Typisch Nederlands

Op Expat Mama's interviewen we Nederlandse vrouwen over hun leven in het buitenland. Het is leuk om te lezen wat hen opvalt in hun nieuwe land. Hoe zijn daar de gewoontes en gebruiken? Hoe gaan mensen er met elkaar om?

Wat is typisch Nederlands?

Maar het is ook wel eens leuk om het omgekeerde perspectief te horen. Hoe vinden immigranten Nederland? Het boek Typisch Nederlands biedt dit perspectief.

Het is een uitgave van Uitgeverij Eenvoudig Communiceren. Het is in eenvoudig Nederlands geschreven, met korte zinnen en gemakkelijke woorden. Erg geschikt dus  voor immigranten, die de Nederlandse taal nog lastig vinden. Maar ook leuk als je bent geëmigreerd en je nieuwe omgeving iets van je land van herkomst wilt laten zien of vertellen.

Typisch Nederlands behandelt de volgende onderwerpen:

1. Oranje: over Koninginnedag, Prinsjesdag, de kleur oranje en het Wilhelmus


2. Landschap: klein en vol landje. Koeien in de wei. Molens, Deltawerken, Tulpen, klagen over het weer.


3. Omgaan met elkaar. Nederlanders worden vaak als bot en brutaal ervaren. Ze houden erg van afspraken, en hechten daar veel aan. Gezelligheid is belangrijk voor Nederlanders. Nederlanders zijn zuinig, Mannen en vrouwen zijn gelijk. Er is veel geregeld voor ouderen in Nederland. Kinderen mogen hun mening geven.


4. Samenleving. Politiek, tolerantie, gedoogbeleid w.b. soft drugs. Prosititie toegestaan, euthanasie een optie.


5. Gewoontes en gebruiken. Nederlanders fietsen veel,  de Hema, klompen, koffie drinken is belangrijk voor Nederlanders. Sinterklaas, 4 en 5 mei.


6. Eten. Zoute haring, stamppotten, kroket, drop, kaas, stroopwafels, oliebollen.


7. Kunst. Vincent van Gogh, Delfts Blauw, Dutch Design.

Kanttekeningen bij Typisch Nederlands

Het is bij een dergelijk boek natuurlijk lastig om niet in stereotypes te vervallen. Zo zijn er natuurlijk genoeg Nederlanders die altijd en overal te laat komen. En niet alle Nederlanders houden van drop.

Daarnaast is het boek alweer gedateerd! Het is geschreven in 2011, maar het gaat nog over de Koningin terwijl Nederland ondertussen een Koning heeft. Ook wordt er nog niet gerept over de controverse die recent weer oplaaide rondom Zwarte Piet bij het Sinterklaasfeest.

Toch is het leuk om te lezen, wat er nou 'typisch Nederlands' is.

Hoe zien immigranten Nederland?

En wat het extra leuk maakt zijn de stukjes met uitspraken van immigranten over Nederland. Het is interessant om te lezen hoe zij Nederland ervaren en zien! Zo valt het de Japanse Mayumi op dat de Koningin zich laat zien, want de Japanse keizer blijft altijd binnen. De Turkse Neriman vindt het maar raar dat Nederlanders oude spullen op straat verkopen op Koninginnedag. Sladjana vertelt dat het in Servië een schande is als ouders naar een bejaardentehuis moeten.

Faina uit Rusland valt het op dat in Nederland bij 10 graden vorst het openbaar vervoer al plat ligt. In Rusland rijdt het OV altijd. Zelfs bij temperaturen van - 40! Mansour uit Irak  vindt dat Nederlanders op de toekomst gericht zijn. 'In Irak is iedereen met het verleden bezig.' Ella vertelt dat in Roemenië Sinterklaas een religieus feest is. Zonder Zwarte Piet! En Elena vindt de trampoline-in-de-tuin typisch Nederlands.

Praktische informatie

Typisch Nederlands is voor 16,50 te koop bij bol.com

Wilma in Canada

Wilma Heger (50) en haar man Peter emigreerden op 31 oktober 2002 naar Alberta in Canada. Samen met hun 6 kinderen. Inmiddels is het gezin uitgebreid tot 9 kinderen. De kinderen variëren in leeftijd van 4 tot 25.

Emigreren naar Canada: het waarom

In Nederland had Peter een mestvarkensbedrijf. Voor hun huwelijk was Wilma tandartsassistente, maar de boerderij bleek te ver van haar werk. Daarom werd ze Thuisblijfmoeder en boerin.

Maar zoals veel boeren voelde Peter zich beperkt door de Nederlandse regelgeving. Zijn boerderij uitbreiden was niet mogelijk, en buren klaagden over stankoverlast. Canada lonkte!

Een boerderij in Alberta

Het gezin streek neer op een boerderij waar Peter in dienst ging.  De overgang verliep soepel, en Wilma had geen last van heimwee. Zo lang ze haar man en kinderen om zich heen hebt, voelt ze zich thuis.

Na tweeëneneenhalf jaar kochten ze hun eigen boerderij, met zeugen. Maar in 2009 sloeg het onheil toe. In korte tijd kregen ze te maken met een ernstig auto-ongeluk, een sterfgeval in de familie in Nederland en tot overmaat van ramp brandde hun boerderij af. Omdat op dat moment ook nog eens de markt instortte, had opnieuw beginnen geen zin. Gelukkig vond Peter een baan, en ze verhuisden naar Kleefeld in de provincie Manitoba. Daar wonen ze nu nog steeds, en ze hebben het er goed naar hun zin.

Het dagelijks leven in Canada

Wat Wilma opvalt is dat in Canada alles groter en ruimer is. En de temperaturen zijn extremer dan in Nederland. Ten tijde van het interview sprak Wilma van 'een warme dag': temperaturen van min vier.  Soms daalt de gevoelstemperatuur naar min 44! De zomers zijn er warmer, en de winters kouder. In Manitoba valt er sneeuw in oktober, en die blijft liggen tot april/mei.

Wilma ziet niet veel verschil met haar leven als (thuisblijf)moeder in Nederland. Het grootste verschil is dat je niet even voor een kleine boodschap naar een winkel gaat. Het plaatselijke dorpswinkeltje is erg duur, en de grote supermarkt is 20 minuten rijden. Ook voor naschoolsche activiteiten moet ze grotere afstanden afleggen dan in Nederland.

Een dag uit Wilma's Canadese leven

• Ik sta vroeg op om het vee te voeren. Dat doe ik samen met mijn zoon.


• Daarna haal ik de kinderen uit bed, en helpt ze met het ontbijt en hun lunch voor school. Hoewel de school maar 5 minuten verder weg is, blijven alle kinderen over.


• Om 8.38 komt de schoolbus, dus dan moeten ze klaar zijn.


• Als de kinderen naar school zijn, ga ik meestal maar aan de slag. We bakken ons eigen brood en koek enzo, dus er is altijd wat te doen. Ik bak drie keer per week brood. Winkelbrood vliegt er door en vinden ze minder lekker.


• Om 15.47 komen de kinderen weer thuis. Dan begin ik meestal ook met supper.


• Peter is meestal rond 5.30 thuis als hij in de buurt is.

Naar school in Canada

De schooltijden zijn elke dag van 9 tot 15.40. De kinderen in het dorp lopen naar school. De rest wordt met bussen opgehaald. Wilma is tevreden over het onderwijs. De klassen zijn niet zo groot, en kinderen mogen op hun eigen niveau werken. De school in Manitoba gaat tot Grade 9. Voor de laatste drie 'grades' gaan kinderen met de bus naar een school in een grotere plaats.

Kinderen gaan in Canada vanaf hun vijfde naar school. Eerst gaan ze naar Kindergarten. Wat in Nederland vroeger de kleuterschool was. Daarnaast biedt de school van Wilma's kinderen een pre-school. Dat is een ochtend in de week, en ouders mogen er bij blijven. Wilma's jongste gaat daar naar toe. Wilma heeft gemerkt dat het een goede manier is om contacten op te doen en te integreren. Wilma: 'Als je kids op school hebt raak je vanzelf betrokken Je helpt eens, en ze hebben gevraagd of ik met de schoolband mee wil naar Edmonton volgend jaar.'

Zwemles, kinderfeestjes en mobieltjes

Ook in Canada worden zwemlessen aangeboden. Een kind wordt ingedeeld naar zijn niveau. De zwemlessen zitten altijd snel vol. Als de wachtlijsten te lang worden, maken ze soms extra groepen.

Uitnodigingen voor kinderfeestjes worden of aan iedereen uitgedeeld, of worden telefonisch doorgegeven aan ouders. Zo wordt er geen kind openlijk overgeslagen.

Net als in Nederland lopen veel jongeren met mobieltjes.

Opvoeding en etiquette

Canadezen zijn beleefd. Standaard vraag je: 'How are you?' en je krijgt de vraag terug met 'Fine, and you?' Gevolgd door een 'Thank you.' Die beleefdheid zie je ook terug bij de kassa. De kassière vraagt of je alles hebt kunnen vinden, en bij veel supermarkten bieden ze hun hulp aan bij het inladen van de boodschappen in de auto.

Toen ze even in Nederland waren miste Wilma die beleefdheid. Ze schrok van mensen die haar aan de kant duwden, zonder iets te zeggen. Wat beleefdheid betreft kan Nederland dan ook nog iets leren van Canada vindt Wilma.

Heimwee naar hagelslag

Heimwee naar hagelslag is een boek vol interviews met kinderen van expats. Zij vertellen hoe ze het ervaarden om Nederland te verlaten, en een nieuw leven op te bouwen in het buitenland. De leeftijd van de geïnterviewde kinderen ligt rond de 13-15 jaar. Maar ze waren jonger toen ze emigreerden.

Het boek is uitstekend geschreven, en de interviews zijn heel interessant. Je leest echt over de dagelijkse gang van zaken in een ander land. Heimwee naar hagelslag biedt dan ook veel waardevolle informatie. Zowel voor ouders als voor kinderen.

Een leuke bonus is het voorwoord van coluministe Sylvia Witteman. Haar dochter is trouwens ook geïnterviewd, over hun emigratie naar de VS.

De emigratielanden

Dit zijn de landen waar de kinderen nu wonen, en waar je dus informatie over krijgt:

• Nieuw-Zeeland


• Amerika


• Frankrijk


• Singapore


• Duitsland en Amerika


• Ecuador


• Australië, Nigeria en Sakhalin


• Taiwan


• Polen


• Spanje

Heimwee naar hageslag: interessant voor volwassenen en kinderen

Ouders die een emigratie overwegen zullen in dit boek handige informatie vinden over de verschillende schoolsystemen in diverse landen. Kinderen van wannabe expats kunnen lezen hoe andere kinderen een emigratie ervaarden. Hoe de eerste schooldag verliep, en hoe het was om nieuwe vrienden te moeten maken.

Maar ook wie ferm met de voeten in de Hollandse klei staat, en niet van plan is om te vertrekken is Heimwee naar hagelslag een aanrader. Je leest allerlei interessante dingen over het leven in andere landen.

7 leuke feitjes over het leven in den vreemde

1. In Nieuw-Zeeland is het eten veel zoeter en vetter dan in Nederland. Kortom ongezonder.


2. In het Zuiden van Spanje durven kinderen nauwelijks met een slecht rapport naar huis uit angst voor hun moeder. De meeste moeder zijn heel dominant, en spelen een grote rol in het leven hun dochters. Emotionele chantage wordt daarbij niet geschuwd! Zo zei een Spaanse moeder tegen haar dochter: 'Als je van me houdt ga je niet mee op schoolkamp.'


3. In de VS zitten kinderen niet op sportclubjes: sport is vooral een naschoolse activiteit, georganiseerd door de school.


4. In Singapore is het onbeleefd om nee te zeggen. Dus als de 13-jarige Sebastian in een restaurant vraagt of hij een gerecht wel kan eten vanwege zijn glutenallergie is het antwoord hoe dan ook: 'Ja'! Ook al wordt hij er vervolgens ziek van.


5. Singapore is blinkend schoon. De vuilnisman komt elke dag, en nergens ligt troep. Er staan bovendien hoge boetes op vervuiling.


6. In Ecuador smullen ze van cavia's. Het liefst met kop en al.


7. Russische kinderen dragen uniformen op school, en worden veel meer gedrild dan Nederlandse kinderen.

Praktische informatie over Heimwee naar hagelslag

Heimwee naar hagelslag is voor maar 13,95 te koop bij bol.com. Geen geld voor een goed geschreven, buitengewoon interessant boek!

Emigratieplannen naar de VS

Harmony (34) en haar man zijn van plan komend jaar naar de VS te emigreren. Samen met hun drie zonen van vijf, anderhalf en hun baby. Er zijn drie redenen waarom ze naar de VS willen verhuizen

1. Harmony's gezondheid. Qua klimaat zijn er meer dan driehonderd zonnige dagen per jaar. En de luchtvochtigheid is minder in vergelijking met Nederland. Dit zal hopelijk een positief effect hebben op Harmony's gezondheid.


2. Harmony en haar man geven hun kinderen thuisonderwijs. Dat is in Nederland een controversieel onderwerp. In de VS is het gewoon toegestaan.


3. Harmony's man komt uit Boulder Colorado. Hij heeft altijd al terug gewild.

Dit is Harmony's verhaal!

Emigreren naar de VS

'Zo lang ik me kan herinneren wil ik al graag weg uit Nederland, en naar een warm land. Mijn studie (Marketing) was er dan ook op gericht om dat waar te maken. Tijdens mijn studie heb ik een tijdje in Italië gewoond. Ik weet dus wat het effect van warmte op mijn lijf is.

Toen ik mijn man tegenkwam viel alles op zijn plek. Hij heeft altijd het gevoel gehad dat hij terug zou gaan naar de VS. We twijfelden tussen San Diego, Californië en Boulder, Colorado. Uiteindelijk is het de Boulder area geworden, omdat we daar de vier seizoenen hebben èn veel zonuren. En we daar qua type mens ook wel passen.

Daarnaast spreekt ons ook het gevoel van vrijheid/anatomie dat de VS biedt aan. Zoals thuisonderwijs mogen geven.

De VS biedt meer vrijheid zoals thuisonderwijs

In de VS mag thuisonderwijs gewoon! Maar hier in Nederland is daar op het moment op politiek gebied van alles over te doen. Ondanks alle positieve onderzoeksresultaten uit binnen- en buitenland. Vanuit thuisonderwijsland worden er dan ook veel acties gehouden. Het is onduidelijk wat er gaat gebeuren. Wij hádden al emigratieplannen. Maar binnen de thuisonderwijsgemeenschap is emigratie (of vluchten uit Nederland) nu iets waar serieus over nagedacht wordt.

Reacties omgeving op emigratieplannen

Ik weet nog precies dat we het definitief besloten: 'We gaan emigreren.' We waren naar de emigratiebeurs in Houten geweest. En daar wisten we het zeker. Dit gaan we doen. Dat was in februari 2009. Daarna hebben we het ook aan onze familie en vrienden verteld.

In eerste instantie was het voor veel mensen een 'ver van hun bed' show. En hadden ze zoiets van: 'We zien het wel.' Sommige wilden er niks van weten. Dus na de eerste aankondiging hebben we het er niet veel meer over gehad. Dat was voor ons soms best lastig. Want voor ons was het wel onderdeel van ons leven.

'We laten veel achter'

Nu het dichterbij komt reageren mensen verschillend. Sommige mensen zijn trots op ons, dat we deze stap durven te zetten, Maar veel mensen hebben het er heel moeilijk mee. En dat begrijpen we. Het is niet niks, en andersom is het voor ons ook niet makkelijk om alles achter te laten.

En dat is best veel! Onze familie en vrienden wonen hier. We hebben hier een leven opgebouwd. Onze oudste heeft hier zijn vrienden en vriendinnen, zijn clubjes waar hij naartoe gaat. Daar zullen we helemaal opnieuw moeten beginnen. Je kunt nog wel iemand bellen, skypen of facetimen, maar even op bezoek gaan... dat kan niet meer.

Dus we kunnen ons ook helemaal inleven hoe het moet zijn voor degenen die hier 'achter' blijven.

De periode tussen de beslissing en de emigratie

Eerst leefden we volledig door in Nederland. Maar nu merken we dat we afscheid aan het nemen zijn. Want waarschijnlijk is het voorlopig de laatste keer dat we een kerstmarkt in Duitsland kunnen bezoeken. Of een dagje Amsterdam kunnen doen. En nu kunnen we nog al onze vrienden en familie in levende lijve zien. De tijd vliegt, en voor je het weet staan we op Schiphol.

Voorbereidingen op de emigratie

Eigenlijk wilden we dit jaar vertrekken, maar verzekeringstechnisch (met een baby op komst) bleek dat niet haalbaar. Dus nu wordt het ergens volgend jaar. We zijn er dit jaar wel al een maand geweest om van alles te regelen. Zo heb ik mijn green card al en heb ik mijn rijbewijs gehaald daar. De enige onzekere factor nu zijn we zelf. Al het papierwerk is rond. Wij zijn degene die het nu moeten gaan doen. Hoe het zal uitpakken, de tijd zal het leren.

Green Card

Zo gauw je Green Card geactiveerd is mag je in principe maximaal een jaar weg blijven uit de VS. Die activatie moet overigens binnen een half jaar na uitgifte gebeuren. Met een re-entry permit mag je maximaal twee jaar wegblijven. Maar, het geeft geen garantie dat je het land in komt met je green card!

Dit vinden wij een hele grote gok. Na 3 of 5 jaar in de VS gewoond te hebben, afhankelijk van hoe je je green card verkregen hebt, kun je je citizenship aanvragen. Om de tijd vanaf het begin mee te laten tellen, mag je niet langer dan zes maanden per jaar weg zijn uit de VS. Daarom willen we binnen een half jaar echt in de VS wonen, zodat de tijd vanaf het begin af aan meetelt.

Kinderen voorbereiden op een emigratie

Beide kinderen groeiden op in de wetenschap dat Nederland tijdelijk was. Ik heb een stuk geschreven over hoe je kinderen voorbereid op een emigratie. Concreet doen we dit:

• We voeden onze kinderen tweetalig op


• We zijn actief in de plaatselijke internationale community


• We doen verhuisspelletjes met de kinderen


• We zijn veel bezig met de VS en de regio waar we gaan wonen. Welke dieren leven daar, wat voor activiteiten kunnen we doen, welke musea zijn er in de regio, is er iets met betrekking tot dinosauriërs. Dus samen met de kinderen kijken we wat we daar allemaal kunnen doen.
• 
  

Emigratie naar de VS: praktische zaken

• Je hebt een verblijfs- en werkvergunning nodig. Dit kun je aanvragen, als je in de VS gaat studeren, werken, of getrouwd bent met een US citizen, bij USCIS.gov.


• Onderdak en een inkomen. Mijn man is zelfstandige en werkt als project manager in de ICT. Hij is US citizen en heeft daar dus geen werkvergunning nodig. Via Craigslist, The Ladders en Monsterboard houden we de functies in de gaten. En we maken gebruik van social media zoals LinkedIn en Twitter om te netwerken.


• Daarnaast kun je in de VS niet zonder auto, dus ook je rijbewijs zul je moeten regelen. Het theorie handboek kun je vinden bij de lokale DMV online en zijn gratis. De VS regels voor het verkeer wijken iets af van de Nederlandse.


• En een belangrijke tip die ik mee kan geven is het belang van credit history. Overweeg je om (ooit) naar de VS te emigreren, vraag dan nu alvast een American Express aan. Die kun je na een jaar omzetten in een Amerikaanse kaart. Wij kunnen namelijk nog geen credit card aanvragen, omdat we geen 'credit history' hebben! Die credity history wordt overal voor gebruikt: je telefoonabonnement, als je een huis wilt huren, als je een huis wilt kopen, enz.

Emigratie naar de VS: handige informatiebronnen

• Bij de voorbereidingen is internet onze grootste vriend.


• Het consulaat in Amsterdam heeft ons van veel informatie voorzien


• De site www.uscis.gov.


• Daarnaast heb ik ook veel gehad aan het forum van allesamerika.com

De toekomst

Ik voorzie een toekomst waarin we hard moeten werken. Maar door dat harde werken krijgen we wel het leven dat we wensen! Ik heb een beeld in mijn hoofd van drie rennende jongens in Chautauqua park die ik vastleg met mijn camera. Deze jongens lachen, hebben lol, zijn gezond en gelukkig. Voor mezelf hoop ik over een paar jaar weer aan de slag te zijn als fotografe. En ook mijn man hoopt naast projectleider weer meer de creatieve kant op te gaan. Het belangrijkste is dat we met zijn allen sámen, gelukkig en gezond zijn. Dat zijn dingen, die kun je niet kopen.

Mijn advies aan wannabe VS emigranten

• Denk vanaf het moment dat je besluit te emigreren na over de vraag wat je wilt meenemen.


• Naast de hele papiermolen is het uitzoeken en inpakken van je spullen het meeste werk.


• Vraag alvast een American Expres card aan zodat je kunt beginnen met de  opbouw van je credit historie.

Wil je meer lezen over Harmony?

Bezoek dan haar blog The art of home education

Expat in Duitsland

Maia (29) woont samen met haar vriend in Duitsland. Hun droom is financieel onafhankelijk en zelfvoorzienend te worden. Daarom kozen ze voor een huis op het Duitse platteland, net over de grens met Nederland.

De simpelste dingen kunnen heel anders geregeld zijn in een ander land. Zoals het afvalsysteem! Maia schreef er onderstaand artikel over.

Afvalsysteem in Duitsland

Wij hebben hier in Duitsland een iets ander afvalsysteem dan in Nederland. Natuurlijk wordt ook hier fanatiek gescheiden. Ik streef er altijd naar om zo min mogelijk afval te hebben. Maar vaak is dat best een uitdaging. Je moet heel bewust inkopen. En zoveel mogelijk spullen repareren en hergebruiken. Wij hebben de volgende vuilnisbakken.

De papiercontainer

Dit is een grote 240L container. Je kunt geen andere maat kiezen. Deze kan je maandelijks aan de weg zetten. Omdat wij op dit moment nog alle kranten en folders krijgen, loopt dit wat harder dan in Nederland. Ik denk dat de papiercontainer elke 5 a 6 maanden vol zit. De oud papier container is gratis.

De gele zak

Dit is een verzamelzak, hierin kan je alle plastic, blik, aluminium, sap- en melkpakken en schuimschalen kwijt. Deze zakken hetzelfde formaat als de grijze vuilniszakken van Komo. Het vullen van een zak duurt bij ons zeker 3 a 4 maanden. De zakken kan je gratis ophalen bij een Wertstoffhof in de buurt. Aan het afhalen van de volle zakken zijn ook geen kosten verbonden.

Grijs/ restafval

Hierbij mag je kiezen welke maat container je wilt. Je kan kiezen tussen een 40, 60, 80, 120, 160, 200 en 240L container. Je betaald een vast bedrag voor de maat die je kiest. Wij kozen voor een grijze container met een inhoud van 40 liter. Deze kan tweewekelijks aan de weg gezet worden. In de grijze container gaat alles wat niet in een andere bak gaat.

In de praktijk komt dat neer op:

• kaaskorstjes


• haren uit mijn haarborstel


• wattenstaafjes


• het vuil dat ik opveeg van de vloer


• sigarettenfilters van gasten


• doekjes met vet uit een pan


• doordruk strips van medicijnen


• gebruikte pleisters


• oude sponsen, van alles dus

Maar zoveel restafval hebben we niet. Wij gebruiken binnen een kleine prullenbak van ongeveer 20 liter. Het duurt zeker 10 tot 12 weken voordat wij die kleine bak vol hebben. De container zelf hebben we ongeveer eens in de 5 a 6 maanden vol. Wij betalen hiervoor € 6,69 per maand, dit word per kwartaal afgeschreven. Ter vergelijking: in het Gelderse plaatsje Doetinchem betalen bewoners maandelijks ± 20 euro voor het gebruik van een groene+grijze+papiercontainer.

Groene bak

Ook voor het GFT afval mag je hier kiezen welke maat container je wilt. Maar je kunt er ook voor kiezen om er geen te nemen. Wij hebben een composthoop (en kippen!) dus wij hebben geen bak nodig. Daarom hebben wij een verzoek gedaan om geen biobak te hoeven gebruiken, en dit is ons toegekend. Zo besparen we, en oogsten zelf onze waardevolle compost.

Glas

Glas wordt hier niet aan huis opgehaald, maar kan je inleveren op verschillende punten. Wij hebben eigenlijk bijna geen glasafval. De meeste potjes en flesjes bewaar ik voor als ik zelf wat maak, zoals jam. Daarnaast drinken wij geen alcohol, dus wijnflessen o.i.d. hebben we alleen van gasten. Ik gok dat we op jaarbasis misschien een halve emmer vol oud glas hebben.

Nein-Nein?

Wat ik ook nog wil doen is een 'Nee-nee' sticker op de brievenbus plakken. Ik weet eigenlijk niet of zoiets bestaat in Duitsland, maar ik wil het graag proberen. Dit zal wel in overleg met vriend moeten, want dat kan ik niet alleen beslissen. Maar als wij geen kranten en folders krijgen hoeven wij de container waarschijnlijk maar eens in de twee jaar te legen.

Meer lezen over Maia's leven in Duitsland?

Bezoek dan haar blog Weg naar zelfvoorziening.

Emigreren naar Israël

In Israël ontkom je niet aan een continue dreiging. Als je naar de supermarkt gaat moet je bijvoorbeeld eerst je tas laten checken op wapens. En scholen worden afgeschermd met metershoge hekken en tralies. Toch emigreert de Nederlandse Suzanna Bokhoven (39) samen met haar Israëlische man Tal en hun twee kinderen naar Israël.

In glossy Jan no.11 vertelt ze haar verhaal.

Geen belasting

Zestien jaar lang was Suzanna's man 'niet thuis' en nu is het haar beurt. Praktisch gezien wordt het hen heel makkelijk gemaakt: de eerste tien jaar hoeven ze geen inkomstenbelasting te betalen. En zo gauw ze aankomen krijgen ze zomaar 'een paar duizend euro contant'. Want Joden worden met open armen ontvangen. (Suzanna heeft zich bekeerd tot het Jodendom).

Israëlische mij hard en chaotisch

Eén van de dingen waar Suzanna tegenop ziet is de Israëlische mentaliteit. Suzanna beschrijft ze als het tegenovergestelde van de keurige Engelsen die 'queuen'. De Israëlische maatschappij noemt ze hard en chaotisch. En van netjes in de rij staan is geen sprake. Iedereen probeert voor te dringen.

Ook kinderopvoeding is in Israël anders dan in Nederland. Israëlische kinderen worden erg verwend. Suzanna is van plan haar kinderen wat dat betreft Nederlands op te voeden.

Lees het interview in Jan, no. 11 2013. Je kunt dit nummer van Jan nabestellen.

Ik vertrek nog niet

De meeste boeken en programma's gaan over mensen die emigreren. Je ziet hoe ze afscheid nemen van vrienden en familie. Hoe ze alles inpakken, en een nieuw leven beginnen in een ander land.

Maar hoe zit het met de fase tussen de beslissing: 'We vertrekken' en het daadwerkelijke vertrek?

Ik vertrek nog niet: als je emigratie op zich laat wachten

Daar gaat Josie Kneepkens boek met de aansprekende titel 'Ik vertrek nog niet' over. Kneepkens praatte met 14 wannabe emigranten. Dit resulteerde in 14 boeiende portretten van mensen die als het ware in een soort wachtkamer leven. Ze willen niets liever dan zo snel mogelijk vertrekken en beginnen met hun nieuwe leven. Maar omstandigheden of praktische zaken houden ze nog tegen.

Bijvoorbeeld kinderen die hun school nog moeten afmaken, of een huis dat maar niet verkocht wordt.

Hoe ga je daar mee om? Koop je nog die hond? Investeer je nog in je woning?

Opzet van het boek

Elk hoofdstuk eindigt met handige, maar bovenal originele tips om jezelf goed voor te bereiden op je emigratie. En aan het eind van het boek geeft emigratiecoach Saskia Zimmerman 10 tips om te periode tussen het besluit dat je wilt emigreren en je vertrek makkelijker te maken! Het is prettig en goed geschreven, en beslist de moeite waard.

Praktische informatie

Ik vertrek nog niet is voor 16,95 verkrijgbaar op bol.com.

Emigranten na W.O.II

Hylke Speerstra's boek Het wrede paradijs leest als een streekroman.

Speerstra bezocht 30 Nederlanders die emigreerden in de periode na de Tweede Wereldoorlog en schreef hun verhalen op. Hoewel sommige emigranten goed terecht zijn gekomen en een gelukkig leven leiden, zijn er ook veel schrijnende verhalen. Verhalen waarin heimwee, verdriet en het gevoel nergens meer thuis te zijn de hoofdrol spelen. Wat dat betreft is de titel 'Het wrede paradijs' veelzeggend.

Vertrekken in onwetendheid

Wat vooral opvalt in Het Wrede paradijs is de enorme onwetendheid waarmee deze emigranten vertrokken. Je vraagt je soms af waar ze moed vandaan haalde. Wie anno 2013 emigreert weet veel meer van het land waar hij of zijn naar toe gaat. En zo niet, dan zoekt hij het even op met behulp van internet. Maar de generatie emigranten van na de Tweede Wereldoorlog sprong echt in het diepe.

En waar anno 2013 de pijn van het afscheid van familie en vrienden wordt verzacht door skype, internet en snelle verbindingen, was het afscheid vroeger vaak voorgoed. 'De achterblijvers ondergingen het afscheid van hun naasten als een levende begrafenis,' schrijft Speerstra hierover.

Nauwelijks ruimte, en opvang in kampen

In grote schepen begonnen ze aan hun avontuur. Tijdens de reis hadden ze nauwelijks ruimte, en de hygiène was slecht. Bij aankomst in het nieuwe land, werden ze eerst ondergebracht in kampen. Opnieuw met nauwelijks ruimte of privacy. Plotseling lijken de mensen die zich moeten behelpen in programma's als Ik Vertrek nog niet zo slecht af! Niet als je hen vergelijkt met Speenstra's emigranten.

Sommige emigranten namen meteen de boot weer terug naar Nederland!

Praktische informatie

Het wrede paradijs is voor 25 euro te koop bij bol.com. Het is geen handig of informatief boek voor mensen met emigratieplannen.

Het is vooral een stukje Nederlandse geschiedenis. En het werpt een nieuw licht om emigreren anno 2013: Wat een makkie!

Vergeet de huishoudelijke spullen niet!

Gastartikel

Als je emigreert moet je aan veel dingen denken. Bijvoorbeeld financiën, gezondheidszorg, werk en huisvesting. Met zoveel aan je hoofd is het makkelijk om de alledaagse, praktische dingen te vergeten. Zoals keukengerei!

Huishoudelijke artikelen

Veel emigranten regelen eerst de 'grote' zaken. Pas daarna is er aandacht voor huishoudelijke spullen. Wat neem je mee naar het buitenland? Moet de Senseo bijvoorbeeld mee? En welke meubels wil je gebruiken? Gordijnen zijn vaak op maat gemaakt. Grote kans dus dat die in het nieuwe huis niet passen.

Het verschilt per land sterk waar je huishoudelijke artikelen kunt halen. Niet voor niets missen veel Nederlanders de Hema voor de basic huishoudelijke spullen. Gelukkig kun je tegenwoordig ook online spullen kopen. Zo hoef je dingen als drop of hagelslag niet te missen.

Bestellen vanuit het buitenland bij Brabantia

Eén van de vele webshops waar je ook vanuit het buitenland kunt bestellen, is Brabantia. Brabantia levert internationaal online én offline een breed assortiment aan huishoudelijke artikelen. Je kan bij Brabantia bijvoorbeeld terecht om een prullenbak online  te kopen, een heel servies of badkamer accessoires.

Dat is oerhollandse degelijkheid in het buitenland!

Bruikbare tips per land via forums

Er zijn speciale forums per land. Daar vind je de ervaringsdeskundigen. Deze forums zijn een ideale manier om meer informatie vinden over authentieke of specifieke huishoudelijke artikelen voor een land. Door jezelf goed te informeren over de gebruiken van je nieuwe thuisland wen je bovendien sneller aan je nieuwe omgeving. Ook kan zo'n forum tot contacten leiden 'in real life'.

Op het forum van Wereldwijzer zijn er per land verschillende 'communities' . Daar wisselen leden informatie uit en dragen nieuwe onderwerpen aan. Zoals informatie over reizen, culturen, algemene informatie en expats.

Dankzij internet forums en webshops heb je als emigrant 2013 een makkelijker start dan bijvoorbeeld de emigranten die Nederland verlieten na de tweede wereldoorlog.

Binnenkort een artikel over déze groep emigranten!

Emigratiewijzer: must-have als je gaat emigreren

Als je gaat emigreren krijg je met veel praktische zaken en een grote papierwinkel te maken! Waar moet je allemaal aan denken, en hoe pak je het aan?

De antwoorden op die vragen worden op een duidelijke en overzichtelijke manier beantwoord in het leuke boekje Emigratiewijzer!

Emigratiewijzer: 10 onderwerpen

1. Financiële zaken. Een postadres en een bankrekening in Nederland aanhouden kan handig zijn voor afrekeningen met bijv. de Belastingdienst of het waterbedrijf. Voor een postadres hoef je geen Nederlands straatadres te hebben, voor een bankrekening wel. Als je gaat emigreren vervalt meestal je recht op een Nederlandse zorgverzekering.


2. Gezondheidszorg. De gezondheidszorg is het beste in Japan, Zuid-Korea, Israël, Zwitserland, Zweden en Noorwegen.


3. Heimwee. Volgens auteur Rimke de Groot is heimwee meestal na 6 maanden al een stuk minder. Het belangrijkste advies tegen heimwee dat wordt gegeven is 'bezig blijven'. Zo'n 90% van de emigranten krijgt met heimwee te maken.


4. Onderwijs. Er zijn drie mogelijkheden: lokale school, internationale school of Nederlands onderwijs in het buitenland.


5. Papierwerk: informatie over visum- en werkvergunningen. Als je emigreert binnen de Europese Unie heb je geen visum- of werkvergunning nodig.


6. Praktische zaken. Praktijktips in de vorm van citaten van Nederlandse emigranten. Leuk om te lezen, en goede tips.


7. Taal. In sommige landen kun je je redden met Engels. Voor andere landen moet je toch echt de taal leren. Er is een Europees systeem dat 3 niveau's hanteert om te bepalen hoe goed je een taal beheerst.


8. Verhuizen. Praktische informatie over verhuizen. Het advies is om een verhuisbedrijf met buitenlandse ervaring in te schakelen. Dat scheelt je enorm veel tijd en geregel.


9. Werken en ondernemen. Info over werken in het buitenland. Je zult waarschijnlijker meer uren moeten werken, en minder verdienen. Nederlandse lonen behoren tot de hoogste ter wereld.


10. Wonen. Een huis kopen in het buitenland gaat vaak anders dan in Nederland. De grootste bron van problemen is dat beide partijen elkaar verkeerd hebben begrepen.

Over het boek Emigratiewijzer

Emigratiewijzer is een leuk vorm gegeven boekje in een handig formaat. Ieder hoofdstuk wordt afgesloten met een stripje van Andrea Kruis. Achterin het boek zijn lege bladzijdes voor notities.

Praktische informatie

Emigratiewijzer is voor 10 euro te koop bij bol.com. Als je concrete emigratieplannen hebt, dan is dit echt een must-have boekje. Het geeft goede informatie en handige tips.

Emigratiewijzer werd uitgegeven door uitgeverij Personalia die ook het magazine VertrekNL uitgeeft, en de website VertrekNL.

Expat in Tsjechië

Vaak gaat aan een emigratie een jarenlang proces vooraf van voorbereiding. Maar het kan ook heel snel gaan. Zoals bij Robert (43) en zijn vrouw Dagmar (42) en hun gezin. Zij emigreerden in een tijdsbestek van twee maanden.

Robert  en zijn vrouw Dagmar  hadden al een tijdje de wens om een periode in het buitenland te wonen. Dus toen Dagmar vanuit haar werk de mogelijkheid kreeg twee jaar in Praag te wonen, hoefden ze daar niet al te lang over na te denken. Na een maandje wikken en wegen besloten ze de stap te wagen. Toen hadden ze nog precies één maand om alles te regelen. Want op 1 januari werden Robert, Dagmar en hun dochter Niniek (toen 5) en zoon Luka (toen 3) in Praag verwacht en begon hun bestaan als expat.

Er was dus nauwelijks tijd voor mentale en praktische voorbereiding. Tijdens een kort bezoek aan Praag van vier dagen regelden Robert en Dagmar hun huis, school en allerhande administratieve zaken als het openen van rekeningen, het afsluiten van verzekeringen, etc. Maar dit maakte het avontuur alleen maar groter vonden ze.

Man volgt vrouw naar het buitenland

Meestal is het de vrouw die haar man naar het buitenland volgt. Maar in dit geval zegde Robert zijn baan als project manager en consultant in de financiële markt op, en volgde Dagmar. In Tsjechië werd hij huisman. De eerste maand had Robert het gevoel alsof hij spijbelde. Ook vroeg hij zich af: 'Heb ik er wel goed aan gedaan om mijn carrière op het spel te zetten?' Maar na ongeveer een maand verdwenen de twijfels. Robert: 'Ik wist toen dat we het juiste hadden gedaan, en dat dit voor het hele gezin een goede stap was. Dagmar kon zich op de lastige nieuwe rol bij haar werkgever storten. De kinderen kregen alle aandacht die nodig was om in een nieuwe omgeving te aarden, en ik kon de zorg erg goed combineren met het schrijven.'

Als mannelijke expatpartner was Robert ver in de minderheid. Maar hij had voldoende leuke contacten, en heeft goede vriendinnen over gehouden aan de periode in Tsjechië.

Integreren in Tsjechië: leer de taal!

Robert vindt Tsjechië geen makkelijk land om te integreren. 'De mensen zijn behoorlijk afstandelijk.' Om nog maar te zwijgen van de taalbarrière en het feit dat je buiten de toeristische gebieden ook niet veel kunt met Duits en Engels.

In zijn boek Papa in Praag vertelt Robert over zijn pogingen om Tsjechisch te leren.

'Als ik mijn studieboek open, krijg ik steeds het gevoel dat er iemand een doos met scrabbleletters in heeft omgekeerd.'

Sommige Tsjechische woorden bestaan uit veel klinkers! Bijvoorbeeld het woord kwartaal. Dat is in het Tsjechisch: ctvrtleti. Er zijn dan ook maar weinig buitenlanders die de Tsjechische taal voldoende beheersen om goed te kunnen communiceren.

Toch is Roberts belangrijkste advies aan mensen die naar Tsjechië vertrekken: 'Leer de taal. Of doe in ieder geval een serieuze poging. Het is niet alleen erg nuttig maar alleen al het feit dat je moeite doet om de taal te leren wordt enorm gewaardeerd door de Tsjechische bevolking. Laat je verder niet afschrikken door de soms norse manier van communiceren. Geloof me, als je het vertrouwen hebt gewonnen zul je ervaren dat zich achter die façade een warme cultuur schuilhoudt.'

Internationale Engelse school

Robert en Dagmar kozen bewust voor een internationale Engelse school, en niet voor een Tsjechische school. Vanuit een Engelstalige school zouden de kinderen namelijk makkelijker kunnen instromen in een ander land. Was Dagmars opdracht voor onbepaalde tijd geweest, dan hadden ze waarschijnlijk wel gekozen voor een Tsjechische school vertelt Robert. Vooral omdat dit de integratie makkelijker maakt.

Veel ouderparticipatie

Net als in Nederland wordt er veel ouderparticipatie gevraagd op de internationale Engelse school. Maar omdat in de expatwereld minder tweeverdieners zijn, is het aantal ouders dat kan helpen groter. Het viel Robert op dat veel expat partners hun tijd gebruiken om zich in te zetten voor goede doelen. Zo stonden schoolfeesten vaak in het teken van een goed doel.

De internationale Engelse school heeft een vergelijkbaar aantal uren als het Nederlandse schoolsysteem. Met uitzondering van de vrije woensdagmiddag. Maar daar staat dan weer een langere zomervakantie (8 weken) tegenover.

Prestatiegerichte schoolcultuur

De cultuur op de internationale school vond Robert vrij prestatiegericht.' Er wordt voor iedere leerling (dus vanaf groep 1) een persoonlijke doelen geformuleerd (ik kan de letter ‘s’ schrijven, de tafel van 9 opzeggen, etc. Regelmatig werden er prijzen uitgedeeld aan de leerlingen die het best presteren. In het Nederlandse schoolsysteem wordt daar juist veel minder nadruk op gelegd.'

Een gemiddelde dag van een Nederlandse expat huisman in Tsjechië

'Ik bracht ’s ochtend de kinderen naar school en deed meteen boodschappen. Vaak ging ik na thuiskomst eerst een uurtje sporten (hardlopen of mountainbiken). Daarna dook ik achter mijn laptop om te gaan schrijven. Om 3 uur haalde ik de kinderen weer op. ’s Middags stond in het teken van de kinderen. Een naschools clubje, speelafspraken, huiswerk (ook voor groep 1).

Als mijn vrouw op reis was (gemiddeld twee weken per maand), dook ik ’s avonds vaak nog even achter de laptop om te schrijven of te skypen en mailen met vrienden en familie. In de weekenden gingen we vaak op pad of hadden we bezoek uit Nederland. We woonden in een twee onder één kap woning in een dorpje ten zuiden van Praag. Het was een voor Nederlandse begrippen groot huis. We hadden bijvoorbeeld twee logeerkamers en die kwamen dus goed van pas.'

Het dagelijks leven in Tsjechië

Kinderfeestjes

Niniek en Luka kwamen alleen op verjaardagfeestjes van klasgenoten. Dus over typisch Tsjechische kinderfeestjes kan Robert weinig zeggen. Net als in Nederland kwamen er op een kinderfeestje zo’n 8-10 kinderen. Kinderfeestjes werden zowel thuis (spelletjes) als buitenshuis (bowling, binnenspeeltuin, etc.) gevierd.

Zwemlessen

In Tsjechië is minder noodzaak om te leren zwemmen, omdat er geen zee en minder open water is. Veel Tsjechische kinderen leren zwemmen van hun ouders. Maar een aantal expats regelden zwemles van Tsjechische zwemleraren voor hun kinderen. Zo kregen ook Niniek en Luka zwemles.

Supermarkten en restaurants

Naast gewone supermarkten Zijn er in Tsjechië ook veel grotere supermarkten. Deze zijn qua grootte vergelijkbaar met de hypermarchés in bijvoorbeeld Frankrijk. Maar de keuze en kwaliteit van met name de verse producten is niet hetzelfde. Hoewel het aanbod wel sterk verbeterd is vergeleken met tien tot vijftien jaar geleden.

Hoewel de service in Tsjechië over het algemeen slecht is, zijn de winkels wel lang open! De supermarkt in het dorp waar Robert en zijn gezin woonden was elke dag, inclusief zondag, geopend van 7 tot 22 uur. Zelfs de kapper was open op zondag. Maar zowel in winkels als in restaurants, voel je je vaak niet erg welkom.

Sporten in Tsjechië

Buitensporten zijn populair in Tsjechië. Het weer leent zich er dan ook goed voor vertelt Robert. 'In de zomers is het er warmer en droger, dus ideaal voor allerhande buitensporten zoals hardlopen, mountainbiken. In de winter is er veel meer kans op sneeuw en ijs en kan je er langlaufen, skiën en wordt er op dichtgevroren vijvers en meertjes ijshockey gespeeld. Daarnaast zijn sporten als voetbal en tennis ook erg populair.'

Expat in Tsjechië

Robert heeft het tempo in Tsjechië als rustiger en minder gehaast ervaren.  'In Tsjechië heeft men maar weinig argumenten nodig om even alles opzij te zetten en met vrienden en/of familie een kampvuur te ontsteken en onder het genot van een biertje of slivovice, worstjes te grillen.'

Maar deels heeft dit meer te maken met het expatbestaan dan met de Tsjechen denkt Robert. 'Als expat weet je dat je maar tijdelijk ergens bent. Daardoor krijgt het verblijf toch iets van een lang schoolreisje waarbij je probeert zoveel mogelijke leuke ervaringen te verzamelen in een zo kort mogelijke tijd. Omdat veel andere expats er precies hetzelfde in zitten, is een weekendje skiën, een stedentrip, een avondje stappen in Praag of een simpele bbq aan het einde van een werkdag, zo geregeld.'

Robert gunt Tsjechië meer zelfvertrouwen. 'Het is een prachtig land met een rijke geschiedenis en cultuur. Daar mogen ze wat mij betreft wat meer trots op zijn. Ik proefde toch een klein minderwaardigheidscomplex en er werd (vaak onterecht) opgekeken naar bijvoorbeeld de West-Europese landen.'

Het emigratieproces

Inmiddels woont het gezin weer in Nederland, omdat Dagmars opdracht stopte. Maar hun leven is nu behoorlijk anders dan voor de emigratie. Toch heeft dat heeft minder met Tsjechië te maken, dan met de verschuiving tussen werk en privé, vertelt Robert. Robert is huisman gebleven en combineert dit met schrijven en het begeleiden van expats.

Papa in Praag

Over de periode in Praag schreef Robert een boek: 'Papa in Praag'. De netto opbrengst van de eerste druk van Papa in Praag gaat naar Stichting Semmy. Deze stichting zet zich in voor kinderen met hersenstamkanker.

Je kunt het boek bestellen op Robert Cromheecke's website. Het kost 17,50 inclusief verzendkosten.

8 handige apps voor Expats

Als je vroeger emigreerde dan bestond de kans dat je familie en vrienden misschien nooit meer zou zien. Bellen was duur, en brieven verstuurde je op van dat dunne blauwe papier dat speciaal voor luchtpost bestemd was. Tegenwoordig kun je skypen, en vlieg je zo terug naar je vroegere (t)huis.

Anno 2013 is emigreren niet meer zo zwart-wit als het was. En dat komt onder andere door de opkomst van apps! Waarbij de Whatsapp toch wel als eerste genoemd mag worden, want daarmee kan je gratis contact houden met familie en vrienden!

8 Apps voor Expats

We zetten een aantal handige apps voor expats op een rij.

Whatsapp!

Met de Whatapp app stuur je heel makkelijk berichtjes, zonder dat het je wat kost. En het mooiste is, dat de ontvanger je bericht meteen krijgt! Geen weken lang wachten tot het bericht hen bereikt, maar instant contact.

iMetro

Met de iMetro app heb je kaarten van maar liefst 28 metro's in je telefoon. Je kunt inzoomen en uitzoomen, en zo je weg vinden.

Foursquare

Er zijn vele sociale netwerken, maar het voordeel van Foursquare voor expats is dat het gebaseerd is op lokatie. Als je ergens komt, 'check je in.' Foursquare maakt het makkelijker om nieuwe mensen te ontmoeten. Je kunt bijvoorbeeld lokale 'communities' opzoeken.

Google Maps

Deze app heeft weinig uitleg nodig. Google Maps is een kaart, en je kunt er routeschrijvingen maken.

iLingual

De taal kennen is één van de belangrijkste sleutels tot integratie. Maar als je nog wat moeite hebt met de taal, dan biedt de iLingual app uitkomst. Er staan minstens 400 handige zinnetjes in vreemde talen op, die vaak voorkomen in het dagelijks leven. Je neemt een foto van je mond, en als je iets wilt zeggen dan houdt je je mobieltje voor je mond. Zo lijkt het net alsof je zelf praat.

Hier onder zie je hoe de iLingual werkt!



Een goed alternatief is de World Nomads app

Google goggles

Zie je een gebouw, en vraag je je af wat het is? Neem er dan een foto van, en de Google goggle vertelt je wat het gebouw is. Google goggle heeft namelijk 'image recognition'. Wat een verrassing als die hoge kerktoren in Londen Big Ben blijkt te zijn!

XE currency

Dit is één van de populairste apps onder expats. Met XE currency kun je heel snel omrekenen hoeveel iets kost.

Expat Forum

Er gaat niets boven ervaringsdeskundigen! Op de app van het Expat Forum vind je online communities over de hele wereld.

Hoe werkt zo'n app?

Alle apps werken aan de hand van het telefoonnetwerk, een ingebouwde GPS-chip en accelerometer. Ze monitoren je beweging en verplaatsing. Via een draadloze internetverbinding deel je wat je doet met je vrienden of familie. De keuze voor een applicatie hangt af wat van je wilt meten en weten, en wat je zelf fijn vindt werken. De meeste applicaties zijn beschikbaar voor Android en iOS mobiele telefoons en tablets. Voor Windows Phone 8 Lumia telefoons zijn er ook diverse applicaties beschikbaar, maar nog niet alle genoemde apps vind je terug in de appstore van Microsoft.

Mocht je huidige toestel niet compatible zijn met één van de applicaties die je graag wilt gebruiken, kies dan voor een goedkoop toestel plus een sim only abonnement van bijvoorbeeld Simyo. Niet op zoek naar een nieuw toestel, maar toch toe aan verlenging of een goedkoper maandelijks tarief? Kies dan voor een sim-only abonnement, installeer jouw favoriete sport- of health-app op je smartphone en geniet van een gezondere leefstijl.

Tip: Bekijk in vergelijkers de voordeligste prepaid en goedkoopste sim only aanbiedingen.

Deze post kwam tot stand in samenwerking met Simyo.

Zijn we nog handige apps vergeten? Laat het ons dan weten!

Ek sien jou

In Esther Bootsma's boek Ek sien jou vind je vijftien portetten van Nederlanders die emigreerden naar Zuid-Afrika. Eén van hen is de zanger Gordon.

Onderwerpen die aan de orde komen zijn Apartheid, armoede en de veiligheid in Zuid-Afrika. Maar Ek sien jou mist het gewone huis, tuin, en keuken beeld van leven in een ander land dat bijvoorbeeld Ik mis alleen de Hema wel biedt.

Ook de vormgeving is minder prettig: de bladspiegel is bijvoorbeeld erg vol.

Praktische informatie

Ek sien jou is voor 17 euro te koop bij bol.com.

Expat in Alaska

Heb je je wel eens afgevraagd hoe het is om in Alaska te wonen? Dan is Linda Nijlunsings boek Wildernisjaren wellicht iets voor jou.

Alaska

De Groningse Linda vertrekt na het overlijden van haar moeder uit Nederland.  Ze is dan 26. Na veel omzwervingen komt ze in Alaska, waar de temperaturen in de winter kunnen dalen tot min 30, en in de zomer kunnen stijgen tot plus 30! In de winter wordt het pas om half elf een beetje lichter buiten, en om twee uur 's middags begint het alweer te schemeren. Terwijl in de zomer de zon 22 uur kan schijnen.

Groningse Linda trouwt met pelsjager Big Jim

Daar ontmoet Linda 'Big Jim', een pelsjager. Ze trouwt met hem, en samen krijgen ze een zoon: Michael. Linda en Jim wonen helemaal afgezonderd van de wereld. Een tv-signaal opvangen waar ze wonen is onmogelijk. Radio lukt wel. Ze vangen hun eigen voedsel, voorzien in groentes met hun moestuin en stoken hun huis warm met zelfgehakt hout. Stroom wekken ze op met een windmolen. Kortom ze zijn zelfvoorzienend. En dat is maar goed ook, want de dichtstbijbijnde winkel is 30 kilometer 'stroomopwaarts'.

Maar het is wel een zwaar en eenzaam bestaan voor Linda. Als het eindelijk niet meer zo koud is, kan ze nóg niet lekker buiten zitten. Want dan wordt ze opgevreten door de muggen! Ook zijn beren een reëel gevaar. Bovendien vertoont Jim veel trekken van iemand met een stoornis in het autistisch spectrum. Uiteindelijk strandt hierdoor hun huwelijk, en gaat Linda terug naar Nederland.

Middelbare school in Alaska Yukonville

Linda werkt een tijdje als onderwijzeres op een middelbare school. Terwijl het buiten -30 is dragen de kinderen in school gerust korte broeken en t-shirts. Want de temperatuur binnen is 20 graden. Welke kleding de leerlingen dragen op weg naar school, schrijft Linda niet. Tussen de middag eten de leerlingen warm in de schoolkantine. Het menu bestaat uit hamburgers, pizza, patat, pasta en aardappelpuree met doperwten. Als dessert zijn er ijs, muffins en vruchtencocktail uit blik.

Linda vindt de gang van zaken op de middelbare school gemoedelijk maar ook ongeordend. 'Leerlingen waren gewend om tijdens de les zomaar even de klas uit te lopen om iets te halen of naar de wc te gaan. Maar gezellig was het ook. Ouders hielpen mee in de lessen of stonden als invaller voor de groep.'

Praktische informatie

Wildernisjaren is een non-fictie boek. Maar door de persoonlijke belevenissen en de problematische relatie met Big Jim leest het zo nu en dan ook als een roman. Het is voor 19,95 te koop bij bol.com

Meer weten?

• Er is een speciale facebookpagina over het boek.


• Luister naar Linda als ze haar eigen verhaal vertelt in Tijd voor Max! Klik hier.


• Er is een heus lied getiteld Wildernisjaren, dat Linda zelf zingt in onderstaande video.

Kinderkleding in het buitenland

Kinderkleding is mode- en land gevoelig

Kinderkleding is net als volwassen kleding modegevoelig. Bovendien verschilt kinderkleding per land. Online winkelen maakt je onafhankelijk van de lokale mode en voorzieningen. Zo kun je je kind(eren) toch naar eigen smaak kleden.

Verschillen in kindermode en gewoontes

Kinderkleding in bijvoorbeeld Duitsland is vaak wat conservatiever dan Nederlandse kinderkleding. Maar ook kleedgewóóntes kunnen anders zijn. Zo was de Amerikaanse Celeste Bennekers stomverbaasd dat Nederlandse jongens in de winter gerust een maillot onder hun broek dragen. In onder andere Engeland dragen veel kinderen een schooluniform. En in het warme Qatar is het lastig en duur om UV-kleding (zogenaamde rash shirts) voor kinderen te kopen.

Naast de stijl kan dus ook de prijs van kinderkleding een reden zijn om online te kopen, of te wachten tot je weer in Nederland bent.

Veel expat vrouwen slaan kinderkleding in als ze even terug zijn, tijdens bijvoorbeeld een jaarlijks bezoek aan familie en vrienden. Zoals Martine  die als expat mama in Peru woont.

Eerste Hulp bij Kinderkleding

Maar online winkels zijn ook een uitkomst als je bepaalde dingen vergeten bent mee te nemen, of wanneer je kind ineens een groeispurt heeft. Plotseling passen die leuke Bob de Bouwer truien bijvoorbeeld niet meer. En nergens in je nieuwe woonomgeving zijn ze te koop. Via internet koop je ze gewoon online.

Het kan ook nog zo zijn dat je ergens woont waar nauwelijks voorzieningen zijn. Zo vertelt in Ik mis nog steeds de Hema een Nederlandse expat moeder:

'We wonen op een eiland vijf minuten van het dorp. Dat betekent dat we met de kano heen en weer gaan voor boodschappen, en mijn man naar zijn werk. Dit jaar zal mijn oudste zoon Lief elke dag met de kano naar de bushalte gaan om naar school te gaan in het volgende dorp, vijftien minuten verderop.'

Lange leve online shoppen dus!

Hoe zijn jouw ervaringen met kinderkleding in het buitenland? Wat zijn verschillen met Nederland? 

Repatriëring: van Zwisterland terug naar Nederland

In april van dit jaar interviewden we Ingrid over haar leven als expat in Zwitserland. Inmiddels woont Ingrid weer met haar gezin in Nederland. Terugkeren of tewel repatriëring gaat gepaard met haar eigen uitdagingen!

Ingrid schreef een post over de neiging te vergelijken.

Na de repatriëring: Kijk en vergelijk

Door Ingrid Huibers

Eenmaal terug in Nederland begint het onvermijdelijke vergelijken. En dat zullen we voorlopig nog wel even blijven doen ook, vrees ik.

Gelukkig werkt de gehele kosmos voorlopig mee, om Nederland in een rooskleurig licht te laten baden. Zo is het al zeven dagen achter elkaar prachtig weer. Vijfentwintig graden, ochtend in, avond uit. Heerlijk. Verder zijn de meeste mensen hier met vakantie en is het dus heerlijk rustig rijden. Bovendien kun je overal parkeren.

Tot zover, prima dus. Een beetje weinig bergen wellicht en geen onbekende uithoeken die om verkenning vragen (alhoewel, Groningen, Limburg, Friesland en de nachtwacht wel weer (her)ontdekt kunnen worden), maar daar kan ik voor nu wel mee leven. Iets te weinig mensen om Engels mee te spreken, dat wel, maar daar moeten we te zijner tijd maar eens iets aan doen.

Vriendinnen dichterbij

Wel prettig: vriendin L. woont twintig minuten rijden ten noorden van m'n nieuwe huis. In de afgelopen zeven dagen, zag ik haar reeds drie keer. Ter vergelijk: in de afgelopen acht jaar zag ik haar denk ik een keer of twintig. Om vriendin W. te zien, hoef ik ook maar twintig minuten te rijden. Sinds eind vorige eeuw, woonden we niet meer zo dicht bij elkaar. Nog een bonus: vrienden A., W., P., en M. wonen op vijf minuten fietsen!

Fijn fietsen

Dat fietsen is trouwens ook fijn. Vooral omdat het alsmaar vijfentwintig graden is. In Zwitserland konden de kinderen ook wel een beetje door het dorp fietsen, maar hier kunnen ze naar het zembad fietsen. En straks naar school, muziekles en het hockeyveld. Of - als het mij goed uitkomt - naar de bakker, de slager en de visboer.

Fietshelmen raar in Nederland

Hun fietshelmen, die ze overal waar we woonden altijd braaf droegen, hebben ze alleen helaas al aan de wilgen gehangen. Daar fiets je mee voor gek in Nederland. Jammer want zo heel goed fietsen kunnen ze nog steeds niet en een ongeluk zit nog altijd in een klein hoekje. Toch heb ik de strijd om de helm - zeker met mijn bijna puber zoon - al verloren. Vooral ook omdat mijn eigen fietshelm 'gek' genoeg nooit uit de verhuisdozen tevoorschijn is gekomen.

Beter toezicht in het zwembad

De afgelopen dagen brachten de kinderen en ik in het zwembad door. Ik mis er vooral het uitzicht op besneeuwde pieken. Mijn dochter mist haar vriendinnetjes - want wie kan ze hier interesseren voor 'imaginative play'. Mijn zoon echter mist helemaal niets. Een duikplank blijft tenslotte een duikplank, en een salto een salto. Zolang hij deze twee zaken vrijuit kan combineren, is het leven wat hem betreft goed.

En wat een toffe badmeesters heb je hier. In Zwitserland zijn badmeesters vooral druk bezig om te kijken of je toch niet stiekem een propje op de grond hebt laten vallen, of een druivenpitje over het hoofd hebt gezien. In Nederland staan badmeesters alert rond het zwembad, klaar om er zonodig in te duiken. En ondertussen zijn de zwembadmeneren en -mevrouwen ook niet te beroerd om in de gaten te houden of een kind niet urenlang een van de schaarse opblaasbanden bezet houdt, of de hele middag op het in- en uitklimtrapje zit. Fijn! Kan ik lekker een boek lezen.

Nederland positief uit de vergelijking

Voorlopige conclusie: zolang het vijfentwintig graden en zomervakantie blijft, kan ik het best met Nederland vinden. Daarna zou de kijk-en-vergelijk-actie best wel eens een andere conclusie kunnen opleveren, maar dat zien we dan wel weer. Ga ik toch gewoon weer lekker zeuren.

Benieuwd hoe het Ingrid vergaat in Nederland?

• Bezoek dan haar blog Terug naar Nederland.


• Of haar Engelstalige blog: My fabulous Swiss,Italian, English expat life

Parttime Expats

In het tijdschrift Esta (nr.15, 2013) vind je een reportage over drie vrouwen die deels in het buitenland wonen, deels in Nederland. Zij zijn dus eigenlijk parttime expats.

'Dubbelleven': wat kun je er van verwachten

De reportage is getiteld Dubbelleven. Overigens is dit het allerlaatste nummer van de Esta. Het tijdschrift is opgeheven vanwege een dalende oplage.

• Esther Jacobs (42) woont vier maanden per jaar in Nederland, en acht maanden per jaar in Curacao.


• Diana Paisis (35) wisselt om de twee maanden Utrecht en Hong Kong af. (Inmiddels is Diana moeder geworden)


• Carolijn Bijker (33) wisselt al tien jaar lang zes maanden in Panama af met zes maanden in Haarlem. Zij is de enige met kinderen.

Dit Esta nummer ligt nu in de winkel en kost 3,95 binnen de Benelux. Buiten de Benelux moet je 6,35 neer tellen.

Expat in Mexico

'Nog één keer verhuizen naar het buitenland.' Dat was de kerstboodschap van Anja (44) en haar echtgenoot Mark aan hun drie dochters Kerst 2012.

Juli 2012: emigreren naar Mexico

Door Marks baan bij een grote Franse multinational woonde het gezin achtereenvolgens in Massachusets, Alabama, Breda, Madrid en weer Breda. Op 5 juli 2012 ging de reis naar Puebla in Mexico, en begon een nieuwe avontuur.

Voor hun expat-bestaan begon, werkte Anja achtereenvolgens als biochemicus en intercedente. En het laatste jaar voor vertrek als fotografe.

Van Breda naar Puebla Mexico: de beslissing

In januari bezochten Mark en Anja Mexico, en besloten daarna definitief de stap te wagen. Anja: 'We hadden eigenlijk met de meiden afgesproken dat we na Spanje niet meer zouden verhuizen. Maar door een speling van het lot moesten we nog eenmaal die beslissing nemen. De oudste was toen dertien jaar en vond het allemaal geweldig. De middelste vond het niet leuk. De jongste maakte het eigenlijk niet uit.'

Mexico cultuur: wonen in Puebla

Anja en haar gezin wonen in een prachtig landhuis, in een tropisch groen stukje buiten de stad Puebla.

Over Puebla

Puebla is een miljoenenstad, zo’n 2 uur rijden van Mexico City. In Mexico City wonen 22 miljoen mensen, in Puebla zo’n 5 miljoen. Je vindt er veel armoede in de buitenwijken, maar aan de andere kant ook veel luxe villa’s. De verschillen zijn er groot.

Anja: 'Rijke Mexicanen herken je aan een dure BMW, Mercedes of Hummer. Veel rijke moeders hebben een chauffeur. Sommigen hebben hun muchacha* mee. Zij dekt op school de tafel, en verzorgt de lunch voor de kinderen die nog gaan sporten.

De moeders worden wekelijks (of dagelijks?) gekapt door de kapper. Ze dragen heel dure merkkleding, dure zonnebrillen en sieraden. Ze lopen op de hoogste hakken die ik ooit in mijn leven gezien heb! Ik zeg wel eens dat het net lijkt of ze naar een belangrijk feestje gaan. In México is veel corruptie. Van veel gezinnen op deze school zit de vader in de politiek, heeft een eigen bedrijf en sommigen werken in de drugshandel.'

School in Mexico

De meeste Mexicaanse kinderen gaan te voet naar school, of met de bus. Maar in Puebla worden kinderen uit de welgestelde klasse met de auto naar school gebracht. Ook Anja brengt haar dochters elke ochtend met de auto naar school. Dat gaat wel ten koste van haar Hollandse fietsconditie, constateert ze spijtig. Maar fietsen in Mexico is gevaarlijk. Anja: 'De autobestuurders zijn fietsers niet gewend. En er zijn geen fietspaden of oversteekplaatsen.'

Bewaking op school

Anja's dochters bezoeken een 'Amerikaanse school'. Het Amerikaanse schoolsysteem werkt met Primary, Middle en High school.

'We kozen voor deze school vanwege de veiligheid en kwaliteit. Er is veel bewaking op school, en een grote poort voor elk gebouw. Daarnaast wordt er gedeeltelijk les in Engels gegeven. De kwaliteit van de gebouwen, het lesmateriaal en de reinheid is goed.

De kwaliteit van het Mexicaanse onderwijs is helaas te laag voor onze maatstaven. De meeste Mexicaanse scholen zijn niet aangesloten bij SEP (landelijke instantie voor certificering van diploma’s). Dat is voor ons belangrijk omdat onze dochters straks in Nederland willen gaan studeren. (De jongste gaat terug naar de Montessori basisschool.) Om toegelaten te worden op de Middelbare school en universiteit/HBO heb je officiële papieren nodig. Dat geldt ook voor de welgestelde gezinnen in México: hun kinderen gaan vaak in Amerika of Europa studeren.'

Integreren in Mexico

Anja vindt integreren belangrijk. Van nature is ze erg geïnteresseerd in andere culturen. Ze stelt zich actief, en open op voor nieuwe ervaringen en contacten. Om te integreren is het essentieel dat je de taal spreekt. Maar dankzij hun 2,5 in Madrid is dat geen enkel probeem.

Wel maakt Anja onderscheid tussen integreren qua levensstijl, en integreren met de lokale bevolking. 'Qua manier van leven is het hier heel makkelijk integreren. We leiden een luxe leven. Maar integreren met de lokale Mexicaanse bevolking is vrijwel onmogelijk. De verschillen zijn te groot. Wel heb ik een paar welgestelde Mexicaanse vriendinnen en wat Mexicaanse contacten via school.'

Arbeidsparticipatie in Mexico

In de onderste laag van de bevolking werken de vrouwen bijna allemaal buitenshuis.

• Ze werken op het land


• Ze werken als muchacha bij rijke mensen


• Ze bedelen


• Ze verkopen eten op straat


• Ze verkopen zelfgemaakte spullen

In de rijke gezinnen hebben de vrouwen meestal geen werk buiten de deur. Ze doen vrijwilligerswerk, sporten of volgen cursussen. Enkele vrouwen werken wel in een goede functie, maar dan meestal fulltime.

Er is geen sprake van dat Mexicaanse mannen thuisblijven om fulltime te zorgen. 'Mexicaanse mannen zijn machomannen,' vertelt Anja.

Combinatie werk - gezin in Mexico

Werk en gezin zijn makkelijk te combineren in Mexico. Onder de arme bevolking passen oma's, opa's tantes en buren op de kinderen. En de rijke bevolking zet 'muchacha's' in. Soms meerdere tegelijk.

* Muchacha

Een muchacha is een soort dienstmeisje. Ze maken schoon, koken voor het gezin en zorgen voor de kleine kinderen. Veel muchacha's wonen intern. De duurdere huizen zijn daar op gebouwd: ze hebben een extra slaapkamer en badkamer ergens achter aan in het huis voor muchacha's. Anja's muchacha heet Paola, en werkt op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Maar ze woont niet bij hen, en Anja kookt zelf.

Een gemiddelde dag in Mexico

• Doordeweeks vroeg opstaan, de scholen beginnen heel vroeg. (Primary 7 am, Middle School 7.45 am en High School 8 am) Wat doen de meiden aan vandaag: gala-uniform, sporttenue of eigen kleding? Het schooluniform is verplicht op maandag, en twee dagen per week dragen ze hun sportuniform. De overige twee dagen mogen ze kiezen wat ze aantrekken.


• Na het ontbijt stappen we in de auto om naar school te gaan. Mark gaat naar zijn werk met de auto.


• Onder schooltijd volg ik mijn dagelijkse yogales, en werk aan mijn kaartenwebshop. De Kinderen gaan tot 2pm of 2.15 pm naar school. Ze hebben de hele dag één pauze. In die pauze eten ze wat ze van huis hebben meegenomen.


• Na schooltijd wachten de meiden totdat ik ze weer kom ophalen


• Thuis lunchen en huiswerk maken, schoolkinderen hebben hier veel huiswerk! Onze kinderen doen ook alle drie Nederlands via de Wereldschool.


• Ik help met huiswerk en kook.


• We eten rond 7 pm, vaak zonder Mark. Hij komt meestal later thuis.


• Sommige avonden wordt er gesport (Tae Kwondo).

Kinderfeestjes in Mexico

Kinderfeestjes worden groots gegeven in Mexico. Iedereen wordt uitgenodigd: kinderen, hun ouders en soms zelfs de opa’s en oma’s van de vriendjes en vriendinnetjes. In Anja's omgeving zijn kinderfeestjes uitgesproken luxe: afgehuurde speeltuinen met muziek, een show en ingehuurde fotografen. Uitgebreide maaltijden zijn een vast onderdeel van de kinderfeestjes.

Zwemles in Mexico

Het Nederlandse systeem waarbij kinderen vanaf hun vierde op zwemles gaan, kennen ze in Mexico niet. In een hooggebergte van 2200 meter in het midden van Mexico is dat niet zo'n probleem. Aan de kust wordt wel gezwommen. Ouders leren het hun kinderen. Arme mensen dragen geen badkleding maar gaan met hun gewone kleding het water in. Er zijn in Puebla wel wat zwembaden maar die horen bij dure hotels, exclusieve sportclubs of villa's.

Nederland versus Mexico: wat kunnen ze van elkaar leren

Anja is onder de indruk van de manier waarop ze in Mexico met ouderen om gaan. 'Ouderen wonen in Mexico niet in een verzorgingstehuis. Ze worden verzorgd door hun familie. Kleinkinderen lopen met opa of oma gearmd op straat.'

Maar op het gebied van efficiëntie en time-management kan Mexico juist weer iets van Nederland leren. 'Ze leven hier met een cyclisch besef van tijd. Elke dag komt de zon op, die gaat weer onder om vervolgens de volgende dag weer op te komen. Geen haast dus. Alles kan ook morgen…'

Het expat-bestaan: wat doet dat met je?

Door hun expat-bestaan zijn Anja's kinderen echte wereldburgers geworden.

Anja: 'Ze spreken drie talen vloeiend, en kunnen zich over de hele wereld redden. Ze hebben kennis gemaakt met meerdere culturen, ze zien de enorme verschillen tussen arm en rijk. Wat voor verschil het maakt waar je wiegje heeft gestaan of welke kleur je huid heeft. Door al onze reizen hebben ze veel cultuur en geschiedenis meegekregen. Ze hebben geleerd makkelijk contact te maken met vreemde kinderen/mensen. Ze hebben daadwerkelijk grenzen verlegd.'

Anja's advies aan mensen die een emigratie naar Mexico overwegen

'Leer Spaans, de meeste Mexicanen spreken geen Engels. Stel je flexibel op, zonder vooroordelen. Sta open voor nieuwe indrukken en levenservaringen. Wees niet bang om op mensen af te stappen. Neem als het mogelijk is eerst een kijkje in de toekomstige woonplaats om te voelen, ruiken en proeven. Wat zegt je gevoel? Kun je hier gelukkig worden?

Geef jezelf minstens een jaar de tijd om te wennen. Dan heb je alle seizoenen en feestdagen een keer meegemaakt met je gezin. Je kunt de weg vinden in de omgeving en je gezin heeft wat vrienden gemaakt.'

Kinderfeestje in New York

Bij Nederlandse kinderfeestjes komen de ouders hun kinderen te brengen en vertrekken dan weer. Maar in New York is het gebruikelijk dat de ouders van de gasten er het hele feestje bij blijven. Of de nanny!

Dat schrijft Els Quaegebeur in haar boek Bij Starbucks heet ik Amy. Vijf jaar geleden vertrok Els naar New York om te gaan samenwonen met haar vriend. In Bij Starbucks heet ik Amy vertelt ze over het leven in New York.

Kinderfeestje in New York Tribeca

Ouders in New York zijn bang om de verantwoordelijkheid te nemen over andermans kinderen. Dat is de reden dat ouders/nanny's bij het feestje blijven. Een ander verschil met kinderfeestjes in Nederland is dat in New York het cadeautje niet meteen aan de jarige Job of Jet wordt overhandigd.

Cadeautje wordt pas geopend na het feestje

Sterker nog, het cadeau wordt pas geopend als iedereen al lang weer naar huis is. Je hebt als gulle gever dus niet het genoegen om te zien hoe je cadeau wordt ontvangen. Els speculeert dat dit zo wordt gedaan om de spanning niet te hoog te laten op lopen.

Voorbedrukt bedankkaartje

Ongeveer een week later krijg je dan een voorgedrukt bedankkaartje in de bus, met daarop: 'Thank so much for the… you gave me.... It's my favorite toy now.' Op de eerste puntjes staat je cadeau en op de tweede rij puntjes de naam van je kind.

Praktische informatie

Bij Starbucks heet ik Amy is voor 17,50 te koop bij bol.com. Het geeft een leuke indruk van het leven in New York, maar verwacht niet teveel info over het leven als moeder in New York.

Fietsen in de VS

Terwijl in Nederland fietsen gewoon een handige manier is om van A naar B te komen, is fietsen in de VS onderdeel van een bewuste, onderscheidende levensstijl! Els Quaegebeur besteedt maar liefst twee hoofdstukken aan fietsen in New York in haar boek Bij Starbucks heet ik Amy.

Ghost bikes: eerbetoon aan verongelukte fietsers

Neem nou het fenomeen ghost bike. Afkomstig uit de VS. St. Louis Missouri om precies te zijn. Daar werd dit internationale initiatief in 1999 georganiseerd door een groep georganiseerde fietsliefhebbers. Ghost bikes zijn wit geschilderde fietsen die als eerbetoon worden neergezet op plaatsen waar een fietser is verongelukt. Over de hele wereld staan inmiddels 500 ghost bikes. Maar in New York staan de meeste: 110. Op de website ghostbikes.org lees je er meer over!

Fietsers roepen agressie op in New York

Fietsen in de VS is dus niet zo gewoon als in Nederland, maar het is wel in opkomst. De gemeente New York heeft een heus bicycle master plan om fietsen veiliger en makkelijker te maken. Toch is het duidelijk nog niet ingeburgerd, want er gaat geen dag voorbij dat Els niet wordt uitgescholden als ze fietst. Zo beet een boze automobilist Els toe:

'You fucking bikers! Get your fucking bicycles off the fucking road'.

En als je Dutch style fietst, oftewel zonder fietshelm, is het nog erger constateert Els.

Als mogelijke verklaring voor de oververhitte reacties op fietsers noemt Els het feit dat de auto een belangrijk statussymbool in de VS.

Fietsen in Bethesda Washington D.C.

Ook Sylvia Witteman constateerde al dat fietsen in de VS heel anders is dan in Nederland! Zij beschrijft een fietstochtje in Ik verzin dit niet. Sylvia emigreerde van Nederland naar de groene, zonnige buitenwijk Bethesda in Washington D.D.

'Reeds de eerste dag werd duidelijk dat lopen en fietsen hier weliswaar niet expliciet verboden zijn, maar wel worden ontmoedigd. Fietsen- of wandelpaden zijn hier niet en de enkeling die zich toch aan ongemotoriseerd vervoer waagt, doet dit uitsluitend voorzien van speciale kledingen schoeisel, overdekt met rreflectoren en lichtgevende organje strepen, vaak gecompleteerd met een helm, knie- of elleboogbeschermers en een nerveuze motoriek.

Dat leek mij allemaal aanstellerijg, dus ik stapte op mijn fietsje en peddelde in zomerjurk en op teenslippers naar de supermarkt. Nog voor ik de hoek om was werd ik bijna geschept door een passerende pick-up. Even later werd ik aangehouden door een politiman, die mij vanuit zijn autoraampje bevreemd opnam en achterdochtig informeerde of ik wel 'alles wel in orde was'. En waarom ik geen helm droeg.'

Wat fietsen betreft boffen we dus maar met Nederland!

Hoe Amerikanen kijken naar fietsen in Nederland

Het omgekeerde perspectief, de Amerikaanse visie op fietsen in Nederland, vind je in het boek Bicycle Mania!

Expat in Afghanistan: Nathalie Righton

Nathalie Righton woonde drie jaar als expat in Kabul, de hoofdstand van Afghanistan.

Ze werkte daar als correspondent voor de Volkskrant en deed verslag over de oorlog tegen het terrorisme in Afhganistan. In totaal bracht ze er duizend dagen door. Ze deed dat bij voorkeur 'unembedded', dus zonder bescherming van het leger.

Mengen met lokale bevolking

In plaats daarvan mengde ze zich onder de lokale bevolking, en praatte met bijvoorbeeld kappers en mensen in theehuizen. En doordat Natalie Righton een vrouw is, kon ze ook met Afghaanse vrouwen praten, iets wat voor haar mannelijke collega's vrijwel onmogelijk is.

1000 dagen wonen in Afghanistan

Om haar ervaringen te verwerken, en haar ervaringen en kennis te delen met de wereld, schreef ze het boek Duizend dagen extreem leven. Want leven als expat in Afghanistan betekent 24 uur per dag, 7 dagen per week over je schouder kijken en op je hoede zijn. Toch heeft Nathalie zich ook fijn gevoeld in Afghanistan, en er vrienden gemaakt.

Natalie's belangrijkste boodschap is dat de situatie in Afghanistan nog steeds alarmerend slecht is, en dat er een enorme haat tegen Westerlingen heerst.

Expat leven in Afghanistan: een parallelle wereld

Het expat leven in Afghanistan speelt zich af in een parallel universum van het 'gewone' Afghaanse leven. Die parallele wereld speelt zich achter een ogenschijnlijk gewone deuren. Terwijl het buiten modderig en stoffig is, bevindt zich achter zo'n deur een oase met vers gemaaid gazon met westerse tafels en stoelen en wordt er zelfs alchohol geschonken.

Natalie Righton vindt het een moreel dilemma dat veel westerse uitgaansgelegenheden niet toegankelijk zijn voor Afghanen. Hierdoor leven westerlingen en Afghanen in hun vrije tijd in gescheiden werelden. Natalie Righton noemt dit een 'westerse bubbel'. Vooral diplomaten en militairen leven in deze bubbel, want zij mogen vanwege hun veiligheid nooit alleen de straat op. Maar daardoor weten ze helemaal niet wat er echt speelt.

Journalistiek verslag + kijkje achter de schermen

Behalve een journalistiek verslag over het leven in Afghanistan, geeft Nathalie een kijkje achter de schermen van haar leven in Afghanistan. Hoe is het bijvoorbeeld om als vrouwelijke journalist in Afghanistan te werken? Een land waarin vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, en gekleed gaan in een burka? Als journaliste ging ze op zoek naar antwoorden op vragen als: 'Hoe kan iemand zo radicaliseren dat hij bij de Taliban gaat?' 'Wat vinden de Afghanen van de Nederlanders die komen helpen?'

Drie soorten expats in Afghanistan

Natalie Righton onderscheid drie soorten expats in Afghanistan:

• Westerse hulpverleners, meestal vrouwen. Wat ze precies doen is erg vaag, schrijft Natalie Righton, en ze lijken het zelf ook niet goed te weten


• Journalisten


• Privébeveiligers en/of spionnen

Natalie Righton: enkele van haar observaties over Afghanistan

• Afghanen zijn zelf de eersten die zeggen dat ze niet te vertrouwen zijn. Ze wantrouwen elkaar ook constant. En dat doen ze dus ook van westerlingen. Ze gaan uit van het slechtste in de mens.


• In Afghanistan is een enorme haat tegen Westerlingen. En dat terwijl in 2001 mensen juichten toen de Amerikanen kwamen. Maar sindsdien is dat behoorlijk omgeslagen.


• Afghanen praten met iedereen mee: zo zijn ze vriendelijk tegen Westerlingen als ze denken dat dit in hun voordeel is, maar 's avonds spreken ze kwaad over diezelfde westerlingen.


• Een Afghaans theehuis is het equivalent van een Nederlands dorpshuis.


• Veel Afghanen geloven dat Amerikanen alle moslims willen uitroeien. Dit is een gangbare complottheorie


• Als je als zijn persoonlijke gast een Afghaan beleefd iets vraagt, zal hij zelden weigeren. Dat zou namelijk gezichtsverlies betekenen in zijn cultuur, waarin een bezoekende gast heilig is.


• Er is veel seksuele frustratie in Afghanistan. Dit uit zich onder andere in onderlinge handtastelijkheid tussen mensen van hetzelfde geslacht.


• Zelfmoordterroristen wordt verteld: 'Als je op het knopje drukt ga je naar het paradijs.'


• Afghanen noemen de Taliban geen terroristen maar vrijheidsstrijders die vechten tegen een corrupte regering en een buitenlandse bezetter.


• De politie is in Afghanistan niet je beste vriend. Zo wordt Nathalie Righton's kleding gestolen, maar naar de politie gaan is gevaarlijk. Ze schrijft hier over: 'Als ik de politie erbij haal zullen ze geld ruiken, omdat we buitenlanders zijn. Als ik aangifte doe van diefstal, zal de politie mij vermoedelijk arresteren met een verzonnen reden om geld af te persen.'


• In Afghanistan slapen mensen op kussens i.p.v. matrassen.


• Doorsnee Afghaanse huizen hebben geen douche, maar een kraan. Daar houd je een bakje onder, en dat gooi je over jezelf heen.


• Als je een klusjesman nodig hebt in Kabul, dan ga je naar een drukke rotonde. Daar staan klusjesmannen te wachten op werk. Erg competent zijn ze meestal niet!


• Veel Afghanen zijn nog geen dag naar school geweest.


• Hitlers boek 'Mein Kampf' is zo populair in Afghanistan dat het is vertaal in de Afghaanse taal Dari.


• Verjaardagen worden in Afghanistan in een hotel gevierd.


• Het is vrij normaal om in Afghanisatan een 'chaukidor' te hebben. Dat is een huisbewaker.


• De Afghaanse huizenmarkt is in elkaar gestort na de aankondiging dat de meeste Amerikanen in 2014 vertrekken. De meeste Afghanen verwachten dan namelijk een burgeroorlog, en maken zich uit de voeten.


• Taliban beschouwen westerse journalisten niet als de vijand, maar als een vehikel om hun boodschap over te brengen.


• De Taliban zit op Twitter!


• In Afghanistan worden taxi's gedeeld. Een taxi stopt regelmatig om nieuwe passagiers op te pikken.


• In Afghanistan kiezen de ouders bijna altijd de partner van hun kind. Moeders hebben een grote rol in de selectie, en vaders hebben de beslissende stem.


• Vrouwen hebben niets in te brengen dan lege briefjes.

Over Natalie Righton's boek

Duizend dagen extreem leven is uitstekend geschreven, en boeiend. Tegelijkertijd is het schokkend en bij vlagen angstaanjagend. Zoals het verhaal van een meisje waarvan de borsten werden afgesneden...

Ook biedt ze een ontluisterend kijkje op de Nederlandse politiek, die volgens Natalie Righton, totaal niet weet wat er echt speelt in Afghanistan. De enige die er goed van af komt is Rutte!

Het boek is voor 19,95 te koop bij Bol.com.

Meer lezen van en over Natalie Righton?

Bezoek dan haar website: natalierighton.nl

Natalie Righton: driedelige documentaire

Er is ook een driedelige documentaire van Natalie Righton's leven in Afghanistan. Hier onder vind je een video van het eerste deel. Het tweede en derde deel vind je op haar website.

De video opent met een shot waarin Natalie Righton boodschappen doet in een verrassend goed gevulde supermarkt! Verder zie je haar over straat lopen, en krijg je een boeiend beeld van het Afghaanse leven.