Ik ben Maria (42). Bijna negen jaar geleden liet ik mij naar landelijk Italië lokken door een plattelandsbewoner aldaar. Met hem kreeg ik drie kinderen (2004, 2006, 2008) en we bewonen een oud boerenhuis, dat in voortdurende staat van ver- en bijbouwing verkeert, aan de rand van een middelgroot dorp.
Overgang Nederland - Italië groot
De overgang was groot. In Nederland woonde ik in de stad, ik had geen ervaring met het dorpsleven en bovendien verkeerde ik in een min of meer intellectueel milieu, terwijl ik hier vooral in aanraking kom met boeren en arbeiders. In het begin sprak ik ook nauwelijks Italiaans. Ik heb hier nooit een baan gehad, want al snel was ik zwanger en dat ben ik járen gebleven.
Thuiszorgen een benijdenswaardige luxe in Italië
In tegenstelling tot in Nederland, waar men een Thuisblijfmoeder steeds maar vraagt wanneer ze weer eens gaat wérken, ben ik hier, mede door het extreem lage geboortecijfer, een soort heldin-moeder. Dat is lekker rustig en levert me een vanzelfsprekende erkenning op. De meeste gezinnen kunnen alleen rondkomen als de moeder ook fulltime werkt, dus thuiszorgen is een benijdenswaardige luxe. Parttime werk is hier minder gebruikelijk.
Voor kinderopvang afhankelijk van grootouders
Voor kinderopvang is men hier in sterke mate afhankelijk van de grootouders. Als die er niet zijn gaan kinderen de hele dag naar de crèche, of de kleuterschool, mits er plaats is. Voor oudere kinderen verzorgt de school naschoolse opvang. Voor mij is dit een reden om nog niet buitenshuis te gaan werken, want ik vind het belangrijk dat de kinderen goed Nederlands leren (van mij dus) en ook nog eens buiten komen. Ik zou het trouwens erg moeilijk krijgen met het regelen van opvang, want mijn schoonmoeder is te oud, en opvang schaars en duur. Mijn kinderen gaan 's ochtends naar school, en zijn 's middags vrijwel altijd thuis. Met ingang van de lagere school hoort daar een forse portie huiswerk bij.
Kinderen gruwelijk verwend in Italië
Kinderen zijn schaars in Italië en worden echt gruwelijk verwend. Vooral met de meest vreselijke soorten speelgoed, en een niet-aflatende stroom lekker hapjes (vooral grootmoeders zijn daar berucht om). Ze worden altijd héél dik aangekleed en mogen vervolgens niet spelen, want dan gaan ze zweten en van zweten word je ziek. Zodra de temperatuur onder de twintig graden zakt, wordt er niet meer buitengespeeld. Je ziet vaak kinderen van een jaar of vier, vijf meegezeuld worden in te kleine buggy's met voeten die over de grond slepen, en kinderen van drie die niet zelf met een vork mogen eten, omdat daar van die enge tanden aanzitten.
Weinige leuke activiteiten voor kinderen in Italië
Het gekke is, dat voor een land dat bekendstaat om zijn kinderadoratie, er erg weinig leuke en betaalbare activiteiten voor kinderen te vinden zijn. Er worden ook geen leuke televisieprogramma's voor ze gemaakt, ze moeten het doen met veel
Disney en
Japanse cartoons.
Naar bed als ze er zin in hebben
Kinderen gaan meestal pas naar bed als ze dat zelf willen, dus het is vrij normaal dat jonge kinderen om een uur of elf 's avonds nog op zijn. Vervolgens slapen ze dan vaak bij hun ouders in bed. Dat de mijne tussen half acht en half negen zonder morren gaan slapen, wordt gezien als een geheimzinnig, noordelijk magisch vermogen dat mij is aangeboren.
Ik houd dus tamelijk koppig vast aan de opvoedingsmethoden die ik in Nederland heb meegekregen. Wat ik wél positief vind in Italië is dat kinderen over het algemeen goedgemanierd zijn en, ook op school, leren hoe je netjes en lekker eet. Gelukkig krijgen mijn kinderen die dingen ook mee.
Zwemles is tegenwoordig redelijk normaal, maar is inwisselbaar voor een andere sport. Er zijn dus veel mensen die niet kunnen zwemmen. Mijn kinderen gaan allemaal, maar officiële zwemdiploma's zijn onbekend.
Verjaardagsfeestjes in Italië
Verjaardagsfeestjes voor kinderen zijn nog een tamelijk recent verschijnsel. Meestal wordt een zaaltje van de parochie gehuurd, de hele klas uitgenodigd en een gigantische tafel met hapjes neergezet, en verder zoeken de kinderen het maar uit. Georganiseerde spelletjes heb ik nog nooit gezien, hoewel ouders de laatste tijd soms animatoren inhuren die altijd weer met de obligate vouwballonnen en schmink aankomen. De mensen kijken er echt van op dat ik voor de verjaardagen van mijn kinderen een programma met een thema in elkaar draai, en tot mijn blijdschap zie ik dat ze het hier en daar een beetje beginnen na te doen. Ik verricht zowaar nuttig zendingswerk!
Integreren in Italië
Italianen zijn over het algemeen makkelijk in de omgang, maar een dorp is toch wel een gesloten kring. Een lokale echtgenoot en kinderen bevorderen mijn integratie wel. Ik heb de laatste jaren bewust aandacht besteed aan mijn integratie, omdat ik vreesde dat, met zo'n rare buitenlandse moeder, het mijn kinderen aan speelvriendjes zou kunnen ontbreken.
Intussen sta ik met de andere ouders op goede voet, hoewel het spelen nog niet overhoudt omdat de meeste kinderen het gewoon te druk hebben voor playdates. Tot vijf uur naschoolse opvang, dan nog moeten sporten en zo, op zaterdag ook naar school en dan nog catechese en de verplichte mis: daarmee vergeleken zijn mijn kinderen heerlijk vrij.
Ik ben, nog tamelijk recent, zomaar ineens gaan bloggen toen ik door een langdurige waterpokkenepidemie nóg erger aan huis gebonden was dan anders, en ik nergens meer een plekje voor mezelf kon vinden. Dus dan maar virtueel.
Maria's blog
Bastabimbi
Volg Het Moederfront op Twitter!
