Ellen in Griekenland

dinsdag 8 april 2008 -
Ik ben Ellen van Wingerden (38), getrouwd met Nasos Vassis (42). We hebben elkaar in 1989 leren kennen tijdens mijn Erasmus studiejaar aan de universiteit van Athene. Zelf heb ik geschiedenis gestudeerd en mijn man scheepsbouwkunde. Sinds 1992 wonen we samen in Athene en in 1999 zijn we getrouwd. We hebben twee kinderen, een jongetje van 3,5 Lefteris, en een meisje van 1,5, Korinna. Tot de geboorte van Lefteris heb ik altijd gewerkt maar daarna ben ik tbm geworden. Een van de vele redenen was het feit dat mijn man voor zijn werk heel veel reist en ik voelde dat er met een kind een rustpunt in huis nodig was Zo, we hebben net de eerste mini- hittegolf achter de rug! Teken dat de zomer hier nu toch echt aangebroken is. De stranden liggen weer vol en s’avonds bruisen de pleinen weer van leven. Iedereen die wel eens in Griekenland vakantie heeft gehouden kent dat beeld wel van de pleinen waar jong en oud tot s’avonds laat loopt te flaneren en te spelen. Zomer in Griekenland Over de zomer hier heb ik echter sinds ik moeder ben, en met mij vele anderen, wat gemengde gevoelens. Aan de ene kant is het natuurlijk heerlijk, geen gezeur meer met dikke kleding, s’avonds lekker buiten zitten, naar het strand etc. Aan de ander kant is de hitte erg overheersend en kunnen met name de kleine (stads)kinderen het grootste gedeelte van de dag niet buiten spelen. Speeltuintjes zijn er in de meeste buurten genoeg maar het is gewoon te heet. Verder zijn de dagen behoorlijk lang, en dan bedoel ik de uren dat ik kinderen om mij heen heb en dus weinig tot geen tijd voor mezelf. Mijn twee kinderen worden rond een uur of 8.00/8.30 wakker en houden het dan vol tot s’avonds 22.30 of later, een heel gewoon verschijnsel hier. M’n oudste van 4 gaat meestal een uurtje eerder maar weigert de hier normale siësta/ middagdutje te houden en dan duurt de middag wel erg lang. Vanwege de hitte kunnen we s’avonds namelijk niet voor een uur of zeven naar buiten en als we dan om een uur of half negen terug komen moet er nog gedoucht en gegeten worden. Als het spul dan eindelijk op bed ligt moet ik bekennen dat er van mij ook niet meer zo heel veel over is. Een ander “zomerprobleem” voor ouders is dat de zomervakanties van de scholen hier zo’n 3 maanden duren, van half Juni tot eind September. Hou je kinderen maar eens even 3 maanden bezig, om het nog maar niet over werkende ouders te hebben die voor opvang moeten zorgen. Opa’s en oma’s springen weer bij en veel kinderen gaan ook een dag of 10 op zomerkamp als dit financieel mogelijk is. Voor de kinderen van ambtenaren en grote bedrijven zijn er vaak ook veel gesubsidieerde zomerkampen. Maar aan de andere kant geldt natuurlijk het bekende “summertime, and the living is easy”. Het klimaat beinvloedt nu eenmaal je humeur en de zon doet wonderen. Zelf heb ik het geluk dat ik een kwartiertje van het dichtstbijzijnde strand woon en in tegenstelling tot vorig jaar toen mijn zoontje de woorden strand en zee niet eens wilde horen, is hij dit jaar laaiend enthousiast. We zijn nu al een paar keer in de namiddag naar het strand geweest en dan is het leven nog zo gek niet. Wat dat aangaat zal deze zomer voor mij in elk geval iets makkelijker zijn. Over strand gesproken, het is ongelofelijk hoeveel dikke kinderen je hier ook ziet. Griekenland heeft geloof ik het grootste percentage kinderen met overgewicht van Europa. En dat terwijl de traditionele Griekse keuken als zeer gezond wordt beschouwd. Helaas heeft ook hier de fastfood cultuur z’n entrée gedaan en buiten dat eten kinderen gewoon teveel en bewegen te weinig. Met name oma’s (die hier vaak nauw bij de opvoeding van de kleinkinderen betrokken zijn) proppen hun kleinkinderen vol. Ik herinner me nog het beeld van de speeltuin waar een schommelend kind elke keer als het weer naar voren zwaaide een lepel eten naar binnen kreeg gepropt. Met een paar Nederlandse vriendinnen hier in Athene zeggen we wel eens gekscherend dat Nederlandse ouders overdreven veel aandacht aan het slapen schenken; “als het kind maar op tijd naar bed gaat dan komt alles wel goed”, terwijl Griekse ouders overdreven veel aandacht aan het eten schenken; “als het kind maar genoeg (lees: veel) eet dan komt alles wel goed”. Ik durf hier nauwelijks te vertellen dat mijn kind hier tussen de middag een gewoon Nederlands boterhammetje voor krijgt geschoteld. Straks word ik nog aangeklaagd dat mijn kinderen ondervoed zijn. Dit is natuurlijk een beetje gechargeerd van mijn kant, ieder land heeft nu eenmaal z’n eetcultuur, maar het blijft een feit dat er hier wel erg op het eten wordt gehamerd. Behalve de eet- en slaapgewoontes in beide landen zie ik overigens in het hele opvoedpatroon verschillen tussen Nederland en Griekenland. Over het algemeen denk ik dat je kan zeggen dat de meeste Griekse ouders in vergelijking tot Nederlandse ouders overbeschermend zijn voor hun kinderen: kijk uit dat je geen kou vat, pas op dat je niet valt etc. Hoe vaak ik hier geen commentaar heb gekregen op het feit dat ik mijn kinderen toen ze nog baby waren in de winter elke dag mee naar buiten nam. En nu nog, mijn zoontje is een enorme klauteraar en over het algemeen laat ik hem z’n gang gaan als dat buiten een eventuele buil geen ander gevaar oplevert. Hoe vaak ik dan ook niet gewaarschuwd en aangekeken word. Die overbeschermende houding van de ouders levert naar mijn mening soms wat verwende en weinig zelfstandige kinderen op. Wat ik hier echter weer heel leuk vind is dat men over het algemeen dol op kinderen is en dat de grote kinderen zich zo bekommeren om de kleintjes. Grote jongens worden hier helemaal niet als doetje gezien als ze even stil blijven staan om te zwaaien naar een babytje of als ze uit vrije wil even op hun kleine broertje, zusje, nichtje of neefje passen. Over de verschillen in opvoeding kan ik natuurlijk nog veel verder uitwijden maar voorlopig laat ik het hier even bij. Ik hoop alleen dat ik mijn kinderen de positieve kanten van beide culturen mee kan geven. Ellen in Athene

Geen opmerkingen

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.