 |
| Karin, Bas en hun kinderen |
Karin (38) en haar man Bas hadden een verblijf in het buitenland al eens besproken. Maar toen kwamen de kinderen, Anne (9) en Daan 7), en verdween het idee naar de achtergrond.
Toen kreeg in 2012 Bas, die register accountant is, een aanbod om voor zijn bedrijf twee jaar in de VS te gaan werken. Zowel Karin als Bas grepen deze kans met beide handen aan. In februari 2013 verhuisde het gezin naar de staat New Jersey, op een half uurtje rijden van New York City.
Dit is het emigratieverhaal van Karin, Bas en hun kinderen!
Hoe we wonen in de VS
'We wonen hier in een groot vrijstaand huis. Veel groter dan ons huis in Nederland. We hebben ons huis in Nederland trouwens wel aangehouden en verhuurd, zodat we daar deze zomer weer naar terug kunnen. Van een dorpje onder de rook van Rotterdam kwamen we terecht in het Wassenaar van Amerika.
Dat was wel even wennen. Er is heel veel ruimte tussen de huizen, de tuinen zijn enorm en ons huis grenst aan de achterkant aan een bos, zodat de herten en eekhoorns letterlijk door je achtertuin lopen. We voelen ons hier enorm op ons gemak. Ik vind vooral de keuken heel prettig. Het is een soort woonkeuken waar we bijna altijd te vinden zijn.
Overgang van Nederland naar de VS
Ik vond de overgang vrij soepel gaan. Het scheelde dat er hier nog een Nederlands gezin woont, waarvan de man bij hetzelfde bedrijf werkt als Bas. Zij gaven ons veel waardevolle tips over basale dingen als: waar doe je je boodschappen, hoe kies je een huisarts en welke leuke dingen zijn er te doen voor de kinderen. Het is heel fijn als je meteen bij iemand terecht kan voor dat soort dingen.
Verder vond ik het wel moeilijk dat met name sommige Amerikaanse moeders erg gesloten zijn. Ik maak al gauw een praatje, en ben dan niet bang om dingen te vertellen die even niet zo lekker gaan. Bijvoorbeeld in de opvoeding. Nou, dat is hoogst ongebruikelijk, om je vuile was buiten te hangen. Ik heb flink moeten zoeken om vriendinnen te maken. Gelukkig is dat na een paar maanden wel gelukt, maar in het begin voelde ik me daardoor best eenzaam en heb ik mijn vriendinnen en het schoolplein thuis behoorlijk gemist.
De kinderen
Wat betreft de kinderen kon Daan heel makkelijk wennen. Hij kwam in een kleine klas met veel individuele begeleiding en maakte meteen vriendjes. Voor Anne was het een ander verhaal. Zij heeft haar hartsvriendin in Nederland lang gemist en heeft zich, erop terug kijkend, bijna een jaar lang niet op haar plaats gevoeld. Dat was ook voor ons moeilijk. We merken dat ze eigenlijk pas dit schooljaar helemaal geïntegreerd is, fijne vriendinnen heeft en meer zelfvertrouwen heeft.
Overigens ging het met de taal met allebei de kinderen heel erg snel, binnen drie maanden spraken ze vloeiend Engels. Daar hebben we wel versteld van gestaan!
Integreren in de VS
Om te integreren ben ik gaan helpen bij de kinderen op school, en heb ik een baantje gezocht. Verder vonden we aansluiting bij de collega's van Bas. Op dit kantoor werken mensen van over de hele wereld. Allemaal voor een aantal jaar. Zij zitten dus in hetzelfde schuitje als wij.
Ik geniet er altijd van als we met collega’s afspreken, en we aan tafel zitten met een gezin uit Servië, een gezin uit Louisiana, een jongen uit Zwitserland, een stel uit Argentinië en een kersvers gezinnetje met baby uit Korea. Dan realiseer ik me wat een bijzondere ervaring het is om dit allemaal mee te mogen maken.
Het leven als vrouw/moeder in de VS
Het leven als vrouw en moeder is vergelijkbaar met Nederland. Het grootste verschil is dat alles
met de auto wordt gedaan. Je ziet niemand op de fiets. Voor de leeftijd van onze kinderen is dat nog niet zo erg. Maar als ze ouder worden, kunnen ze dus nergens heen zonder dat een ouder haalt of brengt. Dat vind ik geen gunstige ontwikkeling.
In Nederland kunnen kinderen op een gegeven moment zelf op de fiets naar school, sportclub of zwembad. Dat gebeurt hier niet. De kinderen kunnen op hun 16e aan rijles gaan beginnen en tot die tijd zijn de ouders dus verantwoordelijk voor het vervoer.
Een doorsnee dag in mijn leven in de VS
Een standaard doordeweekse dag ziet er bij ons ongeveer zo uit.
- ’s Ochtends maken Bas en de kinderen zich klaar voor school en werk. Ik maak de boterhammen. Ik breng de kinderen naar school, en ga dan boodschappen doen of dingen in huis.
- Om 10.45 uur moet ik naar mijn werk. Ik werk als ‘recess aide’ op een van de basisscholen bij ons in het dorp. Niet die van de kinderen, maar wel in de buurt. Dat is elke dag van 11 tot 13 uur. Het werk komt neer op toezicht houden op de kinderen tijdens hun pauze en lunch. Alle kinderen lunchen hier op school, er gaat niemand naar huis tussen de middag. Het is geen hogere wiskunde, maar ik vind het leuk om met de kinderen om te gaan. Het geeft me een doel en ik heb er een paar aardige mensen leren kennen.
- Daarna ga ik naar huis om te eten. En dan heb ik nog een uurtje voordat het tijd is om de kinderen uit school te halen.
- Na school drinken we even wat met z’n drieën en dan is het tijd voor huiswerk. Anne is per dag zo anderhalf uur bezig met huiswerk maken!
- Na het eten kijken we altijd het Nederlandse Jeugdjournaal via Uitzending Gemist en doen we nog een spelletje of lezen we voor.
Tweedeling: thuisblijfmoeders en werkende moeders
Er is hier een duidelijke tweedeling: thuisblijfmoeders en werkende moeders. De werkende moeders werken bijna allemaal fulltime. Parttime is heel ongebruikelijk, en wordt door de meeste bedrijven niet gefaciliteerd. Sommige moeders hebben het goed voor elkaar en mogen bijvoorbeeld een paar dagen vanuit huis werken of zijn een eigen bedrijfje vanuit huis gestart.
Voor expats is dat lastig, omdat je voor thuis werken vaak eerst goodwill moet opbouwen. En een eigen bedrijfje moet je kunnen oppakken en meenemen, tenzij je van plan bent te blijven wonen in je nieuwe land.
Ik vond het overigens niet erg om het eerste jaar niet te werken en thuis te zijn voor de kinderen. Ik zag het als een soort sabbatical, en de kinderen hadden de ondersteuning hard nodig.
Kinderopvang in de VS
Opvang regelen is niet moeilij. Heel veel gezinnen maken er gebruik van en er is dus een ruim aanbod. Dat gaat van nanny tot kinderdagverblijven tot voor- en naschoolse opvang. Het vervoer is ook allemaal geregeld tussen school en opvang met van die typisch Amerikaanse gele schoolbussen.
Werkgevers in de VS en vrouwen
Werkgevers zijn niet te vergelijken met Nederland. De mensen krijgen maar heel weinig vakantiedagen. Met 10 dagen op jaarbasis ben je de koning te rijk. Er zijn mensen die in hun eerste jaar helemaal geen dagen krijgen. Wat je opneemt is voor eigen rekening.
Lange dagen, werkweken van 50 tot 60 uur
Er worden over het algemeen lange dagen gemaakt en werkweken van 50 tot 60 uur zijn geen uitzondering. Er zijn mensen die naast hun doordeweekse baan ook nog in het weekend werken om rond te kunnen komen.
Hard werken wordt beloont
Aan de positieve kant, is er veel ruimte voor groei als je het goed doet. Mensen die boven de norm uitsteken worden veel meer geprezen en beloond dan in Nederland. Daar geldt toch vaak dat je maar beter niet met je hoofd boven het maaiveld kan uitsteken. Dat geldt overigens voor de hele Amerikaanse maatschappij, niet alleen voor het zakenleven.
School in de VS
De schooltijden zijn van 8.50 uur tot 15.20 uur. Zoals gezegd blijft iedereen voor de lunch over.
Vooral de hogere groepen krijgen buitensporig veel huiswerk, en dat is ons een doorn in het oog. Het is bijna alleen maar herhaling van de stof die ze in de klas ook al hebben behandeld en dodelijk saai. Een hele week lang elke dag oefeningen met dezelfde woorden, en de volgende week dezelfde oefeningen met nieuwe woordjes. Verder sommen, tafels oefenen en een half uur lezen, waarbij er soms ook nog extra opdrachten zijn voor Spaans of ‘social studies’. Anne is gemiddeld elke dag anderhalf uur bezig en dat vinden wij echt veel te gek voor een kind van 8 of 9. Er blijft bijna geen tijd over voor ontspanning en gewoon spelen.
Veel aandacht voor talentontwikkeling
Op scholen wordt veel aandacht besteedt aan de talenten van kinderen die buiten de ‘reguliere’ schoolactiviteiten zoals rekenen en lezen liggen. Er zijn aparte leerkrachten voor handarbeid, computeronderwijs, gym, muziek en de bibliotheek. Zo kan bijvoorbeeld talent op het gebied van tekenen / schilderen of muziek vroeg ontdekt en op jonge leeftijd ontwikkeld worden.
Opvoeden in de VS
Volwassenen worden hier met de achternaam aangesproken door kinderen. De juffen zijn bijvoorbeeld mrs. Thompson. En als hier kinderen komen spelen, spreken ze mij ook zo aan. Dat vind ik van meer respect getuigen dan dat de leerkrachten en moeders met hun voornaam worden aangesproken. Ook worden ‘please’ en ‘thank you’ hier met de paplepel ingegoten. Hoewel, ik moet zeggen dat ik daar bij de kinderen waar ik mee werk niet altijd even veel van merk
Kinderen hebben drukke levens in de VS
Het valt me op dat de kinderen hier het heel druk hebben. Naast school en huiswerk zit iedereen op een sportclub, bespeelt een instrument, doet vrijwilligerswerk, zit bij de scouts, of alles tegelijk. De mogelijkheden voor kinderen zijn oneindig. Enerzijds is dat heel aantrekkelijk. Anderzijds slaan sommigen erin door, naar mijn mening. Als je een speelafspraakje wil maken, moet je dat bij sommige kinderen weken van tevoren inplannen, zodat het in het schema kan worden ingepast. Gelukkig is dat niet bij iedereen het geval en kunnen er soms, net als in Nederland, ook wel spontaan afspraken voor dezelfde dag worden gemaakt.
Zwemles in de VS: duur
Zwemles is hier minder standaard dan in Nederland. Maar veel ouders vinden het toch belangrijk. Het wordt dus ook zeker gegeven, maar de kwaliteit van het zwemonderwijs is niet te vergelijken met Nederland. Het is, in ieder geval in onze regio, erg duur en de kinderen krijgen in een diep bad les. Wie nog niet (een beetje) kan zwemmen, moet dus op de kant wachten tot het zijn beurt is om met de juf een rondje te maken. Als er vier kinderen in een groepje zitten, komt je kind in een les van een half uur dus effectief minder dan 10 minuten aan de beurt. Een goed alternatief is privéles, maar dat is vanzelfsprekend nog duurder. Anne had haar diploma’s al toen we hier kwamen en voor Daan hebben we een turbocursus gedaan toen we afgelopen zomer in Nederland op vakantie waren.
Kinderfeestjes in de VS
Voor kinderfeestjes worden vaak alle kinderen uit de klas uitgenodigd. Dit heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat er niemand buiten de boot valt. Er zijn dus geen kinderen die nooit voor feestjes worden gevraagd. Zeker voor expatkinderen betekent dit dat ze er snel bij horen.
Het nadeel is dat er tussen de 20 en 30 kinderen op een feestje komen, en je kind dus ook 20 tot 30 kadootjes krijgt. Dat vind ik in het kader van consuminderen wel heel erg veel. Verder is een feestje geven dus ook niet goedkoop, met zoveel gasten. Wij hebben er zelf voor gekozen om steeds alleen de meisjes (voor Anne) of de jongetjes uit de klas (voor Daan) op de feestjes uit te nodigen. Dan zit je rond de 10 kinderen, dat is beter te doen.
VS in vergelijking met Nederland
Amerika blijft het land van de onbegrensde mogelijkheden. Voor ons geldt dat vooral qua activiteiten en reizen. Er ligt een heel continent aan je voeten met zo ongelooflijk veel diversiteit, dat je er een heel leven over zou kunnen doen om dat allemaal te ontdekken. Wij hebben dankbaar gebruik gemaakt van alle mogelijkheden die er zijn voor de kinderen. Ze hebben van alles geprobeerd, van kook- en toneelles tot honkbal en karate. In de vakanties en lange weekenden zijn we vaak op pad gegaan. Bijvoorbeeld naar Washington, Baltimore, de Niagara watervallen, Cape Cod, Maine, New Hampshire, Vermont en Pennsylvania. Ook vinden we het heel bijzonder om dichtbij zo’n wereldstad als New York te wonen. We hebben daar veel bezocht en ontdekt.
Wat Nederland leren van de VS
De gemeenschap waarin wij wonen is erg hecht. Is er iemand ziek? Dan wordt er geregeld dat er elke avond iemand voor het gezin kookt. Gaat iemand scheiden, en moet de moeder met de kinderen verhuizen? Iedereen kijkt of ze meubels of andere spullen hebben die ze kunnen gebruiken. Is er een kind ernstig ziek en heeft het gezin torenhoge ziektekosten? Dan wordt er een inzamelingsactie gehouden met tegoedbonnen voor de supermarkt en de lokale Hema.
Veel liefdadigheid
Er wordt heel veel aan liefdadigheid gedaan, voor ouderen, voor minderbedeelden, eigenlijk iedereen die het kan gebruiken. En ook veel kinderen doen aan vrijwilligerswerk en ‘fundraising’ voor het goede doel. Daar kunnen we in Nederland zeker nog wat van leren!
Taalgebruik is netter
Verder is het taalgebruik veel minder grof dan ik had gedacht. Op basis van de Amerikaanse films en TV die je in Nederland ziet, denk je dat iedereen vloekt en dat in elke zin wel een keer ‘fuck’ voorkomt. Dat is helemaal niet zo! Eigenlijk hoor ik nooit iemand vloeken, al helemaal niet met ernstige ziektes en ‘Oh my God’ is eigenlijk al ‘not done.' Beter is: ‘Oh my gosh’ om niemand voor het hoofd te stoten. Ook dat vind ik prettig.
Wat de VS kunnen leren van Nederland
Amerika kan van Nederland leren om toleranter te zijn. Er is bijvoorbeeld nog een enorme homofobie waar wij ons weinig bij voor kunnen stellen.
Ook een wat socialer werkklimaat, langer ouderschapsverlof en meer ondersteuning voor parttimers zou hier in goede aarde vallen.
Heimwee
Heel af en toe heb ik nog heimwee, maar dat komt gelukkig maar zelden voor. Als het al gebeurt, gaat het vooral over heimwee naar mensen, vooral familie en vrienden. Maar het grootste nadeel van in het buitenland wonen, dat je hen moet missen, heeft ook een groot voordeel. Je krijgt namelijk ontzettend veel tijd voor je gezin. Zeker in het begin heb je nog geen sociaal leven. Dus de weekenden zijn 100% quality time met je man en kinderen. En dat vonden wij een heel prettige afwisseling met ons drukke sociale leven in Nederland.
Tips voor mensen die willen emigreren
Bedenk goed wat de voor-en nadelen voor jullie persoonlijke situatie zijn. Maar wees ook niet te bang om de stap te zetten. Wij zijn heel blij dat we dit hebben gedaan. We hebben zoveel meegemaakt en geleerd.
We hebben mooie reizen gemaakt binnen Amerika, de kinderen spreken vloeiend Engels, waar ze de rest van hun leven plezier van zullen hebben.
We zijn als gezin nog hechter geworden, en de kinderen hebben veel waardevolle levenslessen meegekregen. Er was bijvoorbeeld een meisje in Anne’s klas die haar in het begin veel heeft geholpen, met de taal, maar ook door haar in de pauze te vragen mee te spelen. Dit jaar had Anne een nieuw meisje in de klas en deed zij voor haar hetzelfde Dat zijn dingen die je je kinderen niet kan leren door het te zeggen, alleen door het ze zelf te laten ervaren.'
Wat ik heb geleerd van onze emigratie
Wat ik zelf heb geleerd van onze uitzending is om vriendschappen een kans te geven. Ook als je weet dat die misschien maar van korte duur zijn. Ik ben hier geraakt door de mensen die, ondanks dat ze wisten dat wij hier maar voor twee jaar waren, toch met heel hun hart in ons leven zijn gestapt.
Ik vond mezelf vroeger best een sociaal type en een open persoonlijkheid. Maar als ik nu terugdenk hoe ik er in Nederland zelf in zou staan, als iemand uit het buitenland voor twee jaar bij ons bijvoorbeeld op school zou komen, dan weet ik niet of ik daar ook zo onvoorwaardelijk in was gestapt.
Ik denk dat ik vooral de kinderen zou willen beschermen voor een vriend of vriendin die op termijn weer vertrekt, om ze het verdriet van het afscheid te besparen. Als de mensen hier dat ook hadden gedaan, dan waren het voor ons twee heel eenzame jaren geworden. Maar in plaats daarvan hebben we een aantal mooie nieuwe vriendschappen gesloten en deze mensen zullen voor altijd deel uitmaken van ons leven, of dat nou met werkelijk contact is of door de mooie herinneringen.
Daar zijn we heel dankbaar voor en ik denk dat dit voor ons hele gezin een les is die we nooit meer zullen vergeten.
Wil je meer lezen van Karin?
Bezoek dan
haar blog!
Vond je dit een leuke post? Neem dan een gratis abonnement op Expat Mama's!
_2.jpg)
