andere ouders.

Wij voeden onze jongens tweetalig op (Engels en Nederlands) en ik leer ze heel veel over Groot-Britannie zodat ze hun familie kennen en begrijpen. Het resultaat is drie Nederlands jongens met meer dan een vleugje Brits!

Boodschappen doen en supermarkten

Ik doe mijn boodschappen één of twee keer per maand online zodat het bezorgd wordt. Voor vers eten ga ik om de twee dagen naar mijn lokale supermarkt. Engelse supermarkten zijn groter en hebben meer keuzemogelijkheden. Ook bieden in Engeland praktische alle winkelketens online winkelen aan.

Ik heb de supermarkten in Engeland erg gemist vanwege hun ruimere keus, en grotere diversiteit aan producten. In Nederland is alles kleinschaliger dan in Engeland. Maar nu vind ik de Engelse supermarkten te groot en rommelig! Er is teveel keuze, en de opties zijn vaak erg ongezond.

Wat Nederland kan leren van Engeland

Nederlanders zouden van Engeland kunnen leren om hondenpoep op te ruimen, en niet op straat of in speeltuinen te laten liggen. En om meer respect te hebben voor niet-rokers. Ik verbaas me nog steeds over de grote aantallen mensen die roken in een speeltuin of pretpark, met kinderen om zich heen. Het hele gedoe over roken in cafes laat zien hoe moeilijk het is hier in Nederland het roken in openbare ruimtes te verminderen.

Fietsen

In Engeland fiets je voor de recreatie of om te sporten. De fiets is daar veel minder een vervoermiddel. De wegen rond scholen worden overspoeld door grote auto's rond 15.30. Dat zegt heel veel over het verschil. Engeland heeft ook geen netwerk van fietspaden. Dat maakt fietsen niet vellig noch aantrekkelijk in Engeland.

Mijn tips voor mensen die willen emigreren

Leer de taal. Verwacht dat het niet makkelijk zal zijn en dat je door een cultuur schok moet gaan. Er zullen momenten zijn waarop je denkt dat het het niet waard is. Maar die gevoelens zijn heel normaal en gaan ook weer weg. Ontdek en verken je nieuwe omgeving. Leer alles over de cultuur van een land. Maak vrienden met de mensen om je heen. Vraag om hulp.'

Wil je meer lezen van Amanda?

Bezoek dan haar blog Expat Life With a Double Buggy!

Emigreren naar Spanje

Spanje voorgoed, portetten van blijvers van Madelon Schoemaker ligt nu voor een spotprijs bij de Action! Dus wie van verhalen van emigranten houdt, snel naar de Action.

In totaal staan er 7 portretten in dit boekje. Variërend van singles tot hele gezinnen. Vooral het verhaal van de familie Knepper-Van Goor is interessant voor gezinnen. Hier onder enkele van hun observaties over het leven in Spanje!

• De wet verbiedt dat ouders op school komen helpen.Want ouders zijn niet bevoegd en onverzekerd als er iets gebeurd. Een groot verschil met Nederland, waar voortdurend een beroep op ouders wordt gedaan.


• Kinderen lunchen op school, en krijgen dan gerust 3 gangen voorgeschoteld.


• Speelafspraken tussen kinderen zijn minder gebruikelijk. Men trekt met elkaar op binnen de familie.


• In Spanje gaan kinderen in het jaar dat ze drie worden naar de kleuterschool.


• In Spanje draagt een tweeling dezelfde kleren, dezelfde rugzak, en zit in dezelfde groep of klas.


• Spaanse meisjes krijgen bij de apotheek gaatjes in hun oren geprikt als ze 2 weken oud zijn.


• Het levensonderhoud is in Spanje veel goedkoper, maar je verdient er ook minder.


• Spanjaarden komen niet bij elkaar thuis op de koffie. Mensen zien elkaar in het openbare leven.