Annette in Calgary

Ik ben Annette Buis en ik ben 40 jaar oud. Sinds 2003 ben ik thuis bij mijn twee kinderen Eline (2001) en Peter (2003). Mijn man Rob heeft een voltijdsbaan in de ICT.

Ik vond dat ik de combinatie van een veeleisende baan en kinderen opvoeden zoals ik dat wilde, niet meer goed kon combineren. Daarom heb ik er na de geboorte van Peter voor gekozen om thuis te blijven. Financieel was dat gelukkig ook geen probleem. Ik heb me sindsdien wel op vrijwilligerswerk gestort, omdat ik hierbij beter mijn eigen tijd kon indelen. Met heel veel plezier heb ik geholpen op school, de wijkkrant en ieder jaar een oranjefeest organiseren.

Via collega’s kreeg Rob in 2007 de mogelijkheid om een baan in Calgary te krijgen. Na een kort bezoek aan Calgary in mei, besloten we de sprong te wagen. We hebben afgesproken om het in ieder geval voor drie jaar te gaan proberen en daarna zien we wel wat we doen: blijven of terug. Hoewel het nooit onze grote droom geweest is om te emigreren, hebben we deze kans, toen die voorbij kwam wel gegrepen.

Waar wonen we nu?

Rob vertok al in juni 2007 naar Calgary, op zoek naar een huis voor ons en ons gezin. We hadden geen zin om eerst met twee kleine kinderen in een hotelkamer te gaan zitten, op zoek naar geschikte woonruimte. Het zou voor Eline (2001) en Peter (2003) al een enorme overgang worden, daarom vonden we het belangrijk om direct al rustig te beginnen op een vast plek.

Rob werkt in Calgary en daarom hebben we daar ook een woning gezocht. We huren nu een woning in een rustige buitenwijk. Over het algemeen staan hier vrijstaande huizen, groter dan die in Nederland, allemaal met een eigen tuin. De wijk is ruim opgezet met veel groen en verschillende speeltuintjes.

De basisschool is voor ons op loopafstand, dat is ideaal want we hebben (nog steeds) maar één auto, die Rob gebruikt om naar zijn werk te gaan. Dat laatste is wel een beetje onhandig omdat de meeste winkels en sportvoorzieningen eigenlijk alleen goed te bereiken zijn met de auto.

Canada is helemaal ingesteld op auto rijden en er zijn weinig tot geen geschikte fietspaden. (Overigens is fietsen in de winter ook niet echt een optie.) Gelukkig komt er binnenkort een light rail-station bij ons in de buurt dus dan kan Rob met de light-rail (een soort metro/tram) naar zijn werk en heb ik de auto voor zwemlessen, boodschappen en afspraken met vriendjes en vriendinnetjes.

Naar school

We kwamen eind augustus naar Calgary, dus het duurde niet lang voor de scholen begonnen. Eline kon terecht op de openbare basisschool in onze wijk en kan beginnen in grade 1 (groep 3 in Nederland).

Ze wordt hartelijk ontvangen op school en komt terecht in een klasje met 18 kinderen. Een heel prettig aantal. Toch had ze het er de eerste weken wel moeilijk mee. Ze had gedacht heel snel nieuwe vriendjes te maken, maar dat was moeilijk omdat ze geen idee had, waarover gepraat werd. Gelukkig ging het al snel beter. Eind oktober werd ze uitgenodigd voor het eerste verjaardagsfeestje en sindsdien gaat het alleen maar beter met de taal en vriendinnen maken.

Schooltijden

De schooltijden zijn wel iets anders dan in Nederland. Eline zit elke dag van half negen tot kwart over drie op school, ook omdat ze er zelf voor heeft gekozen om, net als de meeste kinderen, tussen de middag op school te blijven. Ze heeft dus niet meer op woensdag- en vrijdagmiddag vrij. Verder hebben we weer ouderwets een kerst- en paasvakantie, maar geen herfstvakantie en meivakantie. Daar staat dan weer tegenover dat de kinderen in de zomer wel twee maanden vrij zijn! Er zijn hier dan ook veel verschillende zomerkampen, waar de kinderen terecht kunnen in die tijd. Vooral voor werkende ouders lijkt mij dat wel een uitkomst.

De kinderen leren hier respect te hebben voor elkaar en voor hun leraren. De leraren en leraressen worden ook aangesproken met Miss of Mister, gevolgd door hun achternaam. De kinderen leren om trots te zijn op hun land. De schoolbijeenkomsten (zo’n 6 per jaar) worden altijd gestart met het volkslied, een saluut aan de Canadeze vlag en het schoollied. Ik geloof niet dat kinderen op de basisschool in Nederland het Wilhelmus leren.

Preschool

Voor Peter was school wel een beetje een probleem. Hij was te jong om naar kindergarten te mogen, terwijl hij in Nederland wel al een paar maanden naar de kleuterschool ging. Hier in Calgary begint de school pas als de kinderen 5 zijn (of worden voor 1 maart van dat schooljaar) en ze zijn pas echt leerplichtig als ze 6 jaar zijn. Voor Peter, die vier was, moesten we dus op zoek naar iets anders.

We vonden het belangrijk dat ook hij in contact kwam met leeftijdsgenootjes om de taal te leren en vriendjes te maken. Dat werd wel een beetje lastig. Er zijn preschools in Calgary, maar de inschrijving daarvoor begint al ergens in januari (en toen waren wij hier nog niet) en ze zijn vrij snel vol.

Het bleek dat één van de moeder van de kinderen uit Eline’s klas een preschool aan huis had. Zij had nog een plekje voor een extra kind. Daar moesten we wel even aan wennen: preschool bij een moeder thuis. We zijn er een keertje gaan kijken en ze had een aardige ruimte om 6 kinderen op te vangen. Ook had ze de nodige onderwijspapieren en we besloten het er dus maar op te wagen.

Twee middagen in de week kon Peter er terecht en we hebben er geen spijt van gehad. De eerste paar weken ben ikzelf meegeweest om Peter te helpen met zijn Engels. Ook de juf vond dat wel een prettig idee. Ik heb dus van dichtbij kunnen meemaken hoe het eraan toeging op het schooltje en ik moet zeggen: ze doet het echt heel goed. De kinderen leren de letters van het alfabet, tellen en over allerlei andere dingen als de seizoenen, klokkijken, de natuur, vulkanen en dinosaurussen. Ze spelen regelmatig buiten en hebben tripjes gemaakt naar de tandarts, een dierenarts, een supermarkt en de brandweerkazerne. Peter gaat met veel plezier erheen en heeft er ook al vriendjes gemaakt. Ik ben heel erg te spreken over deze preschool, maar ik heb geen idee of het maatgevend is voor alle preschools in Calgary.

In september 2008 zal Peter aan kindergarten beginnen. Overigens is dat maar een halve dag, maar het begin is er.

Nieuwe vrienden en kennissen

Iedereen doet erg zijn best om ons welkom te laten voelen in Calgary. Dat merkten we vooral rond de kerst, toen we we uitgenodigd zijn op vele pre-christmas parties en zelfs gingen eten bij een gezin op eerste kerstdag. Dat heeft ervoor gezorgd dat we ons welkom en al snel ook thuis voelen in Calgary. Het feit dat we kinderen hebben, heeft daar erg bij geholpen. Daardoor kom je automatisch in contact met andere ouders, op het schoolplein en bij de verschillende sportclubjes. Dat we de taal spreken helpt natuurlijk ook mee. Ik weet niet hoe we het gered zouden hebben in een land waar ze geen engels spreken.

Mensen zijn erg behulpzaam. Dat ik geen auto heb, is inmiddels bij iedereen doorgedrongen en ik wordt dan ook regelmatig gebeld (vooral als het slecht weer is) of ik een lift nodig heb naar het een of ander. Toen het hier heel erg koud was, mocht ik zelfs de auto van de juf lenen om weer naar huis te rijden. Langzaamaan leren we hier op deze manier ook weer mensen kennen.

Andere gewoontes

Als Nederlanders hebben we ons in het begin erg verbaasd over de (voor ons) ouderwetse manier waarop dingen hier geregeld zijn. Bijvoorbeeld het uitschrijven van cheques vonden wij echt uit de tijd. Toch doet men hier niets anders.

Waar we ook tegenaan liepen is dat men hier op grote voet leeft wat betreft energieverbruik en dat recycling eigenlijk pas in de kinderschoenen staat. Wat dat betreft zijn ze hier op het punt waar we twintig jaar geleden in Nederland waren: men is bezig plastic zakjes te weren uit de winkels, en je kunt je afval gescheiden aanbieden, maar dat moet je dan wel zelf wegbrengen. We voelen ons af en toe echte geitenwollen sokken types wannneer we in de supermarkt aankondigen dat we géén plastic zakjes willen en alles zelf wel in een kratje stapelen.

De andere gewoontes zijn daarnaast natuurijk legio. We hebben natuurlijk geleerd om onze schoenen uit te doen bij de voordeur, onderhouden netjes ons gazonnetje in de voortuin en hebben ook een mega-barbecue aangeschaft. Toch verschillen de mensen in Calgary, vind ik, maar weinig van de mensen in Delft.

Wel ontspannen

Iedereen lijkt wel wat minder gestressed dan in Nederland. Het scheelt natuurlijk ook dat iedereen hier nog de ruimte heeft om te leven, in tegenstelling tot het drukke Nederland. Zelf kan ik er prima mee omgaan, dat ontspannen karakter van de Canadezen.

Hoewel mensen hier vinden dat Calgary veel te veel een ‘grote stad’ mentaliteit krijgt, vind ik nog steeds dat mensen hier op een vriendelijke manier met elkaar omgaan. Mensen groeten elkaar nog op straat en maken af en toe een praatje met je. Ook merk je het aan het verkeer: voetgangers hebben en krijgen altijd voorrang en ik hoor hier nooit iemand uit frustratie naar een ander toeteren. In de supermarkten wordt nooit voorgedrongen of gemoppert. Dat is een mentaliteit die prima bij mij past. Ik hoef zelf ook nooit zozeer haantje de voorste te zijn.

Het kan natuurlijk wel vervelend zijn als een afspraak met een loodgieter of iets dergelijks niet wordt nagekomen, of later dan gepland. Dat schijnt hier nogal eens te gebeuren. Tot nu toe hebben we hier geen noodgevallen gehad en ach, dan komt ie toch morgen... Ik leer er wel mee leven.

Mijn leven

Mijn leven als thuisblijfmoeder in Calgary verschilt eigenlijk weinig van dat in Nederland. Kinderen van en naar school brengen, huishouden, vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Wat ik wel mis is het vele vrijwilligerswerk dat ik Nederland deed voor de wijkkrant, op school en allerlei andere klusjes die voorbij kwamen. Straks als Peter naar kindergarten is, zal ik ook zeker meer gaan helpen op de school van mijn kinderen en wie weet waar ik daarna dan allemaal weer inrol.

Wat ik daarnaast enorm mis, zijn natuurlijk familie en vrienden in Nederland. Dat maakt de keuze voor een ander land eigenlijk het allermoeilijkst. We hebben veel contact via de webcam, mail en gewone post, maar toch is het anders. We zullen wel zien wat onze keuze zal worden over (nog maar) twee jaar.

Meer lezen van Annette?

Bezoek haar blog!

Geen opmerkingen

Een reactie posten

© all rights reserved
made with by templateszoo