Adriana in Frankrijk

In 2011 verruilden Adriana (60) en Flip hun tweekapper met garage in Helmond waar ze 21 jaar woonden, voor een tweehonderd jaar oud boerderijtje in Germisay in de Haute Marne in Frankrijk.

Ze lieten hun onze jongste dochter (25) achter, maar hun oudste dochter (30) trouwde een Fransman en woont op 13 kilometer afstand. Adriana en Flip reden vier keer op en neer tussen Helmond en Frankrijk en toen waren ze 'over'.

In een oud huis is altijd van alles te doen wat betreft onderhoud, en in de loop van de jaren voorzagen Adriana en Flip hun huis al van nieuwe bedrading en dubbel glas. In de keuken en salon zijn de vloeren witgeverfd, en voor 2013 staat de bijkeuken op het programma.

Aan de grote verhuizing ging een beslissingsproces van vijf jaar vooraf. Adriana: 'We wilden al jaren in ons Franse huis, dat we inmiddels zo'n 10 jaar bezitten, gaan wonen. Het staat in een prachtig departement met heel veel natuurschoon. We gingen al jaren op vakantie in Frankrijk: eerst met de kinderen op de fiets, later met de caravan. We houden van dit land en ik vond het altijd vreselijk om weer in alle drukte in Nederland te zijn. Maar we hadden nog studerende kinderen.'

Toen hun jongste dochter een taalstage volgde aan de Universiteit in Dijon brachten Adriana en Flip veel tijd door in hun huis in Frankrijk. In het weekend kwam hun jongste dochter, zoals het een studente betaamt, thuis met haar vuile was. In deze periode ontdekten Adriana en Flip dat ze het ook in de stille, koude winters heerlijk vonden in Frankrijk. Toen hun jongste dochter klaar was met haar studie, en een baan en een appartementje had gevonden hakten ze de knoop door en zetten hun huis in de verkoop.

Naast het fijne wonen speelden ook financiële overwegingen een rol: twee huizen zijn duur, en omdat Flip met pensioen ging zou hun inkomen er op achteruit gaan. Keuzes moesten dus gemaakt worden.

De overgang van Nederland naar Frankrijk

Toen het besluit eenmaal was genomen volgde een periode met dubbele gevoelens. Adriana zegt hierover: 'In Frankrijk zou ik mijn oudste dochter weer meer kunnen zien, maar dan miste ik mijn jongste dochter weer! Toch was het uiteindelijke afscheid niet moeilijk, en ik mis eigenlijk niets uit mijn oude woonmomgeving. Onze oude straat lijkt nu zo klein, met overal geparkeerde auto's, kleine tuintjes en heel veel schuttingen, terwijl we er toch altijd heel gelukkig geweest zijn.

Integreren in Frankrijk

Als voorbereiding op de emigratie volgden Adriana en Flip lessen in Franse conversatie. De mensen in hun nieuwe woonomgeving zijn vriendelijk, en in voor een praatje. Flip zit zelfs in de gemeenteraad. Afgelopen jaar voorzagen Adriana en Flip het hele dorp van courgettes, omdat zij de enigen waren bij wie de oogste geslaagd was!

Nederland versus Frankrijk

Adriana geniet van hun bezoekjes aan Nederland, maar is toch altijd blij als ze weer terug gaan naar Frankrijk. 'We rijden nog wel eens door onze oude straat en zouden echt niet meer terug willen. Het enige wat ik hier wel erg mis is de bibliotheek ik heb nog wel steeds een abonnement en kan gelukkig mijn boeken via het internet reserveren en verlengen maar dat is toch anders dan lekker wat zoeken in de bieb.'

Jantine's verhuizing: van Renswoude naar Rhenen

Jantine (28), studente en momenteel werkzoekende, verhuisde op 1 september van Renswoude naar Rhenen.

De reden om te verhuizen

De directe aanleiding voor haar verhuizing was de wens van Jantine en haar vriend om te gaan samenwonen. Daar kwam nog bij dat Jantine's tweekamerappartement in een verslechterende buurt stond: haar buurman was een drugsdealer en er was voortdurend geluidsoverlast. Dat was dan ook één van de redenen dat haar omgeving enthousiast reageerde op haar verhuisplannen. Daarnaast vond iedereen het een logische, volgende stap in haar relatie met haar vriend.

Van het idee tot de verhuisdag

Tussen het moment dat Jantine en haar vriend voor het eerst praatten over samenwonen tot de daadwerkelijke verhuizing zaten 7 maanden. Toen ze eenmaal gingen reageren op huizen die hen wel wat leken, hadden ze binnen anderhalve maand een mooie woning: een vierkamerappartement in een rustige omgeving en met een prachtig uitzicht.

Emoties rondom de verhuizing

Hoewel Jantine blij was dat ze veel beter ging wonen, vond ze de periode voor de verhuizing soms best zwaar. 'Mijn oude woning was toch mijn thuis geworden, net zoals de oude woning het thuis van mijn vriend was geworden.' Desondanks viel het afscheid uiteindelijk mee, omdat ze uit die 'rare buurt' weg was.

Door haar verhuizing liet Jantine niet alleen het dorp waar ze opgroeide achter, haar familie die daar nog steeds woont, en ook haar leven als single. Eén van de dingen die ze nog steeds mist is de mogelijkheid om even naar haar moeder te lopen voor een kopje koffie.

Jantine noemt de volgende emoties rondom de verhuizing:

• Opluchting


• Blijdschap


• Frustratie om alles wat er geregeld moest worden


• Soms irritatie

Praktische zaken

Jantine en haar vriend vervingen het lelijke, goedkope, slecht gelegde zeil, en wonderlijke kleuren als donkerpaars, felblauw en oranje werden overgeschilderd. Ook de deuren kregen een nieuw kleurtje. In de woonkamer werd het overgeschilderde behang gestript, waarna de muur gestuukt werd en opnieuw geschilderd.

De verhuizing regelden ze zelf, zonder officieel verhuisbedrijf. De verhuisdag ervaarde Jantine als enorm chaotisch: 'Mijn hoofd liep over.' De aankomst in het nieuwe huis vond ze spannend, maar doordat ze zo druk in de weer was met opruimen, schoonmaken, dozen uitpakken etc. drong het pas later allemaal tot haar door.

Uiteindelijk was de hele verhuizing in één weekend geregeld.

Wennen aan de nieuwe woonomgeving

De eerste nacht vond Jantine raar. 'Ik moest wennen aan de geluiden van mensen in het trappenhuis, en aan het delen van mijn bed!' Na de eerste onwennige nacht, kostte het Jantine ongeveer een maand om te wennen aan haar nieuwe woonplek. Ze maakte bewust wandelingen in de omgeving en het gewone leven nam al snel haar loop.

Daarnaast ging ze in haar nieuwe buurt naar de kerk, en maakte kennis met haar nieuwe buren. De onderburen namen zelf het initiatief, en nodigden hen  uit op de koffie. Jantine: 'Ik vind het best lastig om nieuwe mensen te leren kennen. Zonder de kerk zou ik niet zo snel weten hoe ik het zou moeten aanpakken. De kerk geeft me echt een voorsprong.'

Als je Jantine vraagt of ze nog weer terug zou willen naar haar voormalige huis, dan is haar antwoord een volmondig: 'Absoluut niet!'

De toekomst

Jantine sluit niet uit dat ze nog eens zal verhuizen: 'Als we kinderen krijgen is dat op een gegeven moment wel handiger. Ook zijn deze appartementen al wat ouder.'