Expat Mama's

Ik mis nog steeds de Hema is het vervolg op Ik mis alleen de Hema.

In Ik mis nog steeds de Hema zoeken Manon Sikkel en Marion Witter de emigranten uit het eerste boek opnieuw op. Daarnaast staan er ook een aantal nieuwe portretten van emigranten in. Het is in dezelfde stijl geschreven en leest gemakkelijk weg.

4 fases na emigratie

Naast de portretten is er ook aandacht voor de psychologie van emigreren. Interessant zijn bijvoorbeeld de fases van wennen waarmee je als emigrant te maken krijgt, en die je in grofweg vier jaar doorloopt!

Eerste jaar: euforie en opwinding. Ondanks moeilijkheden en tegenvallers blijf je optimistisch. Dat komt onder andere door lichamelijke processen: 'De menselijke geest is zo vernuftig dat er in de hersenen allerlei stoffen vrijkomen die zorgen voor een gevoel van euforie. Die stoffen komen vrij door de opwinding van de verhuizing, door het grote aantal nieuwe imoulsen van buitenaf en door angst. En met dat gevoel van euforie kunnen mensen alles aan.'
Tweede jaar: het heimwee jaar. Het nieuwe is er van af, en het besef dringt door dat dit voortaan het normale leven is. Emigreren wordt gewoon hard werken. Als mensen terugkomen naar Nederland, dan is dit vaak in het tweede jaar.
Derde jaar: het begint steeds meer te wennen
Vierde jaar: je wilt nooit meer terug.

Ik mis nog steeds de Hema: een realistisch beeld van emigreren

Ik mis nog steeds de Hema is een realistisch boek: het belicht vele aspecten van emigratie. Niet alleen de rooskleurige kanten komen aan bod, maar ook de moeilijke periodes waar je als emigrant doorheen moet. Van de mensen die Manon Sikkel en Marion Witter interviewden voor Ik mis alleen de Hema is inmiddels de helft weer terug in Nederland!

Wat verder opvalt in Ik mis nog steeds de Hema is dat emigreren niet meer zo zwart-wit is. Dankzij Facebook en email is het gemakkelijker om contacten met het thuisfront te onderhouden, en veel emigranten voelen zich 'wereldburgers'.

Praktische informatie

Ik mis nog steeds de Hema is voor 19,95 te koop bij Bol.com.

Het eerste boek, Ik mis alleen de Hema, is voor 10 euro te koop op Bol.com en wordt daar tweedehands aangeboden voor 5 euro.

De familie Froeliesjes, bestaande uit vader, moeder en zoontje, verruilden voor een jaar Antwerpen voor Texas in de VS.

Inmiddels wonen ze daar een half jaar, maar er zijn een aantal dingen waaraan mevrouw Froelie maar moeilijk kan wennen. Op haar blog All about the froeliesjes schrijft ze over haar ervaringen, en wij mochten haar top 10 met typisch Texaanse dingen plaatsen op Het Moederfront.

Deze top 10 geeft een prachtig beeld van het leven van een expat in Texas!

Als je een supermarkt binnenstapt, kun je er zo de expats en migranten uithalen. Dat zijn de mensen die hun karretje niet ontsmetten voor ze er hun kind inzetten. Dat zijn de mensen zonder kussentjes, dekentjes en zelfs speciaal gefabriceerde dingen in het karretje om hun kind weg te houden van de beestjes en virussen. Amerikanen en bacteriën… het is iets. In het kantoor van ML staat in de wc een spuitbus “om virussen in de lucht te doden”. Yeah, right.

Amerikanen geven hun kinderen geen rijstkoeken die op de grond gevallen zijn. Of erger: in het zand, in de speeltuin. Als je dat durft te doen, wordt je kind vlug iets anders in de handen gedrukt door een overbezorgde mama. En jij als mama krijgt een preek.

Amerikanen geven hun kinderen geen rijstkoeken. Punt. De enige andere kinderen die ik er al heb op zien knabbelen, zijn kinderen van expats.

Hier in Texas houden ze van frituurvet. Naast frieten, kun je hier ook gewoon gefrituurde koeken en snoeprepen kopen. 'Hmm, laat ik iets ongezonds in de frietpot gooien en het nog ongezonder maken!' moet ooit iemand gedacht hebben.

Je kan hier in Texas ongelooflijk lekker eten, maar ze hebben een beperkt repertoire. Of je gooit het in frituurvet, of op de bbq. Alles wat niet gefrituurd of op de bbq kan, kennen ze niet. Je moet eens een prei kopen. Of een aubergine. Dan moet je meestal de kassière uitleggen wat het is. Ik ben altijd blij als er geen andere mensen achter ons staan in de rij aan de kassa, want dat afrekenen bij ons duurt uren. Eerst moet ik uitleggen wat alle groenten zijn, daarna vraagt de madam aan de kassa naar recepten, dan wil de madam die je boodschappen inpakt weten wat je met die groenten maakt om dan uiteindelijk te vragen hoeveel mensen naar het dinertje komen ‘s avonds en dan moet ik nog eens uitleggen dat we geen diner hebben, maar dat dat gewoon onze boodschappen voor die week zijn.

Iedereen wil hier altijd weten hoe het met je gaat. 'How are you doing?' of eigenlijk: 'How ya doin’?' Best vervelend voor een introverte Belg en Nederlander. En vermoeiend. Gelukkig ontdekten we al vlug dat die mensen niet écht geïnteresseerd zijn en het hen gestolen kan worden dat wij 'fine' zijn. Ze zeggen dat hier gewoon in plaats van 'Hi' of 'Hello' en verwachten dus ook gewoon een goeiedag terug. Of een knikje. Of glimlachje.

Fietsen is hier een manier om fit en gezond te blijven. Een fiets is geen vervoermiddel. En al zeker geen middel om er naast jezelf, ook nog je kind en boodschappen mee te vervoeren. Daarvoor heb je een auto. Punt.

Mama’s dragen hier yoga pants, sportschoenen en een T-shirt. Rokjes en kleedjes in de speeltuin zijn uit den boze. Als Europeaan voel je je hier vlug overdressed. Maar het heeft ook z’n voordelen. Je wordt er zo uitgepikt als expat en gespreksonderwerp één is geboren.

Jongens dragen hier geruite shorts, polo’s met hondjes op en sportschoenen. Jongens met sponsen broekjes en shirts met Scandinavische prints worden verward met meisjes.

Tijdens het weekend naar een park gaan in november en december is alsof je een fimset binnenstapt. Overal gezinnen in hun beste holiday attire (matching Christmas sweaters enzo… je kent dat wel uit elke Amerikaanse kerstfilm). Meestal staan ze dan met z’n allen bij een boom versierd met kerstballen. Of zitten ze op een slee met naast hen van die grote plastieken lollies enzo. En als je goed oplet, kun je een hyperdepiep fotografe zien rondrennen. Zo eentje met een hertengewei op haar kop en een poppetje rond de lens van haar camera. Zo eentje die geforceerde foto’s maakt voor de kerstkaarten.