Posts tonen met het label Frankrijk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Frankrijk. Alle posts tonen

Frankrijk voorgoed: boek review

Frankrijk voorgoed

Wie genoot van het boek 'Ik mis alleen de Hema' zal ook Frankrijk voorgoed kunnen waarderen.

Frankrijk voorgoed: 6 portretten van Nederlandse emigranten


In beide boeken vind je portretten van Nederlanders in het buitenland, met dit verschil dat Voorgoed in Frankrijk alleen om emigranten naar Frankrijk gaat. Freelance journaliste Renate van der Bas beschrijft hierin zes portretten van Nederlanders in Frankrijk.

Leven als een Nederlander in Frankrijk


Zelf woont ze ook Frankrijk, en in dit boek wil ze laten zien hoe het de mensen die langdurig in Frankrijk wonen is vergaan. Mensen die de 'wittebroodsweken' in hun nieuwe vaderland al lang geleden achter zich hebben gelaten. Dat levert een realistisch beeld op, van worstelingen met de Franse bureaucratie, onbegrijpelijke regels, corrupte marktkoopmannen en dromen die niet uitkwamen. 

Frankrijk voorgoed

Frankrijk voorgoed: humoristisch en interessant


Maar dat wil beslist niet zeggen dat dit een negatief of somber boek is. Integendeel! Je krijgt echt een kijkje achter de schermen van het leven van een emigrant in Frankrijk. Voor iedereen met emigratieplannen naar Frankrijk lijkt me dit dan ook een onmisbaar boek. En voor iedereen die zelfs nooit op vakantie gaat naar Frankrijk, zoals ik, is het een heel interessant boek.

Ter illustratie van de humorvolle toon een citaat:

'Toen ik uitgever David van Iersel voor het eerst ontmoette om over dit boek te praten, zag ik het meteen. Hij was verliefd en jaloers. Verliefd op zijn eigen droom, jaloers op mijn leven. Ik had gedaan waar hij al vele jaren over mijmerde: de Nederlandse boel de boel laten en naar Frankrijk verkassen.

Ik vond hem een romantische dwaas. David was een sprekende ansichtkaartencarrousel. Het was alsof hij een overdosis lavendel had binnengekregen.'

Ook moest ik erg lachen om dit citaat van een vijftienjarige tiener:

'Alleen mijn leraren waren jaloers dat ik naar Frankrijk verhuisde.'

Conclusie over Frankrijk voorgoed


Frankrijk voorgoed is een echte aanrader. Het is uitstekend geschreven, en het gaat verder waar programma's zoals 'Ik vertrek' ophouden.

Praktische informatie over Frankrijk voorgoed


Frankrijk voorgoed is voor 31,50 te koop bij bol.com.

Frankrijk voorgoed

Quartier Heleen: leven als een moeder in Parijs

Wonen in Parijs

In haar boek Quartier Heleen, vertelt journaliste Heleen Beaart over haar emigratie naar Parijs. Haar man wordt voor vijf jaar correspondent voor de Volkskrant in Parijs, en Heleen verhuist mee. Daarvoor moet ze wel haar baan opzeggen, en wordt ze Thuisblijfmoeder.

Kleine reisgids


Quartier Heleen voelt als een middagje Parijs: het is alsof je er bent, en samen met Heleen wandel je over 'de hoge voetgangersbrug' naar de speeltuin in het Square Villemin. Wat dat betreft is Quartier Heleen best te gebruiken als een, zij het zeer kleinschalige, reisgids.

Blik in het dagelijks leven van Parijs


Daarnaast is het gewoon ontzettend leuk om te lezen hoe het dagelijks leven in Parijs er uit ziet. Je bent even geen toerist, maar een heus Parijzenaar! Als een waar cultureel antropologe doet Heleen verslag van alles wat ze om zich heen ziet.

En omdat ze dat doet vanuit een persoonlijk perspectief, dat ook nog gekleurd wordt door haar moederschap, lees je niet over de geschiedenis van de Eiffeltoren, maar over het kiezen van een goede basisschool in Frankrijk, de aardige bakker op de hoek, de dichtstbijzijnde speeltuin, en de supermarkten.

Alles wat een moeder weten wil over Parijs, maar niet durfde te vragen


  1. Op kassabonnen staat naast het totaal in euro's, ook het bedrag in francs
  2. Mensen in de metro zijn stil en bellen niet luidruchtig.
  3. Kinderen krijgen op de basisschool tussen de middag een viergangen maaltijd!
  4. Overdag zie je geen moeders buiten op straat of in de parken: wel au pairs, en zogenaamde 'nounou's', vrouwen die voor meerdere kinderen tegelijk zorgen
  5. Meisjes zijn minder degelijk gekleed dan in Nederland: witte maillots, ballerina's
  6. Betalen met cheques is in Parijs heel gewoon
  7. 'Rentree', als de kinderen na de zomervakantie weer naar school gaan, is een groots gebeuren: het gewone leven begint weer na twee maanden grote vakantie
  8. In Parijs hebben ze een fietsenplan: de Vélib. Verspreid door de stad zijn stallingen waar je een fiets kunt lenen. Je levert je fiets na gebruik weer in bij een volgende stalling. Ze zijn bedoeld voor kleine afstanden en een groot succes.
  9. Fietsen in Frankrijk is nog niet zo gewoon: soms stoppen fietspaden plotseling!
  10. Ook al is het in Frankrijk de norm dat beide ouders buitenshuis werken, de kinderopvang is beroerd geregeld, met lange wachtlijsten!
  11. Thuisblijfmoeders zijn beslist geen normaal verschijnsel, en Thuisblijfmoeders moeten zich verdedigen
  12. In Parijs eet men tussen de middag warm.
  13. In Parijs zijn er net zoveel 'bijzondere activiteiten' op school, zo niet meer, als in Nederland. En ondanks het feit dat beide ouders werken, wordt daarbij een beroep gedaan op hulpouders. In de praktijk meestal de moeder.
wonen in Parijs

Van baan tot fulltime moederen


De overgang van baan naar fulltime moederen, lijkt Heleen moeiteloos te maken: tot haar verrassing mist ze haar werk helemaal niet.

Heleen:

'Het leven zonder baan gaat me prima af - tot nu toe, zeg ik er voor de correctheid steeds bij. Geen kantoorpolitiek, geen schuldgevoel over vroeg vertrekken om naar de crèche te gaan, niet mijn collega's vaker zien dan mijn kinderen. Altijd met het hele gezin aan tafel, veel buitenlucht, nieuwe perspectieven. Je mag het niet zeggen van de moderne powerfeminist, maar ik vind het wel best zo...'

Heleen toont zich enigszins ambivalent over haar werk als Thuisblijfmoeder: enerzijds wekt ze de indruk dat ze vijf jaar lang vakantie heeft, anderzijds schrijft ze hoe hard ze wel niet moet werken:

'Het moet gezegd, en hopelijk kom het niet te huilerig over: ik heb het nog nooit zo druk gehad als in de maanden dat ik nu fulltime moeder ben. Ik ben bijna ontzet over hoe de kinderverzorging je leven in beslag neemt. Hoe hielden die moeders van vroeger dat vol?
Met een stel kinderen, meestal meer dan twee, die ze aan hun rokken hadden tot ze met vier jaar eindelijk eens naar de kleuterschool vertrokken. Het is fysiek zwaar, je komt niet toe aan je eigen gedachten, laat staan aan je verlangens, voor je het weet ben je een zeurende sloof. Genoeg geklaagd dus. Want het is tegelijkertijd erg leuk om al je tijd door te brengen met je kinderen - voor een jaartje tenminste.'

Meer weten over Heleens leven in Parijs?


Bezoek dan haar blog Bij ons in Parijs.

Praktische informatie


Quartier Heleen is als digitaal boek te downloaden voor 13,95 bij Bol.com.
De papieren versie kost 16,95 maar heb je tweedehands voor 10 euro.



Moederen in Frankrijk

Pamela Druckermans boek Franse kinderen gooien niet met eten is een prachtig verslag van het leven als moeder in Parijs, door Amerikaanse ogen.

Het leven in Frankrijk


Dat maakt het een bijzonder interessant boek voor iedereen die plannen heeft om in Frankrijk te gaan wonen. Maar het is ook erg leuk om te lezen als je 'gewoon' in Nederland blijft. Want de Amerikaanse opvoedingsstijl ligt dichterbij de Nederlandse dan de Franse.

Het maakt je namelijk erg bewust van de effecten van je eigen cultuur, en dat die in grote mate bepaalt hoe jij je als moeder gedraagt.

Het boek is in een aanstekelijke, persoonlijke stijl geschreven. Pamela houdt zowel zichzelf als de lezer een spiegel voor. Hier onder enkele interessante dingen over het leven in Frankrijk, en over Franse moeders!

Moederen met de Franse slag


  • In Frankrijk is het de norm dat je maar weinig mag aankomen tijdens je zwangerschap!

  • Sterker nog: na de bevalling word je geacht binnen een half jaar weer je oude figuur terug te hebben.

  • De crèche wordt gezien als een fantastische ervaring voor kinderen, en ook moeders die niet buitenshuis werken brengen hun kind naar de crèche. Het idee is dat je anders je kind tekort doet.

  • Franse vrouwen geven niet zo lang borstvoeding, en er wordt heel gemakkelijk op flesvoeding overgestapt. Eén van de verklaringen is dat borstvoeding geassocieerd wordt met armoede.

  • In Frankrijk hanteert iedereen in het algemeen dezelfde opvoedingsstijl! En dat is er eentje die uitgaat van 'cadre': een duidelijk kader van regels, normen en waarden. En binnen dat kader krijgt het kind dan weer heel veel vrijheid. Fransen vinden het belangrijk dat kinderen dingen zelf kunnen uitzoeken. Ze gaan ze dus bijvoorbeeld niet stimuleren met Baby Einstein dvd's!

  • Gebroken nachten vinden Fransen niet normaal. De meeste Franse baby's slapen met 8 weken al door. Daar gaat men ook van uit. Een bekende vraag in Frankrijk is: 'Elle fait ses nuits?' oftewel: 'Maakt ze haar nachten al?' Dit zou komen doordat Franse ouders even rustig wachten wanneer een baby wakker wordt. Zo'n 5 minuten. Zo leert het kind zichzelf om door te slapen.

  • Als expat moeder is het niet gemakkelijk om aansluiting te vinden bij Franse moeders. Zo beschouwt Pamela Druckerman het park als een ontmoetingsplaats. Maar de meeste Franse moeders zijn aan het werk, en de moeders die ze tegenkomt staan niet open voor contact.

  • De contacten met Franse moeders zijn echt anders dan met Amerikaanse moeders. Pamela Druckerman beschrijft dat Amerikaanse moeders veel 'spiegelen': 'Oh dat heb ik ook!' Franse moeders doen dat niet.

  • Franse kinderen, moet al op jonge leeftijd netjes 'Bonjour' zeggen. Als een kind dat niet doet, wordt het gezien als slecht opgevoegd

  • 'Caca boudin' is een schuttingtaalwoord speciaal voor kleuters! Het wordt oogluikend toegestaan, maar wel binnen duidelijke grenzen.

  • In Engelstalige kinderboeken is er een probleem dat wordt opgelost, en daarna leeft iedereen nog lang en gelukkig en als een beter mens. In Franse boeken is er ook een probleem dat wordt opgelost, maar een paar bladzijden later is het weer terug! C'est la vie!

  • Franse kinderen  eten alleen bij de maaltijden en bij de 'gouter' rond 16 uur. Vier keer per dag dus.

  • Baby's krijgen als eerste hapje groentes. Rijstebloem is bijna niet te krijgen!

  • Franse gezinnen hebben een duidelijke hiërarchie: de ouders zijn de baas.

Praktische informatie


Franse kinderen gooien niet met eten is voor 18,50 te koop bij Bol.com.

Het is een echte aanrader! Het leest als een trein, en het biedt een fascinerend kijkje in het Franse leven in Parijs!

Adriana in Frankrijk

In 2011 verruilden Adriana (60) en Flip hun tweekapper met garage in Helmond waar ze 21 jaar woonden, voor een tweehonderd jaar oud boerderijtje in Germisay in de Haute Marne in Frankrijk.

Ze lieten hun onze jongste dochter (25) achter, maar hun oudste dochter (30) trouwde een Fransman en woont op 13 kilometer afstand. Adriana en Flip reden vier keer op en neer tussen Helmond en Frankrijk en toen waren ze 'over'.

In een oud huis is altijd van alles te doen wat betreft onderhoud, en in de loop van de jaren voorzagen Adriana en Flip hun huis al van nieuwe bedrading en dubbel glas. In de keuken en salon zijn de vloeren witgeverfd, en voor 2013 staat de bijkeuken op het programma.

Aan de grote verhuizing ging een beslissingsproces van vijf jaar vooraf. Adriana: 'We wilden al jaren in ons Franse huis, dat we inmiddels zo'n 10 jaar bezitten, gaan wonen. Het staat in een prachtig departement met heel veel natuurschoon. We gingen al jaren op vakantie in Frankrijk: eerst met de kinderen op de fiets, later met de caravan. We houden van dit land en ik vond het altijd vreselijk om weer in alle drukte in Nederland te zijn. Maar we hadden nog studerende kinderen.'

Toen hun jongste dochter een taalstage volgde aan de Universiteit in Dijon brachten Adriana en Flip veel tijd door in hun huis in Frankrijk. In het weekend kwam hun jongste dochter, zoals het een studente betaamt, thuis met haar vuile was. In deze periode ontdekten Adriana en Flip dat ze het ook in de stille, koude winters heerlijk vonden in Frankrijk. Toen hun jongste dochter klaar was met haar studie, en een baan en een appartementje had gevonden hakten ze de knoop door en zetten hun huis in de verkoop.

Naast het fijne wonen speelden ook financiële overwegingen een rol: twee huizen zijn duur, en omdat Flip met pensioen ging zou hun inkomen er op achteruit gaan. Keuzes moesten dus gemaakt worden.

De overgang van Nederland naar Frankrijk


Toen het besluit eenmaal was genomen volgde een periode met dubbele gevoelens. Adriana zegt hierover: 'In Frankrijk zou ik mijn oudste dochter weer meer kunnen zien, maar dan miste ik mijn jongste dochter weer! Toch was het uiteindelijke afscheid niet moeilijk, en ik mis eigenlijk niets uit mijn oude woonmomgeving. Onze oude straat lijkt nu zo klein, met overal geparkeerde auto's, kleine tuintjes en heel veel schuttingen, terwijl we er toch altijd heel gelukkig geweest zijn.

Integreren in Frankrijk


Als voorbereiding op de emigratie volgden Adriana en Flip lessen in Franse conversatie. De mensen in hun nieuwe woonomgeving zijn vriendelijk, en in voor een praatje. Flip zit zelfs in de gemeenteraad. Afgelopen jaar voorzagen Adriana en Flip het hele dorp van courgettes, omdat zij de enigen waren bij wie de oogste geslaagd was!

Nederland versus Frankrijk


Adriana geniet van hun bezoekjes aan Nederland, maar is toch altijd blij als ze weer terug gaan naar Frankrijk. 'We rijden nog wel eens door onze oude straat en zouden echt niet meer terug willen. Het enige wat ik hier wel erg mis is de bibliotheek ik heb nog wel steeds een abonnement en kan gelukkig mijn boeken via het internet reserveren en verlengen maar dat is toch anders dan lekker wat zoeken in de bieb.'

We doen het gewoon!

Het boek We doen het gewoon! gaat, zoals de titel al zegt, over mensen die het gewoon hebben gedaan: ze hebben hun vaderland achter gelaten en een bestaan opgebouwd in den vreemde.

Zeventien portretten van Nederlandse emigranten anno 2012

In totaal vind je in dit boek zeventien portretten van Nederlanders waarin ze vertellen over hun ervaringen en hun motivatie om te emigreren. De portretten zijn evenwichtig van toon, en ook de moeilijke momenten worden niet geschuwd.

Zo werden Martin en Margret van der Pluijm door de lokale bevolking van Bad Gastein in Oostenrijk lange tijd niet geaccepteerd. Het duurde twee jaar voordat de mensen weer normaal tegen hen praatten, nadat Martin en Margret besloten geen openbaar restaurant te runnen.

De landen

De landen die aan bod komen zijn Spanje (2x), Costa Rica,Zweden, Toscane, Curacao, Frankrijk (2x), Zuid-Afrika, Griekenland, Portugal, Oostenrijk, Gambia, Bali, Noorwegen, Brazilië en Nieuw Zeeland. Elk portret wordt afgesloten met praktische tips van de geïnterviewden.

Leuk boek

Het boek is aangenaam vormgegeven, met veel foto's en is erg leuk om te lezen en te bekijken. Het is een soort Ik vertrek in boekformaat!

Praktische informatie

We doen het gewoon! is voor 1995 te koop bij Bol.com.

Nikè in Frankrijk

Op 5 december 2005 ben ik met mijn gezin verhuisd naar Frankrijk. Ik ben Nikè Hermsen en ik ben getrouwd met Geert-Jan en we hebben 2 mooie meiden, Iris van 6 en Lottie van 4 jaar. Vanaf het moment dat Iris is geboren ben ik gestopt met buitenshuis werken. Geert-Jan is freelance cameraman en regisseur. We hadden een goed leven in Nederland. Ik kon zonder problemen thuis blijven om voor de kinderen te zorgen. Geert-Jan had over het algemeen veel plezier in zijn werk maar was heel veel van huis. Zoals hij zelf altijd zegt “het mooiste beroep van de wereld” maar hij miste zijn gezin. Toen de tijden aanbraken dat er in televisieland steeds harder gewerkt moet worden voor steeds minder geld ging de lol er langzamerhand af. Na ruim 4 jaar thuisblijfmoeder begon het bij mij ook weer te kriebelen. Maar het goede leven wat ik had, met nadruk op het er altijd kunnen zijn voor de kinderen, wilde ik niet opgegeven voor zomaar een baantje er bij. Op een dag hebben we de knoop doorgehakt; we gaan doen wat we eigenlijk al zoveel jaren wilde. Naar Frankrijk om een chambres d’hôtes (bed en breakfast) en kleine camping te runnen. En hier zitten we dan, inmiddels een jaar verder. We wonen in de Auvergne vlakbij de stad Vichy. We zijn inwoners van het leuke kunstenaarsdorp Châtel Montagne. In een oude boerderij zijn we een chambre d’hôtes gestart. De kleine camping gaat in de zomer van 2007 open. Geert-Jan en ik werken allebei in en om het huis natuurlijk. Ten opzichte van mij is er voor de kinderen niet veel veranderd. Ik ben er nog steeds altijd, maar ze hebben hun vader er bijgekregen. Het vergde in het begin wat aanpassingen, want Geert-Jan kwam in eens in mijn “werkgebied”, maar dit heeft nooit tot grote problemen geleid. Het is verbazingwekkend hoe snel dingen wennen. Voor de kinderen is het nu al de gewoonste zaak van de wereld dat wij allebei thuis zijn. Geert-Jan kreeg van de zomer de kans om een mooie film te draaien bij ons in de omgeving. Toen Iris hem de camera op zijn schouder zag zetten vroeg ze ; hé papa, ga je eindelijk eens werken”. Papa had in haar ogen niet veel gedaan de maanden er voor…. De meiden gaan allebei naar school in Châtel Montagne. Een school met 2 klassen (onder en boven bouw) en in totaal 28 leerlingen. Iris en Lottie zitten bij elkaar in de klas. Deze is opgedeeld in groepjes, naar gelang de leeftijd en niveau. Het zijn dagen van 09:00 tot 16:15. Tussen de middag maakt Jacqueline, een mevrouw uit het dorp, een verse, voedzame warme maaltijd klaar. De kinderen leren binnen een paar dagen keurig met mes en vork eten en hun servet te gebruiken. En ze leren ETEN, alles moet geproefd worden en het bordje gaat leeg. Na het eten wordt er gerust of geslapen, voor de allerkleinsten zijn er bedjes. Met een enorme brok in de keel hebben wij Iris en Lottie de eerste dag naar school gebracht. Iris ging als eerste, Lottie 2 maanden later. De eerste week was voor Iris helemaal fantastisch, want ze stond natuurlijk in de belangstelling. Maar daarna ging iedereen, terecht, weer over tot de orde van de dag. Ze voelde zich diep ongelukkig (en mama met haar)?. Ze sprak de taal niet en had dus geen controle over de situatie. En daar houdt onze Iris niet van. Dus wij hadden de eerste weken een heel boos meisje in huis. Het is onvoorstelbaar zo snel als de kinderen de taal onder de knie krijgen. Ze verstaan hun vriendjes en vriendinnetjes perfect. En als wij het even niet weten, dan vragen we het aan Iris. Het is prachtig om te horen als ze van het Nederlands zonder problemen overgaan in het Frans. Het is een zwaar jaar geweest, dit eerste jaar in onze nieuwe woonomgeving. Van de week vroeg Geert-Jan aan mij of ik ooit nog terug wil naar Nederland. Ik mis mijn familie, ik mis mijn vrienden, maar ik kan het mij niet voorstellen dat ik nog terug ga naar Nederland. Mijn kinderen gaan iedere dag met veel plezier naar school en er komen vriendinnetjes bij ons thuis spelen. We wonen op het platteland en gaan veel met de meiden de natuur in. We eten iedere dag met z’n vieren het avondeten. We hebben een hond gehaald uit het asiel…. Oftewel kwalitatief een beter leven en dat is een feit.
© all rights reserved
made with by templateszoo