Ik mis nog steeds de Hema

Ik mis nog steeds de Hema is het vervolg op Ik mis alleen de Hema.

In Ik mis nog steeds de Hema zoeken Manon Sikkel en Marion Witter de emigranten uit het eerste boek opnieuw op. Daarnaast staan er ook een aantal nieuwe portretten van emigranten in. Het is in dezelfde stijl geschreven en leest gemakkelijk weg.

4 fases na emigratie

Naast de portretten is er ook aandacht voor de psychologie van emigreren. Interessant zijn bijvoorbeeld de fases van wennen waarmee je als emigrant te maken krijgt, en die je in grofweg vier jaar doorloopt!

1. Eerste jaar: euforie en opwinding. Ondanks moeilijkheden en tegenvallers blijf je optimistisch. Dat komt onder andere door lichamelijke processen: 'De menselijke geest is zo vernuftig dat er in de hersenen allerlei stoffen vrijkomen die zorgen voor een gevoel van euforie. Die stoffen komen vrij door de opwinding van de verhuizing, door het grote aantal nieuwe imoulsen van buitenaf en door angst. En met dat gevoel van euforie kunnen mensen alles aan.'
2. Tweede jaar: het heimwee jaar. Het nieuwe is er van af, en het besef dringt door dat dit voortaan het normale leven is. Emigreren wordt gewoon hard werken. Als mensen terugkomen naar Nederland, dan is dit vaak in het tweede jaar.
3. Derde jaar: het begint steeds meer te wennen
4. Vierde jaar: je wilt nooit meer terug.

Ik mis nog steeds de Hema: een realistisch beeld van emigreren

Ik mis nog steeds de Hema is een realistisch boek: het belicht vele aspecten van emigratie. Niet alleen de rooskleurige kanten komen aan bod, maar ook de moeilijke periodes waar je als emigrant doorheen moet. Van de mensen die Manon Sikkel en Marion Witter interviewden voor Ik mis alleen de Hema is inmiddels de helft weer terug in Nederland!

Wat verder opvalt in Ik mis nog steeds de Hema is dat emigreren niet meer zo zwart-wit is. Dankzij Facebook en email is het gemakkelijker om contacten met het thuisfront te onderhouden, en veel emigranten voelen zich 'wereldburgers'.

Praktische informatie

Ik mis nog steeds de Hema is voor 19,95 te koop bij Bol.com.

Het eerste boek, Ik mis alleen de Hema, is voor 10 euro te koop op Bol.com en wordt daar tweedehands aangeboden voor 5 euro.

Expat in Texas: 10 typisch Texaanse gewoontes

De familie Froeliesjes, bestaande uit vader, moeder en zoontje,  verruilden voor een jaar Antwerpen voor Texas in de VS.

Inmiddels wonen ze daar een half jaar, maar er zijn een aantal dingen waaraan mevrouw Froelie maar moeilijk kan wennen. Op haar blog All about the froeliesjes schrijft ze over haar ervaringen, en wij mochten  haar top 10 met typisch Texaanse dingen plaatsen op Het Moederfront.

Deze top 10 geeft een prachtig beeld van het leven van een expat in Texas!

1. Als je een supermarkt binnenstapt, kun je er zo de expats en migranten uithalen. Dat zijn de mensen die hun karretje niet ontsmetten voor ze er hun kind inzetten. Dat zijn de mensen zonder kussentjes, dekentjes en zelfs speciaal gefabriceerde dingen in het karretje om hun kind weg te houden van de beestjes en virussen. Amerikanen en bacteriën… het is iets. In het kantoor van ML staat in de wc een spuitbus “om virussen in de lucht te doden”. Yeah, right.


2. Amerikanen geven hun kinderen geen rijstkoeken die op de grond gevallen zijn. Of erger: in het zand, in de speeltuin. Als je dat durft te doen, wordt je kind vlug iets anders in de handen gedrukt door een overbezorgde mama. En jij als mama krijgt een preek.


3. Amerikanen geven hun kinderen geen rijstkoeken. Punt. De enige andere kinderen die ik er al heb op zien knabbelen, zijn kinderen van expats.


4. Hier in Texas houden ze van frituurvet. Naast frieten, kun je hier ook gewoon gefrituurde koeken en snoeprepen kopen. 'Hmm, laat ik iets ongezonds in de frietpot gooien en het nog ongezonder maken!' moet ooit iemand gedacht hebben.


5.  Je kan hier in Texas ongelooflijk lekker eten, maar ze hebben een beperkt repertoire. Of je gooit het in frituurvet, of op de bbq. Alles wat niet gefrituurd of op de bbq kan, kennen ze niet. Je moet eens een prei kopen. Of een aubergine. Dan moet je meestal de kassière uitleggen wat het is. Ik ben altijd blij als er geen andere mensen achter ons staan in de rij aan de kassa, want dat afrekenen bij ons duurt uren. Eerst moet ik uitleggen wat alle groenten zijn, daarna vraagt de madam aan de kassa naar recepten, dan wil de madam die je boodschappen inpakt weten wat je met die groenten maakt om dan uiteindelijk te vragen hoeveel mensen naar het dinertje komen ‘s avonds en dan moet ik nog eens uitleggen dat we geen diner hebben, maar dat dat gewoon onze boodschappen voor die week zijn.


6. Iedereen wil hier altijd weten hoe het met je gaat. 'How are you doing?' of eigenlijk: 'How ya doin’?' Best vervelend voor een introverte Belg en Nederlander. En vermoeiend. Gelukkig ontdekten we al vlug dat die mensen niet écht geïnteresseerd zijn en het hen gestolen kan worden dat wij 'fine' zijn. Ze zeggen dat hier gewoon in plaats van 'Hi' of 'Hello' en verwachten dus ook gewoon een goeiedag terug. Of een knikje. Of glimlachje.


7. Fietsen is hier een manier om fit en gezond te blijven. Een fiets is geen vervoermiddel. En al zeker geen middel om er naast jezelf, ook nog je kind en boodschappen mee te vervoeren. Daarvoor heb je een auto. Punt.


8. Mama’s dragen hier yoga pants, sportschoenen en een T-shirt. Rokjes en kleedjes in de speeltuin zijn uit den boze. Als Europeaan voel je je hier vlug overdressed. Maar het heeft ook z’n voordelen. Je wordt er zo uitgepikt als expat en gespreksonderwerp één is geboren.


9. Jongens dragen hier geruite shorts, polo’s met hondjes op en sportschoenen. Jongens met sponsen broekjes en shirts met Scandinavische prints worden verward met meisjes.


10. Tijdens het weekend naar een park gaan in november en december is alsof je een fimset binnenstapt. Overal gezinnen in hun beste holiday attire (matching Christmas sweaters enzo… je kent dat wel uit elke Amerikaanse kerstfilm). Meestal staan ze dan met z’n allen bij een boom versierd met kerstballen. Of zitten ze op een slee met naast hen van die grote plastieken lollies enzo. En als je goed oplet, kun je een hyperdepiep fotografe zien rondrennen. Zo eentje met een hertengewei op haar kop en een poppetje rond de lens van haar camera. Zo eentje die geforceerde foto’s maakt voor de kerstkaarten.

Met dank aan mevrouw Froelie!

0

Petra in Zweden

Petra en haar man Markoen emigreerden eerst naar de VS, maar die emigratie verliep niet naar wens en dus keerden ze terug naar Nederland. Maar na een tijdje begon het toch weer te kriebelen, en uiteindelijk emigreerden ze naar Zweden waar ze een Bed en Breakfast opzetten.

In haar boek Droom in uitvoering vertelt Petra over hun perikelen. Het boek kabbelt rustig voort, en leest genoeglijk maar soms is het door de voortkabbelende toon ook wat saai en algemeen. Ook springt Petra soms wat van de hak op de tak, en mist een rode draad. Liefhebbers van programma's als , zullen het boek niettemin best kunnen waarderen, hoewel het verhaal voor een aflevering van Ik Vertrek vrij vlak zou zijn.

Moederen in Zweden

Veel Nederlanders die emigreren doen dat vanuit een verlangen naar een rustiger levensstijl. Maar in de praktijk blijken ze vaak harder te moeten werken dan ooit tevoren. Dit geldt ook voor Petra en haar man Markoen, waardoor ze op een gegeven momenten klachten van hun twee kinderen krijgen. Uiteindelijk kiezen ze voor een andere aanpak van hun Bed en Breakfast, maar blijven wel in Zweden.

In Zweden gaan kinderen vanaf hun eerste verjaardag naar de dagis, een vorm van kinderdagverblijf. Petra: 'De dagis is een verblijf waar de kinderen in principe alles mogen doen, ze bepalen dus zelf hun spel. De rode draad door de dag heen zijn de maaltijden en het samen zingen en lezen. Tussendoor kan er gekozen worden uit duizend en één dingen om te doen (…) Ze lieten de kinderen bepalen wat ze wilden doen en de juffen (15 juffen op 74) kinderen begeleidden alleen.'

Conclusie

Droom in uitvoering is een gezellig voortkabbelend boekje dat mensen met emigratieplannen en liefhebbers van Ik Vertrek zal aanspreken.

Praktische informatie

Droom in uitvoering is bij Bol.com te koop voor 14,95.

We doen het gewoon!

Het boek We doen het gewoon! gaat, zoals de titel al zegt, over mensen die het gewoon hebben gedaan: ze hebben hun vaderland achter gelaten en een bestaan opgebouwd in den vreemde.

Zeventien portretten van Nederlandse emigranten anno 2012

In totaal vind je in dit boek zeventien portretten van Nederlanders waarin ze vertellen over hun ervaringen en hun motivatie om te emigreren. De portretten zijn evenwichtig van toon, en ook de moeilijke momenten worden niet geschuwd.

Zo werden Martin en Margret van der Pluijm door de lokale bevolking van Bad Gastein in Oostenrijk lange tijd niet geaccepteerd. Het duurde twee jaar voordat de mensen weer normaal tegen hen praatten, nadat Martin en Margret besloten geen openbaar restaurant te runnen.

De landen

De landen die aan bod komen zijn Spanje (2x), Costa Rica,Zweden, Toscane, Curacao, Frankrijk (2x), Zuid-Afrika, Griekenland, Portugal, Oostenrijk, Gambia, Bali, Noorwegen, Brazilië en Nieuw Zeeland. Elk portret wordt afgesloten met praktische tips van de geïnterviewden.

Leuk boek

Het boek is aangenaam vormgegeven, met veel foto's en is erg leuk om te lezen en te bekijken. Het is een soort Ik vertrek in boekformaat!

Praktische informatie

We doen het gewoon! is voor 1995 te koop bij Bol.com.

0

Dewi in Portugal

Een vakantie naar Portugal leidde uiteindelijk tot een tweeling, en een emigratie naar Canada!

Toen Dewi (32) op vakantie ging naar Portugal ontmoette ze een Canadees die daar werkte als zanger in diverse bars. Het was liefde op het eerste gezicht. Na tien dagen besloten ze te gaan samenwonen, en toen Dewi twee maanden zwanger was, emigreerde ze naar Portugal.

Albufeira geen fijne plek om op te groeien

Hoewel het Dewi en haar Canadees goed beviel in Portugal vonden ze het geen fijne plek om hun jongens te zien opgroeien. 'Het ging in Albufeira alleen maar om feesten, opleidingsniveau's zijn lager dan wij gewend zijn, normen en waarden zijn heel anders en wij zagen daar gewoon geen toekomst voor de jongens, hoewel wij het zelf wel naar ons zin hadden.

Nederland of Canada?

De keuze was toen tussen Nederland en Canada, en uiteindelijk hebben we voor Canada gekozen. Alle Nederlanders die we spraken, waren heel negatief over Nederland: de economische crisis, alles was duur, er was geen werk meer te krijgen, huizen en verzekeringen waren onbetaalbaar etc. Nu weet ik dat Nederlanders graag klagen en het allemaal vast niet zo erg was, maar mijn vriend liet zich daardoor wel afschrikken. Vooral omdat de verhalen over Canada heel positief waren: genoeg werk, je struikelde over vrije huurwoningen, de crisis was niet te merken, etc.

Toch was het geen makkelijke keuze, want het is zo ver weg van Nederland en mijn familie, maar wel de beste keuze voor de jongens. We zijn een half jaartje geleden van Portugal naar Canada verhuisd, maar zijn nog steeds niet helemaal gesettled. Toch hebben we wel het gevoel de juiste keuze te hebben gemaakt!'

Overgang Nederland - Portugal - Canada

De overgang van Nederland naar Portugal vond Dewi groter dan de overgang naar Canada. 'Portugal is een heerlijk vakantieland, maar heel anders als je er woont. Dit geldt natuurlijk niet voor alle plaatsen, en alle mensen in Portugal, maar in mijn omgeving was iedereen erg negatief en respectloos tegenover toeristen en buitenlanders. Hoewel ze in je gezicht glimlachen, zeggen ze achter je rug heel andere dingen.

'Alles op zijn tijd-mentaliteit'

Ook is de hele alles op zijn tijd-mentaliteit heel anders dan wat ik gewend was in Nederland. Doktoren in het ziekenhuis voor controle tijdens mijn zwangerschap kwamen ook gewoon opdagen wanneer ze wilden. Je moest er zo vroeg mogelijk zijn, je schreef je dan in bij de receptie, en bleef in wachtkamer wachten tot de dokter een keer op kwam dagen. Dan werd je geholpen op volgorde van inschrijving. Niet helemaal zoals ik het gewend was dus.

Canada voelt als thuiskomen

In Canada is alles veel meer zoals in Nederland. Afspraken zijn afspraken, en dingen worden geregeld. Ook de normen en waarden van mensen in Canada komen meer overeen met de Nederlandse normen en waarden. Dat zie ik ook aan de manier van opvoeden: die lijkt erg op de Nederlandse opvoeding. Canada voelt als 'thuis komen'.'

Moederen in Canada: eerste jaar veel Thuisblijfmoeders

Dankzij het zwangerschapsverlof van een jaar zijn er in Canada het eerste levensjaar van baby's veel meer Thuisblijfmoeders. Maar daarna vindt Dewi de Canadese situatie erg lijken op de Nederlandse. Dewi: 'Er is day care, school, speeltuinen etc. In Albufeira waren bijvoorbeeld maar een handjevol speeltuinen, en die waren allemaal in de volle, brandende zon, dus niet echt geschikt om te gebruiken.

Een gemiddelde dag uit Dewi's leven in Canada

• De jongens worden meestal tussen 8 en 9 wakker. 
• We ontbijten met melk, geroosterd brood en fruit, en meestal mogen de jongens eventjes tv kijken zodat ik ook even mijn koffie kan drinken. 
• Daarna gaan we meestal naar buiten: naar de speeltuin, het park, in de achtertuin en soms ook naar de supermarkt. We nemen broodjes en drinken mee. 
• Van één tot drie slapen ze. En ik soms ook :) 
• Dan is het weer buiten spelen terwijl ik kook. Het avondeten is heel wisselend, maar ook erg vergelijkbaar met Nederland: meestal rijst/aardappelen/pasta met vis/vlees en groente). 
• Daarna weer buiten spelen, of tekenen/boekjes lezen/andere activiteiten. 
• Om negen uur gaan de jongens naar bed. 

We zijn meestal erg actief. In de winter kan je nog steeds buiten spelen, maar moet je hele sneeuwpakken aantrekken. Dus dan ben ik ietsje sneller geneigd om wat binnen te gaan doen.'

Opvoeden in Canada

'Ik wil dat mijn kinderen gelukkig zijn, maar ook luisteren. Als ik zeg dat iets niet mag, dan moeten ze het niet alsnog doen. Doen ze dat wel, dan volgt er een time-out. Canadezen hebben over het algemeen dezelfde ideeën over de opvoeding, hoewel ze qua slapen meestal erg van ons verschillen. 

Wij hebben ze in het begin gewoon laten huilen in bed, als we zeker wisten dat ze ok waren natuurlijk, maar dat vinden ze hier echt heel erg vreemd. Onze jongens zijn vanaf vier maanden overigens wel briljante slapers: ze slapen vanaf maand 4 twaalf uur per nacht. Ze worden nooit wakker en slapen nu nog steeds twee uur overdag erbij. Je legt ze in bed, zegt dat je van ze houdt, doet de deur dicht, en tien minuten later slapen ze. 

Combinatie kind en baan in Canada

Na het eerste jaar zwangerschapsverlof en fulltime moederen gaan de meeste Canadese moeders weer buitenshuis aan de slag. De belangrijkste vorm van kinderopvang is Day Care. Dit is meestal bij iemand thuis, en de groep bestaat uit maximaal vijf kinderen Day Care is niet moeilijk te vinden, en kost zo'n 25 dollar per dag, wat neer komt op 20 euro.

Canada versus Nederland

Natuurschoon

Het grootste en opvallendste verschil is de natuur. Het is hier mooi en er is veel ruimte. Eekhoorntjes springen rond in je achtertuin, 's avonds moet je goed opletten dat je al je troep hebt opgeruimd anders komen de wasberen alles oppeuzelen. Je ziet hier 's nachts vossen rondlopen, in het park moet je oppassen voor coyotes. Het is prachtig hier. Ik heb nog geen Canadese herfst meegemaakt maar ik kan niet wachten want die schijnt adembenemend mooi te zijn.

Vriendelijkheid

Mensen zijn hier overigens ook super, super, supervriendelijk. Niet allemaal natuurlijk, maar over het algemeen wel. In het begin vond ik dat vooral heel opvallend, nu ben ik eraan gewend. Iedereen komt naar je toe om een praatje met je te maken, zelfs als ze je niet kennen, en er zit niks achter! Gewoon pure vriendelijkheid!

Groot!

Canada is zo groot dat ik me er geen voorstelling van kan maken. Nederland past bijvoorbeeld in een van hun meren (Lake Ontario). Mensen hier moeten altijd lachen als ik vertel dat van Groningen naar Maastricht ongeveer 3,5 uur met de auto is, wat ongeveer hetzelfde aantal uur is om Canada's kleinste provincie door te rijden (Prince Edward Island).

Mobiele telefonie: erg duur in Canada

In Canada is een mobieltje heel duur. Je betaalt namelijk vaak ook voor het ontvangen van smsjes en gesprekken. Daarom heb ik geen mobiele telefoon. En het is eigenlijk ook wel bevrijdend om geen telefoon bij je te hebben! Er zijn hier genoeg telefooncellen als je wel een telefoontje moet plegen.

Wat Canada en Nederland van elkaar kunnen leren

Nederland kan van Canada wat leren op het gebied van vriendelijkheid. Het is zo fijn om ergens te zijn waar mensen over het algemeen vriendelijk zijn!

Wat Canada van Nederland kan leren: hoe ze lekkere kaas en kaasbroodjes kunnen maken!! :D Ik mis de Nederlandse kaas, hier verkopen ze vooral Cheddar kaas in hele grote blokken. Het smaakt naar niks. Goede, echte kaasbroodjes zoals die van de Hema heb ik hier nog niet kunnen vinden.

Integreren in Canada

Integreren is heel makkelijk, vooral omdat de taal natuurlijk geen enkel probleem is. Ik doe niet heel veel moeite om te integreren, ik leef gewoon mijn leven. Ik ga met de jongens naar muziekles, het park, de speeltuin, met mijn vriend naar de bios en de bar en zijn vrienden, op familiebezoek etc, dus op deze manier integreer ik.'

Meer weten van Dewi?

Dewi studeerde Communicatie, met als afstudeerrichting tekstschrijven. Ze werkte daarna voor verschillende lifestyle websites als redacteur en de laatste paar jaar als freelancer. Toen haar jongens een paar maanden oud waren merkte Dewi dat ze het schrijven miste. Ze begon een blog, en een paar weken geleden ging haar Engelse blog Real Mommy's Blog live.

Foto van Dewi: copyright Dewi

Karin in Qatar

Wie denkt dat Nederlandse kinderfeestjes overdreven zijn, moet eens een kijkje nemen in Qatar!

Daar wordt op school voor iedereen een Happy Meal van McDonalds gebracht, en spelen goochelaars, springkussens en facepaint een grote rol tijdens het kinderfeestje. Het is slechts één van de cultuurverschillen die Karin (38) nog steeds kunnen verbazen na 10 maanden wonen in Qatar.

Karin: het verhaal van een Nederlandse moeder in Qatar

Na het behalen van haar Pabo-diploma, werkte Karin tien jaar op een Montessorischool in Amsterdam als juf in de middenbouw. Tussendoor werkte ze een jaar in Botswana als gouvernante van een jongetje met Down Syndroom. Nadat ze haar man leerde kennen verhuisde ze naar Hoorn, en ging drie dagen in de week in de kinderopvang werken. Samen met haar man Olav heeft Karin drie kinderen: Tom (2004), Nina (2005) en Sara (2010).

Door internet naar Qatar!

Internet speelt een grote rol in Karins leven, want niet alleen leerde ze via het internet haar man kennen, een aanbod via internet zorgde er ook voor dat ze nu in Qatar woont! Olav, die inspanningsfysioloog is, werd in september 2010 namelijk via internet benaderd voor een baan in Doha, Qatar. In januari besloten ze het te doen, en Olav vertrok in juni 2011. De kinderen maakten eerst nog het schooljaar af in Nederland, en in september 2011 werd het gezin herenigd.

Wonen op een compound

Karin en haar gezin wonen op een grote compound met de mooie naam Beverly Hills Al Rayyan in Doha. Doha is niet alleen de hoofdstad van Qatar, maar ook de enige echte stad! Qatar is feitelijk maar een klein schiereiland in de Arabische Golf. Karin: 'Het is een heerlijk huis op een compound waar echt alles is: een groot zwembad, supermarktje, restaurant, tennisbaan, gym, kapper, speeltuin. Voor alles buiten de compound heb je een auto nodig.

'

Overgang Nederland - Qatar

De overgang van Nederland naar Qatar kostte Karin en de kinderen ruim een half jaar. Niet alleen kregen ze te maken met een compleet andere cultuur, maar ook met wonen in de woestijn. In de zomer is het overdag boven de 45 graden, en speelt het leven zich binnenshuis af, waar de airconditiong loeit. 's Nachts koelt het nauwelijks af. Anders dan in Nederland speelt in Qatar juist in de wínter het leven zich buiten af.

Karin: 'Vooral voor de twee oudste kinderen, is het een hefige ervaring. Eerst het afscheid nemen van hun papa voor bijna drie maanden, vervolgens overal in Nederland afscheid nemen. Dan op het vliegtuig naar Papa, naar een ver land waar ze geen Nederlands spreken. Het eerst half jaar was moeilijk, met veel tranen. Dan vraag je je echt wel eens af waar je aan begonnen bent.

Nu zie ik ze genieten, ze praten aardig Engels en dit is nu hun leven. Afscheid nemen blijft moeilijk, en dat is wel een groot ding in het expatleven: afscheid nemen van vriendjes en vriendinnetjes, iedereen is hier maar tijdelijk. Opa’s en Oma’s die komen logeren gaan ook weer weg. Volgende maand vliegen we voor twee maand naar Nederland, en ook daarbij hoort weer afscheid nemen.'

Werken in Qatar: parttime nauwelijks een optie

In Qatar is parttime werken nauwelijks een optie: het is alles of niets. Maar Karin had het geluk toch een parttime baan te vinden: ze staat drie uur per week voor de klas, en steekt daarmaast drie uur per week in de voorbereiding van haar lessen. Ze geeft Nederlandse les aan Nederlandse en Vlaamse kinderen, en dat is wel nodig, want Karin merkt dat de kennis van de Nederlandse taal snel achteruit gaat. Omdat Karin maar één middag buitenshuis werkt, hebben ze geen opvang nodig. Gedurende die tijd zorgt haar man voor de kinderen. Eén van de voordelem van haar parttime baan vindt Karin dat ze daardoor sneller mensen leerde kennen.

In Nederland werkte Karin buitenshuis vanuit financiële noodzaak, maar hier in Qatar omdat ze het fijn vindt. De overige tijd is ze bewust Thuisblijfmoeder. Karin: 'Ik heb voor mijn jongste dochter, meer tijd dan ik ooit voor die andere twee in Nederland gehad heb. 
'

Zomaar een dag in Qatar

Kari: 'De scholen beginnen hier tussen 7 en 8, en de wekker gaat om 6.10. Ik ga dan de kinderen roepen, waarna ze hun uniformen aantrekken. Heerlijk is dat! Het was wel even wennen, die uniformen, maar er is nooit meer gedoe over wat ze aan moeten. De lunchtassen heb ik de avond van te voren klaar gemaakt en staan in koeltassen te wachten in de koelkast. Ik smeer broodjes voor het ontbijt, en dan eten we gezellig met z'n allen aan tafel. Daarna tandenpoetsen en tassen pakken, waarna mijn man de kinderen naar school brengt.

Sara gaat drie ochtenden in de week naar een nursery. Op die ochtenden ga ik meestal even sporten in de gym, daarna wat baantjes trekken, lessen voorbereiden, handwerken en een beetje huishouden. De ochtenden dat Sara thuisblijft brengen we meestal bij het zwembad door. Hierdoor hebben de kinderen vanzelf goed leren zwemmen! Officiële zwemdiploma's heb je hier niet.

Middag

Tussen half één en één word ik door een taxi opgehaald, en haal de kinderen van school. Olav heeft de auto tijdens zijn werk nodig om naar de verschillende voetbalclubs te rijden. Bovendien heb ik weliswaar mijn rijbewijs, maar nauwelijks rij-ervaring. Daarom hebben we voor een chauffeur gekozen.

Om twee uur zijn we allemaal weer thuis. Sara gaat dan naar bed, en ik help Tom en Nina met hun huiswerk. Die enorme berg huiswerk was vooral in het begin erg wennen. Op deze leeftijd krijgen ze in Nederland niet zo’n berg mee...

Eind van de dag

Aan het eind van de middag ga ik meestal nog weer even zwemmen met de kinderen. We eten op tijd, want ze zijn op na zo’n dag. Mijn man komt meestal later thuis, dan heb ik de kinderen in bed en de boel aan de kant.

Op dinsdagmiddag ga ik van 15.15 tot 18.15 werken, en dan is mijn man thuis.



Internationale school

Karin en Olav kozen voor een internationale school voor hun kinderen. 'Gewone' scholen zijn namelijk Arabische scholen, en bovendien krijgen meisjes en jongens gescheiden les. Daarnaast is 80% van de bevolking van Qatar expat, en is de voertaal Engels. Een Arabische school is dus simpelweg niet praktisch.

Moederen in Qatar

Als nuchtere Nederlandse, ervaart Karin moederen in Qatar echt anders. Karin: 'Kinderen worden hier als kleine prinsjes en prinsessen behandeld. Alles kan en alles mag. Achter ieder kind hobbelt een nanny aan die alles voor ze doet. Zelfstandig worden ze er niet van. Ik scheer alles nu even over één kam, maar ik schrik oprecht vaak van de mentaliteit. Niettemin heeft dit ook voordelen: kinderen zijn overal welkom, lopen overal vrij rond, en je kunt ze overal mee naartoe nemen.'

Verschillen Nederland en Qatar

Karin vindt de temperatuur in Qatar en belangrijk verschil met Nederland. Die bepaalt namelijk sterk het leven daar. Karin: 'De wintermaanden waren heerlijk met een graad of 25. We gingen naar buiten, de parken in. Nu vind ik het lastiger, want omdat het buiten te warm is, moet het leven zich bínnen afspelen.

Elke dag wordt het rond de 45 graden, en ’s nachts koelt het nauwelijks af. Vertier wordt hier in de malls gezocht. In iedere mall heb je een soort kermis, een klim- en klautergedeelte en een enorme foodstrip. Maar ik wil naar buiten, ik mis groen. Ik kan niet wachten in Nederland in de bossen mijn tent op te zetten. We leven hier in luxe, heeft voor en nadelen.'



Een voordeel van de hoge temperaturen is het effect op de mentaliteit vindt Karin: 'De mensen zijn hier relaxter.'
Maar soms zijn ze wel erg relaxt, en Karin vindt het lastig om afspraken te maken.
Karin: 'Hier is alles Insh’Allah, en als ze dat zeggen weet je nooit wanneer het precies is. Het gebeurt als Allah het wil. Je houdt steeds meer rekening met vertraging, en bent blij als het gebeurt.'

Van integreren is voor Karin nauwelijks sprake, en dat komt onder andere omdat maar liefst 80% van de bevolking van Qatar uit expats bestaat. Je hebt hier twee verschillende werelden die niet zoveel mengen. Daarnaast zijn de Qatari weliswaar vriendelijk maar erg gereserveerd. Ze zijn blij als je goed werk levert, maar veel verder gaat het contact niet.

Wil je meer weten over Karins leven in Qatar?

Bezoek dan haar blog: Tijd genoeg om te bloggen

0

Renske in Thailand

Wat doe je als je twee kleine kinderen hebt, en samen met je man verlangt naar een rustiger bestaan dan het hectische Nederland kan bieden? Dan emigreer je naar Chiang Mai in Thailand!

Rustige woonwijk in Chiang Mai

Dat is wat Renske (35) en haar man anderhalf jaar geleden deden. Aan deze emigratie ging een periode van stevig sparen vooraf, om de eerste tijd in Chiang Mai financieel te kunnen overbruggen. Renske en haar gezin wonen nu net buiten het centrum van Chiang Mai, in een heel rustig woonwijkje, waar veel (rijkere) Thai wonen. Ze hebben de beschikking over een gigantisch vrijstaand huis met een enorme tuin, waarin de kinderen Thijs (3,5) en Lieke (2) heerlijk kunnen buitenspelen.

Renske: 'De plek waar we wonen, vinden we echt geweldig! Niet te ver van de hectiek van de stad en toch de rust van het buitenleven. De deuren staan altijd open en je hoort de vogeltjes fluiten. We hebben vier mangobomen in de tuin, waar we regelmatig van smullen. Het zwembad is op loopafstand, en we gaan dagelijks zwemmen!'

Overgang Nederland - Thailand

Doordat Renske en haar man Chiang Mai al meerdere keren hadden bezocht op vakanties, verliep de overgang van Nederland naar Thailand soepel. Ze wisten wat ze konden verwachten, en ook de kinderen wenden snel aan hun nieuwe bestaan. Bovendien kwamen ze bewust tijdens de koudste maand naar Thailand, zodat het temperatuurverschil niet te groot zou zijn. Dankzij het spaarpotje, konden ze de eerste tijd aan de kinderen besteden zodat die rustig konden settelen. En een klein huurhuisje bood de rust om te zoeken naar 'de perfecte plek' om te wonen.

Moederen in Thailand

In Thailand heeft Renske meer tijd voor haar kinderen, dan in Nederland. Renske werkte daar als jeugdverpleegkundige in de gezondheidszorg, iets wat in Thailand vanwege de taalbarrière en de zesdaagse werkweek geen optie voor haar is. 'Maar,' zegt Renske over moederen in Thailand: 'waar je ook woont, het blijft flink aanpoten met twee jonge kinderen, en de bijbehorende grote en kleine zorgen.'

Geen opa's en oma's, maar wel een Mae Baan

Een duidelijk verschil met moederen in Nederland vindt Renske het gemis van een achterban, zoals opa's en oma's. Maar gelukkig wordt Renske's leven een stuk gemakkelijker gemaakt door haar Mae baan, een huishoudelijke hulp/nanny. De Mae Baan werkt zes dagen per week, en doet het hele huishouden. Renske hoeft bijvoorbeeld niet de was te doen of te strijken. En als Renske bezig is met haar bedrijf, zorgt de Mae Baan voor haar jongste dochter.

Thai zijn heel bezorgd

Soms spelen de culturele verschillen Renske parten. De Thai zijn bijvoorbeeld erg huiverig dat een kind iets overkomt, en houden hun kinderen daarom zoveel mogelijk binnen. Ook reageren ze op iedere kik of huiltje, en dat doet Renske's Mae Baan dus ook bij haar dochtertje Lieke. Renske probeert haar Mae Baan nu te leren om 'Nee' te zeggen tegen Lieke en het haar even zelf te laten uitzoeken.

Toch leidt de bezorgde houding van de Thai tot zeer beleefde kinderen, die geleerd wordt om respect te hebben voor ouderen. Op dit gebied kan Nederland een voorbeeld nemen aan Thailand, wat Renske betreft.

Minder stress

Renske: 'Ik ervaar het moederschap hier minder gestrest, omdat alles in een rustiger tempo gaat. De mensen zijn hier geduldiger, en lachen altijd vriendelijk. In Nederland vind ik mensen vaak kortaf. Ze zijn veel te druk, en veel teveel met zichzelf bezig, terwijl men in Thailand overal de tijd voor neemt. 'Even naar de supermarkt gaan,' zit er hier dan ook niet in. Daar moet ik echt de tijd voor nemen. En natuurlijk is dat soms lastig, maar je kunt dan maar beter van het moment genieten, dan je erover op te winden.'

Een dag uit Renske's leven in Thailand

Renske: 'Ontwaken in Thailand blijft fijn, omdat de temperatuur altijd heerlijk is en de lucht strakblauw. Als we zijn opgestaan, maak ik de kinderen klaar voor de dag, en om 8.15 breng ik Thijs naar school. Dat is een klein half uurtje rijden vanaf ons huis. Je moet hier alles met de auto doen, want fietsen is levensgevaarlijk en de winkels liggen ook niet op de hoek. Tien minuten te laat komen op school, geeft hier niks. Daarna rijd ik weer naar huis om te werken, of een aantal vrouwen bezoeken.

Binnenkort ga ik Lieke drie keer per week een ochtendje naar school brengen. We gaan carpoolen met vrienden die bij ons in de buurt wonen. Dan hoef ik niet meer iedere ochtend op pad.

Ik lunch bijna altijd samen met mijn man en Lieke, want hij werkt vanuit huis. Hij doet systeembeheer voor verschillende Nederlandse bedrijven, als het daar nacht is.

’s middags haalt een van ons Thijs weer op van school. Ik ben vaak onderweg voor mijn werk en zorg dan dat ik ergens tussendoor boodschappen doe, zodat er ’s avonds gekookt wordt. Een paar keer per week halen we heerlijk Thais eten, maar vaak kook ik ook voor de kinderen.

Als mijn zoon uit school is, stop ik met werken en gaan we vaak met zijn viertjes voor het eten nog even zwemmen of een stukje fietsen op de Moo Baan (we blijven Hollanders natuurlijk). Als de kinderen ’s avonds in bed liggen, hebben we heerlijk tijd voor onszelf, gaan samen uit eten, of spreken af met vrienden.'

Vrouwelijke arbeidsparticipatie in Thailand

Veel Thaise vrouwen werken buitenshuis, uit financiële noodzaak. De familie zorgt dan voor de kinderen. Thai werken zes dagen per week, en maken lange dagen tot 18.30. Als vrouwen het financieel kunnen redden, dan zijn ze veelal fulltime moeder. Parttime werken in Thailand is vaak niet mogelijk.

Er zijn in Thailand veel NGO's (Non Governmental Owned Organisations), waar veel westerlingen werken, waar wél mogelijkheiden zijn voor parttime werken. Maar hier werken over het algemeen minder Thaise vrouwen.

Schooltijden en kinderopvang in Thailand

De schooltijden van privéscholen/internationale scholen zijn van 8.30-15.30u. De schooltijden van Thaise scholen zijn vaak van 8.00-16.30u.

Kinderopvang is er niet in Thailand, maar er is wel een pre-school, die vergelijkbaar is met een peuterspeelzaal in Nederland. Hier kunnen kinderen naartoe vanaf 18 maanden, vijf keer per week. De expats en de rijkere Thai gebruiken de preschool en hun Mae Baan om buitenshuis te kunnen werken.

Integreren in Thailand

Integreren in Thailand is moeilijk, en de taalbarrière speelt daarbij een grote rol. Renske: 'Het is te leren, maar je zult het nooit zo spreken als je moedertaal. Daardoor blijf je altijd beperkt in je gesprekken met de Thai. Maar binnenkort ga ik op Thaise les!

Verder zien de Thai je altijd als buitenlander, je zult nooit een van hen worden. Ook is de Thai erg op hun familie gesteld en daar gaat al hun tijd in zitten. Thaise ouders zullen nooit ’s avonds een oppas laten komen. Dus gezellig een avondje uit eten met de Thai is er niet bij. Wel heb ik veel contacten met moeders van school, en laat de kinderen vaak langskomen om te spelen. Door mijn werk met KiddyColors heb ik ook veel contact met Thaise en ook Birmese vrouwen.

Omdat ik te gast ben in hun land vind ik het belangrijk respect te tonen voor Thaise gewoontes. De Thai loopt bijvoorbeeld binnenshuis nooit met schoenen aan. Dat zullen wij hier dus ook nooit doen, uit respect voor de Thai. Ook zullen we altijd vriendelijk blijven lachen, zelfs als we dat niet zo voelen. Boos worden zorgt hier alleen maar voor onbegrip.'

Thailand versus Nederland

Renske: 'De meesten Thai kunnen niet zwemmen. Wel kun je op veel plekken in Chiang Mai zwemles krijgen, maar dat is meestal privéles, en niet leeftijdgebonden. Wij zullen binnenkort al beginnen met zwemles voor onze zoon. De Thai houden simpelweg niet van zwemmen, en laten het hun kinderen ook niet leren.

In Thailand worden geen verjaardagen gevierd, omdat de meeste mensen Boeddhistisch zijn. De expats vieren de verjaardagen van hun kinderen wel en natuurlijk heerlijk buiten.

Iedereen heeft hier een mobiel en met alle toeters en bellen erop. Daar houdt men hier echt van! Van het eerste geld wat een Thai verdient, zal men zo ongeveer als eerste een mobiel kopen of een tv.

Het grootste verschil met Nederland is de temperatuur. Het is hier altijd lekker weer! Het eten is ook niet te vergelijken met Hollands eten. Het is zo puur van smaak en zeer, zeer pittig! Heerlijk!'

Meer weten?

Bezoek dan Renske's website KiddyColors.

Binnenkort kun je ook ons interview met Renske lezen over haar bedrijf KiddyColors!

0

Mijn straat is geel: Een Hollands gezin in Shanghai

Mijn straat is geel leest als een roman, en geeft een blik in het leven van het gezinvan Lizette Dalebout die met haar man en twee kleine kinderen emigreerde naar Shanghai. Inmiddels wonen ze daar zes jaar.

Is het een roman? Is het een informatief boek? Het is vleesch noch visch.

Dat Mijn straat is geel leest als een roman heeft voor- en nadelen: de informatie over het leven in Shanghai is wat diffuus, en moet je tussen de regels door lezen. Het voordeel is dat het makkelijk wegleest, als een roman!


Enkele punten over Lizette's leven in Shanghai op een rijtje

• De Chinezen zetten westerlingen standaard af, door veel te hoge bedragen te vragen. Ze doen dat schaamteloos.
• Chinezen zijn vaak onbetrouwbaar. Lizette's man wordt keihard bedrogen door zijn vrouwelijke rechterhand binnen zijn bedrijf.
• Expat gezinnen hebben vaak Filippijnse ayi's die koken, het huishouden doen en helpen met de kinderen. Lizette heeft Mary die bijna 800 euro per maand kost, inclusief visakosten en reisgeld. Deze Mary heeft gestudeerd, maar er is zo weinig werk dat veel Filippijnse vrouwen in het buitenland werken als nanny.
• Alleenstaande moeders zijn outcasts in China.
• Chinezen van de generatie van Lizette hebben vaak zwarte tanden doordat ze als kind slechte antibiotica kregen.
• Je kunt er goedkope Uggs kopen!
• De kinderen van Lizette gaan naar een internationale school en dragen een uniform.
• Het verkeer in Shanghai is chaotisch en niemand lijkt zich te storen aan verkeersregels.
• Visitekaartjes moet je met twee handen aanreiken, en worden met twee handen en veel interesse aangenomen, waarna ze uitgebreid bestudeerd worden!
• De bewoners van Shanghai hebben een status apart in China, vergelijkbaar met de inwoners van New York.
• Lisette verplaatst zich in Shanghai met taxi's.
• In de PC Hooftsraat kun je POmellato ringen kopen die 1500 euro kosten. In Shanghai koopt Lizette ze voor 200 euro. Je draagt de bij voorkeur met drie tegelijk aan een vinger.

Conclusie

Als roman schiet Mijn straat is geel tekort: het mist een plot, karakterontwikkeling en een verhaallijn. Als informatief boek over het leven van een Nederlandse vrouw in het buitenland mist het praktische informatie over het leven van alledag in Shanghai. Hoewel je als lezer wel het een en ander oppikt, tussen de regels door.

De 'blurb' op de achterflap die beweert dat het verhaal 'leest als een soap' en dat het 'hilarisch en ontroerend' is, herken ik niet.

Toch is het al met al best een aardig boek om te lezen.

Praktische informatie

Mijn straat is geel is te koop bij Bol.com voor 16,95.

0

Maria in Italië

Ik ben Maria (42). Bijna negen jaar geleden liet ik mij naar landelijk Italië lokken door een plattelandsbewoner aldaar. Met hem kreeg ik drie kinderen (2004, 2006, 2008) en we bewonen een oud boerenhuis, dat in voortdurende staat van ver- en bijbouwing verkeert, aan de rand van een middelgroot dorp.

Overgang Nederland - Italië groot

De overgang was groot. In Nederland woonde ik in de stad, ik had geen ervaring met het dorpsleven en bovendien verkeerde ik in een min of meer intellectueel milieu, terwijl ik hier vooral in aanraking kom met boeren en arbeiders. In het begin sprak ik ook nauwelijks Italiaans. Ik heb hier nooit een baan gehad, want al snel was ik zwanger en dat ben ik járen gebleven.

Thuiszorgen een benijdenswaardige luxe in Italië

In tegenstelling tot in Nederland, waar men een Thuisblijfmoeder steeds maar vraagt wanneer ze weer eens gaat wérken, ben ik hier, mede door het extreem lage geboortecijfer, een soort heldin-moeder. Dat is lekker rustig en levert me een vanzelfsprekende erkenning op. De meeste gezinnen kunnen alleen rondkomen als de moeder ook fulltime werkt, dus thuiszorgen is een benijdenswaardige luxe. Parttime werk is hier minder gebruikelijk.

Voor kinderopvang afhankelijk van grootouders

Voor kinderopvang is men hier in sterke mate afhankelijk van de grootouders. Als die er niet zijn gaan kinderen de hele dag naar de crèche, of de kleuterschool, mits er plaats is. Voor oudere kinderen verzorgt de school naschoolse opvang. Voor mij is dit een reden om nog niet buitenshuis te gaan werken, want ik vind het belangrijk dat de kinderen goed Nederlands leren (van mij dus) en ook nog eens buiten komen. Ik zou het trouwens erg moeilijk krijgen met het regelen van opvang, want mijn schoonmoeder is te oud, en opvang schaars en duur. Mijn kinderen gaan 's ochtends naar school, en zijn 's middags vrijwel altijd thuis. Met ingang van de lagere school hoort daar een forse portie huiswerk bij.

Kinderen gruwelijk verwend in Italië

Kinderen zijn schaars in Italië en worden echt gruwelijk verwend. Vooral met de meest vreselijke soorten speelgoed, en een niet-aflatende stroom lekker hapjes (vooral grootmoeders zijn daar berucht om). Ze worden altijd héél dik aangekleed en mogen vervolgens niet spelen, want dan gaan ze zweten en van zweten word je ziek. Zodra de temperatuur onder de twintig graden zakt, wordt er niet meer buitengespeeld. Je ziet vaak kinderen van een jaar of vier, vijf meegezeuld worden in te kleine buggy's met voeten die over de grond slepen, en kinderen van drie die niet zelf met een vork mogen eten, omdat daar van die enge tanden aanzitten.

Weinige leuke activiteiten voor kinderen in Italië

Het gekke is, dat voor een land dat bekendstaat om zijn kinderadoratie, er erg weinig leuke en betaalbare activiteiten voor kinderen te vinden zijn. Er worden ook geen leuke televisieprogramma's voor ze gemaakt, ze moeten het doen met veel Disney en Japanse cartoons.

Naar bed als ze er zin in hebben

Kinderen gaan meestal pas naar bed als ze dat zelf willen, dus het is vrij normaal dat jonge kinderen om een uur of elf 's avonds nog op zijn. Vervolgens slapen ze dan vaak bij hun ouders in bed. Dat de mijne tussen half acht en half negen zonder morren gaan slapen, wordt gezien als een geheimzinnig, noordelijk magisch vermogen dat mij is aangeboren.

Ik houd dus tamelijk koppig vast aan de opvoedingsmethoden die ik in Nederland heb meegekregen. Wat ik wél positief vind in Italië is dat kinderen over het algemeen goedgemanierd zijn en, ook op school, leren hoe je netjes en lekker eet. Gelukkig krijgen mijn kinderen die dingen ook mee.

Zwemles is tegenwoordig redelijk normaal, maar is inwisselbaar voor een andere sport. Er zijn dus veel mensen die niet kunnen zwemmen. Mijn kinderen gaan allemaal, maar officiële zwemdiploma's zijn onbekend.

Verjaardagsfeestjes in Italië

Verjaardagsfeestjes voor kinderen zijn nog een tamelijk recent verschijnsel. Meestal wordt een zaaltje van de parochie gehuurd, de hele klas uitgenodigd en een gigantische tafel met hapjes neergezet, en verder zoeken de kinderen het maar uit. Georganiseerde spelletjes heb ik nog nooit gezien, hoewel ouders de laatste tijd soms animatoren inhuren die altijd weer met de obligate vouwballonnen en schmink aankomen. De mensen kijken er echt van op dat ik voor de verjaardagen van mijn kinderen een programma met een thema in elkaar draai, en tot mijn blijdschap zie ik dat ze het hier en daar een beetje beginnen na te doen. Ik verricht zowaar nuttig zendingswerk!

Integreren in Italië

Italianen zijn over het algemeen makkelijk in de omgang, maar een dorp is toch wel een gesloten kring. Een lokale echtgenoot en kinderen bevorderen mijn integratie wel. Ik heb de laatste jaren bewust aandacht besteed aan mijn integratie, omdat ik vreesde dat, met zo'n rare buitenlandse moeder, het mijn kinderen aan speelvriendjes zou kunnen ontbreken.


Intussen sta ik met de andere ouders op goede voet, hoewel het spelen nog niet overhoudt omdat de meeste kinderen het gewoon te druk hebben voor playdates. Tot vijf uur naschoolse opvang, dan nog moeten sporten en zo, op zaterdag ook naar school en dan nog catechese en de verplichte mis: daarmee vergeleken zijn mijn kinderen heerlijk vrij.

Ik ben, nog tamelijk recent, zomaar ineens gaan bloggen toen ik door een langdurige waterpokkenepidemie nóg erger aan huis gebonden was dan anders, en ik nergens meer een plekje voor mezelf kon vinden. Dus dan maar virtueel.

Maria's blog

Bastabimbi

Blijf op de hoogte: neem een gratis emailabonnement op Het Moederfront!


Delivered by FeedBurner

Volg Het Moederfront op Twitter!

0

We doen het gewoon! Boek review

Wie graag kijkt naar het programma Ik Vertrek, waarin Nederlanders worden gevolgd die emigreren naar het buitenland, zal het boek We doen het gewoon ongetwijfeld ook kunnen waarderen!

In dit boek vind je zeventien portretten van Nederlanders die in het buitenland een Bed & Breakfast, pension of hotel zijn begonnen. Het zijn echt persoonlijke ervaringen waarin aan bod komt hoe het leven in het nieuwe thuisland ervaren wordt, en daarnaast krijg je een kijkje in het proces van het starten van een bedrijf in het buitenland.

Ook cultuurverschillen komen aan bod, zoals een stel dat in een Oostenrijks dal een hotel overname. Het duurde maar liefst twee jaar voordat de dorpsbewoners weer tegen hen praatten, toen ze niet deden wat van hen verwacht werd. Behalve Oostenrijk, passeren ook exotischer plekken de revue zoals Gambia en Bali.

Het boek is prettig vormgegeven, met veel foto's, en leest makkelijk weg. Het enige dat ik er in miste was het onderwerp kinderen! Ouders die emigratie overwegen en zich afvragen hoe dit zal zijn voor kinderen, zullen daar in dit boek geen informatie over vinden. Het accent ligt duidelijk op het opstarten van een onderneming.

Praktische informatie

We doen het gewoon is te koop bij bol.com voor 19,95 en is daar tweedehands verkrijgbaar vanaf 12,50.

0

Roxane in Ierland

Soms moet je iets gewoon doen! Dat vonden ook Roxanne en haar vriend, en dus vertrokken ze in de zomer van 2011 naar Ierland.

Aanvankelijk hadden ze een half jaar voorbereidingstijd gepland, maar nadat ze op een avond allebei ongelukkig thuis kwamen, besloten ze dat drie maanden voorbereiding ook genoeg was. Ze hoefden feitelijk alleen maar hun huurhuis, en banen zonder toekomst, op te zeggen.

Roxanne verkocht hun spullen, bracht overbodige dingen naar de kringloop, en verliet Nederland met drie koffers, twee keer handbagage, een buggy met een hele lieve baby erin, en een gitaar. Een paar grote dozen gingen per post. De eerste twee maanden logeerden ze bij haar schoonmoeder, want voor Roxane's vriend was de reis naar Ierland een terugkeer naar zijn vaderland. In die tijd regelden ze werk, een auto en een huis.

Roxane vertelt over haar emigratie en leven in Ierland!

Roxane: 'We droomden al een tijdje van meer ruimte, meer natuur, een vrijstaand huis met een flink stuk land eromheen, en onze eigen groenten verbouwen. We wilden ons kind niet met drie maanden al heen en weer slepen van huis naar de crèche. We wilden meer vrolijkheid, meer vriendelijkheid. Minder stress. Allemaal dingen waar zo veel Nederlanders van dromen. We dacht dat in Ierland te vinden.

Moederen in Ierland

Ik vind het nog moeilijk om te zeggen hoe het leven als moeder hier is. Tot nu ben ik thuis met mijn dochter en zij is nog zo jong waardoor ik nog heel weinig te maken heb met opvang, scholing en andere ouders. In Nederland werkte ik als assistent bedrijfsleider van een kledingzaak.

Parttime banen zijn moeilijk te vinden

Ierland kampt met een grote economische crisis, dus parttime werk is moeilijk te vinden. De parttime banen die er zijn, zijn vooral bezet door studenten en professionals die geen werk kunnen vinden in hun opleidingsgebied, en dus parttime in de kroeg staan bijvoorbeeld. Of het zijn van die banen om de lunch te dekken: zestien uur verdeelt over vier dagen.

Kinderopvang niet gesubsideerd in Ierland

Daarbij is kinderopvang niet gesubsidieerd zoals in Nederland, dus werken loont alleen als je een echt goede en leuke baan hebt, en die zijn er bijna alleen in fulltime. De werksituatie beangstigt me soms wel.

Ik geloof dat het goed is voor baby's om hun moeder bij zich te hebben: na drie maanden weer aan het werk is naar mijn mening echt te snel. Ik ben echter niet van plan om jarenlang thuis te blijven. Maar een leuke parttime baan vinden, waar je na de opvang en de kosten voor je auto nog wat aan overhoudt, is niet makkelijk op dit moment!

Integreren komt nog wel

Omdat ik niet buitenshuis werk, en geen schoolgaande kinderen heb, heb ik weinig contact met Ieren en met het reilen en zeilen van de Ierse maatschappij. Uitgezonderd het contact met mijn schoonfamilie, en de vrienden van mijn vriend.

Soms voel ik me daar een beetje schuldig over, maar ik vind die eenzaamheid nog wel even fijn. Ik ben mijn hele leven een socialite geweest. Wonen in de stad, werken met mensen, de avonden doorbrengen in een restaurant, in de kroeg, of op een feestje. Ik heb zoveel mensen gesproken in mijn leven dat ik even niet meer hoef. Ik ben een beetje uitgeluld zeg maar. Dat integreren dat komt vanzelf wel. Landelijk Ierland is een geweldige plek om tot rust te komen en je blik naar binnen te keren. Een goede plek voor schrijvers of mensen die zichzelf opnieuw uit willen vinden.

Ieren klagen ook graag over het weer!

Nederlanders en Ieren lijken in sommige dingen best veel op elkaar. Klagen over het weer bijvoorbeeld, en over elke verandering die de overheid doorvoert.

Ieren weinig belangstelling voor uiterlijk vertoon

Wat ik fijn vind van Ierland is dat men de lat niet zo hoog legt. Niemand maakt zich hier druk over de vraag of zijn interieur nog wel bij de tijd is. In Nederland voelt iedereen de druk om een perfect gestyled, tot in de puntjes afgewerkte showroom van zijn huis te maken.

En ook de moeders moeten er hip, slank en goed gekapt bij lopen, wat heel lastig is als je kind per sé zelf wil eten, kan ik je vertellen! Hierdoor voelen veel mensen in Nederland zich tekort schieten. Ik ben heel blij dat ik hier in een oude spijkerbroek en mijn haar in een staart door de modder kan banjeren zonder dat iemand daar een mening over heeft.

Wat ik hier soms wel mis zijn leuke kringloopwinkels. Er zijn hier wel winkels met tweedehands meubels, maar die zijn heel ouderwets, lelijk, van slechte kwaliteit, en ook nog eens duur! Ook nieuwe meubels zijn hier trouwens vaak truttig. En er is in Ierland maar één Ikea, en die zit in Dublin.

Je kunt hier niet (veilig) fietsen!

Andersom had de Ierse overheid wel op stage in Nederland gemogen toen er hier geld in overvloed was, want veel hebben ze er niet mee gedaan. Helaas is het nu te laat denk ik. De Ierse regering mag zich alleen nog maar bezig houden met hoe ze aan geld kunnen komen, in plaats van waar ze het zullen uitgeven. De infrastructuur is hierbijvoorbeeld volstrekt ongeschikt om te fietsen of te wandelen: er zijn simpelweg geen autovrije wegen, noch fietspaden, noch voetpaden.

Meer lezen over Roxanne's leven in Ierland?

Bezoek dan haar blog Lus in Ierland

1

Ontwaken uit de Amerikaanse droom

Inez Hollander trouwde met de Amerikaanse Jonathan, en emigreerde naar Amerika. Daar kregen ze samen twee kinderen.

Inez gaf, naar eigen zeggen, haar 'identiteit als carrièrevrouw' op, om fulltime voor haar kinderen te zorgen terwijl Jonathan carrière maakt. Ze kopen een pittoresk, sprookjesachtig huisje, dat helaas een grondige renovatie nodig heeft.

Met twee kleine kinderen in een verbouwing

Terwijl Jonathan werkt, zit Inez in de zooi van een verbouwing, met twee kleine kinderen. Dit zet een behoorlijke druk op hun relatie. Maar dan komt de 'dot bom' en wordt Jonathan ontslagen. Dit leidt tot het herstel van hun relatie, en bovendien wordt de band tussen de kinderen en Jonathan veel beter. Maar dat neemt niet weg, dat ze het financieel erg zwaar hebben.

Chicklitplot, maar non-fictie

Tot zover klinkt de 'plot' van dit boek als de zoveelste chicklit roman, maar toch is Ontwaken uit de Amerikaanse droom, vooral het verhaal van een Nederlandse vrouw in Amerika. Interessant is bijvoorbeeld haar worsteling met de vraag wat ze nou het meeste is: Nederlandse of Amerikaanse? Hoe kan ze beide identiteiten combineren?

Aan het eind van het boek concludeert Inez dat ze niet hóéft te kiezen tussen de twee nationaliteiten, maar ze beide moet aanvaarden. En dat geldt ook voor het spanningsveld tussen betaald werk en fulltime moederen dat Inez ervaart: je kunt beide hebben. Wellicht zal menige expat zich herkennen in de verscheurdheid tussen het oude en nieuwe vaderland?

Amerikaanse cultuur

Tusssen de regels door lees je over de Amerikaanse cultuur in San Franciso. Bijvoorbeeld dat bijna iedereen in joggingbroek gekleed gaat, en dat tieners zelfs in pyjamabroek over straat lopen. Maar ook dat Amerikanen zich niet uit het veld laten slaan: de krantenjongen van vandaag, kan de miljonair van morgen zijn. Of de Amerikaanse gewoonte bezoek een tour door hun huis te geven.

Fulltime moederen versus betaald werk

Inez schrijft herhaaldelijk over het conflict tussen carrière en fulltime moederen. Fulltime moederen ervaart zij als het verlies van een stuk identiteit.

'Ik gaf mezelf de schuld. Ik had het te ver laten komen. Ik had mijn baan opgegeven voor de kinderen en ik voelde me verminderd als vrouw en als moeder. (…)

'Wat misschien wel de oorzaak was van mijn somberheid was het gevoel dat ik als vrouw niets meer in te brengen had. Dat beslissingen vor mij werden genomen en dat ik, omdat ik geen geld meer bijdroeg aan ons huishouden, alle zeggenschap verloren had. Ik had voor de kinderen gekozen, en was er heilig van overtuigd dat dat de juiste keuze was maar ik had me niet gerealiseerd hoe funest dat was geweest voor mijn rol en zelfbeeld als zelfstandige vrouw.'

Ergens tijdens de chaos van de verbouwing ontdekt Inez haar passie voor schrijven, en hervindt ze zichzelf. Het boek kwam uit in 2004, en het is leuk om Inez' website te bezoeken, en te zien dat ze een succesvol schrijfster is geworden!

Conclusie

'Ontwaken uit de Amerikaanse droom' is goed geschreven, en je krijgt tussen de regels door redelijk veel informatie over het leven als Nederlandse in Amerika. Maar bijna eenderde van het boek gaat over de verbouwing, en hoe Inez die ervaart met twee kleine kinderen, wat ik relatief veel vond. Het boek is enigszins gedateerd: Inez schrijft over regering Bush, die inmiddels geschiedenis is.

De titel verwijst naar het groeiende bewustzijn van Jonathan en Inez dat spullen niet belangrijk zijn, maar hoe je je leven leidt. Een besef dat wordt afgedwongen door Jonathans langdurige werkeloosheid.

Meer weten?

Bezoek dan Inez' website!

0

Verhuistip: Word een bekende vreemde!

Als nieuwkomer kun je het gevoel hebben dat je onmiddellijk vrienden moet maken. Dit kan voor veel stress zorgen, en bovendien maken dat je krampachtig bent.

Leg daarom de eerste maanden de lat niet te hoog, en richt je in eerste instantie op het worden van een 'bekende vreemde'. Je zult zien dat mensen je na verloop van tijd spontaan gaan groeten, en je vanzelf deel bent geworden van de omgeving!

Nieuwe mensen ontmoeten en kennismaken met je nieuwe omgeving betekent jezelf beschikbaar stellen voor een praatje. Doe dingen omdat je ze leuk vindt, niet om vrienden te maken. Vriendschappen moeten zich natuurlijk ontwikkelen, en kun je niet forceren. En door dingen te doen waar je plezier in hebt, ontmoet je vanzelf gelijkgestemden!

0