Nikè in Frankrijk

Op 5 december 2005 ben ik met mijn gezin verhuisd naar Frankrijk. Ik ben Nikè Hermsen en ik ben getrouwd met Geert-Jan en we hebben 2 mooie meiden, Iris van 6 en Lottie van 4 jaar. Vanaf het moment dat Iris is geboren ben ik gestopt met buitenshuis werken. Geert-Jan is freelance cameraman en regisseur. We hadden een goed leven in Nederland. Ik kon zonder problemen thuis blijven om voor de kinderen te zorgen. Geert-Jan had over het algemeen veel plezier in zijn werk maar was heel veel van huis. Zoals hij zelf altijd zegt “het mooiste beroep van de wereld” maar hij miste zijn gezin. Toen de tijden aanbraken dat er in televisieland steeds harder gewerkt moet worden voor steeds minder geld ging de lol er langzamerhand af. Na ruim 4 jaar thuisblijfmoeder begon het bij mij ook weer te kriebelen. Maar het goede leven wat ik had, met nadruk op het er altijd kunnen zijn voor de kinderen, wilde ik niet opgegeven voor zomaar een baantje er bij. Op een dag hebben we de knoop doorgehakt; we gaan doen wat we eigenlijk al zoveel jaren wilde. Naar Frankrijk om een chambres d’hôtes (bed en breakfast) en kleine camping te runnen. En hier zitten we dan, inmiddels een jaar verder. We wonen in de Auvergne vlakbij de stad Vichy. We zijn inwoners van het leuke kunstenaarsdorp Châtel Montagne. In een oude boerderij zijn we een chambre d’hôtes gestart. De kleine camping gaat in de zomer van 2007 open. Geert-Jan en ik werken allebei in en om het huis natuurlijk. Ten opzichte van mij is er voor de kinderen niet veel veranderd. Ik ben er nog steeds altijd, maar ze hebben hun vader er bijgekregen. Het vergde in het begin wat aanpassingen, want Geert-Jan kwam in eens in mijn “werkgebied”, maar dit heeft nooit tot grote problemen geleid. Het is verbazingwekkend hoe snel dingen wennen. Voor de kinderen is het nu al de gewoonste zaak van de wereld dat wij allebei thuis zijn. Geert-Jan kreeg van de zomer de kans om een mooie film te draaien bij ons in de omgeving. Toen Iris hem de camera op zijn schouder zag zetten vroeg ze ; hé papa, ga je eindelijk eens werken”. Papa had in haar ogen niet veel gedaan de maanden er voor…. De meiden gaan allebei naar school in Châtel Montagne. Een school met 2 klassen (onder en boven bouw) en in totaal 28 leerlingen. Iris en Lottie zitten bij elkaar in de klas. Deze is opgedeeld in groepjes, naar gelang de leeftijd en niveau. Het zijn dagen van 09:00 tot 16:15. Tussen de middag maakt Jacqueline, een mevrouw uit het dorp, een verse, voedzame warme maaltijd klaar. De kinderen leren binnen een paar dagen keurig met mes en vork eten en hun servet te gebruiken. En ze leren ETEN, alles moet geproefd worden en het bordje gaat leeg. Na het eten wordt er gerust of geslapen, voor de allerkleinsten zijn er bedjes. Met een enorme brok in de keel hebben wij Iris en Lottie de eerste dag naar school gebracht. Iris ging als eerste, Lottie 2 maanden later. De eerste week was voor Iris helemaal fantastisch, want ze stond natuurlijk in de belangstelling. Maar daarna ging iedereen, terecht, weer over tot de orde van de dag. Ze voelde zich diep ongelukkig (en mama met haar)?. Ze sprak de taal niet en had dus geen controle over de situatie. En daar houdt onze Iris niet van. Dus wij hadden de eerste weken een heel boos meisje in huis. Het is onvoorstelbaar zo snel als de kinderen de taal onder de knie krijgen. Ze verstaan hun vriendjes en vriendinnetjes perfect. En als wij het even niet weten, dan vragen we het aan Iris. Het is prachtig om te horen als ze van het Nederlands zonder problemen overgaan in het Frans. Het is een zwaar jaar geweest, dit eerste jaar in onze nieuwe woonomgeving. Van de week vroeg Geert-Jan aan mij of ik ooit nog terug wil naar Nederland. Ik mis mijn familie, ik mis mijn vrienden, maar ik kan het mij niet voorstellen dat ik nog terug ga naar Nederland. Mijn kinderen gaan iedere dag met veel plezier naar school en er komen vriendinnetjes bij ons thuis spelen. We wonen op het platteland en gaan veel met de meiden de natuur in. We eten iedere dag met z’n vieren het avondeten. We hebben een hond gehaald uit het asiel…. Oftewel kwalitatief een beter leven en dat is een feit.